บุพเพร้ายพ่ายรัก(มาเฟียจอมโหดกับนายสุดแสบ) (Yaoi 1

บทที่ 10

    part เรจิ

     หลังจากที่มิยะมาผมก็รู้ว่าไอ้เด็กนั่นมันตื่นมาสักพักแล้วแต่มันยังคงเงียบอยู่ผมเลยเป็นคนเอ่ยทัก

มัน ก่อนและแนะนำมิยะกับมันตอนแรกมันเหมือนกำลังจะหนีออกไปซะให้ได้ โดยเฉพาะตอนที่มิยะบอกเป็นแฟนผม(ปกติผมไม่ชอบให้ใครแทนตัวเองว่าเป็นแฟนผม แต่นี่กรณียกเว้นเพราะต้องการแกล้งไอ้เด็กนั่น) ผมได้เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของมันด้วยแต่แทนที่ผมจะสะใจที่ทำแบบนี้มันกลับ สวนทางกันสิ้นเชิงเพราะผมรู้สึกแปลกๆที่มันทำหน้าเจ็บปวดอย่างนั้น ผมจัดการความรู้สึกนั้นโดยการพูดแกล้งให้มันออกไปข้างนอกมันก็รีบออกไปทันที พร้อมกับร้องไห้ ที่ผมรู้เพราะเห็นไหล่ที่สั่นของมันยิ่งเห็นอย่างนั้นผมยิ่งรู้สึกแย่ไปอีก แต่ผมไม่สนใจ เลยพามิยะไปร่วมรักในห้องนอนของผมต่อเพราะผมยอมรับว่าผมกำลังค้างหลังจากที่ มิยะเล้าโลมผม ผมเป็นคนไม่เคยพอเพียงแค่ครั้งเดียวผมมักมีกิจกรรมแบบนี้

นานหลายชั่วโมงแต่ผม่คิดว่าไอ้เด็กนั่นจะกลับมาเร็วแบบนี้

     "อ่ะ...เอ่อ ขอโทษที่ขัดจังหวะ ปัง" ไอ้เด็กนั่นเปิดประตูมาเห็นผมที่กำลังมีอะไรกับมิยะอยู่ ก็ร้องไห้ออกมาและปิดประตูวิ่งหนีไป

     "อ่ะ หยุดทำไมครับเรจิ อ่ะอืม" เสียงมิยะทวงขึ้นเมื่อผมหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ ที่ผมหยุดเพราะผมรู้สึกผิดที่เห็นน้ำตาของเด็กนั่น แต่ผมสลัดความคิดนั้นออกทันทีและต่อสิ่งที่ค้างอยู่ทันทีและรุนแรงกว่าเดิม

เพราะผมไม่เข้าใจว่าทำไมเห็นน้ำตาเด็กนั่นแล้วต้องหงุดหงิดขนาด

     ปึก ปึก ปึก

     "อ่ะ อะ อ๊า อือ.... บะ..เบาหน่อยเรจิ ผมเจ็บอือ อือ" มิยะร้องทวงเมื่อผมกระแทกอย่างรุนแรงแต่

วินาทีนี้ผมหยุดไม่ได้แล้วเพราะไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่นี้คืออะไรผมเลยเลือกที่จะระบายด้วย

วิธีนี้

    " อืม อะ " ผมคำรามในรำคอเพราะผมใกล้เสร็จแล้ว

    " อะ อ่ะ อือๆๆๆๆ ซี๊ด อ๊า ระ เร็วๆหน่อยจะเสร็จ แล้ว อ่าาาา" ผมกับมิยะเราปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน เมื่อผมเสร็จก็ผลักออกจากมิยะทันทีและลุกไปแต่งตัววางเงินไว้ให้ปล่อยให้มิ ยะนอนหมดแรงอยู่ตรงนั้น ตอนนี้ผมรีบเดินออกไปเพื่อไปตามหาไอ้เด็กนั่นไม่รู้ว่าตอนนี้มันหายไปไหน แล้วถามลูกน้องก็ได้ความว่าออกไปกับคมกิจแต่ไม่รู้ออกไปไหน พอได้ยินแบบนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิดทันทีแต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจและขับรถกลับ บ้านทันทีเพราะคิดว่ามันคงกลับไปที่บ้านแน่นอน

     part เปรม

     หลังจากที่ผมวิ่งออกมาก็มาหาพี่คมกิจและให้พี่เค้าขับรถพาผมไปที่ไหนก็ได้เพราะตอนนี้ผมทำใจ

