[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~
เขียนโดย 
Eveeiei
วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.39 น.
แก้ไขเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2558 06.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ปัญหาใจ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 4 ปัญหาใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตู 4 ครั้ง เป็นสัญญาณที่ทำให้คนที่เล่นเกมอยู่ข้างในรู้ว่า เด็กชายธนัทมาหา ตามที่เขาบอกเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว
"เข้ามาเลย"
กึก
"พี่ให้คนเข้ามามั่วแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะเป็นโจรเหรอไง
"หึๆ ก็เพราะพี่รู้ไงว่าเป็นมาร์คแน่ๆ ถึงให้เข้ามา"
คนมีอายุมากกว่าก็หัวเราะดัง แต่ไม่ยอมละสายตาออกจากหน้าจอทีวี ที่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขากำลังจะได้คะแนนสูงพุ่งขึ้นเป็นอันดับ 1 ในสัปดาห์นี้ด้วย หลังจากที่ห่างหายจากโลกแห่งเกมไปนาน
"พี่รู้ได้ไงว่าเป็นผม"
"มาทีไรก็เคาะประตู 4 ครั้งตลอดไม่ใช่หรือ"
คนเป็นพี่ละสายตาจากหน้าจอทีวี ยิ้มให้รุ่นน้องอย่างอบอุ่น ตลอดเวลาที่ผ่านมา 6 ปี คนเป็นพี่ก็รักและเอ็นดูเด็กคนนี้มาก แค่เสียงเคาะประตู 4 ครั้งทำไมจะจำไม่ได้ ก็เจ้าเด็กแสบคนนี้มาเล่นในห้องของเขาทุกวัน ตั้งแต่วันที่เจ้าเด็กแสบย้ายเข้ามาในหอนี้ ชีวิตของเขาก็ไม่ได้อยู่สงบเลย จากความรำคาญกลายมาเป็นความรักนี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีกับเจ้าเด็กแสบมาก ไปไหนมาไหนก็ต้องมีรุ่นพี่คนนี้ไปด้วยตลอด จนกลายเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวหรือชีวิตของเขาทั้ง 2 ไปอย่างสิ้นเชิง
ก๊อก ก๊อก "มีใครอยู่ไหมค้าบ"
"ใครอะครับ"
"เติร์ด เพื่อนมาร์คครับผม"
"เข้ามาเลย"
ปลื้มได้แค่ทำหน้างงๆ ในความคิดของตนก็หวนกลับไปนึกถึงคำพูดของไอ้เด็กที่นั่งอยู่ด้านข้างทันที ไหนบอกว่าจะไม่ให้เติร์ดมาด้วยไง แล้วทำไมเสียงที่ยืนเรียกข้างหน้าห้องกลับเป็นเขาซะได้
"ผมยอมให้เขามาเองล่ะครับ" พอหันกลับไปดูหน้าเด็กแสบที่อยู่ด้านข้างตนเองแล้วอดขำไม่ได้ ก็เบ้มากออกมามากขนาดนั้นไม่ขำก็แปลก ผู้ชายงอลนี่หาดูได้ยากกว่าลูกแพนด้าอีนะ
"เล่นไรกันอยู่ครับเนี่ย ..... โหพี่ทำไมพี่เก่งขนาดนี้อะ สอนผมเล่นบ้างดิ เนี่ยผมเพิ่งโหลดมายังเล่นไม่ค่อยเป็นเลย"
"เข้ามาก็พูดไม่หยุดเลยนะ"
"มาๆเดี๋ยวพี่สอนให้"
"ขอบคุณครับพี่ พี่เนี่ยนิสัยดีจังเลยนะครับ ไม่เหมือนกับใครบางคน .." เด็กหนุ่มเหลือบตาไปมองไอตัวแสบที่นั่งหลบอยู่ข้างร่างสูง "ปากสุนัข ชัดๆ"
"นี่มึง จะเอาไง ใฝว้เลยก็ได้ ตัวๆ"
"พอๆเลย 2 คนนี้ ห้องพี่นะครับ ไม่ใช่สนามมวย"
"โทษครับพี่ แล้วเพื่อนพี่ไปไหนอะครับ"
"อ๋อ ช่วงนี้มันจีบสาวกันอยู่"
"อ๋อครับ เพื่อไม่ให้เสียเวลาพี่สอนผมเลยละกัน"
.....................................................
"โอ้ยยยย เมื่อยเว้ย นวดให้หน่อยดิ"
"อะไร มีมือก็นวดเองสิวะ"
"ก็นวดให้หน่อยไม่ได้รึไงกัน หรือจะให้ต้องไปบอกคนอื่น ว่าตอนนั้นมึงร้องไห้"
"เออๆ ก็ได้วะ"
มือใหญ่กดลงไปที่แผ่นหลังของเด็กหนุ่มอย่างนุ่มนวล ดูเหมือนว่าจะกลัวคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าตัวเองจะเจ็บ
"มึงแม่งบ้า" คนตัวเล็กกว่าพึมพำเบาๆกับตนเอง "กูนอนละ กูก็เมื่อยเหมือนกัน ปิดไฟด้วย" พูดเสร็จไอ้ตัวแสบก็รีบลงจากที่นอนที่ไม่ใช่ของตนเองอย่างรวดเร็ว แล้วจัดการโดดขึ้นเตียงของตน
.............................................
