[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~
เขียนโดย 
Eveeiei
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.39 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2558 06.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) อย่าขอสิ่งที่คนอื่น รัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 10 อย่าขอสิ่งที่คนอื่น รัก
"มาร์ค พี่ขอคุยด้วยหน่อย"
"คะ...ครับ"
เส้นทางเดินยาวที่ตอนนี้มีเพียงเด็กชายและรุ่นพี่เดินอยู่ ทว่ามาร์คกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของรุ่นพี่ แต่ในขณะที่กำลังจะเดินพ้นจากเส้นทางนั้นก็มีเสียงทุ้มตะโกนเรียกเขาขึ้น
รุ่นพี่พาร่างเล็กมาตรงสวนหย่อมเล็กๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความกดดัน ดวงตาคู่หนึ่งทำได้เพียงมองใบหน้าที่ตอนนี้ดูกังวลกับอะไรบางอย่าง
"มาร์คชอบเติร์ด ... แล้วเติร์ดก็ชอบมาร์คใช่ไหม"
รุ่นน้องยืนตัวแข็งทื่อ ดวงตามองต่ำลงไปที่พื้นหญ้าสีเขียว มาร์คกำมือแน่น อยากจะเหลือบตาไปมองหน้ารุ่นพี่ แต่ตอนที่แค่หายใจมันยังลำบาก
"มะ...ครับ"
น้ำเสียงของเด็กชายดูติดๆขัดๆ เหมือนคำพูดในตอนแรกพยามจะปิดบังความเป็นจริง แต่ในที่สุดร่างเล็กก็เลือกที่จะบอกความจริง เพราะคิดว่าไม่มีอะไรที่สามารถปิดบังพี่คนนี้ได้
"อืม ไว้ว่างๆจะพาไปกินขนมนะ"
ปลื้มถอนหายใจหลังคำพูดสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกไปแบบที่ทำเอาคนน้องงงว่าตกลงจะเรียกมาคุยแค่เรื่องนี้จริงๆเหรอ มาร์คคิดในใจว่าเขาไม่ควรเชื่อสนิทในคำตอบของพี่ปลื้ม
...........................................
แกร๊ก
"จ๊ะเอ๋"
"!!!!!"
"ฮ่าาาา แค่นี้ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ ฮ่าาาา"
"ก็ใครจะคิดล่ะว่าวันนี้มึงจะโผล่มาแปลก" เติร์ดทำหน้าเหวอใส่ไอ้คุณชายที่อยู่ดีๆก็โผล่มาแบบที่เขาไม่ทันตั้งตัว
"ขอกูเล่นกับคนที่กูรักหน่อยไม่ได้ไง" มาร์คทำหน้าเจ้าเล่ห์ พร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ พูดพลางก็เดินไปวางของ
"มึงพูดงี้ต้องการอะไรจากกูครับ" จู่ๆ คนที่ทำท่าตกใจเมื่อกี้ก็เข้ามาโอบไอ้ตัวแสบที่กำลังจัดของบนโต๊ะอยู่
ขณะนี้คนที่เมื่อกี้กำลังขำเสียงดังลั่นกลับเป็นคนที่ต้องเงียบที่สุด เมื่อมืออุ่นๆเข้ามาโอบเอวบางๆของเขา ทำให้ตอนนี้ใบหน้าเริ่มแสดงสีแดงก่ำ ตัวเริ่มสั่นเล็กน้อย หันหน้ากลับไปหาคนโอบเขา
"ต้องการให้มึงรักกูก็พอ"
"เดี๋ยวนี้ร้ายไม่เบานะ" เติร์ดจับจมูกที่โด่งเป็นสันบีบเบาๆ แล้วเอานิ้วชี้แตะอย่างนุ่มนวล
คำพูดที่ทำให้มาร์คยิ้มไม่หุบ แต่แล้วก็คิดได้ว่าจะเล่าเรื่องที่พี่ปลื้มคุยกับเขาก่อนที่จะขึ้นมาที่ห้อง มาร์คจับมือเติร์ดออกจากเอวบาง แล้วตีหน้านิ่งทันที
"มึง เมื่อกี้พี่ปลื้มมาคุยกับกูด้วย"
"เรื่องอะไรวะ"
"เขาถามกูว่าชอบมึงเหรอ"
"แล้วมึงตอบว่าอะไร" เติร์ดเบิกตาโต แล้วจ้องไปที่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"กะ..ก็ ชอบ"
จุ๊บ
ไอ้เชี่ยกูยังไม่อนุญาตให้มึง..จุ๊บกูเลย
"ฝันดีนะไอ้ตัวแสบ"
............................................
