Heated

"UNSF พร้อมจะจ่ายให้นายได้ไม่อั้น ขอเพียงแค่ให้โคโลเนลได้ไปกับชั้น" 
 
แซมยืนท้าวเอวกล่าวกับแวนดอลอย่างไม่มีความเกรงใจ เกรฟเป็นวิตกเล็กๆว่าแวนดอลอาจจะวีนแตกก็ได้ แต่ไม่เลย สีหน้าของแวนดอลกับแสดงความครุ่นคิดออกมา
 
"ให้โคโลเนลไปคนเดียว มันเสี่ยงเกินไป อย่างน้อยก็ต้องให้คนของเราไปด้วยคนนึงล่ะนะ"
แวนดอลยืนกอดอกแล้วมองไปรอบๆห้องทำงานของเขาที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มาริที่นั่งประจำที่ของเธอแค่มองสำรวจแซมเฉยๆ เธอไม่คิดที่จะแสดงความเห็นอะไร แต่ปล่อยให้มันเป็นการตัดสินใจของแวนดอล จากการที่เกรฟคิดคาดคะเนเอาไว้ มาริกับตัวแวนดอลเองตัดทิ้งไปได้เลย 
 
"ชั้นกับมาริต้องอยู่ที่นี้ เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน"
 
ตามนั้น การที่พวกเขาโดนเล็งโจมตีอยู่ มันคงเป็นเรื่องโง่มาก ถ้าจะส่งนักวางแผนของทีมไปที่อื่น
แซมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แต่เธอก็ไม่พูดอะไร โคโลเนลได้เล่าให้เธอฟังแล้วเกี่ยวกับกลุ่มทหารรับจ้างชุดดำพวกนั้น แซมเข้าใจดีแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะภาครัฐไม่อาจจะแทรกแซงเรื่องของเอกชนได้ เพราะมันจะมีปัญหาในภายหลัง ยกเว้นแต่ว่า มันจะกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของชาติ
 
"แรปป้ากับเบิร์น นายสองคนเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระยะใกล้ ถ้าเกิดเหตุที่นี้จริงๆล่ะก็ นายสองคนจะเป็นตัวกุมชัยได้เลยนะ"
แน่นอน เหลือเพียงตัวเกรฟคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดแล้ว เขาพยักหน้ารับ เมื่อแวนดอลหันมาหาเขา
 
"หวังว่า หน่วยรบโคตรจะพิเศษของสหรัฐฯ จะไม่สองมาตรฐานกับคนรัสเซียนะ"
 
"ไม่หรอก...เอาจริงๆนะ UNSF ก็มีชาวอาหรับเป็นสมาชิกอยู่เหมือนกัน" แซมยิ้ม "อีกอย่าง รัสเซียก็ไม่มีเรื่องชวนตีกับสหรัฐฯมานานแล้วนี่นะ"
 
"ก็ไม่แน่หรอก" เกรฟกล่าว "ชั้นขอบอกไว้ก่อน ถ้าชั้นคิดจะฆ่าใครชั้นฆ่าจริง"
แน่นอน เกรฟแค่พูดเป็นเชิงล้อเล่น แต่ทว่า สีหน้าของแซมกลับดูซีดลงนิดๆ มันคงจะเป็นแววตาของเขา
 
"ด...ได้ งั้นชั้นขอตัวโคโลเนลให้ไปคุยกับผู้บัญชาการก่อนนะ" แซมยิ้มให้กับแวนดอล ก่อนจะลากตัวโคโลเนลออกไป ทันทีประตูปิดลง มาริก็โพ่งขึ้นมาทันที
 
"ทำไมหน่วยรบของกองทัพขึ้นต้องตามง้อทหารรับจ้างด้วยล่ะ อีกอย่าง งานประเภทต่อต้านการก่อการร้ายมันควรจะเป็นความลับสิ"
 
"มันก็จริงอยู่..." แวนดอลทำสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ "แต่โคโลเนลเป็นพวกมีพรสวรรค์ ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ งานที่ส่งผลกระทบต่อความมั่นคงก็คงให้พวกอ่อนๆ ทำไม่ได้เหมือนกัน"
 
"ชั้นกลัวว่ามันจะเข้าเคสเดียวกับชั้นน่ะสิ" แรปป้าที่นั่งอยู่นาน เอ่ยขึ้น "เกรฟ นายก็เห็นสินะ"
 
"ใช่" เกรฟตอบอย่างแข็งขัน "เราไม่มีทางรู้เลยว่านี่จะเป็นกับดับอีกรึป่าว แถมเราก็ยังไม่รู้ด้วยว่า พวกกลุ่มชุดดำพวกนั้นมีอะไรเชื่อมโยงกับกลุ่มก่อการร้ายนี่รึป่าว ยังไงซะ ก็คงต้องระวังไว้ก่อน"
 
