[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 8 มีแค่นาย

 

 

               

 

               "เห้ยพวกมึง มาเช้ากันจังวะ ไงมึง ง้อไอ้มาร์คได้ป่าววะ"  

 

               หืม          

 

               

               เติร์ดกับมาร์คกำลังนั่งคุยกันเรื่องหนังที่ไปดูเมื่อวานอย่างเมามัน ก็มีเสียงตะโกนมาแต่ไกลของไอ้เพื่อนสนิทที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะสนิทดีหรือเปล่า แล้วมันก็วิ่งมาคว้าคอทั้งคู่แล้วเอาหน้าแทรกกลางระหว่างทั้งสอง

 

 

               "พูดเชี่ยอะไรวะเนี่ย ง้อเง้ออะไรล่ะสัส คนอื่นเขามองกันหมดแล้ว"

 

               "อ้าว ก็หรือไม่จริง มึงงอลไอ้เติร์ดไม่ใช่หรอวะ"

 

               

               ไอ้เช่ว่าพลางทำหน้าดูมีความสุข ให้มาร์คได้แต่เหยียดตามอง อดคิดเรื่องวันนั้นไม่ได้ วันที่เขาร้องไห้ ไปขอมันอยู่ด้วย เพราะอยากจะหนีหน้าเติร์ด    

 

 

               "อ่าว จริงดิ"

 

 

               เติร์ดหันไปมองไอ้ตัวแสบที่นั่งทำหน้ายักษ์อยู่ข้างๆ แล้วหันไปถามไอ้ผมฟ้าอย่างสนใจเรื่องที่เขาพูด ซึ่งตอนนี้มันก็นั่งหัวเราะลั่น แล้วพยักหน้าแรงๆ

 

 

               "หนวกหูเว้ยยยยยยย"

 

               "แหม่ เพื่อนมาร์คครับ ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องฟังสิครับ กระผมจะเล่าให้เติร์ดฟัง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเพื่อนมาร์คล่ะครับ  กิ้วๆๆ"

 

 

               ผัวะ

 

 

               คนถูกล้อจนหน้าแดง ใช้กำปั้นทุบลงที่หลังไอ้คนพูดมากแก้เขิล ขณะที่คนถูกทำร้ายร่างกายนั้นร้องลั่นหันขวับไปมองด้วยความโมโห อารมณ์ดีๆเหือดหายไปหมด เมื่อกี้เขาแค่จะล้อไอ้คุณชายเฉยๆ แต่ตอนนี้เขากำลังจะบอกเรื่องที่เพื่อนตัวเองร้องไห้หนักให้เติร์ดฟังทั้งหมด

 

 

               "เออเติร์ด ที่ไอ้มาร์คมันขอมาอยู่ห้องกูก็เพราะ เรื่องที่มึงชอบดานี่อะ มันตามพวกมึงไปแล้วเห็นมึงคุยกับดานี่ มันก็เลยโกรธ"

 

               "..."

 

               

               คำที่ทำให้เติร์ดนิ่งไปนิด ก่อนจะตักข้าวเข้าปากไป

 

 

               "งั้นกูขอตัวนะ เคลียร์กันเองละกัน"

 

 

               ถ้าทางของคนทั้งสองทำให้ปอร์เช่รีบขอตัวก่อนที่มันจะไม่โดนแค่ทุบแต่อาจจะโดนมากกว่านั้น

 

 

               "เรื่องจริงหรอ"

 

 

               คำถามที่ทำให้คนฟังชะงัก แล้วยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อนความเป็นจริง 

 

 

               "ไร้สาระน่า มันก็พูดเรื่อยเปื่อยของมันไปเอง กูเนี่ยนะจะโกรธมึงเพราะเรื่องดานี่ บ้าไปแล้ว"

 

               "ก็ถ้าไม่จริงก็แล้วไป เพราะกูก็ไม่รู้เหตุผลที่มึงโกรธกูนี่ แต่ถึงมึงจะบอกว่าไอ้เช่โกหก กูก็จะเชื่อมัน"

 

 

               เด็กหนุ่มยิ้มหวาน แล้วตักข้าวใส่ปากตัวเอง ทำให้มาร์คที่เกือบจะโวยวายใส่ ก็พูดไม่ออกเมื่อหันไปเห็นรอยยิ้มของคนที่นั่งข้างๆ จนต้องรีบหันกลับไปเพราะเดี๋ยวตัวเองจะเผลอหลุดยิ้มออกมาด้วย

 

 

               "แล้วกูก็จะรู้ให้ได้ว่า มึงโกรธกูเพราะเรื่องนี้จริงรึป่าว"

 

 

               ชิ!! สืบให้ตายมึงก็ไม่มีวันรู้จากปากกูแน่ ถึงกูจะโง่แต่กูก็รู้นะเว้ยว่ามึงคิดอะไรอยู่ ไอ้บ้าเอ้ย กูจะตัดใจจากมึงได้แล้วเชียว ทำไมต้องมาทำให้กูเริ่มหวังกับมึงใหม่ด้วยวะ

 

 

               "อ้าว มาร์ค มากับเติร์ดสองคนหรอ"

 

               "ครับผม"

 

 

               แต่แล้วขายาวๆก็ชะงัก เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกันดี แล้วพอหันไปตามเสียงนั้นก็ใช่อย่างที่มาร์คคิด 'พี่ปลื้ม' พี่ที่ดีกับเขามาตลอด จนเรียกได้ว่าเกือบจะเป็นพี่ชายจริงๆของเขาได้เลย

 

 

               "พี่มากับใครอ่าครับ"

