Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

          บทที่ 8

         Begin Again

         

           

            ฝันร้ายนี่มันอะไรกัน…น้ำตาฉันไหลทันทีที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อคืนเป็นคืนที่ฉันฝันร้ายที่สุดเท่าที่เคยจะฝันมาในชีวิต..ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความหวังที่ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง

 

…แต่มันเป็นไปไม่ได้สินะ …มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับฉันจริงๆสินะ …ฉันไม่ได้ฝัน

           

          อ้อมแขนกำยำที่กำลังโอบกอดฉันอยู่จากด้านหลัง เหงื่อที่ซึมอยู่ตามร่างกายของฉันและวงแขนของเขา…ทำให้ฉันขยะแขยงตัวเอง ทั้งๆที่ฉันต่อต้านเขา แต่ ..แต่ไม่มีวี่แววเลยว่าเขาจะหยุดทำมัน แม้ก่อนที่สติฉันจะหายไปฉันก็ยังคงรู้สึกได้ว่าเขาไม่คิดจะหยุด ครั้งแรกของฉันที่โดนฉกชิงไปอย่างไร้ความปราณี ไร้ความรู้สึก.. เขาไม่ได้รักฉัน เขาแค่เห็นฉันเป็นเครื่องสนองตัณหาก็เพียงเท่านั้น…ฉันนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ตระกูลฉันนี่มันน่าสมเพชจริงๆ ยัดเยียดฉันให้กับเขา เพียงเพื่อไม่ยอมที่จะเสียชื่อเสียงไป เพียงเพื่อไม่ยอมที่จะเสียสินทรัพย์มรดกไป น่าสมเพชที่สุด..

           

          ฉันพยายามที่จะแกะอ้อมแขนที่กอดฉันไว้แน่น แต่ดูจะยากเหลือเกิน เรี่ยวแรงกำลังฉันหายไปไหนหมด ปกติฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอนะ แต่สทอร์มเขากอดฉันแน่นราวกลับว่ากลัวว่าฉันจะหายไปไหน ราวกับว่าจะกลืนกินฉันเข้าไปเพื่อไม่ให้ฉันจากเขาไป ฉันก็อยากจะหนีอยู่หรอก แต่ฉันมีที่ไปที่ไหนกันล่ะ สิ้นเนื้อประดาตัวอย่างนี้…

           

          สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะไม่พยายามแกะวงแขนกำยำแข็งแรงของสทอร์มอีก และได้แต่นอนคอยเวลาให้เขาตื่นและคลายวงแขนเอง ฉันได้แต่ก้มมองสำรวจตัวเอง ที่น่าแปลกก็คือเมื่อคืนเท่าที่ฉันจำได้คือไม่มีเสื้อผ้าเหลืออยู่ซักชิ้นอยู่บนตัวฉัน แต่ตอนนี้กลับมีเสื้อเชิ้ดแขนยาวตัวโคร่งที่ติดกระดุมมาถึงคอ และรู้สึกว่าฉันจะใส่กางเกงอยู่ด้วยอีกตัวหนึ่ง ไม่แปลกเลยที่ฉันจะรู้สึกร้อนและอึดอัดได้ขนาดนี้

 

          “ริชท์ เธอตื่นแล้วเหรอ”

          

          “!!!!!!!!” เขาตื่นแล้วอย่านั้นเหรอ!! ไม่นะ! ฉันไม่อยากโดนแบบนั้นอีก!!!

          

          “ฉัน..ขอโทษ”

 

          “…”

 

          “ฉันขอโทษจริงๆ ฉันทำไปเพราะความโมโห ฉันไม่ทันได้คิด ฉันไม่ทันได้คิดเลยจริงๆ ฉันแต่ต้องการให้เธอเป็นของฉันคนเดียว ฉันไม่อยากให้ใครแตะต้องเธอ ฉันอยากรักษาเธอไว้..”

 

          “…”

 

          เสียงพูดของสทอร์มที่พึมพำอยู่ข้างหูของฉัน เขาพยายามจะขอโทษ เขาบอกว่าเขารู้สึกผิด…ฉันควรจะเชื่อสิ่งที่เขาพูดเหรอ เขาบอกว่าเขาอยากรักษาฉันไว้ แต่เขากลับเป็นคนทำร้ายฉันเองเนี่ยนะ..น่าขำสิ้นดี

 

          “ฉัน..ฉันรู้ว่าเธอคงจะโกรธเกลียดฉันมาก ฉันรู้ว่าเธอมีสิทธ์ที่จะไป แต่..แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหนทั้งนั้น เพราะ..เพราะฉันรักเธอมาก ฉันหวงเธอเวลาที่เธอคุยกับคนอื่น ฉันหึงเธอที่เธอต้องไกล้ชิดกับคนอื่น ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรักเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันเพิ่งเคยคิดจะรักใครจริงจัง เธออาจจะไม่ใช่ครั้งแรกหรือคนแรกของฉัน แต่เธอจะเป็นคนสุดท้าย ฉันพร้อมที่จะหยุดอยู่ที่เธอแล้ว ริชท์..”