"นั้นสินะ การที่จู่ๆทหารรับจ้างกลุ่มใหม่มาไล่ล่าพวกเราเลยมันก็ยังไงอยู่ การที่พวกมันเชื่อมโยงกับพวกก่อการร้ายมันน่าคิดเหมือนกัน" แวนดอลทำสีหน้าครุ่นคิด 
 
เกรฟพอจะเข้าใจเขาขึ้นมาบ้าง แม้เวลาปกติทั่วๆไป แวนดอลดูจะเป็นคนที่ไม่เอาถ่าน เอาแต่ใจ และดูบ้าบิ่นที่สุด แต่ว่าในเวลาที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้ กลับดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จะว่าห่วงลูกน้องฝีมือดีก็ไม่น่าใช่ น่าจะเรียกว่า เป็นห่วงเพื่อนร่วมรบเสียมากกว่า เกรฟเองไม่ได้รู้ประวัติของแวนดอลมากนัก รู้เพียงว่า เขาเคยไปปฏิบัติภารกิจร่วมระหว่างกองทัพสหรัฐ-ราชอาณาจักรที่ ตะวันออกกลางกับโคโลเนลด้วย
 
การสนทนายุติลงชั่วขณะ เบิร์นผู้สวมหน้ากากบาลิสติกสีดำด้านนั่งนิ่งมาตั้งแต่ที่แซมเข้ามาในห้องแล้วเกรฟเหล่มองเป็นบางครั้งบางคราว เกรฟไม่รู้ว่าเค้าได้ผ่านเรื่องอะไรมา แต่เบิร์นดูเหมือนว่า พร้อมจะยิงใครก็ได้ที่หมายจะทำร้ายเขาตลอดเวลา
แวนดอลที่กล่าวว่าคงจำเป็นต้องส่งโคโลเนลไป จริงๆ เพราะช่วยงานของกองทัพเอาไว้บ้าง เผื่อจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ยังคงนั่งเงียบบนเก้าอี้โซฟาของตัวเอง  ส่วนคนอื่นๆก็ดูมีท่าทีกังวลเล็กๆเหมือนกัน...
 
บรรยากาศช่างรู้สึกคล้ายคลึงกับสมัยที่เกรฟยังคงเป็นทหารอยู่...ต้องไปประจำการที่แนวหน้า...ไม่รู้ว่าตนและพวกพ้องจะตายตอนไหน เมื่อไหร่ และอย่างไร
 
ประตูบานคู่เปิดขึ้นอีกครั้ง ทำลายห้วงอดีตสั้นๆของเกรฟ เขาคิดว่าตนเองควรจะไปปรึกษาจิตแพทย์ซักหน่อย
 
"ผู้บัญชาการอนุมัติแล้ว" แซมพูดด้วยหน้านิ่งๆ "เราจะเริ่มออกเดินทางด้วยเครื่องเจ็ทส่วนตัวที่สนามในอีก 2 ชั่วโมง"
 
"ใช่พวก ชั้นกับเกรฟจะได้ไปทัวร์ปากีสถานกัน เดี๋ยวชั้นจะหาปลอกกระสุนมาฝากนะ"
 
โคโลเนลพูดพยายามจะให้มันติดตลก แต่มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
 
"แค่ระวังหัวของแกเอาไว้ก็พอ" แวนดอลส่ายหน้ายิ้ม "ไอ้หัวแม่เหล็กเอ้ย"
ทั้งแวนดอลและโคโลเนลยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ
 
"เอาล่ะ เราคงต้องรีบแล้วล่ะนะ พ่อแม่เหล็ก" แซมกล่าว โคโลเนลแสดงท่าทีหัวเสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินตามเธอไป ในขณะที่เกรฟจะเดินตามไปนั้นเอง
 
"เกรฟ!" แวนดอลรั้งแขนเขาเบาๆ "ถ้าทุกอย่างมันดิ่งลงเหว....นายคงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง"
เกรฟพยักหน้าเบาๆ แวนดอลพยักหน้ากลับ ทุกคนรู้ดี รู้ว่าควรทำยังไง
 
