บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 1 : โชคชะตา

  ตอน นี้ผมพาคุณลุงมาหลบหลังต้นไม้และได้แต่คิดว่าผมควรทำยังไงต่อดี ผมได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า เขาคือใคร นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมผมต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมจะต้องทำยังไง หลังจากที่ผมหลบสักพักก็ค่อยๆออกมาดูก็พบว่าพวกมันออกไปกันหมดแล้ว ผมจึงโทรเรียกรถพยาบาลมารับตัวคุณลุงไปที่รพ ทันทีซึ่งมีผมตามไปด้วย ระหว่างทางผมก็โทรบอกแม่ของผม

  " ฮัลโล แม่ครับ ตอนนี้เปรมอยูบนรถของรพ นะครับ" ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ แม่ผมก็พูดสวนขึ้นมาทันที

  " เป็นอะไรเปรม เกิดอะไรขึ้น ลูกบาดเจ็บตรงไหนจะไป รพ อะไร รีบบอกแม่มา แม่จะได้ตามไปถูก" แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก

  " ใจเย็นๆครับแม่ เปรมไม่ได้เป็นอะไร ฟังเปรมก่อนนะ คือว่า ระหว่างทางกลับบ้าน เปรมเจอคุณลุงคนหนึ่งถูกยิงครับ เปรมเลยช่วยเขาไว้ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ แม่ไม่ต้องตามมาหรอกครับมันอันตราย"

  " บอกแม่มา แม่จะตามไป แม่เป็นห่วงแก" แม่พูดขึ้น

  " ก็ได้ครับ เปรมกำลังจะไป รพ A ครับ เอ่อ งั้นแม่เอาเสื้อผ้ามาให้เปรมด้วยนะ พอดีมันเปื้อนเลือดอีกอย่างผมอยากอยู่เฝ้าคุณลุงเขาครับ กลัวแกตื่นมาไม่เจอใคร แกอาจจะได้รับอันตรายอีกน่ะครับ"

  " ได้ๆลูก แม่จะรีบตามไปนะ" แม่พูดจบก็ตัดสายผมทันที

 หลัง จากที่ถึง รพ ผมก็นั่งรอที่ห้องผ่าตัด ผมได้แต่คิดว่าผมทำไมต้องเป็นห่วงคุณลุงเขาด้วย เฮ้ออออ ผมเหนื่อยจริงๆเลยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ดีนะที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ไม่งั้นคงวุ่นวายแน่ๆเลย จากนั้นไม่นานแม่ผมก็มาถึง พร้อมกับคุณหมอที่ออกมาพอดี

  " ใครเป็นญาติ ของคนป่วยครับ " คุณหมอถามขึ้น

  " ผมเองครับ คุณลุงเป็นยังไงบ้างครับ"

  " ตอนนี้อาการของคนไข้ปลอดภัยแล้ว เดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักเลยนะครับ" คุณหมอพูดจบก็เดินออกไป

 หลังจากที่ย้ายคุณลุงมาอยู่ที่ห้องพักแล้ว ผมกับแม่ก็นั่งรอว่าเมื่อไรคุณลุงจะฟื้น จู่ๆแม่ผมก็พูดขึ้นมา

  " เปรม แล้วเราจะมีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาลหรอลูก แล้วเราก็ไม่เคยรู้จักเขาด้วย มันจะไม่เป็นอันตรายต่อเราหรอ"แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงกังวล

  " ไม่ต้องคิดมากหรอกครับแม่ รอคุณลุงเขาฟื้น ค่อยว่ากันอีกทีแล้วกันนะครับ"

พอ เราคุยกันจบพยาบาลก็เอาของของคุณลุงเข้ามาให้ในนั้นมีกระเป๋าตังของคุณ ลุงอยู่พร้อมมือถือ ผมจึงเปิดกระเป๋าดูด้วยความสงสัย ผมเปิดเจอนามบัตร ผมถึงได้รู้ว่าคุณลุงชื่อ " เรียวอิจิ ทามะ" สักพักผมก็สังเกตว่าคุณลุงกำลังฟื้นพอดี ผมจึงลุกขึ้นไปพยุงตัวคุณลุงขึ้น

  " ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อ่อเธอ ฉันพอจะนึกออกล่ะ ขอบใจเธอมากนะที่ช่วยฉัน ว่าแต่เธอชื่ออะไรล่ะ" คุณลุงพูดขึ้นด้วยอาการที่ยังมึนๆอยู่

  " ผมชื่อเปรมครับ คุณเรียวอิจิ แม่ครับเรียกพยาบาลให้ผมที" ผมตอบคุณลุงพร้อมกับหันไปบอกกับแม่ของผม

 ผม สังเกตเห็นว่า คุณลุงมองแม่ผมอย่างไม่วางสายตาซึ่งแม่ผมก็มองตอบเช่นกัน เอ๊ะมันชักจะยังไงๆแล้วสิและคุณพยาบาลก็เข้ามาตรวจและเดินออกไป