ไม่ ได้กับภาพที่เห็นและรู้สึกเสียใจมากมากจนถึงที่สุด พี่คมกิจพาผมมายื่นอยู่ที่จุดชมวิวที่ริมทะเลบรรยากาศดีมากแต่บอกเลยตอนนี้ ใจผมไม่มีจิตใจมาชื่นชมธรรมชาติอยู่หรอก เพราะผมกำลังเสียใจ

ผมเอาแต่ร้องไห้จนพี่คมกิจถามขึ้นอย่างสงสัยว่าผมเป็นอะไร

    "คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวครับ วันนี้พี่เห็นร้องไห้สองรอบแล้ว" พี่คมกิจถามผมอย่างเป็นห่วงและ

สงสัย ผมเลยตัดสินใจที่จะระบายความรู้สึกให้พี่เค้าฟัง

    "ผม ฮึก ผมเสียใจที่เห็นพี่เรจิมีอะไรกับคนอื่น ตอนแรกที่มาที่นี่ผมไม่เคยคิดจะญาติดีกับเค้าเพราะเค้าทำไม่ดีกับผมแต่พอ อยู่ด้วยกันมันกลับทำให้ผมรู้สึกแปลกๆกับพี่เค้า และตอนนี้ผมรู้ตัวเองแล้วว่า

ผมชอบเค้าเพราะอย่างนั้นผมถึงร้องไห้ตอนที่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น ผมเสียใจ ฮื่อๆๆ" ผมพรั่งพรูความ

รู้สึกที่มีทั้งหมด ระบายออกมาให้พี่คมกิจฟัง

    " อ่อ เป็นแบบนี้นี่เอง ที่แท้คุณหนูก็หลงรักเจ้านายพี่ดีใจแทนเจ้านายนะที่มีคนดีๆแบบคุณหนูมารัก แต่คุณหนูต้องเข้าใจนะครับว่าเจ้านายของพี่เค้ายังไม่ยอมรับคุณหนู แต่คนนน่ารักแบบคุณหนูไม่ยาก

หรอกครับที่เค้าจะยอมรับและรักคุณหนู" พี่คมกิจพูดปลอบใจและให้กำลังใจผม ผมเงยหน้ามองพี่คมกิจอย่างซึ้งใจ

    " ครับแต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกที่พี่เค้าจะรักผมเพราะพี่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว คือมิยะ" ผมบอกออกไปด้ยใบหน้าที่เศร้า

    "ไม่ใช่หรอกครับคุณหนู คุณมิยะแค่คู่ควงเท่านั้นแหระครับเจ้านายเค้ายังไม่มีแฟนหรอกครับ เจ้านายเค้าไม่ยอมรับใครเป็นแฟนง่ายๆหรอกจะมีก็แค่คู่นอนเท่านั้นแหระครับ" พี่คมกิจบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

    "แต่ตอนที่มิยะ บอกว่าเป็นแฟนพี่เรจิ พี่เค้าไม่เห็นปฏิเสธเลยนิ" ผมถามอย่างข้องใจและเช็ดน้ำตาที่ไหลก่อนหน้านี้

    "พี่คิดว่าหน้าจะเป็นเพราะว่าเจ้านายต้องการกลั่นแกล้งคุณหนูมากกว่า คงพอจะเดาออกว่าคุณหนู

