บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 2
 ...ใน ที่สุดวันนี้ก็มาถึง เป็นวันที่ผมจบการศึกษาแล้วครับ เฮ้ออออ คิดๆไปมันก็ใจหายเหมือนกันนะครับ ผมไม่คิดว่าเวลามันจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ ผมอยู่กับเพื่อนของผมที่ทำหน้าเศร้าไม่ต่างกันเลย
 " แมร่ง!!!! กูไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยว่ะ 6 ปี แมร่งเร็ว เกิ๊นนนนนนนน" ไอ้ซันพูดขึ้นด้วยเสียงเศร้าๆ
 " กูเห็นด้วยกับมึงว่ะ กูยังไม่รู้เลยว่าจบไปกูจะได้เจอกับพวกมึงอีกไหม" ผมพูดต่อจากมัน
 " ยากตรงไหนว่ะ มึงไปอยู่แค่ญี่ปุ่นเอง เดี๋ยวกูกับไอ้ซันบินตรงไปหามึงทุกเดือนยังได้เลยยยยย" ตะวันพูดบอกผม พร้อมกับซันที่พยักหน้ารับกับคำพูดของตะวัน
 " เอออ ให้มันจริงกูคงคิดถึงพวกมึงมากแน่เลย" พอผมพูดจบก็เห็นคุณลุงกับแม่ พร้อมชายชุดดำอีก 5 คนมารอผมอยู่พอดี
 ไม่ ต้องแปลกใจนะครับที่เพื่อนผมมันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม เพราะพวกผมรักกันมากมีอะไรบอกกันทุกอย่างแหระครับ อ่อ และอาจจะดูเร็วไปนิดหนึ่งนะครับที่ผมต้องเดินทางก็คุณลุงท่านรอมานานแล้ว ครับ พอรู้วันที่ผมจะจบท่านก็เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมดแล้วซึ่งแม่ผมก็ไม่ ได้ขัดข้องอะไร มีแค่ใจหายเล็กน้อยที่ต้องไปอยู่ไกลๆเพราะท่านไม่เคยไปอยู่ที่อื่น เลย...หลังจากที่พ่อผมตาย...
 " พวกมึงกูต้องไปแล้วนะ กูจะโทหาพวกมึงบ่อยๆนะเว้ย" ผมพูดขึ้นพร้อมน้ำตาที่เริ่มไหล
 " เห้ยยยย อย่าร้องดิว่ะ เดี๋ยวกูก็ร้องไห้ตามพอดี ขี้แยจริงเลยยยมึงเนี่ย ทำตัวเป็นผญไปได้ กูสัญญาจะโทรหามึงบ่อยๆเครม่ะ" ตะวันมันพูดปลอบผม
 " เออ กูก็เหมือนกันจะโทรหามึงแมร่งทุกวันเลยเครป่ะ กูรักมึงนะเพื่อนไปอยู่ที่โน่นมีปัญหาอะไรหรือมีเรื่องให้รีบบอกพวกกูเลยนะ กูยินดีช่วยมึงเสมอ" ซันมันพูดสมทบขึ้นมา
 "กูขอบใจกับทุกสิ่งที่ผ่านมานะเว้ยยยยย รักพวกมึงนะ" ผมพูดไปร้องไป
 "กูก็รักมึง/กูก็รักมึง" เพื่อนผมทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน
  ผมร่ำลามันเสร็จก็ยืนกอดกันสักพักก็ตัดสินใจเดินไปที่รถ พอขึ้นรถก็เปิดกระจกมาโบกมือลาพวกมันอีกครั้ง ผมเห็นเพื่อนผมร้องไห้ผมก็ยิ่งร้องตามไปอีก ก็มีแม่ผมกับคุณลุงที่นั่งปลอบผมและผมก็มาถึงสนามบิน รอเวลาที่จะขึ้นเครื่อง
 " ไปกันเถอะ ได้เวลาแล้วลุงมีคนที่อยากให้เปรมกับแม่เจออยู่ รีบไปกันเถอะ! " คุณลุงพูดขึ้นพร้อมกับเดินจูงมือแม่ผมไป (แหะๆเหลือเชื่อเลยใช่ไหมล่ะ แม่ผมกับคุณลุงพัฒนาความสัมพันธ์ไว้มากกกกก แต่ผมก็ยินดีกับพวกท่านนะ)
 หลัง จากขึ้นเครื่องผมก็ได้แต่นั่งเงียบคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อย เฮ้อหลังจากนี้ชีวิตของผมต้องเจออะไรอีกหนอ คนที่คุณลุงอยากให้ผมไปเจอเขาจะนิสัยดีเหมือนคุณลุงหรือป่าว เฮ้ออออ คิดแล้วผมท้อจังต่อจากนี้ไปต้องเจออะไรอีกเยอะนะเรา สู้ๆ!!
