Heated

สายลมแรงยามบ่ายที่พัดพาเม็ดทรายหยาบสีน้ำตาลแดง แลดูเห็นเป็นรูปร่างได้อย่างชัดเจน เคลื่อนเอื่อยๆ แต่กรรโชก กระทบกับร่างของชาย 2 คนที่ซึ่งกลมกลืนไปกับโขดหินและผืนทรายบนยอดเนินเขาเล็กๆ สองคนกำลังหันหน้าไปทางทิศที่ซึ่งระยะทางข้างหน้าประมาณ 400 เมตรมีหมู่บ้านดินเล็กๆ ของชนปากีสถานพื้นเมืองอยู่ ซึ่งที่ที่นั้น อยู่ห่างจากคล้ายนอร์ริสราว 70 กิโลเมตร วินาทีนั้น แท่งโลหะสีทรายค่อยๆตามทิศทางการเคลื่อนไหวของเป้าหมาย

ดูอยู่รึป่าว?" เกรฟ ใช้กล้องทางไกลแบบตาเดียวที่เป็นที่นิยมของ พลชี้เป้าทั่วไป จับตาดูไปที่หมู่บ้านดินนั้น มันเป็นหมู่บ้านเดียวกันกับที่โดนกลุ่มก่อการร้ายที่นำโดย อัซราม อิซา โจมตี มันไม่กี่วันก่อนอย่างแน่นอน

"ชัดเจน" โคโลเนลตอบสั้นๆ กล้องเล็งกำลังขยายสูงที่ติดตั้งบนปืนไรเฟิลซุ่มยิงแบบโบลท์แอคชั่น MSR สีทรายช่วยให้เขาเห็นทัศนียภาพของหมู่บ้านโดยรอบได้อย่างชัดเจน ทั้งจุดสังเกตุการณ์ จุดซุ่มโจมตี 

"พวกมัน..." เกรฟกำลังสังเกตุการณ์ กลุ่มก่อการร้ายดังกล่าว 2 คนที่อยู่ในชุดที่ดูแปลกตาจากกลุ่มก่อการร้ายทั่วๆไป ผนวกกับอาวุธ ที่น่าจะเป็นอาวุธปืนไรเฟิล G36C ทำให้พวกมันดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้าง มากกว่า กลุ่มก่อการร้าย

"แซม...ดูอยู่รึป่าว" โคโลเนลที่ติดตั้งกล้องสังเกตุการณ์แบบไร้สายรุ่นใหม่ที่ส่งสัญญาณได้ไกลกว่า 100 กิโลไว้ที่กล้องเล็งด้วย ซึ่งพวกแซม และแลงย์ลี่กำลังดูอยู่

"ชัดเจนเลยล่ะ....ว่าอัซราม ต้องมีคนหนุนหลังที่ใหญ่มากแน่ๆ"

"ไวเวิร์น 0-1และ 4 ช่วยนับจำนวนพวกนั้นโดยรวมด้วย" แลงย์ลี่กล่าว

"รับทราบ" แม้โคโลเนลจะดูไม่ชอบพวกนายพล แต่เกรฟก็สัมผัสได้ถึงความเป็นมืออาชีพ ที่แยกแยะความรู้สึกส่วนตัวกับงานได้อย่างเด็ดขาด

"ยาม 2 คนที่ทางเข้าหมู่บ้าน และดูเหมือนจะมีอีก 4 คนเป็นพลซุ่มยิงบนหลังคาที่สูงที่สุด 4 แห่ง"

"กลางหมู่บ้านอีกประมาณ 5 คน มีความเป็นไปได้สูงว่า มีพวกมันอีกในบ้านแต่ละหลัง" เกรฟกล่าวเสริม

"ไวเวิร์น 0-2 และ 3 มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมไหม" แลงย์ลี่ถามถึงอีก 2 คน