 

          หลังจากที่สทอร์มพูดรัวๆแบบแทบไม่เว้นช่วงหายใจ สิ่งที่ฉันรับรู้และสัมผัสได้ตอนนี้คือดูเหมือนว่าเขาคงกำลังร้องไห้..เขาร้องไห้ทำไม ฉันนี่สิสมควรจะร้องไห้ในตอนนี้ แต่ไม่ว่าเมื่อคืนรวมถึงไม่กี่นาทีที่ ที่ฉันเอาแต่โทษตระกูลตัวเอง โทษเขา และขยะแขยงตังเองขนาดไหน พอได้ยินประโยคเมื่อกี้ของเขาก็ทำให้ใจฉันชื้นขึ้นมาหน่อย เขาบอกว่าเขารักฉัน.. เขาทำไปเพราะรัก หึง หวง และเขาบอกว่าฉันจะเป็นคนสุดท้ายของเขา มันทำให้ฉันแอบยิ้มเล็กๆ ฉันมาดีใจบ้าอะไรตอนนี้เนี่ย! ฉันเพิ่งเสียครั้งแรกไปนะ! ยัยริชท์! ทำไมแกใจง่ายอย่างนี้กันเล่า!! กลับมาเดี๊ยวนี้นะ!!!

 

          “สทอร์ม..ปล่อยฉันก่อนได้มั๊ย”

 

          “ธ..เธอจะไปไหน อย่าไปนะ! ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น!!!”

 

          “…”

 

          “ฉันขอโทษ!! ฉันทำผิดไปแล้ว!! ฉันขอโทษริชท์! ฉันรักเธอ! อย่าหนีฉันไปไหนเลยนะ ร..ริชท์..”

 

          ตอนนี้แผ่นหลังของฉันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาของสทอร์มที่เอาแต่ร้องห่มร้องไห้รู้สึกผิด และกระชับตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่นกว่าเดิมราวกลับว่าฉันจะหนีหายไปจากชีวิตของเขา… ก็ถ้าเขารู้สึกผิดจริงๆ ฉันก็จะทิ้งเขาไปทำไมกันล่ะ ในเมื่อเขาบอกว่าเขารักฉันฉันคงไม่กล้าทิ้งเขาไปหรอก เพราะตอนนี้ฉันก็แปดเปื้อนแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้ว และฉันเป็นของเขาไปแล้ว จะให้ฉันหนีไปไหนได้ยังไงกัน..

 

          “เลิกร้องไห้สักทีได้มั๊ยสทอร์ม ฉันจะไปอาบน้ำ..”

 

          “เธอ…เธอ ไม่โกรธ ไม่เกลียดฉันเหรอ..เธออภัยให้ฉันแล้วใช่มั๊ย”

 

          “ตามจริงฉันโกรธนายมากๆนะสทอร์ม.. นายไม่ควรที่จะทำแบบนี้ ฉันยังไม่ได้ตกลงด้วยซ้ำว่าจะเป็นแฟนหรืออะไรกับนาย ก็แค่ไปเปิดตัวเป็นว่าที่คู่หมั้น ทุกอย่างควรดำเนินไปตามเวลา นายรวบรัดตัดตอนแบบนี้มันผิด!”

 

          “ฉัน..ฉันห้ามตัวเองไม่อยู่ ฉันขอโทษริชท์ เป็นเพราะฉันหึงเธอมากไป..ฉันขอโทษ”

 

          “นายรู้สึกผิดจริงๆน่ะเหรอ..นายรู้มั๊ยทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมาฉันขยะแขยงตังเองแค่ไหน! ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันจะเริ่มคุยกับนายยังไง และถ้าฉันหนี ฉันก็ไม่รู้จะหนีไปไหน ฉันไม่อยากให้บ้านถูกยึด อีก ฉันไม่อยากให้หุ้นตกและทุกๆอย่างแย่ไปกว่าเดิม ฉันทำได้แค่คิดว่าหวังว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นความฝัน บางทีฉันอาจจะได้พูดดีๆกับนาย ฉันรู้สึกแย่ที่ครอบครัวฉันยัดเยียดฉันให้นายราวกับว่าฉันเป็นเครื่องสนองตัณหาให้นาย..ฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้านายยังไงด้วยซ้ำ ฉันเหมือนผู้หญิงหน้าด้านที่มาอยู่บ้านคนอื่นเพื่อหวังให้ทรัพย์สมบัติอยู่กับตัว ฉันนี่มันไม่ต่างจากโสเภณีที่ขายตัวเลยซักนิด!!!”

