บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 10
    part เรจิ
     หลังจากที่มิยะมาผมก็รู้ว่าไอ้เด็กนั่นมันตื่นมาสักพักแล้วแต่มันยังคงเงียบอยู่ผมเลยเป็นคนเอ่ยทัก
มัน ก่อนและแนะนำมิยะกับมันตอนแรกมันเหมือนกำลังจะหนีออกไปซะให้ได้ โดยเฉพาะตอนที่มิยะบอกเป็นแฟนผม(ปกติผมไม่ชอบให้ใครแทนตัวเองว่าเป็นแฟนผม แต่นี่กรณียกเว้นเพราะต้องการแกล้งไอ้เด็กนั่น) ผมได้เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของมันด้วยแต่แทนที่ผมจะสะใจที่ทำแบบนี้มันกลับ สวนทางกันสิ้นเชิงเพราะผมรู้สึกแปลกๆที่มันทำหน้าเจ็บปวดอย่างนั้น ผมจัดการความรู้สึกนั้นโดยการพูดแกล้งให้มันออกไปข้างนอกมันก็รีบออกไปทันที พร้อมกับร้องไห้ ที่ผมรู้เพราะเห็นไหล่ที่สั่นของมันยิ่งเห็นอย่างนั้นผมยิ่งรู้สึกแย่ไปอีก แต่ผมไม่สนใจ เลยพามิยะไปร่วมรักในห้องนอนของผมต่อเพราะผมยอมรับว่าผมกำลังค้างหลังจากที่ มิยะเล้าโลมผม ผมเป็นคนไม่เคยพอเพียงแค่ครั้งเดียวผมมักมีกิจกรรมแบบนี้
นานหลายชั่วโมงแต่ผม่คิดว่าไอ้เด็กนั่นจะกลับมาเร็วแบบนี้
     "อ่ะ...เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะ ปัง" ไอ้เด็กนั่นเปิดประตูมาเห็นผมที่กำลังมีอะไรกับมิยะอยู่ ก็ร้องไห้ออกมาและปิดประตูวิ่งหนีไป
     "อ่ะ หยุดทำไมครับเรจิ อ่ะอืม" เสียงมิยะทวงขึ้นเมื่อผมหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ ที่ผมหยุดเพราะผมรู้สึกผิดที่เห็นน้ำตาของเด็กนั่น แต่ผมสลัดความคิดนั้นออกทันทีและต่อสิ่งที่ค้างอยู่ทันทีและรุนแรงกว่าเดิม
เพราะผมไม่เข้าใจว่าทำไมเห็นน้ำตาเด็กนั่นแล้วต้องหงุดหงิดขนาด
     ปึก ปึก ปึก
     "อ่ะ อะ อ๊า อือ.... บะ..เบาหน่อยเรจิ ผมเจ็บอือ อือ" มิยะร้องทวงเมื่อผมกระแทกอย่างรุนแรงแต่
วินาทีนี้ผมหยุดไม่ได้แล้วเพราะไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่นี้คืออะไรผมเลยเลือกที่จะระบายด้วย
วิธีนี้
    " อืม อะ " ผมคำรามในรำคอเพราะผมใกล้เสร็จแล้ว
    " อะ อ่ะ อือๆๆๆๆ ซี๊ด อ๊า ระ เร็วๆหน่อยจะเสร็จ แล้ว อ่าาาา" ผมกับมิยะเราปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน เมื่อผมเสร็จก็ผลักออกจากมิยะทันทีและลุกไปแต่งตัววางเงินไว้ให้ปล่อยให้มิ ยะนอนหมดแรงอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ผมรีบเดินออกไปเพื่อไปตามหาไอ้เด็กนั่นไม่รู้ว่าตอนนี้มันหายไปไหน แล้วถามลูกน้องก็ได้ความว่าออกไปกับคมกิจแต่ไม่รู้ออกไปไหน พอได้ยินแบบนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิดทันทีแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจและขับรถกลับ บ้านทันทีเพราะคิดว่ามันคงกลับไปที่บ้านแน่นอน