"เอ่อ...ข้อมูลตรงตามที่ 1 และ 4 กล่าว จากมุมนี่..." "ฟาฮัด" ชายอาหรับ และ "จอร์จ" หนุ่มผิวสี ที่แยกจากโคโลเนลและเกรฟไปสังเกตุกาณร์คนละมุมเขา แต่ไม่ไกลกันมากจนอยูนอกระยะการคุ้มกันของโคโลเนล "เราเห็นยานพหนะประเภทรถบรรทุกและ รถกระบะ จำนวนหนึ่งพร้อมกับกระท่อมที่ดูเหมือนจะเป็นคลังอาวุธขนาดเล็กด้วย"

"ด่านงั้นหรอ" แลงย์ลี่ กล่าวขึ้น "ชักจะยุ่งยากแล้วสิ"

"ขอคำสั่งโจมตีด้วย" เกรฟกล่าวขึ้นมา สร้างความแปลกใจให้กับทุกคน ยกเว้น โคโลเนล

"นี่ หนุ่มรัสเซีย อย่าลืมภารกิจของเราสิ" จอร์จกล่าวเหน็บๆ ฟาฮัดที่อยู่ข้างๆ ขำนิดๆ

"หมู่บ้านนี่ เป็นที่สุดท้ายที่เรารู้ การเคลี่อนไหวของพวกมัน และอย่างที่ว่าไป มันเป็นด่าน ทั้งวิทยุสื่อสาร รายงาน และแผนที่ ที่นี่คือกุญแจของเรา" เกรฟกล่าวอย่างเรียบๆ

ทุกคนเงียบไปชั่วขณะนึง

"กูเข้าใจล่ะ ว่า สเปซนาซมันเก่งกว่าหน่วยซีลตรงไหน" โคโลเนลกล่าวเหน็บๆ

"อ่า...นายก็พูดมีเหตุผลนะ แต่เราไม่รู้จำนวนศัตรู มันเสี่ยงเกินไปที่จะบุกเข้าไป จำนวนของเรามีน้อยกว่ามาก" จอร์จกล่าว

"ก็จริง...การใช้ระเบิดก็อันตรายเกินไป ชาวบ้านบางส่วนอาจจะยังอยู่ที่นี่" เกรฟเป็นฝ่ายออกความเห็นเอง

"แต่มันก็จำเป็น" โคโลเนลกล่าวขึ้นมาเรียบๆ "ให้ชั้นคุ้มกันพวกนาย เกรฟ นายพยายามไปให้ถึงห้องบัญชาการ ส่วน จอร์จกับฟาฮัด วางระเบิด ที่คลังอาวุธ รอจังหวะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็จุดพลุได้เลย"

"โคลบี้! นาย.." ฟาฮัดดูเหมือนจะขัดแย้ง

"เชื่อชั้นเถอะน่า!" โคโลเนลตะคอกกลับ ทำให้ฟาฮัดเงียบไป " HQ ขอคำสั่งโจมตี"

"...มันค่อนข้างเสี่ยงเหมือนกัน แต่ว่า...มันจำเป็นจริงๆนั้นแหละนะ" แลงย์ลี่ถอนหายใจ "ชั้นอนุญาต ขอให้โชคดี" 