  ....ในที่สุดเราก็มาถึงญี่ปุ่น พอลงจากเครื่องผมก็ตะลึงเข้าไปอีก (โฮ้ นี่มารอรับกันหมดแก๊งหรือยังเนี่ย) คือแบบว่าคนที่มารอรับคุณลุงเยอะมากกกกก แต่ 1 ในนั้นที่ทำให้ผมตะลึ่งเข้าไปอีกคือผู้ชายที่ดูยังไงก็โครตหล่อ สูงประมาณ 180 กว่าน่าจะนะ จมูกโด่ง หน้าตาได้รูป ปากดูมีเสน่ห์สุด อ่ะๆผมไม่ใช่ตุ๊ดนะ แค่เค้าดูดีเท่านั้นเอง เสียอย่างเดียวคับ ไอ้หน้าบอกบุญไม่รับของเขาทำให้ผมรู้สึกอึดอัดแปลกๆ
 " พ่อ!! พ..." ผช คนนั้นกำลังจะพูดแต่คุณลุงพูดขัดมาก่อน
 " เรจิ แกอย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ พ่อว่าเราไปคุยกันที่บ้านกันดีกว่า พ่อเดินทางมาเหนื่อยๆเราไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะ คุณปลากับหนูเปลม เราไปกันดีกว่านะ" คุณลุงพูดจบก็เดินพาแม่ผมไปที่รถ ผมก็เดินตามไปติดผมหันไปมองนายเรจิอะไรนั่น ก็เจอกับสายที่ไม่พอใจสักเท่าไร
 /ที่บ้านคุณลุง/
 " เอาล่ะทุกคน มารวมที่นี่กันหมดทุกคนใช่ไหม" คุณลุงพูดขึ้น
 "ครับบ" ลูกน้องทุกคนของคุณลุงทุกคนขานรับเป็นเสียงเดียว
 " ฉันจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือคุณปลาจะมาเป็นนายหญิงที่นี่เพราะฉันกำลังจะแต่งงานกับคุณปลา และนี่น้องเปรมคนที่ช่วยชีวิตฉันและจะมาเป็นลูกฉันอีกคน"คุณลุงพูดบอกทุกคน ผมหันไปมองเรจิลูกของคุณลุง ผมก็เจอกับแววตาที่ไม่พอใจและดูโกรธมาก
 " ไม่ได้นะครับพ่อ ผมไม่ยอม!!!!!!ผมจะไม่ให้ใครมาแทนแม่ผมทั้งนั้น!!!" เรจิพูดด้วยความโมโห
 " แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน!!! ฉันยังรักอรเสมอ แต่เขาตายไปแล้วฉันก็ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่บ้าง ฉันไม่เคยคิดจะเอาปลามาแทนที่แม่ของแก ฉันรักคุณปลาจริงๆ แกเข้าใจฉันด้วยนะเรจิ" คุณลุงพูดอย่างเรียบๆ
 "ก็ได้ครับ งั้นผมก็จะไม่อยู่ที่นี่ ถ้าพ่อจะอยู่กับผญ คนนี้!!!" เรจิตะโกนออกมา
 " แกไม่อยากเห็นฉันมีความสุขในตอนแก่บ้างรึไง"
 " งั้นก็ได้ครับพ่อ แต่ผมบอกไว้เลยจะไม่มีใครมาแทนที่แม่ได้ทั้งนั้น" เรจิพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง
