บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 9

  "เดี๋ยวประมาณ สิบโมงเช้าเราค่อยไปบริษัทกันนะเปรม"เสียงเรจิทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในบ้าน

   ผมได้ยินก็ได้แต่พยักหน้ารับและเดินผ่านเค้าไปขึ้นบนห้องไป ผมใช้เวลาไปกับการอ่านหนังสือ เล่นเกมส์ เพื่อฆ่าเวลารอที่จะไปบริษัทจากนั้นผมก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้รู้ตัวอีกที ก็ตอนที่เรจิพยายามยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม

   "เฮ้ย!!!!!!!!0-0"ผมร้องเสียงหลงเมื่อเห็นหน้าเรจิในระยะกระฉันชิด

   "เป็นอะไร ร้องเสียงดังลั่นบ้านเลยนะ หึ" เค้าทำหน้ายียวนและถามผม

   "ก็คุณ เอ้ย พี่เรจิยื่นหน้าเข้ามาใกล้เปรมเลยตกใจน่ะสิ ใครจะไปคิดว่าจู่ๆตื่นขึ้นมาจะเจอหน้าพี่เรจิ"ผมรีบตอบออกไปและพยายามผลัก เค้าออกให้ห่างจากตัวผม

   "ฟอดด หราาาางั้นรีบล้างหน้าเดี๋ยวพี่ลงไปรอข้างล่าง" อึ้งแปปครับ เค้า เค้า หอมแก้มผมแล้วเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย บ้าที่สุดผู้ชายคนนี้อันตรายต่อหัวใจผมเกินไปแล้ว

   จากนั้นเราสองคนก็มาถึงบริษัท พนักงานทุกคนที่เห็นพวกผมก็โค้งทำความเคารพกันเป็นแถวๆ

   "ทุกคน มารวมกันตรงนี้ก่อนฉันมีคนที่อยากจะแนะนำให้รู้จัก"สิ้นเสียงคำสั่งของเรจิทุกคนก็มายืนพร้อมกัน

   "คนที่ยืนอยู่ข้างฉัน คือน้องชายของฉันเองกรุณาให้เกียรติกับน้องฉันด้วยนะ"เรจิพูดออกไปเสียงเรียบๆและมองมาที่ผม

   "เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับผมชื่อ เปรมครับ"ผมแนะนำตัวเองพร้อมยิ้มหวานให้ทุกคน

   "ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ"ทุกคนกล่าวพร้อมกันและส่งยิ้มที่เป็นมิตรมาให้ ผมเช่นกัน  แต่ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่อเรจิก็ดึงมือผมเข้าไปในห้องทำงานของเค้าทันที

   "เอ่อ พี่เรจิครับผมเจ็บข้อมือครับปล่อยก่อนได้ไหมครับ" ผมไม่เข้าใจเข้าจริงว่าจู่ๆก็หงุดหงิดอะไรไม่รู้เป็นคนแนะนำผมเองแท้ๆแต่ กลับมาอารมณ์เสียเฉยเลย

   "อืม" เค้าตอบสั้นๆพร้อมปล่อยข้อมือผมและเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะปล่อยให้ผมยืนงง อยู่คนเดียว ผมเองไม่รู้จะพูดอะไรเลยเลือกที่จะเดินไปนั่งที่โซฟาและเล่นเกมส์โดยไม่สนใจ เค้าเหมือนกัน

 part เรจิ

   ผมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆเลย แค่เห็นไอ้เด็กบ้านั่นยิ้มให้พนักงานในบริษัทของผม ผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ไหนจะสายตาของผู้ชายหลายๆคนในบริษัทผมอีกที่ส่งสายกรุ้มกริ้มมาให้ไอ้เด็ก นี่ยิ่งทำให้ผมอารมณ์เข้าไปใหญ่ โอ้ยยยย ผมเป็นอะไรเนี่ย   ผมได้แต่ตั้งคำถามอยู่กับตัวเองเงียบๆและหลีกมาทำงานเพราะกลัวอารมณ์ของผมจะ ทำให้มันเจ็บตัวอีก แต่เอ๊ะผมต้องทำให้เจ็บตัวสิถึงจะถูกนี่ผมเป็นอะไรบ้าผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมเงยหน้าขึ้นมามองไอ้เด็กบ้านั่นมันกลับไม่สนใจผมเลยได้แต่นั่งเล่น โทรศัพท์ของมัน เหอะคิดว่าผมจะสนใจมันนักหรอช่างมันสิอันที่จริงที่ผมพามันมาแค่ไม่อยากให้ มันนอนสบายอยู่ที่บ้านแค่นั้นแหระ อยากแกล้งให้มันออกมาลำบากข้างนอกเฉยๆหึ....