แรงสั่นสะเทือนจากล้อเครื่องบินกระแทกกับพื้นหินทรายอันหยาบกร้านและแห้งแล้งเบาๆ ที่แรงพอให้ทำให้เกรฟตื่นขึ้นได้ อาจจะเป็นเพราะเค้าไม่เคยหลับสนิทอีกเลยตั้งแต่ภารกิจที่ชายแดนเชชเนีย เกรฟตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีปกติ เขานั่งอยู่ในห้องหลักของเครื่องบิน ที่มีผู้โดยสารอยู่ 5 คน รวมเขาด้วย ที่นั่งด้านหน้าเป็นแซมที่กำลังนั่งอ่านบางอย่างจากโน๊ตบุคทหารของเธอ ส่วนโคโลเนลนั่งเคี้ยวหมากฝรั่ง ที่หูมีหูฟังสีฟ้าขาวสวมอยู่ เสียงเพลงดังเล็ดลอดออกมาจนเกรฟที่นั่งอยู่แถวหลังได้ยินชัดเจน มันเป็นเพลงของวงที่ชื่อ Linkin Park จากเท่าที่เกรฟจำได้ ส่วนผู้โดยสารอีก 2 คน เป็นทหารอารักขาของแซมที่อยู่ในชุดรบแบบพลเรือน พร้อมกับปืนกลเบา MP7 ทั้งสองคน พวกเขาไม่ได้หลับเลยตั้งแต่เครื่องเทคอ๊อฟจากแมนฮัตตัน แซมเก็บของอย่างรวดเร็ว เมื่อสัญญาณสีเขียวสว่างเธอก็ลุกขึ้นยืนทันที ต่างกับโคโลเนล เขามองออกผ่านหน้าต่างเครื่องบิน มองดูทิวทัศน์ของทะเลทรายที่ไกลออกไป สุดลูกหูลูกตา เมื่อเขาลุกขึ้น เกรฟมองเห็นได้ในแววตาของโคโลเนล เหมือนกับชายผู้เหนื่อยหน่าย ได้กลับมายังบ้านหลังเก่า
 
"ค่ายนอร์ริส เป็นค่ายสร้างใหม่สำหรับ UNSF โดยเฉพาะ" แซมนำพวกเขาอยู่ด้านหน้าแล้ว ทหารอารักขาคนนึงเปิดประตูเครื่องบินให้กับเธอ แสงสว่างที่แฝงไปด้วยความระอุค่อยๆแพร่เข้ามาในเครื่อง
 
"ก็ไม่เลวเท่าไหร่นี่.." โคโลเนลเดินนำออกไป เกรฟเดินมาติดๆ
มันดูเหมือนค่ายทหารธรรมดาๆ ไม่มีอะไรเป็นจุดสังเกตุชึ่งก็เอาไว้พรางตาได้ดี แซมเดินนำพวกเขาไปที่รถฮัมวี่ 2 คันที่จอดรออยู่ พวกเขาใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงอาคารทรงครึ่งวงกลมที่ทอดตัวยาวออกไป กว่าอาคารอื่นๆ น่าจะเป็นผู้บัญชาการของ UNSF ภาคสนามตะวันออกกลาง แซมเดินนำเข้าไป พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าในกับเกรฟที่เหงื่อแตกเต็มทั่วใบหน้าเพราะอากาศที่ร้อนระอุ ซึ่งเกรฟยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่นัก
 
"นาวาเอกโคลบี้ สจ๊วต!" ชายวัยกลางคนในชุดลำลองทหารลายพรางสีทราย ร่างดูกำยำ สูง ริ้วรอยบนใบหน้าที่เข้ากับผมและหนวดสีเทาที่ตัดเป็นทรง เดินเข้ามาทักทายกับโคโลเนล เขาพยักหน้าให้เกรฟเช่นกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร
 
"ท่านนายพลคะ ชายคนนี้เป็นชาวรัสเซียที่ดิชั้นราบงานค่ะ" แซมแนะนำเกรฟให้นายพลคนนั้นได้รู้จัก   "เกวริล เดมอนเชฟ ค่ะ"
 
"นี้คือนายพลแลงย์ลี่ ผู้บัญชาการของ UNSF ภาคสนาม" ทั้งคู่จับมือกันเป็นพิธี
 
"นานมากแล้วนะ ที่ชั้นไม่ได้เห็นคนรัสเซียในสนามรบ"
 
"ครับท่าน..." เกรฟตอบเรียบๆ รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าหมอนี่เท่าไหร่ โคโลเนลเองก็เช่นกัน
 
"เอาล่ะ ท่านนายพล มีแผนอะไรก็รีบๆ อธิบายมาซะสิ" โคโลเนลพูดโพล่งขึ้นมา "จะได้รีบๆทำ"
นั้นสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนในห้องได้ดีทีเดียว
 
"เออ...เอาเป็นว่า วันนี้ พวกคุณไปพักผ่อนก่อนล่ะกัน"
 