เกรฟได้ยินเสียงแสดงอาการไม่พอใจของฟาฮัดเบาๆ

เกรฟ ภายใต้รหัส ไวเวิร์น 0-4 ค่อยๆลุกขึ้นยืน เขาสวมชุดนาวิกโยธินของกองทัพสหรัฐฯ แบบใหม่ที่ช่วยเพิ่มความคล่องตัว ตั้งแต่รองเท้าที่เป็นแบบรองเท้าผ้าใบ และเสื้อที่เป็นเนื้อผ้าแบบ สเปนเด็กซ์ และชุดเวสท์ที่น้ำหนักเบา กระทัดรัดแต่สามารถติดตั้งกระเป๋าและอุปกรณ์ได้เยอะ เขาค่อยๆขยับผ้าพันคอซีมัคให้ปิดจมูก ผมยาวที่รวบเอาไว้เรียบร้อยสั่นไหวตามการเคลื่อนที่ แล้วหยิบอาวุธปืนไรเฟิล SCAR-H สีทรายแบบดั้งเดิม ที่ติดตั้งกล้องช่วยเล็งระยะกลางกำลัง 4 ACOG ที่มีศูนย์เล็ง Red dot เล็กๆ ติดอยู่บนกล้องเผื่อการยิงระยะใกล้ และแท่งกริปใต้ลำกล้องเพื่อลดแรงถีบ ผู้ที่เลือกปืนนี้ให้ คือโคโลเนล ที่ว่า เกรฟคงคุ้นเคยกับปืนที่มีขนาดกระสุน 7.62 มากกว่า และแม้ว่าเค้าจะไม่คุ้นเคยกับปืนต่างสัญชาติ แต่ถ้าขึ้นชื่อว่า ปืน การเรียนรู้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น เมื่อเตรียมตัวแล้ว เค้าก็ขยับๆก้มตัวแล้ววิ่งต่ำลงเนินเขาไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะ หาป๊อปคอร์น มานั่งกินได้เลย โชว์จะเริ่มแล้ว" โคโลเนลค่อยๆขยับเลนส์กล้องให้เหมาะสายตา พร้อมทำการยิง กระบอกเก็บเสียงที่ติดตั้งอยู่กับ MSR จะช่วยซ่อนตำแหน่งของเขา

เวลาผ่านไป ประมาณ 5 นาที เกรฟสามารถเข้าถึงทางเข้าหมู่บ้านได้ พร้อมกับพวกฟาฮัดที่รายงานเข้ามาว่าถึงคลังอาวุธแล้วเช่นกัน แผนของการโจมตีครั้งนี่คือ เกรฟจะลักลอบเข้าไปในหมู่บ้านและพยายามตามหาห้องศูนย์บัญชาการ โดยมีโคโลเนลที่อยู่ห่างออกไป เกือบ 500 เมตรเป็นพลซุ่มยิงคุ้มกัน ถ้าหากจำเป็นต้องยิงสู้จริงๆ ก็จะมีฟาฮัดและจอร์จเป็นคนดึงความสนใจ ในขณะที่เกรฟจะเป็นคนจัดการที่เหลือ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาถนัดอย่างยิ่ง

"ทหารยามหน้าประตู สองคน..." โคโลเนลรายงานทางวิทยุ "นายจัดการคนใกล้ ตามนายพร้อม"

เกรฟพยักหน้า เขาดึงมีดออกมาจากฝักแล้วพุ่งเข้าไปแทงที่คอหอยของยามคนนึง แล้วลากเขาเข้ามาหลบหลังกำแพง เป็นจังหวะเดียวกับที่โคโลเนลลั่นไกลสังหารอีกคน กระสุนพุ่งทะลุเปลือกกระโหลกพร้อมกับเศษสมองสีแดงสด เกรฟสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่ค่อยๆแผ่วลง จนดับไป

"เสื้อเวสท์ ระเบิดมือ แฟลช ปืนกลอัติโนมัติ" เกรฟละมือจากศพของยามแล้วค่อยๆ ลากอีกศพไปให้พ้นระยะสายตา ก่อนที่จะเลาะไปตามกำแพง เปิดหน้าต่างของบ้านแต่ละหลังในแถบด้านนี้ของหมู่บ้าน เพื่อดูภายในบ้านแต่ละหลัง ซึ่งทุกหลังล้วนว่างเปล่า ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต หมู่บ้านนี้ ถ้ามองจากด้านบนขะเป็นรูปวงกลม โดยที่ตรงกลางเป็นพื้นที่ว่าง ที่คาดว่าน่าจะเป็นจุดชุมนุมและจัดงานเลี้ยงฉลอง ที่ตอนนี้ กลายเป็นจุดพักหลบแดดของพวกทหาร  ฟาฮัด กับจอร์จที่ติดตั้งระเบิดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อยๆตรวจสอบบ้านหลายหลังอีกด้านที่ละหลัง และพบว่ามันร้างมาได้ซักระยะนึงแล้ว

