บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 6
 " วันนี้กูจะปล่อยมึงไปก่อน แต่หลังจากวันนี้มึงไม่รอดแน่" มันพูดจบก็เดินออกจากห้องผมไปทันที
 "นี่ มันอะไรกัน ทำไมเราต้องรู้สึกตื่นเต้นกับสัมผัสของมันด้วย โอ้ยยยยย กลับมาเป็นเปรมคนเดิมเดี๋ยวนี้นะ" ผมร้องบอกกับตัวและพยายามห้ามหัวใจที่มันเต้นแรงไม่ยอมหยุดอยู่ตอนนี้
 /วันนี้ กูจะปล่อยมึงไปก่อน แต่หลังจากวันนี้มึงไม่รอดแน่/ คำพูดของเค้ายังวนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูน่ากลัวขนาดนี้ทั้งที่ผมไม่เคยทำอะไรให้เค้าเลยทำไม เค้าต้องทำกับผมขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจ
 นี่ ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วหลังจากเกิดเรื่องบ้าๆนั่นผมเลยตัดสินใจเดินลงมา ข้างล่าง " ไม่น่าจะมีใครอยู่แล้วมั้ง อ่ะ 0-0" ผมบอกกับตัวเองและต้องสะดุดแทบจะทันทีเมื่อเค้าคนนั้นกำลังนั่วเนียกับผู้ผม ทอง อกสะบึ้มนั่นอยู่
 " เรจิขา..... ใจเย็นๆสิคะ เยลลี่ว่าเราไปต่อบนห้องดีกว่านะคะเดี๋ยวมีคนมาเห็นเข้า" ผู้หญิงคนนั้นไม่พูดป่าวออกแรงดึงเรจิที่กำลังซุกไซร้หล่อนอยู่เดินผ่านผม ขึ้นไปบนห้องทันที
 " ดีนะที่หลบทัน เฮ้อ......." ทำไมใจผมต้องเต้นแรงด้วยสงสัยต้องไปหาหมอให้หมอตรวจซักหน่อยและ แล้วไอ้อาการเจ็บจี๊ดๆที่ใจนี่มันคืออะไรกันคงต้องตรวจพร้อมกันเลยแล้วมั้ง ผมคิดในใจพร้อมขยี้ผมตัวเองเบาๆ
 1 2 3 4........
 /โอ้ ยผมจะบ้าตาย นี่ เค้าไปอย่างว่ากันหรือไปนอนตายกันแน่เนี่ยหายไปนานขนาดนี้/ที่ผมหงุดหงิดไม่ ใช่เพราะห่วงเค้านะแค่ "หิว" น่ะครับ เซ็งมากกกเลยพี่คมกิจก็หายไปไหนไม่รู้ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้ว
 " เรจิค่ะ เยลลี่กลับก่อนนะคะเดี๋ยวไว้เรามาเจอกันใหม่นะคะ ฟอดด" พอดีกับที่พวกเค้าลงมาพอดี ร่ำลากันยกใหญ่เลยล่ะ
 " โอเคครับ บายบ่ายครับ" แม้ส่งกันต้องทำเป็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วย ผมล่ะโครตเอี่ยนเลยครับ
 "แอบยืนดูคนอื่นเค้าคุยกันไม่มีมารยาทหรือไง หรือว่าไม่มีคนสั่งสอน" พอยายเยลลี่นั่นออกไปก็หันมากัดผมทันที
 " ผมไม่ได้แอบดู แค่บังเอิญเห็นน่ะไม่ได้น่าดูเลยซักนิด" ผมพูดพร้อมสบัดหน้าหนี
 " หมับ! หันมาคุยกันก่อนสิ มึงจะรีบไปไหนทียืนดูคนอื่นยังยืนได้ตั้งนานแค่นี้ทำไมต้องเดินหนี" เรจิจับแขนผมไว้แน่น
 "โอ้ยย ผมเจ็บนะกรุณาปล่อยผมด้วย ผมหิวจะไปหาอะไรกินจบนะ"ผมบอกพร้อมพยายามแกะมือเค้าออก
 " เออ กูหิวพอดีงั้นเราออกไปหาอะไรกินกัน" เรจิไม่พูดป่าวแถมยังลากผมมาที่รถและโยนผมขึ้นรถทันที ระหว่างทางเราต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไกันเลย
 @ ร้านอาหาร ***
 "เมนูครับ" พนักงานยื่นเมนูมาให้ผมและเค้าพร้อมมองมาทางผมด้วยสายตาหวานจนปิดไม่มิด
 "ไม่ทราบว่าจะมารับออเดอร์ หรือ มามองลูกค้ากันแน่" เรจิพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาจนน่ากลัว
 "เอ่อ...ขอโทษครับ"พนักงานคนนั้นพูดขอโทษและรับออเดอร์พร้อมกับรีบเดินจากไป
 " มึงนี่ ออกมาข้างนอกแค่แปปเดียวก็สามารถอ่อยคนอื่นได้แล้วเนอะ เก่งจริงๆ"เรจิพูดว่าผมและมองด้วยสายตาเยียดหยาม ซึ่งผมก็ไม่อยากเถียงอะไรจึงตัดสินใจนั่งรอไปเงียบๆ สักพักอาหารที่สั่งก็ถูกนำมาวางตรงหน้าผมและเค้าซึ่งก็ยังไม่มีใครพูดอะไรจน ทานอาหารเสร็จ