 

               "พี่มากับพวกไปป์อะ แล้วนี่จะกินไรอีกป่าว เดี๋ยวพี่เลี้ยง"

 

 

               "อ๋อ พอดีผมว่าผมจะเลี้ยงมาร์คพอดีเลยอะครับ พี่ไม่ต้องเลี้ยงหรอก เกรงใจป่าวๆ"

 

 

               ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนขัดซะก่อน ไอ้ตัวแสบก็คงจะตกลงไปแล้วเหมือนกับทุกครั้ง

 

 

               "งั้นพี่ไปก่อนนะ"

 

 

               เติร์ดคว้ามือไอ้ตัวแสบแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น บอกตามตรงว่าไม่ค่อยชอบสายตาที่พี่ปลื้มมองมาร์ค มันดูอธิบายยาก สายตาของพี่เขาให้อ่อนโยนก็จริงอยู่ แต่มันประสมความรู้สึกดีกับเด็กคนนี้ เหมือนว่าเขาชอบไอ้เด็กแสบ ไม่ใช่ชอบแบบน้องชายแต่..

 

 

               "มึง บอกจะเลี้ยงกูอะเลี้ยงด้วย"

 

               "ค้าบๆ เลี้ยงอยู่แล้ว"

 

 

                                         ............................................. 

 

 

               "มึงสนิทกับพี่ปลื้มนานยังวะ"

 

               "หลายปีเลยอะ พี่แกนิสัยดีมากเลยนะ ขออะไรพี่แกก็ให้หมดเลย ตอนเด็กๆนะ กูจะไปไหนเขาก็คอยตามกูไปด้วย จนคนอื่นคิดว่ากูกับเค้าเป็นพี่น้องกันซะอีก"

 

               ".."

 

               "แล้วมึงถามไมวะ"

 

               "ก็เห็นสนิทกัน เลยอยากรู้"

 

               

               เติร์ดคิดในใจอย่างขำๆ เพียงแค่เห็นสายตาของรุ่นพี่คนนั้นทำไมเขาต้องอยากรู้ถึงขนาดนี้ด้วย  จากตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องของไอ้ตัวแสบ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็ต้องไอ้ตัวแสบ เรื่องของมาร์คแทบจะมีผลต่ออารมณ์ของเขาทุกเรื่อง 

 

 

               "มึงว่ากูน่ารักปะ"

 

               ".."

 

               หนุ่มหน้าหวานได้แต่งงกับคำพูดของมาร์ค ที่อยู่ดีๆ เขาก็ถามขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ เติร์ดเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วเข้ม แล้วมองไปที่ใบหน้าของเด็กชายที่ถามเขา

 

 

               "ไมมองหน้ากูแบบนั้น กะ..ก็ มีแต่คนบอกว่ากูน่ารัก กูเลยลองถามมึงดูไง"

 

               "ก็ใช้ได้มั้ง"

 

               "อะไร แค่ใช้ได้เองหรอ ดูดีๆดิ"

 

 

               เด็กชายชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง ทั้งคู่สบตากันก่อนที่เด็กหนุ่มจะยกยิ้มมุมปากขึ้น เหมือนจะหัวเราะ แล้วเดินไปก่อน 

 

               

               "หึหึ น่าร๊ากกกน่ารัก"

 

               "อะไรนะ นะ...นี่มึงประชดกูหราาาาา รอด้วยดิเห้ย"

 

 

               คำตอบทำให้มาร์คแก้มร้อนขึ้น สีหน้าเริ่มแดงกร่ำ ทำอะไรไม่ถูก เรียกสติกลับมาได้อีกทีก็ยืนอยู่คนเดียวซะแล้ว จนมองไปเห็นเด็กหนุ่มเดินไปนู่น จึงรีบวิ่งตามไป

 

 

               "อ้าวๆๆๆ รอเพื่อนมาร์คด้วยสิครับเพื่อนเติร์ด ดูดิ้นั้น วิ่งตามซะกลัวเพื่อนเติร์ดหาย ใช่มั้ยเพื่อนเตอร์ ฮ่าาาาา"

 

               "นั่นน่ะสิ สองคนนี้มันยังไงกันล่ะเนี่ย ฮ่าาาาาาาา"

 

 

               อ้าวววว พวกมึงนี่ กวนส้นตีนชิบ ดูขำกันเข้าไป กูมันตลกขนาดนี้เลยหรอวะ เดี๋ยวปั๊ดตบคอหลุดเลยไอ้สองตัวนี้ 

 

 

               มาร์คได้แต่คิดในใจ แล้วยกมือขึ้นมาทำท่าเหมือนจะตบไอ้สองตัวที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม้หิน ถ้าเติร์ดไม่หันมามองเขาซะก่อน เขาก็คงเดินเข้าไปตบซักป้าบสองป้าบ

 

 

               "รีบตามมาดิเร็วไอ้แสบ"

 

               "เออๆๆ มึงก็ก้าวช้าๆหน่อยดิวะ"

 

               "ฮิ้วววววววววววว ได้กันเมื่อไหร่บอกพวกกูด้วยนะครับ"

 

               "พ่องเหอะ กุเป็นผู้ชายนะไอ้เชี่ยยยย ระวังปากหมาๆของมึงให้ดีเหอะ เดี๋ยวไม่มีใครเอา"

 

               "อูยยยย น่ากลัวจัง ฮ่าาาาาา"

 

 

               กูจะบอกพวกมึงก่อนอันดับแรกเลย กูสัญญาครับ ฮ่าาาา

 

 

 

------------------------------------------------ครบค่า--------------------------------------------