     part เปรม
     หลังจากที่ผมวิ่งออกมาก็มาหาพี่คมกิจและให้พี่เค้าขับรถพาผมไปที่ไหนก็ได้เพราะตอนนี้ผมทำใจ
ไม่ ได้กับภาพที่เห็นและรู้สึกเสียใจมากมากจนถึงที่สุด พี่คมกิจพาผมมายื่นอยู่ที่จุดชมวิวที่ริมทะเลบรรยากาศดีมากแต่บอกเลยตอนนี้ ใจผมไม่มีจิตใจมาชื่นชมธรรมชาติอยู่หรอก เพราะผมกำลังเสียใจ
ผมเอาแต่ร้องไห้จนพี่คมกิจถามขึ้นอย่างสงสัยว่าผมเป็นอะไร
    "คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวครับ วันนี้พี่เห็นร้องไห้สองรอบแล้ว" พี่คมกิจถามผมอย่างเป็นห่วงและ
สงสัย ผมเลยตัดสินใจที่จะระบายความรู้สึกให้พี่เค้าฟัง
    "ผม ฮึก ผมเสียใจที่เห็นพี่เรจิมีอะไรกับคนอื่น ตอนแรกที่มาที่นี่ผมไม่เคยคิดจะญาติดีกับเค้าเพราะเค้าทำไม่ดีกับผมแต่พอ อยู่ด้วยกันมันกลับทำให้ผมรู้สึกแปลกๆกับพี่เค้า และตอนนี้ผมรู้ตัวเองแล้วว่า
ผมชอบเค้าเพราะอย่างนั้นผมถึงร้องไห้ตอนที่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น ผมเสียใจ ฮื่อๆๆ" ผมพรั่งพรูความ
รู้สึกที่มีทั้งหมด ระบายออกมาให้พี่คมกิจฟัง
    " อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง ที่แท้คุณหนูก็หลงรักเจ้านายพี่ดีใจแทนเจ้านายนะที่มีคนดีๆแบบคุณหนูมารัก แต่คุณหนูต้องเข้าใจนะครับว่าเจ้านายของพี่เค้ายังไม่ยอมรับคุณหนู แต่คนนน่ารักแบบคุณหนูไม่ยาก
หรอกครับที่เค้าจะยอมรับและรักคุณหนู" พี่คมกิจพูดปลอบใจและให้กำลังใจผม ผมเงยหน้ามองพี่คมกิจอย่างซึ้งใจ
    " ครับแต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่เค้าจะรักผมเพราะพี่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว คือมิยะ" ผมบอกออกไปด้ยใบหน้าที่เศร้า
    "ไม่ใช่หรอกครับคุณหนู คุณมิยะแค่คู่ควงเท่านั้นแหระครับเจ้านายเค้ายังไม่มีแฟนหรอกครับ เจ้านายเค้าไม่ยอมรับใครเป็นแฟนง่ายๆหรอกจะมีก็แค่คู่นอนเท่านั้นแหระครับ" พี่คมกิจบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
    "แต่ตอนที่มิยะ บอกว่าเป็นแฟนพี่เรจิ พี่เค้าไม่เห็นปฏิเสธเลยนิ" ผมถามอย่างข้องใจและเช็ดน้ำตาที่ไหลก่อนหน้านี้
    "พี่คิดว่าหน้าจะเป็นเพราะว่าเจ้านายต้องการกลั่นแกล้งคุณหนูมากกว่า คงพอจะเดาออกว่าคุณหนู
ชอบเลยเอาความรู้สึกของคุณหนูมาเล่นแบบนี้" พี่คมกิจตอบผม
    " ทำไมต้องทำแบบนี้กับเปรมด้วยล่ะ ทั้งที่เปรมไม่เคยทำอะไรให้พี่เค้าเลยที่เปรมมาอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณพ่อขอ ให้มาและอีกอย่างเปรมอยากเห็นแม่ของเปรมมีความสุขและสบายเหมือนคนอื่นบ้าง เปรมกับแม่ไม่เคยต้องการมาแทนที่ใครและไม่เคยหวังอะไรจากคุณพ่อเลย" ผมบอกพี่คมกิจด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
