Heated

โคโลเนลนั่งมองแซม ไรลี่ย์ อดีตหัวหน้าของตนนั่งกัดดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์คำโตจนซอสเยิ้มออกมาอย่างไม่ห่วงหุ่น เขายุติการกินอาหารเช้าของลงตั้งแต่เธอมานั่งที่โต๊ะ ทั้งๆที่ยังเหลือเสต็กเนื้ออยู่อีกประมาณ 4-5 คำ เกรฟกับแรปป้าก็ค่อยๆกินอย่างปกติ แม้จะมีเหล่ตามองท่าทีของแซมอยู่เนืองๆ

“ชั้นทิ้งชีวิตทหารมาแล้ว เธอก็รู้ดี” โคโลเนลกล่าวอย่างเคร่งเครียดแต่ดูเหมือนแซมจะไม่ไหวติง เธอกัดเบอร์เกอร์อีกหนึ่งคำก่อนจะวางมันลงในจานแล้วซดโค้กอึกใหญ่

“แล้วตอนนี้ก็มาเป็นทหารรับจ้างน่ะเหรอ” แซมยิ้มให้กับท่าทางสงสัยของโคโลเนล “CIA กับ Seal เค้าไม่ยอมปล่อยคนฝีมือดีให้หายเข้ากลีบเมฆหรอกจ๊ะ”

โคโลเนลส่ายหน้าและยิ้มไปด้วย แน่นอน เกรฟก็พอเข้าใจได้ คนที่มีฝีมือดีอย่างโคโลเนลลาออกจากกองทัพมาเอง ทาง CIA หรือ Seal ที่น่าจะเป็นสังกัดเก่าของเขา คงไม่ยอมปล่อยให้เค้าหลุดมือไปง่ายๆ เผื่ออาจจะต้องจำเป็นขอความช่วยเหลืออีก อย่างเช่นในกรณีของแซม ไรลี่ย์

“’ชั้นจะเกลียดพวกชอบเสือกชาวบ้านชิบหาย” โคโลเนลสบถออกมา จากมาริอยู่ตรงนี้ด้วย เธอคงกระโดดถีบโคโลเนล หรือก็คงแต่มองค้อน เพราะเกรฟได้ยินมาว่า เธอเบื่องาน CIA เต็มทน

“จะให้ไปทำอะไรอีกล่ะ?”

“คุยง่าย สมกับเป็นนายดีนะ” แซมยิ้มมุมปาก “ขอชั้นเกริ่นนำก่อนล่ะกัน จะให้เพื่อนนายฟังด้วยก็ได้นะ”

เกรฟกับแรปป้าพยักหน้าพร้อมกัน แซมหยิบเครื่องพีดีเอกองทัพออกมาแล้ว เปิดไฟล์บางอย่าง

“ความจริงนี่เป็นข้อมูลลับนะ แต่ชั้นขออนุญาตแล้วว่า พวกนายสามารถเชื่อใจได้ เบื้องบนเค้าเลยให้มา”

“ต่อเลย” โคโลเนลกล่าว แซมพยักหน้า

“หน่วยเก่าที่ชั้นกับโคโลเนลสังกัดอยู่คือ JSOC คงจะดังพอตัวล่ะนะ” แรปป้าพยักหน้า “หลักๆก็คือการต่อต้านการก่อการร้ายของกองทัพสหรัฐฯ จนเมื่อ...ปี 2012 พวกนายคงจำกันได้นะ”

 แน่นอน ทุกคนที่เป็นทหารจำได้

“หายนะธันวาคม... ทั้งออสเตรเรีย รัสเซีย และสหรัฐอเมริกา”