"ไม่มีสัญญาณของชาวบ้านหรือมิตร" เกรฟกล่าวรายงาน "พวกชาวบ้านหายไปไหนกันหมดนะ"

"นี่มันแปลกนะ ปกติพวกก่อการร้ายตะวันออกมันจะเป็นมิตรกับชาวบ้านมุสลิมนี่..." จอร์จกล่าวมาทางวิทยุ 

"ใช่...แปลกเกินไป" โคโลเนลกล่าว  "ฟาฮัด พอจะรู้อะไรรึป่าว"

"...ก็อย่างที่นาย พวกหัวรุนแรงมันไม่ทำร้ายชาวมุสลิม แต่ดูจากเครื่องแต่งกายของกับอาวุธแล้วล่ะก็ ชั้นว่าพวกนี้ คงจะเป็นพวกอื่นแล้วล่ะ"

"สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ" เกรฟพูดอย่างไม่มีท่าทีกระวนกระวาย เขาหยุดพักที่ข้างบ้านหลังนึง ซึ่งมีพลซุ่มยิงของพวกมันประจำการอยู่ เกรฟจึงค่อยๆ ลอบเข้าทางหน้าต่างไป เพื่อที่จะไปชั้นบน บ้าน 4 หลังที่มีพลซุ่มยิงประจำการอยู่จะมีความสูงกว่าบ้านหลังอื่นๆ อีกทั้งยังมีหลังคาและกำแพงที่ทำจากสังกะสีสูงประมาณเอว ทำเอาไว้ สำหรับเป็นที่กำบัง ในทางกลับกัน ก็เป็นตัวซ่อนอำพรางศพได้

"โคล คุ้มกันด้วย" เกรฟกล่าวสั่ง ทันทีที่โคโลเนลตอบตกลง เขาก็พุ่งเข้าไป แทงที่ข้างขาซ้ายให้มันล้มลงแล้วงัดมีดแทงไปที่ใต้คาง จนมันแน่นิ่งไป เลือดค่อยๆหยดลงที่ละน้อย เกรฟวางศพลง แล้วอาศัยที่นี่สังเกตุการณ์หมู่บ้านโดยรอบ

"บ้านหลังนั้น! " เกรฟกล่าวถึงบ้านที่มีสองประตู ซึ่งอยู่ลึกจากทางเข้าทั้งสองมาก มันอยู่ห่างจากศูนย์กลางหมู่บ้านประมาณ 10 เมตร เมื่อมีทหารคนนึงเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น

"โอเค เกรฟ...นายย่องเข้าไปทางหน้าต่างแล้วจัดการให้เหี้ยน" โคโลเนลสั่งการ "ฟาฮัด จอร์จ คอยคุ้มกันดูด้านนอก ชั้นจะสแกนพื้นที่รอบๆให้"

"รับทราบ!"

เกรฟโดดลงมาจากหอพลซุ่มยิงอย่างเงียบๆ แล้วค่อยๆย่อง เลาะตามกำแพงธรรมชาติที่เป็นเนินเขาเข้าไปที่บ้านหลังนั้น หน้าต่างไม้ผุๆถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เกรฟค่อยโผล่ขึ้นไป พร้อมกับปืนสั้น USP.45 ติดตั้งกระบอกเก็บเสียง แล้วโดดเข้ามาให้ห้องแคบๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บของ

"เข้ามาแล้ว"