  " คุณเป็นแม่ของเปรมหรอครับ ชื่ออะไรหรอครับ" คุณลุงเอ่ยถามแม่ผม

  "ชื่อ ปลาค่ะ " แม่ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม

 ผม ได้แต่มองดูทั้งคู่ทำความรู้จักกัน และคุยเรื่องต่างด้วยความสนิทสนมเร็วมาก ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะถ้าแม่ผมมีความสุขผมก็ดีใจ หลังจากที่ออกจาก รพ ผมก็พาคุณลุงมาพักที่บ้าน คุณลุงขอบคุณพวกเราพักใหญ่และเล่าให้ฟังว่า เขาเป็นมาเฟียมีศัตรูเยอะเลยโดนตามฆ่าจึงขออยู่กับพวกเราสักพักเพื่อซ่อนตัว และจะโทรให้ลูกน้องมารับเมื่อทุกอย่างโอเค

  " เปรม เราจะเรียนต่อที่ไหนล่ะ" คุณลุงถามขึ้น

  " ผมยังไม่แน่ใจเท่าไร ผมว่าจะเรียนที่มหาลัย RR พร้อมกับทำงานไปด้วย เพราะบ้านเราไม่ค่อยรวยนักน่ะครับ" ผมตอบคุณลุงอย่างจริงจัง แม่ก็ได้แต่มองหน้าขณะที่พวกเราคุยกัน

  " ไปอยู่กับลุงไหม ที่ญี่ปุ่น ลุงจะส่งเธอเรียนเอง และจะดูแลเธอเป็นอย่างดี เธอตกลงไหม" คุณลุงมองผมอย่างรอคำตอบ

  " ผมเกรงว่าจะไปไม่ได้หรอกครับ ผมทิ้งแม่ไม่ได้ครับ" ผมพูดพร้อมกับจับมือของแม่ผม

  " ก็ไปกันหมดนี่ล่ะ ลุงจะดูแลพวกเธอเป็นอย่างดี"

  " แม่ว่าไงครับ" ผมหันไปถามแม่

  " แล้วแต่ลูกเลย แม่ยังไงก็ได้ " แม่ผมเอ่ยอย่างยิ้มๆ

  " ผมดีใจนะที่คุณไม่ขัดข้อง " คุณลุงพูดอย่างดีใจ

  " แต่รอสิ้นเดือนนะครับ รอผมเรียนจบพอดีครับ "ผมเอ่ยขึ้น

  " ได้ ตอนนั้นทุกอย่างคงเรียบร้อยพอดี" คุณลุงพูดไปยิ้มไป

 หลัง จากนั้นเราก็ไปกินข้าวกันและผมก็แยกตัวมานั่งคิดอะไรเล่นๆที่หน้าบ้านคน เดียว ปล่อยให้คุณลุงจีบแม่ผมเต็มที่เลย ฮาาาาๆๆๆๆๆ แปลกใจใช่ไหมล่ะที่ผมทำอะไรแบบนี้ ที่ผมทำก็เพราะผมอยากเห้นแม่สบายและมีความสุขกับเขาบ้าง แม่ผมเหนื่อยมามากแล้วแต่ผมก็ยังไม่มั่นใจว่าหลังจากนี้ผมต้องเจออะไรอีก เฮ้ออออ คิดแล้วก็ท้อเหมือนกัน

 //ที่ญี่ปุ่น//

 ผัวะ

  " พ่อฉันทั้งคนแกปล่อยให้หายไปได้ยังไง แทบบาดเจ็บอีกต่างหาก ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรพวกแกทุกคนตาย ออกไปให้พ้นๆหน้าฉันเดี๋ยวนี้" เรจิพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และไล่ลูกน้องออกไป

  " นายครับ เราเจอที่อยู่ของคุณท่านแล้วครับ อาศัยอยู่กับครอบครัวหนึ่งครับ" มือขวาของเรจิ รายงานพร้อมส่งภาพให้ดู พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นพอดี

  " ว่าไงเจ้าลูกชาย ยังอยู่ดีไหม แล้วเจอกันนะ สิ้นเดือนพอจะกลับไปหาแก พร้อมของขวัญที่แกเห้นต้องดีใจ"

 ไม่ ทันที่เรจิจะพูดอะไร พ่อก็ตัดสายทิ้งทันที โทรกลับก็ปิดเครื่อง แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขากังวลน้อยลงกว่าเดิมหลายเท่า ไม่แปลกที่เขาจะห่วงพ่อมาก เพราะเขาสูญเสียแม่ตั้งแต่ยังเด็กทำให้เขาติดและหวงพ่อและไม่เคยคิดที่จะให้ ใครมาแทนที่แม่ของเขา ไม่ว่าใครจะมายุ่งกับพ่อของเขาก็ถูกกำจัดออกไปจนหมด ทุกวันนี้เขาถึงได้มีแค่ 2 คนกับพ่อ

  " ผมรอพ่ออยู่นะครับ" เรจิพูดกับตัวเองพร้อมกับเดินเข้าห้องของเขาไป........................

โปรดติดตามตอนต่อไป