ชอบเลยเอาความรู้สึกของคุณหนูมาเล่นแบบนี้" พี่คมกิจตอบผม

    " ทำไมต้องทำแบบนี้กับเปรมด้วยล่ะ ทั้งที่เปรมไม่เคยทำอะไรให้พี่เค้าเลยที่เปรมมาอยู่ที่นี่ก็เพราะคุณพ่อขอ ให้มาและอีกอย่างเปรมอยากเห็นแม่ของเปรมมีความสุขและสบายเหมือนคนอื่นบ้าง เปรมกับแม่ไม่เคยต้องการมาแทนที่ใครและไม่เคยหวังอะไรจากคุณพ่อเลย" ผมบอกพี่คมกิจด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย

    " ครับ พี่เชื่อว่าคุณหนูไม่ใช่คนที่คิดร้ายแบบนั้นและพี่เชื่อว่าสักวันเจ้านาย เค้าก็จะคิดเหมือนพี่และคุณท่าน" พี่คมกิจพูดและยิ้มจางๆให้ผม

    " ครับเปรมจะเชื่อในสิ่งที่พี่พูด เปรมจะพยายามอดทนเพื่อชนะใจพี่เรจิให้ได้จะทนให้ถึงที่สุด" ผมยิ้มและกำมือชู้ทำท่าสู้

    "งั้นเราจะกลับกันเลยไหมครับ" พี่คมกิจถามเพราะเห็นว่าเราหายมานานแล้ว

    " ยังครับ เปรมอยากอยู่ที่ีนี่สักพัก อยากอยู่เงียบสักพัก ยังไงเรื่องวันนี้ขอให้เก็บเป็นความลับนะครับพี่คมกิจ" ผมตอบไปด้วยสีหน้าจิงจังและมองออกไปยังท้องทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา ท้อประกายแสงที่สะท้อนจากดวงอาทิตย์ ผมรู้สึกว่ามันเป็นภาพที่สวยงามกว่าตอนที่ผมมาถึงซะอีกต่อจากนี้ผมจะพยายาม แข็มแข็งและเอาชนะใจเรจิให้ได้ ถึงแม้เค้าจะพยายามทำร้ายความรู้สึกผมมากแค่ไหนแต่ในเมื่อผมรักไปแล้วผมก็ ต้องทำให้เค้ารักผมให้ได้เหมือนกัน........

     part เรจิ

     หลังจากที่ผมขับรถออกมาจากบริษัทตรงมาที่บ้านทันทีเพื่อที่ว่าจะมาเจอไอ้ เด็กนั่นแต่ผมกลับมาพบกับความว่างป่าวแทน ผมพยายามโทรหาทั้งสองคนทั้งคมกิจลูกน้องผมกับเด็กนั่นกลับตืดต่อใครไม่ได้ สักคนมันทำให้ผมโมโห อาละวาดจนคนในบ้านต่างกลัวผมไปกันหมดผมอยากรู้ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน

ไม่ ใช่ว่าผมห่วงมันหรอกนะผมแค่อยากเห็นผลงานที่ผมทำไว้เฉยๆว่าผลมันเป็นยังไง กับการเล่นกับความรู้สึกคน(ความจริงผมก็พอมองออกว่าเด็กนั่นรู้สึกดีกับผม ผมเลยใช้วิธีนี้จัดการมัน) มันจะเสียใจขนาดไหน ผมแค่อยากเห็นภาพที่ทำให้ผมสะใจผมเกลียดมันจะตายผมคงไม่ห่วงมันหรอก แต่ตอนนี้

ที่ผมอารมณ์ไม่ดีเพราะเหยื่อของผมมันหายตัวไปนี่สิ โว้ยยยย มันหายไปไหนนะผมละเครียด

     "ฮัลโล เจอพวกมันยัง" หลังจากที่ผมหามันไม่เจอเลยให้ลูกน้องของผมออกตามหาแทน ผมจะออกตามเองให้เหนื่อยทำไมมันไม่สำคัญกับผมขนาดนั้นหรอก หึ

