[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 9 บอกรัก (มึง) ไม่เป็น
 
 
 
 
               "เช่ กูขอคุยด้วยหน่อย"
 
               
               ไอ้ปอร์เช่ที่กำลังนั่งกวนตีนอยู่กับเพื่อนซี้ของมัน ต้องหันหลังไปเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังของมัน พอรู้ว่าเป็นเติร์ดมันก็รีบเดินตามไป
 
 
               "มึงมีไรวะ"
 
               "กูถามไรหน่อย"  สิ้นเสียงทุ้มความเงียบก็เข้ามาแทนที่ ให้ไอคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพยักหน้าสองสามที ก่อนที่เจ้าตัวจะถอนหายใจแรง
 
 
               "มันชอบกูหรอ"
 
               "หมายถึงมาร์ค ?"
 
 
               เติร์ดเงียบไปซักพัก ดวงตาคู่คมมองเพื่อนตนเองที่ตอนนี้ยืนกอดอก ทำหน้าเหมือนไม่แปลกใจในเรื่องที่เขากำลังถาม
 
 
               "เออ มันชอบมึง"
 
 
               หนุ่มหน้าหวานก้าวออกไปโดยไม่คิดที่จะบอกเพื่อนของตน ปล่อยให้มันยืนงง
 
 
               ในห้องเรียนที่เงียบสงัด มีเพียงไอ้ตัวแสบที่นั่งฟังเพลงอยู่ในห้องคนเดียว ทว่าเขาไม่ได้ฟังเนื้อหาของเพลงเลย ในสมองคิดแต่เรื่องเพื่อนสนิทของตน 
 
 
               "มาร์ค"
 
               "หะ"
 
 
               เด็กหนุ่มตะโกนเรียกไอ้ตัวแสบตั้งแต่หน้าประตูห้อง มาร์คได้แต่สะดุ้งสุดตัว เติร์ดเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วมองใบหน้าใสเกลี้ยงของไอ้ตัวแสบ แต่เด็กชายกลับพยายามไม่สบตาเขาเต็มที่
 
 
               "ทำไร"
 
               "กะ...ก็ คิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ"  คำตอบที่ทำให้คนฟังยิ้มรับ 
 
               "มึงชอบกูหรอวะ ขอคำตอบด้วยนะ ให้เวลาไม่เกินเที่ยงคืนวันนี้"
 
 
               มะ....มึงพูดไรออกมาเนี่ย แล้วใครบอกมึง อย่าบอกนะว่า ....
 
 
               "ไอ้เพื่อนทรพี" มาร์คตะโกนออกมาโดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
 
 
               ปัง!!
 
               
               "อ้าวววว ไอ้แสบ กูให้มึงตอบกูดีๆ ไม่ใช่มาด่ากูแบบนี้ หรือต้องให้ใช้กำลัง ได้ๆๆๆ เย็นนี้เจอกันที่ห้อง"
 
 
               ว่าเสร็จแล้ว เติร์ดก็รีบเดินออกจากห้อง ทิ้งคนฟังให้นั่งตัวแข็งทื่อ หัวใจเริ่มเต้นแรง สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงสด ความรู้สึกบอกเขาว่า จะไม่ปลอดภัยแน่
 
 
                                  ..................................................
 
 
 
               แกร๊ก 
 
 
               "ไง ได้คำตอบรึยัง" 
 
 
               เมื่อไอ้ตัวแสบเปิดประตูห้องเขาก็เจอเพื่อนร่วมห้องของเขานอนเล่นเกมอยู่บนเตียงใหญ่ พร้อมกับถามคำถามที่มาร์คไม่อยากตอบที่สุด เพราะรู้สึกอายตัวเองที่ไปชอบเพื่อน แถมยังเป็นผู้ชายอีก มาร์คได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วหันไปวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ตามองเข้าไปในดวงตากลมโตที่พยายามจะรู้ความจริงให้ได้
 
 
               "คำตอบอะไรหรอ"
 
 
               คำพูดของคนที่กำลังพยายามจะเลี่ยงมันอย่างที่สุด ทำให้คนถามลุกจากเตียงและก้าวเข้ามาใกล้กับไอ้ตัวแสบ
 
 
               "เรื่องแค่นี้ จำไม่ได้แล้วเหรอ แย่จังนะ"   คำพูดที่ดูไม่ค่อยจะน่ากลัว แต่น้ำเสียงมันบ่งบอกให้รู้ว่าน่ากลัวขนาดไหน 
 
 
               เด็กชายค่อยๆเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มก็เดินตามเขาไปเรื่อยๆเหมือนกัน เพราะคิดว่ายังไงมันก็ต้อง จนมุม
 
               
               "กูไม่รู้" 
 
 
               สิ้นน้ำเสียงสั่นเครือ เด็กชายก็ถึงจุดจนมุมจริงๆ แววตาเหมือนจะร้องไห้ ใบหน้าเริ่มแสดงสีอย่างชัดเจนขึ้น 
 
 
               "กะ...กู อื้อ!!" เด็กหนุ่มคนที่พูด พอมันเริ่มเฉไฉตอบไม่ตรงคำถาม มือที่ว่างก็เลยจับคอมัน แล้วโน้มตัวไปกดจูบที่ปากแดงๆแรงๆ
 