"นั่งด้วยคนนะ" เสียงที่คุ้นหูของลภัสดี ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองหลังจากที่กำลังนั่งเล่นเกมกับไอ้ตัวแสบอยู่บริเวณไม้หินอ่อ
"นั่งเลยๆ"
"ทำไรอยู่อะ" สาวลูกครึ่งถามคำถามที่ตนเองก็รู้ว่าทำอะไร แต่เธอกลับอยากถามเพื่อที่จะให้ลภัสเป็นคนตอบ
"เล่นเกมอยู่อะ เดี๋ยวจะเลิกเล่นละ" หนุ่มหน้าหวานยิ้มแห้งๆ
"ไหงเป็นงั้นอ่า ก็มึงบอกกูอะว่าจะเล่นจนกริ่งขึ้น นี่มันอีกหลายนาทีเลยนะ"
"ดานี่ เรามีไรจะคุยกับเธออะ"
"งั้นเราไปหาที่ส่วนตัวคุยกันเหอะ มีตัวแสบอยู่ด้วย เรากลัวว่าจะไม่ปลอดภัยน่ะ ฮ่าๆๆ"
"เออไปเลยก็ดี พวกเธออยู่นี่ก็กวนสมาธิฉันเล่นเกม ดูดิแพ้เลย เพราะพวกเธอนั่นแหละ ไปไหนก็ไปเลยไป"
เด็กหนุ่มเป็นคนเดินออกไปก่อน ปล่อยให้มาริสาคุยกับคนที่บ่นว่ารำคาญพวกเขาอยู่สองคน
"ขอบใจมากนะ นายช่วยฉันได้มากเลย" สาวลูกครึ่งตบไหล่คนที่นั่งเล่นเกมเบาๆ แล้วส่งรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรออกไป เด็กชายได้แต่โบกมือเป็นสัญญาณเหมือนกับว่าให้ไปซะ
เคยรู้สึกเหมือนกับผมไหมครับ ผมรู้สึกเหมือนว่า นี่เป็นแผนการทั้งหมดของดานี่เลย เข้ามาแล้วลักพาตัวเพื่อนของผมไปอย่างต่อหน้าต่อตา ซึ่งเธอก็น่าจะรู้อยู่แล้วครับ ว่าผมเป็นคนขวานผ่าซาก แล้วไอคำที่ว่า ขอบใจมากนะ ผมฟังเธอพูดมาตั้งแต่ ม.1 แล้วผมก็รู้สึกเกลียดคำนี้ทุกครั้งที่ออกมาจากปากของเธอ คำพูดที่ดูเหมือนว่า ตอแหลและสร้างภาพนิดๆ ก็งี้แหละครับ เธอน่ะเป็นคนแผนเยอะจะตาย
"มีอะไรหรอเติร์ด" ก็ไม่รู้สิครับ ผมแอบตามเขาสองคนมา เพียงเพราะผมอยากรู้ว่าไอ้นั่นมันจะคุยอะไรกับเพื่อนสาวของผม
"เธอมีแฟนหรือยัง"
คำถามที่ออกมาจากปากของมัน ทำให้ผมแทบจะไม่อยากมองทั้งสองคนนั้น และผมก็ไม่อยากจะฟังมันอีกต่อไป แต่ขาของผมมันชาเกินกว่าที่จะเดินออกไปแล้วครับ ผมจึงต้องนั่งฟังต่อไป
มึงทำดีกับกูทำไม
"ยังอะ ทำไมเหรอ"
"เป็นแฟนกับเราไหม"
ไอ้เพื่อนเชี่ย กูไม่อยากฟังมึงแล้ว ใครก็ได้พากูออกไปจากตรงนี้ทีสิวะ
"อ้าวมึงมานั่งทำไรตรงนี้วะ"
"เช่ เอากูออกไปจากตรงนี้ที"
เด็กชายยกมือขึ้น พร้อมกับให้เพื่อนเอาเขาออกไปจากบริเวณนี้ น้ำใสๆที่คลออยู่ในดวงตา ทำให้เพื่อนสนิทที่สุด อยากจะเอ่ยปากขึ้นมาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่สามารถที่จะถามเขาได้
"มึง คืนนี้กูขอนอนห้องมึงนะ"
มาร์คไม่สนใจคนรอบข้างของเขา ตอนนี้ดวงตาของเขาแดงก่ำ ตัวสั่นเครือเหมือนคนที่รู้สึกกลัวอะไรบางอย่าง ทั้งๆที่ในชีวิตนี้ก็ไม่เคยกลัวอะไรมากขนาดนี้
"มึงไหวนะ"
"โอเคอยู่"
มาร์คหันไปยิ้มให้คนที่ถาม ซึ่งรอยยิ้มที่ดูซื่อๆแต่จริงใจนี้ น้อยคนนักที่จะได้รับจากเขา เด็กชายรีบเดินไปห้องของตนเอง แล้วหยิบเอาของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเป้ออกมา โดยมีคนที่คอยยืนรับของอยู่ข้างนอกห้อง
"เดี๋ยวกูให้ เอ่อ....ไอ้ปีเตอร์ไปนอนกับมันละกันนะ"
"อืม"
"มึงต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้กูฟังเลยนะ"
"อืม"
ปอร์เช่เดินโอบไหล่เพื่อนสนิทของเขา เพียงแค่อยากให้ไอ้ตัวแสบนั้นหยุดร้องไห้ แล้วรู้สึกสบายใจขึ้น
------------------------------------- ครบค่า ------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