เกรฟค่อยๆย่องให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เขาก้าวออกมาจากห้องเก็บของแล้วออกมาที่ห้องโถงยาว ที่ตามทางมีห้องอยู่อีก 5 ห้อง และปลายทางเกรฟก็เห็นโต๊ะวิทยุสื่อสาร ซึ่งนั้นทำให้เขามั่นใจ เกรฟเริ่มย่างก้าวเดินไปบนพื้นดินเหนียวที่แข็งกระด้าง สายตาค่อยๆสาดส่องเข้าไปในห้อง 5 ห้องเล็กที่อยู่ระหว่างทางเดิน มันมีเตียงไม้สองชั้นที่พอนอนได้อยู่ในแต่ละห้องดูเหมือนจะเป็นห้องพักของพวกทหารข้างนอกนั้น น่าแปลกที่ไม่มีใครอยู่ในห้องพักเลย ทหารที่อยู่บริเวณกลางหมู่บ้านคือทั้งหมดงั้นน่ะหรือ? มันรบกวนจิตใจเกรฟ ทุกอย่างมันดูง่ายเกินไป จนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องวิทยุ มีทหารคนนึงที่เหมือนอยู่สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น เพื่อความแน่ใจ เกรฟจึงปาดคอเขา เลือดสาดทะลักลงเต็มพื้นดินเหนียว แล้วค่อยๆไหลซึมลงไป เกรฟสำรวจดู รอบๆห้อง โต๊ะวิทยุสื่อสารและโต๊ะแผนที่ เกรฟละเลียดตามอง จับทุกรายละเอียดที่พอจะหา ได้ วิทยุไม่มีคลื่นสัญญาณหรือเสียงใดๆ บนโต๊ะแผนที่มีเพียงแผนที่ของภูมิภาคนี่แบบหยาบๆ ไม่มีการบันทึกหรือเขียนอะไรลงไป

"โคโลเนล..ชั้นอยู่ในห้องบัญชาการแล้ว"

"ว่ามา.."

"ที่นี่...ไม่มีอะไรเลย นอกจากแผนที่เก่าๆ กับวิทยุพังๆ"

"ว่าไงนะ?" จอร์จพูดขึ้นมา "นี่มันบ้าอะไรกันวะ"

"ทุกอย่างมันดูง่ายเกิน *ติ๊ด* ไป" เกรฟได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมากจากใต้โต๊ะ

"เหี้ย !!! กับดัก!!!!!!!!"

 

"ท่านนายพล..." เกวริลนั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาลทหารที่ซึ่งเขาอยู่พักฟื้นมาได้ 2 สัปดาห์แล้ว นายพลโซโคลอฟ ผู้ชึ่งมีเรื่องจำเป็นต้องคุยกับเกวริล เดินเขามานั่งข้างๆ พร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลในมือเขายื่นให้กับเกวริล เขาเปิดมันออกมาอย่างรวดเร็วในนั้นมีรูปถ่าย 2-3 ใบพร้อมกับเอกสารที่ดูคุ้นตา

"การซื้อขายอาวุธ..." เกวริลจดจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้น ดวงตาอ่านกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่อ่านได้

"เราสงสัยในตัววอลโคฟมานานพอสมควรแล้ว...เราจึงส่งมือดีของเราไปเฝ้าจับตาดู" นายพลโซโลอฟกล่าว "ผู้บัญชาการวอลโคฟ ได้ทำเรื่องที่ไม่ดีไว้มากมาย แต่นี่....มันแย่มาก"

"หมายความว่ายังไง ซื้อขาย อาวุธ...ให้ใคร?" 

"เกวริล...ชั้นรู้ว่ามันยากสำหรับนาย..." โซโคลอฟถอนหายใจ "พวกกบฏเชชเนียที่ก่อเรื่องอยู่เหนือนั้น...เราสืบค้นได้ว่ามันมีความสนับสนุนมาจากคนของเรา...วอลโคฟ...เขาทำการติดต่อซื้อขายอาวุธกับพวกเชชเนียมาพอสมควรแล้ว..."

"ว่าไงนะ?" เกวริลเริ่มสับสน วอลโคฟ คือผู้บังคับบัญชาของเขา ผู้ซึ่งส่งมอบภารกิจให้กับหน่วยของเขา

"ที่แย่กว่านั้นคือ...เรารู้ว่ามีอีก 2 คนของเราที่เป็นตัวเป้งของเรื่องในครั้งนี้"

"...." เกวริลพูดอะไรไม่ออก นี่คือสิ่งที่เขารับใช้มาตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ

"ส่วน...เรื่องในวันนั้น ที่นายเจอกับดัก...ความจริงแล้วมันเป็นกับดักที่คนของเราสร้างเอาไว้เอง"

"!??" เกวริลกำหมัดเน้น

"วอลโคฟส่งพวกนายสองคนไปเก็บคนของหน่วยเราที่สามารถลักลอบขโมยเอกสารนั้นมาได้..."