หลังสิ้นสุดคำอธิบายนั้นเอง เกรฟ เริ่มเห็นภาพความทรงจำอันหยุ่งเหยิงของเขา แน่นอน แม้จะผ่านมาเกือบ 6 ปีแล้ว แต่มันก็ดูไม่นานมาตลอดเวลา “หายนะธันวาคม” คือชื่อเรียกของเหตุการณ์การก่อการร้ายที่รุนแรงที่สุดเป็นประวัติการณ์ของกลุ่มองค์กรก่อการร้าย 2 กลุ่มในพื้นที่ 3 ประเทศ ซึ่งแม้มันจะเกิดขึ้นเพียงวันเดียวก็สร้างแรงสั่นสะเทือนต่อโลกทั้งใบ โดยในวันที่ 25 ธันวาคม 2012 ตามเวลาท้องถิ่นของแต่ละประเทศ โดยที่ประเทศออสเตรเรียได้เกิดเหตุระเบิดครงั้ใหญ่ขึ้นหลายจุดโดยกลุ่มก่อการร้ายอัลกออิดะห์ โดยเฉพาะที่โอเปร่า ซึ่งมีการแสดงละครโอเปร่าฉลองวันคริสมาสตร์ ในครั้งนั้น มีบุคคลสำหรับของอสสเตรเรียเสียชีวิตกับถูกจับเป็นตัวประกันหลายคน ทางออสเตรเรียจึงต้องระมกำลังพล SASR หน่วยรบพิเศษของออสเตรเรีย เข้าตรึงพื้นที่และทำภารกิจช่วยเหลือตัวประกัน และที่ประเทศสหรัฐอเมริกาในวันเดียวกัน เวลาประมาณ 10 นาฬิกา สนามบินหลายแห่งในนิวยอร์คและลอสแองเจลิส เกิดเหตุระเบิดพลีชีพ และกราดยิงในสนามบิน มีผู้เสียชีวิตร่วมเกือบพันคน หน่วยรบพิเศษ Delta Force ถึงกับถูกเรียกตัวมา แม้ทั้งสองเหตุการ์จะสามารถคลี่คลายลงได้ กลุ่มก่อการร้ายที่รอดชีวิตโดนจับกุม แต่ทั้ง 2 เหตุการณ์ก็ได้จารึกความหวาดกลัวไว้กับชนชาติตะวันตกเสียแล้ว และเท่าที่เกรฟได้ยินมาว่า หน่วย SASR ได้ยกย่องทหารนายหนึ่งให้เป็นฮีโร่ ชื่อของเขาชื่อ ไซม่อน ไวท์ แต่ทว่าหลังจากนั้น ก็ไม่มีข่าวคาวของเขาอีกเลย และอีกเหตุการณ์หนึ่ง เกิดขึ้นในวันที่ 31 ธันวาคม 2012 ที่ประเทศรัสเซีย เกรฟยังคงจำได้แม่นยำแม้จะอยากลืมมันก็ตาม เวลาประมาณเที่ยงคืนเศษๆ มอสโควถูกโจมตีโดยกลุ่มกบฎแบ่งแยกดินแดนเชเชนซึ่งทำการโจมตีจุดยุทธศาสตร์สำคัญหลายจุด ในเมืองหลวงแทบจะกลายเป็นสงครามกลางเมือง กว่าจะสามารถคลี่คลายสถานการณ์ได้ ก็ล่วงเลยไปจนถึงเวลา 6 โมงเช้า ของวันที่ 1 มกราคม 2013 เหตุการณ์นั้นได้แสดงให้เห็นแล้วว่า รัสเซีย ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป แล้วนั้นเป็นภารกิจสุดท้ายของเกรฟในฐานะทหารแห่งกองทัพรัสเซียด้วยเช่นกัน

“อืม...จำได้แม่นเลยล่ะ” เกรฟกล่าวอย่างเรียบๆ แม้ในหัวของเขาตอนนี้จะมีภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนลุกเป็นไฟ บ้านเรือนโดนระเบิดจนถล่ม การยิงปะทะกันทุกหัวมุมถนน ประชาชนร้องแตกตื่นอย่างน่าเวทนา และรอยเลือดกับชีวิตของเพื่อนทหารที่สังเวยไปราวกับหิมะที่รวงโรย

“หลังจาก เหตุการณ์นั้น กองทัพสหรัฐฯได้รับมือกับทางออสเตรเลียและ EU ฟอร์มทีมหน่วยรบพิเศษขึ้นมาใหม่เพื่อรับมือกับเหตุก่อการร้ายโดยเฉพาะ ทีมนั้นคือ United Nations Security Forces หรือ UNSF” แซมอธิบายเกริ่นจบ

ดูท่าทางโคโลเนลจะไม่มีท่าทีอะไรเลย

“แล้วไง..?” โคโลเนลจิ้มเนื้อเสต็กที่เย็นชืดเข้าปาก “ชั้นออกมาจากกองทัพตั้งแต่ปี 2010 ชั้นจำห่าเหวอะไรไม่ได้หรอก...”