    " ครับ พี่เชื่อว่าคุณหนูไม่ใช่คนที่คิดร้ายแบบนั้นและพี่เชื่อว่าสักวันเจ้านาย เค้าก็จะคิดเหมือนพี่และคุณท่าน" พี่คมกิจพูดและยิ้มจางๆให้ผม
    " ครับเปรมจะเชื่อในสิ่งที่พี่พูด เปรมจะพยายามอดทนเพื่อชนะใจพี่เรจิให้ได้จะทนให้ถึงที่สุด" ผมยิ้มและกำมือชู้ทำท่าสู้
    "งั้นเราจะกลับกันเลยไหมครับ" พี่คมกิจถามเพราะเห็นว่าเราหายมานานแล้ว
    " ยังครับ เปรมอยากอยู่ที่ีนี่สักพัก อยากอยู่เงียบสักพัก ยังไงเรื่องวันนี้ขอให้เก็บเป็นความลับนะครับพี่คมกิจ" ผมตอบไปด้วยสีหน้าจิงจังและมองออกไปยังท้องทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ท้อประกายแสงที่สะท้อนจากดวงอาทิตย์ ผมรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่สวยงามกว่าตอนที่ผมมาถึงซะอีกต่อจากนี้ผมจะพยายาม แข็มแข็งและเอาชนะใจเรจิให้ได้ ถึงแม้เค้าจะพยายามทำร้ายความรู้สึกผมมากแค่ไหนแต่ในเมื่อผมรักไปแล้วผมก็ ต้องทำให้เค้ารักผมให้ได้เหมือนกัน........
     part เรจิ
     หลังจากที่ผมขับรถออกมาจากบริษัทตรงมาที่บ้านทันทีเพื่อที่ว่าจะมาเจอไอ้ เด็กนั่นแต่ผมกลับมาพบกับความว่างป่าวแทน ผมพยายามโทรหาทั้งสองคนทั้งคมกิจลูกน้องผมกับเด็กนั่นกลับตืดต่อใครไม่ได้ สักคนมันทำให้ผมโมโห อาละวาดจนคนในบ้านต่างกลัวผมไปกันหมดผมอยากรู้ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน
ไม่ ใช่ว่าผมห่วงมันหรอกนะผมแค่อยากเห็นผลงานที่ผมทำไว้เฉยๆว่าผลมันเป็นยังไง กับการเล่นกับความรู้สึกคน(ความจริงผมก็พอมองออกว่าเด็กนั่นรู้สึกดีกับผม ผมเลยใช้วิธีนี้จัดการมัน) มันจะเสียใจขนาดไหน ผมแค่อยากเห็นภาพที่ทำให้ผมสะใจผมเกลียดมันจะตายผมคงไม่ห่วงมันหรอก แต่ตอนนี้
ที่ผมอารมณ์ไม่ดีเพราะเหยื่อของผมมันหายตัวไปนี่สิ โว้ยยยย มันหายไปไหนนะผมละเครียด
     "ฮัลโล เจอพวกมันยัง" หลังจากที่ผมหามันไม่เจอเลยให้ลูกน้องของผมออกตามหาแทน ผมจะออกตามเองให้เหนื่อยทำไมมันไม่สำคัญกับผมขนาดนั้นหรอก หึ
     " เจอแล้วครับ อยู่ที่จุดชมวิว XXX ครับ จะให้ผมตามต่อเลยไหมครับ" ลูกน้องผมรายงาน
     " ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปดูเอง แต่นายคอยเฝ้าไปก่อนจนกว่าฉันจะไปถึง" ผมพูดจบก็วางสายทันที และรีบคว้ากุญแจรถ Bugatti Veyron Super Sport ลูกชายที่รักของผมเหยียบออกจากบ้านไปทันที หึ หนีไปได้ไกลพอสมควรเลยนิจากบ้านผมไปถึงที่นั่นก็ใช้เวลาพอสมควรแต่สำหรับลูก ผมคันนี้ใช้เวลาแค่แปปเดียวเท่านั้นแหระ...