 
               เขาเพิ่งรู้ตอนจูบมันเนี่ยล่ะว่าเขาไม่ต้องการคนอื่น นอกจากไอ้ตัวแสบ
 
 
               มาร์คกำเสื้อของเติร์ดแน่น กว่าที่เติร์ดจะยอมผละจากปากแดงๆ น้ำเชื่อมสีใสก็เชื่อมติดกันออกมา ท่ามกลางเสียงหอบหายใจหนักๆ ของมาร์คที่แก้มแดงก่ำ
 
 
               "มึงไม่ต้องบอก กูก็รู้ว่ามึงชอบกู"  มาร์คกูขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ เพราะมันคือทางเดียวที่จะรู้ว่ามึงคิดยังไงกับกู แม่งโครตคุ้มเลยกับสิ่งที่ได้มา มึงแม่งน่ารักกว่าผู้หญิงหลายๆคนอีก
 
 
               แม่งงงงง ไอ้เติร์ดพูดเชี่ยอะไรออกมา!!
 
 
               "เออๆ กูยอมก็ได้" 
 
               "หึๆๆ"
 
               
               ไม่ต้องมาหัวเราะสามหึเลย !
 
 
               มาร์คได้แต่โวยวายกับตัวเองในใจ ก็ตอนนี้หน้าแดง ใจเต้น ปากเปียกแบบนี้ ใครมันจะโวยวายใส่คนที่ขยับมาจูบปากเขา ขืนโวยวายมากไป มันอาจจะไม่ใช่แค่จูบก็ได้
 
 
               "ไปเดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงข้าว"
 
 
               เด็กหนุ่มจับแขนไอ้ตัวแสบที่กำลังยืนงงๆ เพราะอยู่ดีๆเขาก็ชวนไปกินข้าว แบบที่ไม่สงสัยนู่นนี่นั่นต่อ
 
 
               "ไม่หิวหรอ กินสิ" มาร์คพูดไปกินไป ตอนนี้เขาไม่สนใจใครทั้งนั้น เนื่องจากของที่กินเข้าไปดูจะถูกใจมากกว่าทุกวัน 
 
 
               "ไม่ค่อยหิวอะ เมื่อกี้ได้กินของที่อร่อยกว่านี้ไปแล้ว"
 
               "งั้นแปลว่าไอ้นี่ไม่กินแล้วใช่ปะ" มาร์คตักไข่แดงออกมา ทำท่าเหมือนจะกินมัน แต่ความจริงนั้นถ้าให้กินไข่แดง เขาแทบจะอ๊วกออกมาได้ทุกเวลา ก็นะ รสชาติแหยะของมันก็สุดแสนจะทน
 
 
               "กินสิแหม ก็มึงอุตส่าห์ตักมาให้กูนี่"
 
               "ก็...ก็นึกว่ามึงอิ่มแล้ว"
 
               "จูบเดียวไม่ทำให้กูอิ่มหรอกนะ" เติร์ดว่าด้วยรอยยิ้ม ให้คนฟังเม้มปาก 
 
               "กินๆไป อย่าพูดมาก" มาร์คยัดไข่แดงใส่ปากเติร์ด แล้วหันหนีไปทางอื่น ท่าทางของคนที่หันหน้าหนี ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มบาง หัวใจที่หนักอึ้งมาทั้งวันโล่งเป็นปริดทิ้ง
 
 
               "กูบอกรักใครไม่ค่อยเก่งนะ แต่กูก็อยากให้มึงรู้ไว้ว่ากูก็รู้สึกแบบที่มึงรู้สึก"
 
 
               เด็กชายนิ่งไปนิด ทบทวนสิ่งที่เติร์ดพูด น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดูเขิลๆขัดกับการกระทำของตัวเอง ทำให้เด็กชายหันกลับไปสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้า
 
 
               "กูเชื่อมึงนะ...กูเป็นคนเชื่อคนง่าย ต่อให้มึงโกหกที่ต้องพูดแบบนี้ออกมา กูก็จะเชื่อ"
 
               "ขอบคุณนะ"
 
 
               และนั่นก็ทำให้เติร์ดส่งมือมาวางแปะลงบนหัวทุยๆ แล้วโยกไปมา
 
 
               "อย่าน่ารักไปกว่านี้ดิ แค่นี้กูก็จะตายอยู่แล้ว"
 
 
               มาร์คสาบานได้ว่าไม่ได้เขิลนะ แต่ตั้งแต่นั้น เขาก็หันหน้าหนี แล้วเงาที่สะท้อนกลับมานั้นก็ทำให้เขารู้ว่า เขากลั้นยิ้มสุดความสามารถแค่ไหน
 
 
               ไม่ใช่มึงคนเดียวที่จะตายซะหน่อย กูก็จะบ้ารักมึงจะตายอยู่แล้ว
 
 
 
------------------------------------------ครบค่า------------------------------------------------------------
 
 
ง้อววว เขิลแทนสองคนนั้นจัง 5555 คอมเม้นได้น้าาา อยากให้เพิ่มเติมตรงไหนเชิญเม้นเลยจ้า 
                                             ฝากฟิคใหม่ด้วยนะคะเรื่อง
[Yaoi] Love only one รักนี้มีเพียงคุณ - MarkBam  เรื่องนี้ยังไม่จบนะจ๊ะ ยังอีกนาน นี่แค่เริ่มต้น บรัยส์ มาบ่นให้ฟังแค่นี้ล่ะ อย่าลืมติดตามเรื่องใหม่กันด้วยนะค้า ขอบคุณค้าาาา