"โคตรชอบสีหน้าไอ้นายพลนั้นเลยว่ะ" โคโลเนลนอนบนเตียงสีขาวที่ฟูกคงจะบางแค่ไม่กี่สิบเซน "ชั้นล่ะเกลียดพวกยศนายพลจริงๆ แม่งดีแต่สั่ง ไม่ได้รู้ห่าอะไรเลยว่า สถานการณ์มันเป็นยังไง"
 
"นายคงมีประสบการณ์กับนายพลแย่ๆมาล่ะสิ" เกรฟนั่งตรวจดูกระเป๋าของตัวเอง ซึ่งมีเพียงใบเดียว เพราะแซมกล่าวว่า ทั้งอาวุธและยุทธโปกรณ์ให้ใช้ของ UNSF 
 
"นายพูดยังกับว่า มันมีนายพลดีๆอยู่อย่างนั้นแหละ"
 
"ชั้นเคยเจอล่ะกันน่า" เกรฟยิ้ม พยายามจะไม่นึกถึงเรื่องเก่าๆ
 
"คงจะคล้ายๆ ยูนิคอร์นสินะ" เกรฟไม่ได้ตอบอะไรกลับไป โคโลเนลหลับตาลงไปแล้ว เกรฟควรจะปล่อยให้เขาและตัวเองพักให้เต็มที่ เพราะเวลาลงภารกิจ เวลาพักผ่อนแทบเป็นศูนย์
 
เช้าวันที่ 2 ที่ค่ายนอร์ริส ใกล้ชายแดนปากีสถาน แซมมาปลุกเกรฟกับโคโลเนลถึงที่ แม้ว่า พวกเขาจะเตรียมพร้อมรออยู่แล้วก็ตาม พวกเขามาที่ห้องบรรยายภารกิจและเตรียมอาวุธตั้งแต่เช้ามืด โดยมีนายพลแลงย์ลี่กับทหารที่เป็นชายผิวดำคนนึงกับชาวอาหรับอีกคนรออยู่แล้ว
 
"เอาล่ะ มากันครบแล้วสินะ" แซมเป็นผู้บรรยาย "เอาล่ะ ภารกิจของพวกนาย ณ ตอนนี้..."
 
"ที่รู้ๆกันคือ เราได้ภาพของชายคยหนึ่งที่ระบุตัวได้ว่า เป็นอัสราม อิซา ผู้นำกลุ่มลักธิก่อการร้ายในเครือของอัลกออิดะห์ และจากข่าวกรองในช่วงนี้ที่มีการเคลื่อนไหวของกลุ่มก่อการร้ายตามหมู่บ้านเล็กๆ ดังนั้นงานของพวกนายคือ สอดแนม และหาที่มั่นของพวกนี้ให้เจอ"
 
"แล้วถ้าหาเจอและระบุตำแหน่งได้ล่ะ?"  โคโลเนลถาม
 
"เราจะปรึกษากับทางศูนย์อีกที"
 
"เสียเวลาดีนี่ น่าจะถล่มซะให้มันจบๆไป"
 
"เฮ้! นาย จิตสำนึกของคนมันหายไปไหนหมด อาจจะมีชาวบ้านโดนจับเป็นเชลยอยู่ด้วยก็ได้"
ชายชาวอาหรับลุกขึ้นด่าทอใส่โคโลเนล ซึ่งฝ่ายหลังไม่มีท่าทีอะไร
 
"เอาเถอะ... ดีๆกันไว้น่า ฟาฮัด" แลงย์ลี่กล่าวเบาๆ ชายอาหรับคนนั้น ที่ชื่อ ฟาฮัด ก็พยักหน้าแล้วนั่งลง
 
"ถ้าเป็นงานง่ายๆ อย่างการสอดแนมทำไมต้องให้โคโล...โคลบี้ถ่อมาทำด้วยล่ะ" เกรฟถามแซมอย่างจริงจัง
 
"ดีมากที่นายถาม เผื่อคนแถวนี้เค้าอยากรู้" โคโลเนลส่งเสียงชิไปเบาๆ
"
ภาพจาก UAV ที่ได้นี่ เป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่มันจะถูกยิงตก ด้วยความเร็วของมัน ไม่มีทางที่จะโดนยิงตกด้วยจรวดธรรมดา บวกกับพื้นที่ในบริเวณนั้นเป็นภูเขาเสียส่วนใหญ่ การสอดแนมทางอากาศจึงมีขhอจำกัดอยู่ พวกนายแค่เข้าไป ระบุตำแหน่งแล้วหนีออกมาก็พอแล้ว"
 
"อ่าฮะ แล้วภารกิจจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ" เกรฟยกมือถามอีกครั้ง
 
"ก็..." แซมดูนาฬิกาข้อมือของตน "อีกชั่วโมงครึ่ง.."