"และคนของนายก็ไหวตัวทัน..."

"ใช่...ชั้น...ชั้นต้องขอโทษจริงๆ" โซโคลอฟกล่าวขอโทษ แต่มันไม่มีความหมายอะไร เขาไม่ผิด เกวริลเข้าใจ พวกเขาเป็นแค่ตัวหมากในเกมการเมืองอะไรซักอย่าง วอลโคฟควบคุมเขาได้อยู่หมัด 

"ชั้น...ขอตัวไปพักก่อนล่ะ.." เกวริลค่อยๆเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง สิ่งที่น่าเจ็บใจที่สุด คือการตายของคนดีๆ เพราะผลประโยชน์ของคนเลวๆ

"เดี๋ยว...เกวริล" โซโคลอฟร้องห้ามเขาเอาไว้ "ถ้านายต้องการ..นายมาเข้าร่วมหน่วยของชั้นได้นะ"

"หน่วยอะไร?..."

"หน่วยการรบพิเศษและปฎิบัติการลับ โวรอน.."

เกวริลยืนนิ่งไป ในหัวครุ่นคิดถึงเนื้อเรื่องต่างๆที่ผ่านมา เขาได้ยินเสียง เสียงใครบางคน กำลังเรียกขานเขา เสียงของชายหนุ่ม

 

"เกรฟฟฟฟฟฟ!!!!!" เสียงโคโลเนลตระโกนแหกแก้วหูเอามาทางวิทยุ "ออกมาจากที่นั้นซะ!!!!"

นั้นคือเสียงเดียวที่เกรฟได้ยิน เขาค่อยๆลุกขึ้นมา ร่างกายเปรอะเปรื้อนไปด้วยเศษดินและหิน พร้อมกับรอยไหม้และเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น เขาเอามือคลำหัวตัวเอง สติเริ่มค่อยๆกลับมา แสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาทางผนังและหลังคาที่พังกระจุยกระจาย เกรฟจับปืนไรเฟิลของตนแล้วค่อยๆลุกขึ้น โต๊ะวิทยุ แผนที่ ในสภาพพังยับเยินกระจายไปทั่วห้อง เกรฟค่อยๆเดิน กึ่งวิ่งออกทางประตูหน้าอย่างรวดเร็ว เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้น และมันก็ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

"โอ้...เหี้ย.... " เกรฟรีบวิ่งหลบกระสุนเข้าที่กำลังอย่างรวดเร็ว ทหารนับร้อย กำลังระดมเข้ามาจากทางเข้าหมู่บ้าน บ้านทุกหลังถูกระเบิดทำลายยับเยิน 

"เฮ้! พวกคุ้มกันที!!! " จอร์จตระโกนสั่งมาจากบ้านหลังข้างๆที่อยู่ด้านหน้า กำลังแบกฟาฮัดที่หมดสติอยู่

เกรฟพยักหน้าแล้วยิง SCAR-H สวนกลับไป แต่พวกมันมีมาก และมีอาวุธที่เพรียบพร้อม ห่ากระสุนมากมายระดมยิงกันเข้ามาราวกับสายฝน จอร์จรีบวิ่งเข้าที่กำบังที่อยู่ด้านหลังเกรฟแล้ววางฟาฮัดลง ซึ่งไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นชีวิต

"พวกมันวางระเบิดเอาไว้ในบ้านทุกหลัง" จอร์จพยายามก้มหัวหลบอย่างสุดชีวิต "พอมันระเบิดเท่านั้นแหละ พวกมันก็แห่มาจากไหนก็ไม่รู้!"

"บัดซบ!" เกรฟโผล่หัวออกมาแล้วยิงสวนออกไป "เราต้องการกำลังเสริม เดี๋ยวนี้เลย!!!!"