 

          ฉันพูดแล้วพลิกตัวหันไปหาสทอร์ม บ่อน้ำตาของฉันแตกอีกครั้งทันทีที่เห็นหน้าเขา ฉันร้องไห้ และสทอร์มก็ร้องไห้ เราร้องไห้ ฉันได้แต่เอามือทุบหน้าอกตัวเอง และร้องไห้..ฉันนี่สิต้องร้องไห้ ไม่ใช่เขา เขาไม่ได้เสียอะไรแบบฉัน เขาจะร้องไห้ทำไม!

 

          “ริช..ริชท์! พอเถอะ หยุดทุบตัวเองได้แล้ว! ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันรู้สึกผิดแล้ว ยกโทษให้ฉันนะ ริชท์”

 

          สทอร์มรีบคว้ามือฉันไว้ทันทีที่เห็นว่าฉันไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทุบตีตัวเอง..และพูดขอโทษอีกครั้ง เขาขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า…

 

          “ฮึก…ฮึกๆ น..นาย อยากให้ฉันยกโทษให้นายงั้นเหรอ นายคืนความบริสุทธิ์ให้ฉันได้มั๊ยล่ะ..”

 

          “ฉันขอโทษ ฉัน..ฉันอาจจะคืนสิ่งนั้นให้เธอไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอีกจนกว่าเราจะแต่งงานกัน หรือจนกว่าเธอจะอนุญาติ ฉันจะดูแลเธออย่างดี ยกโทษให้ฉันนะริชท์”

 

          “ฉัน..ฉันน่ะ..ยกโทษให้นายก็ได้ แต่ฉันรู้ว่าถึงนายทำกับฉันไม่ได้นายก็ต้องไปหายัยฮันนี่อะไรนั่นอยู่ดีใช่มั๊ยล่ะ นายเป็นผู้ชาย ไม่มีทางที่นายจะอดทนกับเรื่องพวกนี้ได้หรอก..”

 

          “ไม่มีทาง ตอนนี้ฉันเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น ริชท์! ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ! ฉันจะรักเธอคนเดียว! ฉันไม่มีทางที่จะเดินถอยหลังกลับไปหาใครอีกแล้ว เพราะตอนนี้และอนาคตของฉัน มีแต่เธอเท่านั้น..”

 

          “ฉัน...ฉันเชื่อนายก็ได้..ฉันจะพยายามเปิดใจให้นายก็แล้วกัน เพราะยังไงตอนนี้ฉันก็เป็นของนายไปแล้ว สทอร์ม เพราะฉนั้นตอนนี้นายปล่อยฉันได้แล้ว..”

 

          “ขอบใจนะริชท์ที่ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ขอบใจมากจริงๆ ขอบใจ…”

 

          “…”

 

          สทอร์มคลายอ้อมกอดออก เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่จะเดินอ้อมมาพยุงฉันให้ลุกขึ้น จะว่าไปฉันยังคงเจ็บอยู่เลย เจ็บจากการนอนกับเขา และเจ็บจากรอยคิสมาร์คตามร่างกาย..ไม่แปลกเลยว่าทำไมฉันถึงไม่มีเรี่ยวแรงได้ขนาดนี้

 

          “เธอเดินไหวมั๊ย..ไปห้องน้ำไหวมั๊ย”

 

          “อืม..ยังไงนายก็ช่วยประคองฉันทีละกัน ว่าแต่ทำไมมันถึงได้เจ็บระบบขนาดนี้เนี่ย..”

          

          “อาจจะเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเธอล่ะมั้ง..แล้วฉันก็เผลอทำรุนแรงไปหน่อย ค่อยๆเดินนะ..”