"อ้าว เช่ มานี่ๆเลย"
เช้าของวันพุธ ไอ้ตัวแสบตะโกนเรียกเพื่อนผมฟ้าแต่ไกล เมื่อวันก่อนมันยังนั่งจมทุกข์อยู่เลย แต่ตอนนี้กลับร่าเริงขึ้นมาซะงั้น ไม่ใช่เพราะอย่างอื่นหรอก แต่เพราะเป็นคนใกล้ตัวมันต่างหากที่ทำให้มันยิ่มร่าได้ขนาดนี้
"นี่เช่ กูมีไรจะเล่าให้ฟัง" ปีเตอร์บอกกับเพื่อนผมฟ้า ไม่สนคำอนุญาตให้เล่าจากเจ้าของเรื่องเลย
"ไอ้พี่ปลื้มเว้ย มันมาถามไอ้มาร์คว่าชอบเติร์ดรึป่าว"
"กูรู้ตั้งนานละ" ทั้งมาร์คทั้งปีเตอร์ถึงกับอึ้งว่าเขารู้เรื่องพวกนี้มาจากไหนกัน
"มึงจะทำหน้างงใส่พวกกูทำห่าไรวะ ก็ไอ้เติร์ดมันเล่าให้กูฟัง"
เร็วจริงๆเลยนะมึง
"กูว่าไอ้พี่ปลื้มชอบมึงแน่นอน" ปีเตอร์พูดพร้อมกับชี้ไปทางไอ้ตัวแสบที่กำลังกินน้ำอยู่ ทำให้มาร์คแทบจะสำลักน้ำออกมา
"พูดเหี้ยไรเนี่ย มึงนี่"
"กูก็ว่าเหมือนที่ไอ้เตอร์คิด"
มาร์ควางขวดน้ำ แล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสอง อีกคนนึงทำท่าเหมือนอยากจะเสือกเรื่องชาว แต่อีกคนทำหน้าเหมือนไร้วิญญาณ
"เออๆ แล้วแต่พวกมึงจะคิดละกัน แต่กูขอบอกว่ากูกับพี่เขาคิดแค่พี่น้องกันจริงๆ ไม่เคยคิดนอกเหนือจากนั้น"
ว่าเสร็จมาร์คก็เดินออกไปจากโต๊ะ ปล่อยให้เพื่อนนั่งคุยกันต่อไป
"ฮ่าาา มาคิดดูอีกทีแล้วก็อย่างที่มันพูดว่ะ ก็แค่พี่น้อง กูคงคิดไปเองแหละ"
"แต่กูว่าจริงอย่างที่มึงพูดว่ะ คนอย่างไอ้มาร์คเนี่ยนะพี่ปลื้มจะไม่ชอบ"
ปอร์เช่คว้าโทรศัพท์มือถือแล้วลุกออกจากโต๊ะ ระหว่างทางนั้นสายตาก็หันไปเหลือบเห็นรุ่นพี่ที่เขากำลังพูดถึงอยู่เมื่อกี้ เล่นบอลอยู่กับพวกเพื่อนๆเขา หนุ่มผมฟ้ามองค้อนใส่แล้วจึงเลื่อนสายตามาข้างหน้า หัวก็ส่ายไปมา สองสามครั้ง เหมือนกับว่าจะสื่อถึงอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะเดินไปข้างหน้าต่อ ทว่ามีเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้หนุ่มผมฟ้าหันกลับไป
"เช่ มีอะไรกับพี่รึป่าว"
"ผมขอคุยด้วยหน่อย"
รุ่นพี่เดินตามรุ่นน้องไปที่มุมตึกโรงเรียน ความคิดที่ก้องดังมาจากในใจว่าถ้าเด็กคนนี้จะคุยกับเขาก็มีแต่เรื่องมาร์คเท่านั้น
"พี่ชอบมาร์ค?"
คำที่เด็กผมฟ้าถามออกมา ทำให้ปลื้มนิ่งไปนิด เขาไม่เคยคิดว่าเด็กผมฟ้าคนนี้จะเดาทางเขาถูก ก่อนที่จะยิ้มแหยๆ แล้วตอบกลับไป
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้องล่ะ"
หนุ่มผมฟ้าที่ยืนกอดอก พยักหน้าตอบ พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ซึ่งมันออกมาแล้วดูเหมือนจะเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่จริงใจเลย
"ก็ถ้าพี่ชอบมัน ผมก็อยากให้พี่รู้ครับว่ามันมีเจ้าของแล้ว"
"....."
"แล้วอีกอย่างผมคิดว่า พี่คงไม่ขอสิ่งที่ไอ้เติร์ดมันรักไปหรอก เพราะถ้าพี่ขอ พี่คงจะไม่ใช่คน"
"เช่!!" รุ่นพี่คิ้วขมวด เมื่อรุ่นน้องกำลังจะด่าเขา
"ผมไปเรียนก่อนนะ เดี๋ยวสาย"
ปอร์เช่ก้าวเท้ายาวได้สักสี่ห้าก้าว แล้วจึงหันกลับไปมองด้วยหางตา ปากก็คลี่ยิ้มน่ากลัวออกมา ตอนนี้ปลื้มกำลังสับสนกับตัวเอง ได้ยินคำพูดของรุ่นน้องที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว ซึ่งมันทำให้เขาโมโหเด็กคนนี่น่าดู
--------------------------------------------ครบค่า--------------------------------------------------------
เอาแล้วๆ ปอร์เช่หลอกด่าคุณพี่ซะไปไม่ถูกเลยนะคะ ร้ายไม่เบานะเนี่ยเด็กคนนี้ เอาล่ะก็สำหรับตอนนี้เนาะ หลายคนก็คงไม่อยากให้คนอื่นเอาของรักไปจากตัวเองหรอก เอาใจช่วยเช่นะ ฮ่าาาาา
สุดท้ายก็อย่าลืมติดตามฟิคมาร์คแบม Got7 ที่เพิ่งเปิดใหม่ด้วยนะค่าาาา แต้งยูค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
