The Power Dead แค้นพลังจิต

"ครืดดดดด" ฉันเลื่อนประตูห้องออกพร้อมกับยิ้มทักทายคนอื่นๆแต่ทว่าคนอื่นๆไม่ได้คิดอย่างเดียวกับฉันเมื่อฉันก้าวขาเข้าไปในห้องเสียงทุกอย่างก็เงียบสงัด เขามองฉันเป็นตัวประหลาดทั้งโรงเรียนเลยหรอ?

"นักเรียนทุกคนๆ วันนี้ครูจะเรียกชื่อส่งงานนิทานที่ครูให้ทุกคนไปทำนะ" ครูพูดออกมา

"ทำไงดีล่ะแก ฉันปั่นไม่ทันซะด้วยสิ!" เสียงซุบซิบกับงานที่ว่าไม่เสร็จ

"งั้น..อ้อทีเซียร์ไหนลองมาเล่านิทานที่เธอแต่งดูสิ" 

"ตะ...แต่หนู" ฉันพูดติดๆขัดๆ

"หรือว่าเธอทำงานไม่เสร็จงั้นครูจะได้หักคะแนนเธอ" 

"ทำเสร็จค่ะเพียงแต่.." 

"งั้นก็ออกมาเล่าให้เพื่อนๆทุกคนฟัง" 

ฉันลุกออกจากที่นั่งของตัวเองตามด้วยเสียงซุบซิบนินทาอย่างเดิม

"กาลครั้งหนึ่ง.... มีเด็กสาวที่มีพลังจิตคนหนึ่ง."

"แล้วไงต่อเล่าไปสิ" 

ตอนนี้ทุกๆคนเงียบเพื่อจะดูว่านิทานของฉันมันเป็นแนวแบบไหนบางคนถึงกับหลุดขำด้วยซ้ำ

"เธอถูกเพื่อนๆของเธอด่าและสาปแช่ง..จนเธอทนไม่ไหว"

"และแล้วเธอก็ได้ระเบิดความเก็ยกดนั่นออกมาด้วยการฆ่าทุกๆคน.."

"หูยยยย" นักเรียนคนอื่นแสดงสีหน้าถึงความหวาดกลัวก่อนที่ฉันจะเล่าต่อ

"มีเด็กนักเรียนคนนึงปาสมุดเล่มโตใส่เธอจนหัวแตกและเลือดไหลออกมาเธอจึงจัดการเด็กคนนั้นด้วยการใช้พลังจิตยกโต๊ะเรียนและรุมขว้างใส่เด็กคนนั้นจนเสียชีวิตจากนั้นเธอกรีดร้องจนตึกถล่มลงมาทับทุกคนตายกันหมด.."

"......" ทุกๆคนต่างไม่พูดอะไรออกมาเอาแต่นั่งเงียบกันหมด

"ทำไมเธอถึงคิดที่จะแต่งเรื่องนี้?" ครูถามกับฉัน

"เพราะหนูฝันถึงเด็กผู้หญิงคนนี้บ่อยเหลือเกินแถมฉากตายของเด็กพวกนั้นหนูก็จำได้หมดแล้วด้วยค่ะ"

"อ้อๆ อย่างงี้นี่เอง" 

"กริ้งๆๆๆๆๆๆ" 

เสียงกริ่งบอกว่านี่คือเวลาพักทานอาหารกลางวัน

ฉันเก็บข้าวของและลงไปชั้นล่างเพื่อหาสถานที่ที่จะกินข้าวได้อย่างสงบสุขและไม่ต้องมีคนมากวนใจฉัน ฉันตัดสินใจนั่งกินข้าวตรงหลุมศพของ ผอ.คนเก่า เพราะ ผอ.รักที่นี่มากแถมเป็นคนดีอีกด้วยท่านเคยช่วยฉันแต่แล้วท่านก็ป่วยและเสียในที่สุด 

ฉันเอาดอกกุหลาบขาววางไว้ตรงหลุมศพของท่านก่อนที่จะนั่งกินข้าวอย่างสบายใจ

"มานั่งทำอะไรตรงนี้ห๊ะนังตัวซวย!!" กลุ่มนักเรียนหญิงคนหนึ่งจัดการเอาหินก่อนเล็กๆมาขว้างใส่ฉันฉันรู้สึกเจ็บและอยากจะหนี

"อย่านะ!!" ฉันพูดเสร็จอยู่ดีๆก็มีลมพัดจนทำให้ดอกกุหลาบขาวที่วางหน้าหลุมศพกระเด็นทำให้หนามของดอกกุหลาบบาดเข้าที่หน้าเด็กนักเรียนที่ขว้างหินใส่ฉัน

"เจ็บชะมัด!!" ก่อนที่เด็กพวกนั้นจะหันหลังและเดินออกไป

เบื่อชะมัดเลยฉันอยากมีชีวิตที่ปกติและสงบสุขกว่านี้ไม่ได้รึไงกันน้าา

โปรดติดตามตอนต่อไป..