    " หึ ที่แท้ก็มาหลบอยู่นี่เอง" ผมขับรถมาตามที่ลูกน้องผมโทรรายงาน ก็มาเจอเด็กนั่นกับลูกน้องผมกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกเชียว เหอะแล้วที่มันร้องไห้นี่มันหมายความว่าไง ผู้ชายอะไรมารยาเยอะชะมัดแล้วที่มันมาอยู่ที่นี่ได้ก็คงใช้มารยาหลอกพ่อผม อีกสิ แค่คิดมันก็หงุดหงิดจนบอกไม่ถูกจริงๆสงสัยคงต้องเข้าไปขัดความสุขมันซะหน่อย มันมีความสุขมากไปไม่ดีหรอกเพราะผมไม่อยากให้มันมีความสุข
    "ไงครับน้องเปรม ดูมีความสุขจังเลยนะครับที่ตอนอยู่บริษัทยังร้องไห้อยู่เลย" ผมเดินเข้าไปทักพูดย้ำเรื่องที่มันร้องไห้ซะหน่อย หน้ามันนี่ดูตกใจมากที่เห็นผม
    " เอ่อออ พี่เรจิมาได้ยังไงครับ" มันตอบและถามผมกลับโดยไม่ยอมตอบคำถามที่ผมถาม
    " เปรมอยู่ที่ไหนทำไมพี่จะไม่รู้ อ่อแล้วที่พี่มาก็เพราะเป็นห่วง คุณพ่อฝากให้ดูแลนิพี่ก็ต้องคอยดูแลสิ
ไม่ ใช่ทิ้งขวางให้ลูกน้องดูแลแบบนี้" ผมตอบออกไปผมสังเกตว่าหน้ามันแดงตอนที่ผมบอกเป็นห่วงแต่มันก็ชะงักเพราะคำ พูดผม ตอนท้ายประโยคผมหันหน้าไปมองไอ้คมกิจด้วยสายตาคาดโทษมันด้วย
   " อ่อเหรอครับ มันเป็นหน้าที่สินะ" มันตอบผมและพึมพำอะไรท้ายประโยคก็ไม่รู้
   " งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่าไหม" ผมถามและมองหน้ามัน
   " เอ่อ เปรมยังไม่อยากกลับครับ เปรมกำลังจะให้พี่คมกิจพาไปทานข้าวอ่ะครับ" มันตอบผมแบบลังเลนิดหน่อย
   " อ่อ งั้นเราก็ไปด้วยกันสิเพราะพี่ก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน ตอนนี้พี่ก็หิวแล้วเพราะรู้สึกเหนื่อยกับเรื่องเมื่อกลางวันมากๆเลย" ผมบอกมัน มันก็ก้มหน้าพยักรับนิดๆก่อนที่จะเดินหนีไปที่รถโดยที่คมกิจหันมาโค้งให้ผม และเดินตามไป ผมเลยเดินไปที่รถและขับรถตามมันไปที่ร้านอาหาร.....
    
 
ไรต์มาต่อให้อีกตอนนะ พรุ่งนี้วันเสาร์
อารมณ์ดีเลยมีความคิดดีๆออกมาด้วย อิอิ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนร้าอิอิ รักคนอ่านที่สุดเลยยยยยยย