 " เอ่อ เรจิ ฉันไม่เคยคิดจะมาแทนที่แม่ของเธอนะ ฉันอยากให้เธอยอมรับฉันกับลูก ฉันอยากดูแลพ่อของเธอจริงฉันรักพ่อเธอด้วยความจริงใจนะ" แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 "..." เรจิเงียบ และมองหน้าแม่กับผมด้วยสายตาที่ยังไม่ค่อยยอมรับเท่าไร
 " ฉันมีอีกเรื่องที่จะบอกแก ฉันยกตำแหน่งทุกตำแหน่งให้แกนะ ทั้งบริหารและหัวหน้าแก๊ง ดูแลทุกอย่างแทนฉันทีฉันอยากพักผ่อนยามแก่บ้าง" คุณลุงพูดพร้อมกุมมือแม่ของผม
 "..." เรจิไม่พูด ได้อต่พยักหน้ารับพร้อมทำท่าครุ่นคิดอะไรอยู่
 " เปรมเดี๋ยวลุงให้คนเอาของไปเก็บ และพาแม่ไปพักผ่อนก่อนนะเดินทางมาเหนื่อย เราอยากได้อะไรให้สั่งคมกิจได้เลยนะ คมกิจต่อไปนี้มาดูแลคุณหนูเปรมนะ" คุณลุงพูดสั่งพร้อมเดินออกไปกับแม่
 " ครับคุณท่าน" คมกิจน้อมรับ พร้อมเดินมาหาผมด้วยสีหน้าที่เป็นมิตร
 "คุณหนูเปรมต้องการไปที่ห้องเลยไหมครับ" คมกิจเอ่ยถามขึ้น
 " ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกครับ เรียกเปรมก็พอครับพี่คมกิจ" ผมบอกพี่คมกิจ พี่คมกิจยิ้มรับ
 " สร้างภาพเป็นคนดีจริงเลยๆ ไอ้พวกหวังปอกลอกพ่อฉันเนี่ย" เรจิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งก้าว
 " ไปเถอะพี่คมกิจ เปรมอยากพักผ่อนและเบื่อคนปากหมาแถวนี้" ผมเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป
 หมับ!
 " ปากดีจังเลยนะ อย่าคิดว่าพ่อกูปกป้องมึงแล้วมึงจะรอด" เรจิเอ่ยพร้อมกับกำแขนผมแน่น
 "โอ้ยย ฉันเจ็บนะ ค่อยดูฉันจะบอกคุณลุง" ผมพูดพร้อมพยายามสะบัดแขนออก
 " เอ่อ คุณหนูครับ ปล่อยคุณเปรมเถอะครับเดี๋ยวจะมีปัญหาป่าวๆนะครับ" คมกิจพูดด้วยสีหน้าเกรง
 " สรุปแกเป็นลูกน้องฉันหรือป่าว ห่ะ! ปกป้องมันจัง วันนี้กูจะปล่อยมึงไปก่อนแต่หลังจากนี้ชีวิตพวกมึงไม่เป็นสุขแน่" เรจิพูดด้วยความโมโหพร้อมสะบัดแขนผมทิ้งอย่างแรกและเดินออกไปกับลุกน้องทั้ง หมด
 " เป็นอะไรไหมครับคุณหนูเปรม" คมกิจถามด้วยความเป็นห่วง
 " ฮึก ผมไม่เป็นไรครับ" ผมตอบทั้งน้ำตา
 "ไปห้องกันเถอะครับ" คมกิจพยุงผมเดินไปที่ห้อง
 ผม เข้ามาในห้องก็ปล่อยโฮออกมาทันที นี่มันอะไรกันแค่วันแรกผมก็โดนขนาดนี้แล้ว ต่อไปผมต้องเจออะไรอีก ผมนั่งร้องไห้จนหลับไป...........
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป
 
 

งงๆไปบ้างรวบรัดไปหน่อย
ยังไงก็ฝากติดตามนิดหนึ่งนร้า.......