    3 ชั่วโมงผ่านไป.................

    ผมเงยหน้าจากกองเอกสารที่ผมเพิ่งเซ็นเสร็จก็เห็นไอ้เด็กบ้านอนหลับไปแล้ว ชีวิตมันนี่สบายจริงๆเลยนะวันๆกินกับนอนเหอะ ผมเลยลุกจากเก้าอี้เพื่อไปปลุกมันแต่ผมเปลี่ยนผมว่ามีอะไรสนุกๆทำแล้วล่ะ ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาและโทรเรียกคู่ขาของผมอีกคนเพื่อมาหาผม

    " ฮัลโล มิยะนายว่างหรือป่าว" ผมกรอกเสียงลงไปเมื่อปลายสายรับ

    "ฮัลโล เรจิหรอครับผมคิดถึงคุณจังเลย สำหรับเรจิผมว่างเสมอ มีอะไรหรือป่าวครับ"ปลายสายตอบผมด้วยเสียงออดอ้อน

    "มาหาฉันที่บริษัทได้หรือป่าว ฉันอยาก......"ผมตอบพร้อมลากเสียงยาว

    "ได้ครับ ผมอยู่แถวนี้พอดี งั้นอีก 5 นาทีเจอกันครับ ติ้ด"พอปลายสายตอบจบก็ตัดสายผมทันที หึ ผมหวังว่าไอ้เด็กบ้าตื่นมาคงตื่นเต้นกับฉากเร้าร้อนของผมอย่างแน่นอน...

5 นาทีต่อมา...........

    ก๊อกๆ"นายครับ คุณมิยะมาขอพบครับ"ลูกน้องผมคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก

    "อืม ให้เข้ามาได้เลย" ผมตอบออกไป

    "เรจิครับ คิดถึงจังเลย" หลังจากที่ลูกน้องผมออกไปมิยะก็เดินเข้ามากอดผมทันที

    "อืม ฉันก็คิดถึงนาย" ผมตอบออกไป

    "วันนี้เรียกผมมา คิดถึงผมหรอ" มิยะไม่พูดเฉยลากนิ้ววนไปวนมาบริเวณอกผมพลางๆ

    "ถ้าใช่ล่ะ" ผมส่งสายตาปราถนาออกไป

    "งั้นก็อย่าช้าสิครับ ผมก็คิดถึงมากๆเหมือนกัน อื้มม" พูดจบมิยะก็เงยขึ้นมาประกบปากผมทันที

มือก็พยายามถอดเสื้อผมออก

    "อือ นายยังเร้าร้อนเหมือนเดิมเลยนะมิยะ" ผมพูดและอยู่เฉยๆปล่อยให้มิยะเป็นคนจัดการ ตอนนี้เรานัวเนียกันอยู่และผมตั้งใจทำเสียงดังเพื่อให้อีกคนได้ยินอยู่

    part เปรม

    ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคนเหมือนกำลังทำอะไรและทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมาก็เห็นเรจิกำลัง

กอดกันนัวเนียกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เค้าตัวเล็กและขาวมากแต่ผมไม่เห็นหน้าเค้าเพราะเค้าหันหลังอยู่

ภาพที่ผมเห็นอยู่ทำให้ผมรู้สึกชาจนขยับตัวไม่ได้และในตอนนี้เหมือนน้ำตาผมกำลังจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

    " อ้าว เปรมตื่นแล้วหรอ พี่ทำเสียงดังรบกวนหรือป่าว" เรจิเค้าหันมาทางผมและถามขึ้นหน้าตายไม่สนเลยว่าผมจะรู้สึกยังไง

   "เอ่อ....ตื่นแล้วครับเปรมขอกลับบ้านก่อนนะครับ" ผมพูดพร้อมกำลังจะเดินหนีจากตรงนี้ไปให้เร็วที่