 "เอ่อ...ผมขอไปเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ"ผมบอกเค้า เค้าก็เงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไร
  หลังจากที่ผมทำธุระส่วนตัวเสร็จก็กำลังจะเดินกลับไปนั่งที่แต่ผมดันเซ่อเดินมาชนกับใครเข้าไม่รู้ก่อนที่ผมจะค่อยๆเงยหน้ามองเค้า
 " เอ่อ ขอโทษนะครับเจ็บตรงไหนหรือป่าว อ้าวผมนึกว่าใครคุณเปรมนี่เอง ผมภูนะครับจำผมได้หรือที่เราเดินชนกันกันที่มหาลัยอ่ะครับ" คือแบบว่าเค้ารัวมาเป้นชุดเลยครับผมตามไม่ทันจริงๆ
 " อ่อ ครับจำได้ครับขอโทษที่ผมซุ่มซ่ามนะ คุณเจ็บตรงไหนหรือป่าว" ผมถามเค้า
 " ไม่เป็นไรครับแค่นี้เอง แล้วคุณเปรมมาคนหรือป่าวครับไปนั่งด้วยกันกับผมก่อนสิครับ" เค้ามองน่าผมด้วยสายตาแปลกๆ
 "เอ่อ.." "กูก็นึกว่าหายไปไหนที่แท้มายืนอ่อยผู้ชายอยู่นี่เอง กลับบ้านเสียเวลาจริงเลยมึงเนี่ยไม่ต้องกินแม่งแล้วกลับ" เป็นจังหวะที่เรจิเดินมาเห็นพอดี เค้าพูดจบก็กระชากผมไปที่รถทันทีทำให้คนในร้านมองด้วยสายที่สงสัยตามๆกัน
 "เอ่อ คือ ผมไม่ได้อ่อยใครนะ นายเองก็ไม่ควรมากล่าวหาผมต่อหน้าคนอื่นแบบนี้"ผมพยายามอธิบายให้เค้าฟังดีๆ เพราะดูจากสีหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธมากๆนั้นทำให้ผมกลัวจนบอกไม่ถูก
 "อ่อ เหรอ กูลืมไปว่านั่นมันเหยื่อมึงสินะกูถึงว่าอะไรไม่ได้ แต่กูเสียใจด้วยนะกูคงให้ใครยุ่งกับมึงไม่หรอกว่ะเพราะมึงเป็นของที่พ่อกู ฝากไว้ เพราะฉะนั้นอย่าเสือกไปอ่อยใครเข้าใจไหมห่ะ! " เค้าตะโกนใส่หน้าผมจนผมตกใจไม่พูดอะไรได้แต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้น ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมขอบตาผมต้องร้อนพราวเหมือนจะร้องไห้ด้วยผมไม่ได้ อ่อนแอขนาดนั้นนะ /อย่าร้องเด็ดขาด เป็นตัวเองซักทีสิ/ผมได้แต่ปลอบใจตัวเอง......
  หลังจากที่มาถึงบ้านเรจิก็ไม่ยอมพูดอะไรกับผมเลยถึงแม้ผมจะพยายามเข้าไป อธิบายอะไรให้เค้าฟังเค้าก็เลือกที่จะเดินหนีและเข้าห้องปิดประเสียงดังใส่ หน้าผมทันที ปัง!เมื่อเป็นอย่างนั้นผมก็เลือกจำใจเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
 "เรา เป็นอะไรกันแน่ทั้งที่เค้าว่าเราขนาดนี้ทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกเค้าด้วย เค้าร้ายกับเราก่อนนะไม่จำเป็นที่เราต้องใส่ใจนิ"ผมได้แต่พึมพำบอกกับตัวเอง
บรื้นนน เสียงรถของเรจิขับออกไปนอกบ้าน ไปไหนกันแน่นะนี่ก็มืดแล้วนะเฮ้ย!แล้วผมต้องห่วงเค้าทำไมพอๆเลิกคิด
 part เรจิ @ ที่ผับ ***
 "ทำไม กูต้องไปหวงไอ้เด็กบ้านั่นด้วย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลยมันสมควรโดนกูเกลียดสิ เพราะมันจะมาแย่งทุกอย่างไปจากกู"ผมได้แต่บ่นกับตัวเองและกระดกแก้วเหล้าสี อำพันเข้าไปในปากด้วยความหงุดหงิด
 "ว่า ไงคะ เรจิวันนี้นึกยังไงมานั่งดื่มคนเดียวล่ะคะ เยลลี่นั่งเป็นเพื่อนดีกว่านะคะ"อยู่คู่นอนของผมที่เพิ่งจากกันตอนบ่ายก็ เข้ามาทักและนั่งที่ตักของผมทันที
 "อื้ม...ตามใจคุณเถอะ ผมมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ"หล่อนจูบผม ผมเลยบอกเหตุผลที่ทำให้ผมต้องมานั่งคนเดียวแบบนี้
 "งั้นคืนนี้ เราไปบ้านคุณอีกนะคะเยลลี่ยังรู้สึกไม่เต็มอิ่มเลยค่ะ ได้ไหมคะ..."หล่อนถามผมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
 "เอางั้นก็ได้เผื่อผมจะลืมเรื่องบ้าๆนั้นบ้าง"ผมตอบหล่อนจากนั้นเราก็นั่งดื่มกันอีกสักพักจนรู้สึกมึนๆเลยตัดสินใจกลับบ้าน...
 
 
 
 TBC......