[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 5 ไม่กล้าบอกชัด
 
 
 
               ทันทีที่มาถึงห้องของเพื่อนสนิทมันก็มองคนที่กำลังวางกระเป๋าเป้ลงบนโต๊ะด้วยสายตาแปลกๆ ทำหน้าเหมือนจะเอ่ยปากถามถึงสภาพของเขา แต่มันก็ไม่ถาม เพราะกลัวว่าเพื่อนจะต้องหนักใจยิ่งกว่าเดิม
 
 
               "มึงจะอยู่ถาวรเลยไหม กูจะได้บอกไอ้เตอร์"
 
               "มึงอยากรู้เรื่องกูไม่ใช่เหรอ"  
 
 
               หนุ่มผมฟ้าพยักหน้าตอบคนที่ถาม ทั้งห้องเงียบลง ได้ยินแต่เสียงแอร์ทำงาน ทำให้คนตาแดงก่ำถอนหายใจแรง ทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่
 
 
               "กูก็ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้ามึงอยากระบายกูก็พร้อมจะฟัง"
 
               "กะ..."
 
               "มึงนอนพักไปเหอะ เดี๋ยวกูไปหาไอ้เตอร์ก่อน"
 
 
               ร่างบางถอนหายใจอีกรอบแล้วหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่เพื่อนของเขาจะออกจากห้องไป
 
 
                                   ..........................................
 
 
               ลภัสมาถึงห้องหลังจากที่เพื่อนร่วมห้องของเขาออกไปก่อนชั่วโมงกว่า ในมือถือของโปรดของไอ้ตัวแสบ ที่เมื่อวันก่อนเขาบ่นอยากกินนักอยากกินหนา แต่เพียงเข้าไปในห้องก็ไม่พบไอ้ตัวแสบเหมือนทุกวัน แต่เป็นไอ้ปีเตอร์เพื่อนของเขาแทน
 
 
               "ไมมึงมาอยู่นี่ได้วะ"
 
               "ไอ้เช่ให้กูมาอยู่กับมึงชั่วคราวว่ะ"
 
               "ห้องกูมีแค่สองเตียงนะเว้ย กูไม่ให้มึงนอนเตียงกูแน่"
 
               "แล้วใครบอกกูจะนอนเตียงมึง กูมานอนแทนไอ้มาร์ค"
 
 
               หลังจากที่ไอ้เตอร์พูดเสร็จ ร่างสูงวางของที่ตั้งใจจะมาให้เพื่อนร่วมห้องของเขา ขายาวๆรีบก้าวเดินสลับกับวิ่ง เพื่อไปที่ห้องของไอ้ผมฟ้า
 
 
               "ไอ้มาร์ค มึงอยู่นี่ใช่ไหม ออกมาคุยกับกูเดี๋ยวนี้"
 
               ก๊อก    ก๊อก    ก๊อก .... กึก
 
 
               "มึงมีไรกับมัน"
 
               "เรียกมันออกมาหน่อยกูจะคุยกับมัน"
 
               "แต่มันไม่อยากคุยกับมึง"
 
               
               ปัง !!!
 
 
               "ไอ้เชี่ย ออกมาคุยกันก่อนดิวะ กูทำไรผิดวะ มึงบอกกูก่อนดิเชี่ย"
 
 
               เด็กหนุ่มพิงตัวกับประตู  มือใหญ่ทุบลงกับกำแพง ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนผสมกันจนมั่วเมื่อ ในตอนนี้เขาบอกไม่ได้ว่าเขารู้สึกยังไงกันแน่ และนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มพยามคิดทบทวนว่า เขาทำอะไรผิดไป  
 
 
               "ดานี่...หรือว่า.."  ใช่ เมื่อตอนกลางวัน เขาเป็นคนทิ้งไอ้ตัวแสบให้นั่งเล่นอยู่คนเดียว เพื่อบอกความรู้สึกของตนเองต่อสาวลูกครึ่ง
 
 
               กึก
 
 
               "มึงกลับไปเหอะ"
 
 
               เด็กชายยืนอยู่ข้างประตูที่เปิดออก อีกมือกำลูกบิดแน่น ใบหน้าของเขาหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นเล็กน้อย 
 
 
               "ทำไมมึงมานอนห้องไอ้เช่วะ"
 
               "มึงกลับไปเหอะ อะนี้ ดานี่ฝากมาให้"
 
               
               เด็กชายยื่นกระดาษที่เขียนตัวเลขจำนวนสิบตัว เพียงแค่เด็กหนุ่มยื่นมือรับกระดาษเสร็จ เขาก็ปิดประตูทันที
 
 
               "มึง กูไม่ไหวแล้ว"
 
 
               ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นห้อง น้ำตาที่อดกลั้นไว้ตั้งแต่เมื่อกลางวันก็เอ่อล้นออกมา ทำให้คนที่นั่งดูเหตุการณ์รีบเข้าไปสวมกอดเพื่อนตนเองไว้แน่น มือก็ตบลงบนแผ่นหลังของเขาเบาๆ 
 
 
               "ร้องมาเลยมึง ร้องจนกว่ามึงจะสบายใจ แล้วค่อยเล่าให้กูฟัง ร้องออกมาเลย"
 
               "กะ...กูชอบเติร์ดว่ะ"
 
               "ชอบแล้วทำไมไม่บอก หืม"
 
               
               คำพูดที่ทำให้มาร์คถอนตัวออกจากอ้อมกอดของเพื่อนรัก  เงยหน้าขึ้นมาสบตา
 
 
               "มึงไม่เกลียดกูเหรอ"
 
               "กูจะเกลียดมึงทำไม ในเมื่อกูรู้ตั้งนานแล้ว ว่ามึงเป็นแบบนี้"
 
               
               หนุ่มผมฟ้าเอามือปาดคราบน้ำตาบนแก้มใส  เหตุผลที่เด็กชายรักเพื่อนคนนี้มาก ก็อยู่ตรงที่ พูดอะไรไปมันก็เข้าใจเขาหมด 
 
 
               "ขอบคุณนะ"
 
               "อืม อาการที่มึงแสดงออกมันดูง่ายนะ รีบๆบอกมันก็ดี"
 
 
               อืมกูก็อยากบอกมันเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่มึงนี่เช่ ที่กูบอกมึงทุกอย่างเพราะมึงไม่เคยตอกย้ำกูเลย มึงเข้าใจกูตลอด แต่นั่นมันเติร์ดนะเว้ย กูกลัวว่ามันจะไม่ได้คิดแบบเดียวกับที่กูคิด เลวร้ายกว่านั้น มันอาจจะเกลียดกูไปเลยก็ได้
 
 
               "ไปล้างหน้าซะมึง เดี๋ยวหมดหล่อเอา แล้วก็นอนเลยนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ มันต้องมีทางออกเว้ย"
 
 
               เด็กชายพยักหน้าและยิ้มให้กับเพื่อนของเขา "ขอบคุณนะเช่"
 
 
 
----------------------------------------------- ครบค่า ---------------------------------------