สุดผมรู้ว่าผมทนไม่ไหวแล้ว

   "เดี๋ยวสิ ค่อยกลับพร้อมกันนะ อ่อนี่มิยะนะเป็น"

   "เป็นแฟนเรจิครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเปรม" ไม่ทันที่เรจิจะพูดจบ มิยะก็พูดแทรกขึ้นมาแต่คำที่พูดออกมานั้นทำให้ผมหน้าเจือนลงทันที

   "เอ่อครับ" ผมตอบเพียงสั้นๆ

   "เปรมช่วยอะไรพี่หน่อยสิ พอดีพี่รู้สึกหิวข้าวอ่ะช่วยซื้อมาให้พี่กับมิยะหน่อยสิซื้อของเรามาด้วยนะ แล้วมากินด้วยกันที่นี่ ไปนานๆพี่ก็ไม่ว่านะให้คมพาไปล่ะ" เรจิเค้าสั่งผมกลายคงเป็นเพราะกลังค้างแน่เลย แต่ถึงยังไงผมก็ไม่คิดจะรีบกลับมาอยู่แล้วเพราะถ้ามาก็คงต้องมาเห็นภาพบาดตา บาดใจอีก

  "ครับ งั้นเปรมขอตัว" ผมพูดจบก็หันหลังเดินหนีออกมาและรู้อยู่แล้วว่าเค้าสองคนคงต่อจากที่ค้าง

อยู่ เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมก็ปล่อยน้ำตาไหลออกมา ที่ผ่านมาผมคงคิดไปเองฝ่ายเดียวว่าเค้าดีกับผมเพราะเค้าเริ่มชอบแต่ป่าวเลย เค้ากลับกลับมีแฟนแล้วยิ่งคิดผมยิ่งเสียใจ

   "คุณหนูเป็นอะไรครับ" ผมเดินมาเจอพี่คมกิจพอดี จึงโผล่เข้ากอดทันที ตอนนี้ผมยังรุ้สึกเสียใจกับภาพที่เห็นอยู่จนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

   "เปรม ฮึก เปรมเสียใจ ฮื่อๆๆๆๆๆ" ผมได้แต่ร้องไห้ไม่ได้เล่าอะไรให้พี่เค้าฟัง พี่เค้าก็ปลอบผมจนผมหยุดร้องเราเลยออกไปซื้อของตามที่เรจิบอกโดยที่ไม่เล่า อะไรให้พี่คมกิจฟังเลย เพราะผมคิดว่าผมยังไม่พร้อมจะเล่าอะไรให้ใครฟังทั้งนั้น ผมใช้เวลากับการที่นั่งอยู่ในร้านอาหารคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อที่จะให้ เวลามันผ่านไปนานที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะผมไม่อยากกลับไปเจอผมบาดตาบาดใจ อีก ผมนั่งมาได้ประมาณชั่วโมงก็บอกให้พี่คมกิจพาผมกลับไปที่บริษัท แต่พอผมเดินเข้ามากลับไม่เห็นคนอยู่ในห้องเลยเดินไปที่ประตูหน้าห้องที่ เชื่อมกับห้องทำงานของเรจิเพราะคิดว่าเรจิน่าจะอยู่ในนั้นจากนั้นผมก็ตัดสิน ใจเปิดประตูเข้าไป

     "อ่ะ...เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะ ปัง" ทันทีที่ผมเป็ดประตูเข้าไปก็เห็นเรจิกับมิยะอยู่บนเตียง โดยที่ร่างทั้งสองปราศจากเสื้อผ้าภาพนี้ทำให้ใจผมที่แย่แทบสลายในทันทีไม่ รู้เพราะอะไรแต่ตอนนี้ ผมเลือกที่จะวิ่งออกไปให้ไวที่สุด........................

มาต่อแร้วนร้า ไรต์รักคนอ่านทุกคนเรยยยย อิอิ

ขอโทษนร้าที่เค้าหายไปนาน

ช่วงนี้งานที่โรงเรียนเยอะมากไม่ค่อยมีเวลา

พอกลับมาแต่งก็อาจจะงงๆนิดนะ เค้าแต่งไม่เก่ง คิคิ

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนร้า รักนะ จุ๊ฟๆคนอ่าน