     " เจอแล้วครับ อยู่ที่จุดชมวิว XXX ครับ จะให้ผมตามต่อเลยไหมครับ" ลูกน้องผมรายงาน

     " ไม่ต้องเดี๋ยวฉันไปดูเอง แต่นายคอยเฝ้าไปก่อนจนกว่าฉันจะไปถึง" ผมพูดจบก็วางสายทันที และรีบคว้ากุญแจรถ Bugatti Veyron Super Sport ลูกชายที่รักของผมเหยียบออกจากบ้านไปทันที หึ หนีไปได้ไกลพอสมควรเลยนิจากบ้านผมไปถึงที่นั่นก็ใช้เวลาพอสมควรแต่สำหรับลูก ผมคันนี้ใช้เวลาแค่แปปเดียวเท่านั้นแหระ...

    " หึ ที่แท้ก็มาหลบอยู่นี่เอง" ผมขับรถมาตามที่ลูกน้องผมโทรรายงาน ก็มาเจอเด็กนั่นกับลูกน้องผมกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกเชียว เหอะแล้วที่มันร้องไห้นี่มันหมายความว่าไง ผู้ชายอะไรมารยาเยอะชะมัดแล้วที่มันมาอยู่ที่นี่ได้ก็คงใช้มารยาหลอกพ่อผม อีกสิ แค่คิดมันก็หงุดหงิดจนบอกไม่ถูกจริงๆสงสัยคงต้องเข้าไปขัดความสุขมันซะหน่อย มันมีความสุขมากไปไม่ดีหรอกเพราะผมไม่อยากให้มันมีความสุข

    "ไงครับน้องเปรม ดูมีความสุขจังเลยนะครับที่ตอนอยู่บริษัทยังร้องไห้อยู่เลย" ผมเดินเข้าไปทักพูดย้ำเรื่องที่มันร้องไห้ซะหน่อย หน้ามันนี่ดูตกใจมากที่เห็นผม

    " เอ่อออ พี่เรจิมาได้ยังไงครับ" มันตอบและถามผมกลับโดยไม่ยอมตอบคำถามที่ผมถาม

    " เปรมอยู่ที่ไหนทำไมพี่จะไม่รู้ อ่อแล้วที่พี่มาก็เพราะเป็นห่วง คุณพ่อฝากให้ดูแลนิพี่ก็ต้องคอยดูแลสิ

ไม่ ใช่ทิ้งขวางให้ลูกน้องดูแลแบบนี้" ผมตอบออกไปผมสังเกตว่าหน้ามันแดงตอนที่ผมบอกเป็นห่วงแต่มันก็ชะงักเพราะคำ พูดผม ตอนท้ายประโยคผมหันหน้าไปมองไอ้คมกิจด้วยสายตาคาดโทษมันด้วย

   " อ่อเหรอครับ มันเป็นหน้าที่สินะ" มันตอบผมและพึมพำอะไรท้ายประโยคก็ไม่รู้

   " งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่าไหม" ผมถามและมองหน้ามัน

   " เอ่อ เปรมยังไม่อยากกลับครับ เปรมกำลังจะให้พี่คมกิจพาไปทานข้าวอ่ะครับ" มันตอบผมแบบลังเลนิดหน่อย

   " อ่อ งั้นเราก็ไปด้วยกันสิเพราะพี่ก็ยังไม่ได้กินเหมือนกัน ตอนนี้พี่ก็หิวแล้วเพราะรู้สึกเหนื่อยกับเรื่องเมื่อกลางวันมากๆเลย" ผมบอกมัน มันก็ก้มหน้าพยักรับนิดๆก่อนที่จะเดินหนีไปที่รถโดยที่คมกิจหันมาโค้งให้ผม และเดินตามไป ผมเลยเดินไปที่รถและขับรถตามมันไปที่ร้านอาหาร.....

ไรต์มาต่อให้อีกตอนนะ พรุ่งนี้วันเสาร์

อารมณ์ดีเลยมีความคิดดีๆออกมาด้วย อิอิ

ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนร้าอิอิ รักคนอ่านที่สุดเลยยยยยยย