“เหรอ?” แซมเอียงหัวยิ้ม ท่าทางกวนประสาทไม่ต่างจากโคโลเนลนัก “แต่นายน่าจะจำ อัสราม ได้นะ?”

“ไอ้นรกที่โดนชั้นยิงตกหน้าผาน่ะเหรอ” โคโลเนลตอบด้วยท่าทีมั่นใจ “เน่าตายไปแล้วมั้ง”

“อ่อ...” แซมกดบางอย่างในพีดีเอ แล้วมันก็มีรูปภาพๆนึงขึ้นมาแล้วเธอก็ยื่นในโคโลเนล

“รูปนี้ เป็นรูปสุดท้ายของโดรนสอดแนมที่เราส่งเข้าไปในพื้นที่ชายแดนอัฟกัน-ปากีส”

โคโลเนลมองดูด้วยความสนใจใคร่รู้ เค้าเริ่มกวาดสายตาจากมุมภาพจนถึงมุมภาพอีกด้าน พีดีเอนั้นก็มีขนาดใหญ่พอที่จะให้แรปป้ากับเกรฟเห็นได้ เกรฟพินิจอย่างละเอียด มันเป็นภาพการจับตัวเชลยในหมู่บ้านดินแห่งหนึ่งซึ่งชาวบ้านแต่งกายด้วยชุดอาหรับ พวกเขากับถูกสังหารและจับตัวโดยกลุ่มทหารที่ดูคล้ายกับทหารรับจ้าง ด้วยกางเกงขายาวแบบทหารและเสื้อผ้ามีฮูด แต่ละคนพันผ้าที่ดูคล้ายกับชาวอาหรับ  บางคนที่ไม่ใส่ก็ดูเห็นได้ว่าเป็นชาวอาหรับชัดเจน แต่ละคนถือปืนไรเฟิลที่ดูเหมือนจะเป็น AK รุ่นใหม่ๆ

“แล้วไง...ก็แค่...” โคโลเนลกำลังจะพูด จนกระทั่งแซมยื่นนิ้วเข้ามาแล้วซูมภาพไปที่ชายคนหนึ่งให้

“เหี้ย..อะไร...ว่ะเนี่ย...” โคโลเนลเหงื่อแตกเต็มหน้าผากจนเจ้าตัวปาดมือเช็ด

เกรฟเห็นเป็นชายวัยประมาณ 30 ต้นๆ เท่าๆกับพวกเขา ที่แต่งกายคล้ายกับคนอื่นๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้พกปืนไรเฟิล ท่าทางในภาพคือกำลังสั่งการคนอื่นๆอยู่

“มัน?....มันรอด?” โคโลเนลพูดตะกุกตะกัก

“เราคิดว่า คงจะเป็นผู้นำการก่อเหตุหายนะธันวาคมด้วยนะ” แซมไม่มีท่าทีติดตลกอีกต่อไป

“.....” โคโลเนลถอนหายใจแล้ว มองหน้าแซมตรงๆ “UNSF จะทำอะไรต่อ?”

“แน่นอน ส่งคนที่ดีที่สุดไปที่นั้น แล้วหาหมอนั้นให้เจอ”

“แต่ชั้นเป็นคนนอกนะ แซม”

“ไม่ต้องห่วง...ได้ข่าวว่า CEO นายเป็นพวกหน้าเลือด” แซมกลับมายิ้มอีกครับ “UNSF ก็ยอมทุ่มเต็มที่ เพื่อให้ได้นายมาร่วมทีม”

“ได้กี่คนล่ะ?” โคโลเนลถามพลางหันไปมองทั้งเกรฟและแรปป้า

“ชั้นก็พร้อมนะพวก” แรปป้ากล่าว ส่วนเกรฟพยักหน้า

“ก็ดี” โคโลเนลหันไปมอง แซมอีกครั้ง “ชั้นจะพาเธอไปหา ครอส”

แซมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับทั้งสามคน

“พีดีเอนั้น นายเก็บเอาไว้เถอะ” เธอกล่าว

โคโลเนลหยิบมันขึ้นมา เขาจ้องหน้าของชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง

“อัสราม อิซา คราวนี้ มันไม่รอดแน่...”