บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 5

 " กูบอกให้มึงมาทำไรหะ!" เรจิตะโกนใส่ผมอย่างโมโห

 " ผมก็มาสมัครเรียนอยู่นี่ไง " ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่โมโหหมือนกัน

 " เอ่อ ผมว่าพวกคุณคุยกันดีๆ ดีกว่านะ" ภูเอ่ยขึ้น

 " มึงเสือกอะไร กูจะคุยกับเด็กของกู" เรจิพูดขัดทันที

 " ใครเด็กคุณไม่ทราบ " ผมบอกพูดอย่างสงสัย

 " อ่อ คิดว่าไม่ใช่เด็กกูเลยมาอ่อยผู้ชายงั้นสิ" มันพูดว่าผม

 " ผมไม่ได้อ่อยใครจบนะ ผมจะไปสมัครเรียน! งั้นผมขอตัวก่อนนะคุณภูและผมก็ขอโทษกับเหตุการณ์นี้ด้วย" ผมพูดจบก็เลือกที่จะเดินหนีไป

 หลังจากที่ผมเดินหนีมาไอ้คุณเรจิก็วิ่งตามผมมาติดๆ หมับ! มันดึงแขนผมอย่างแรงจนต้องหยุดเดิน

 "มึงจะหนีไปไหน อ่อยผู้ชายไม่สำเร็จเลยอารมณ์เสียงั้นสิ" มันพูดเย้ยๆผม

 " ป่าว แต่ผมจะรีบไปสมัครเรียน กรุณาปล่อยแขนผมด้วยถ้ายังอยากรีบกลับ"มันปล่อยแขนผมทันที ผมจึงเดินเข้าไปสมัครเรียน

 พอ ผมสมัครเรียนเรียบร้อยออกมาไม่เจอเรจิผมเลยเดินไปที่รถก็เห็นมันนั้งรอผมที่ รถอยู่แล้ว ผมก็เลยเดินขึ้นและไม่พูดอะไรกันเลยจนกลับถึงบ้าน

 "เป็นไงบ้างจ๊ะ เปรม"แม่ถามขึ้นทันทีที่เห็นผม

 "ก็เรียบร้อยดีครับ เปรมขอตัวไปนอนก่อนนะ รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้อ่ะ" ผมบอกและเตรียมจะเดินออกไป แต่คุณลุงเรียกไว้ก่อน

 " เดี๋ยวก่อนหนูเปรม พ่อมีอะไรจะบอกน่ะ" คุณลุงพูดขึ้น

 "อะไรหรอครับพ่อ"

 " อ่อ พ่อจะบอกว่าพ่อจะพาแม่ไปเที่ยวออสเตรเลียสักเดือนสองเดือนนะ หนูเปรมจะอยู่บ้านได้หรือป่าว" คุณลุงถามผมพร้อมกับแม่ที่ยิ้มให้ผม

 " อ่า...ได้ครับขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับว่าแต่จะไปเมื่อไรหรอครับ"

 " พรุ่งนี้จ๊ะ ลูกจะเอาอะไรไหมบอกแม่ได้นะ"

 "ไม่อ่ะครับ ผมไปนอนก่อนนะครับ ฟอด" ผมตอบและเดินไปหอมแก้มแม่

/เรจิ/

 ขณะที่ผมจะเดินเข้าบ้านก็มาได้ยินเรื่องที่พ่อพูดกับเด็กนั่นพอดี มันทำให้ผมคิดอะไรดีๆขึ้น

 " เรจิ มาหาพ่อหน่อย" พ่อเรียกผมตอนที่เด็กนั่นเดินไปพอดี

 " มีอะไรครับ" ผมถามพ่อ

 "แกคงได้ยินที่พ่อพูดกับหนูเปรมแล้วสินะ" พ่อถามผม

 " ครับ"

 " งั้น พ่อฝากแกดูแลน้องด้วยได้หรือป่าว"

 " ได้ครับ พ่อมีอะไรอีกหรือป่าวผมจะได้ไปทำงาน"

 " ไม่มีแล้ว แกไปทำงานเถอะ " พ่อพูดจบ ผมก็เดินไปที่ห้องทำงานทันที

 "นี่คงเป็นโอกาสที่จะทำให้นายเจ็บใจเล่นแล้วสินะ เปรม ฮึฮึ" ผมพูดกับตัวเองและหลุดหัวเราะออกเมื่อนึกถึงเด็กคนนั้น

 /เปรม/

 เช้า วันต่อมาผมตื่นขึ้นมาส่งแม่และคุณลุงขึ้นรถ หลังจากที่ร่ำลากันเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องเพื่อจะไปนอนต่อแต่ดันต้องมาเจอ เรื่องหัวเสียแต่เช้า

 " ไง ทำตัวเป็นเด็กดีตื่นไปส่งพ่อกับแม่ ฮึฮึ คราวนี้มึงคงไม่มีใครปกป้องและสิ" มันพูดพร้อมกับหัวเราะใส่ผม

 "ฉันไม่อยากเถียงนายหรอกนะเบื่อออ หลบด้วยจะไปนอน" ผมพูดพร้อมดันเรจิออก

 หมับ!เรจิดึงผมเข้าไปกอดไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม

 "ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องเรียกให้พี่คมกิจมาช่วย"

 "ก็เรียกไปสิ วันนี้มันไม่อยู่หรอกกูใชมันไปทำงาน" มันพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

 " ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" ผมตะโกนใส่หน้ามัน พลั่ก มันแบกผมขึ้นบ่าและเดินเข้ามาในห้องผม ตุบ! มันทิ้งผมลงกับที่นอน

 " นายจะทำอะไร" ผมถามด้วยเสียงสั่นๆ

 "สั่งสอนคนปากดีไง" มันพูดจบก็ก้าวขึ้นมาบนเตียงและคร่อมบนตัวผม

 " ออกไปจากตัวกูนะ มันหนักนะ" ผมโวยวายด้วยความกลัว เป็นจังหวะเดียวกับที่เรจิมันก้มมาประกบปากผมและสอดลิ้นเข้ามาในปากผมเหมือน ควานหาอะไรจากปากผมอยู่

 " อื้อออ...อ่อยอู" ปากตะโกนทวงอยู่ในลำคอ
 จาก นั้นมันค่อยเอามือล้วงเข้ามาในเสื้อผมพร้อมกับขยี้ที่หัวนมผม มันทำให้รู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวพร้อมกับหัวใจที่มันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก

 " อื้อ....อือ" ผมได้แต่ครางอยู่ในลำคอ ตอนนี้สติผมหลุดไปกับสิ่งที่เรจิทำให้ผม

 RRRRRRRRR

  เสียงโทรศัพท์ของเรจิดังขึ้นทำให้มันยอมปล่อยออกจากผมและลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์

 " วันนี้กูจะปล่อยมึงไปก่อน แต่หลังจากวันนี้มึงไม่รอดแน่" มันพูดจบก็เดินออกจากห้องผมไปทันที

 "นี่ มันอะไรกัน ทำไมเราต้องรู้สึกตื่นเต้นกับสัมผัสของมันด้วย โอ้ยยยยย กลับมาเป็นเปรมคนเดิมเดี๋ยวนี้นะ" ผมร้องบอกกับตัวและพยายามห้ามหัวใจที่มันเต้นแรงไม่ยอมหยุดอยู่ตอนนี้

TBC..........

ไรต์แต่งเรื่องแรกยังเมาๆอยู่ยังงัยก็ขอกำลังใจหน่อยเน้อ