            “อือ”

 

            สทอร์มเดินมาส่งฉันที่หน้าห้องน้ำ แล้วบอกว่าเดี๊ยวเขาจะไปเตรียมเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยนในห้องน้ำ จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา เพราะมันจะทำให้ฉันลำบาก..บทที่เขาจะดีก็ดีน่ะนะ แต่ปกติที่ผู้ชายเขาทำกับผู้หญิงมันเจ็บมากขนาดนี้เชียวเหรอ แล้วทำไมหลายคนถึงชอบทำกันนักล่ะ เอ้อ แปลกเนอะคนเรา รู้ว่าเจ็บก็ยังจะทำกันอีก =_=*

 

            ฉันใช้เวลาอาบน้ำนานอยู่พอสมควร ร่องรอยคิสมาร์คที่เขียวเป็นจ้ำๆ บางรอบก็เป็นสีม่วง ตามซอกคอ หัวไหล่ เนินอก หน้าท้อง รวมถึงท้องน้อย รอยคิสมาร์คก็ยังคงปรากฎให้เห็นในทุกๆที่ แล้วยิ่งผิวของฉันที่ขาวแบบนี้ด้วยยิ่งทำให้เห็นรอยแต่ละรอยยิ่งเห็นชัดเข้าไปใหญ่ เฮ่ย จริงสิ แล้วแบบนี้ถ้าฉันใส่เสื้อที่แค่แขนสั้นก็ต้องเห็นแน่ๆเลย รอยพวกนี้น่ะ ใส่บางก็ไม่ได้! โอ้!! ปัญหามาแล้วไง เสื้อผ้าของฉันนี่ก็มีแต่แบบโชว์เนื้อหนังทั้งทั้น บางตัวถึงจะแขนยาวขายาวแต่ก็บางเฉียบอย่าบอกใคร โอ้ คุณพระ! ตะล่ะล๊า!! T^T

 

            “ริชท์ อาบน้ำเสร็จยัง ฉันเข้าไปได้มั๊ย”

 

            “น..นายจะบ้าเหรอ!! ฉันโป๊อยู่นะ!!”

 

            “นี่เธอยังอายอยู่เหรอ =_=”

 

            “ก..ก็ใช่น่ะสิ เอาไว้หน้าประตูนั่นแหละเดี๊ยวฉันออกไปเอาเอง”

 

            “อ่าๆ ก็ได้ๆ”

 

            บ้าที่สุด! นี่เขาคิดว่าฉันอายไม่เป็นหรือไง! ถึงเขาจะเห็นร่างกายของฉันแล้วก็เถอะ แต่จะให้มามองมาเห็นอีกนี่มันก็ออกจะเกินไปหน่อยมั๊ย ฉันเป็นผู้หญิงก็ต้องอายสิถูกมั๊ย! ขึ้นถ้าเขาเห็นฉันในสภาพตอนนี้โดนเขาปล้ำขึ้นมาอีกทีนี้ล่ะก็ไม่ต้องเดินเลยทีเดียว นั่งรถเข็นเถอะค่ะ! T_T

 

            ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากอ่างก่อนจะหยิบผ้าขนหนูพันรอบตัวแล้วพยุงตัวเองไปเปิดประตูห้องน้ำหยิบเสื้อผ้าที่วางไว้อยู่กลับเข้ามาสวมใส่ สทอร์มก็ดูเหมือนจะรู้งานเพราะเสื้อผ้าที่เขาเลือกมาทั้งหนา ทั้งมิดชิด และแน่นอน มันไม่ใช่เสื้อผ้าของฉัน ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งลงไปซื้อมาใหม่ เพราะว่าป้ายราคายังไม่ได้ดึงออกด้วยซ้ำ -_-//

 

            “สทอร์ม..นายอยู่ไหนน่ะ”

 

            ฉันเปิดประตูออกมาหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ตอนแรกฉันนึกว่าเขายังคงนั่งอยู่ในห้อง แต่รู้สึกว่าฉันจะคิดผิดนะ สงสัยคงอยู่ข้างนอกกับพวกเพื่อนๆเขาล่ะมั้ง..

 

            “ริชท์ แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ กินโจ๊กมั๊ย หรือว่าข้าวต้มดี ไข่ลวกมั๊ย”

 

            “นี่สทอร์ม ฉันไม่ได้ป่วยนะ ฉันก็แค่เจ็บตรงนั้น =//=”

 

            “นั่นแหละ เธอยิ่งสมควรกินให้มากๆ นี่ๆ ฉันทำไข่ลวกไว้ให้เธอแล้วสองฟอง ดืมรวดเดียวเลยนะ รับรองเธอจะหายเจ็บเร็วๆนี้แหละ แถมเรี่ยวแรงก็จะกลับมาด้วย!”

 

            สทอร์มพูดเสร็จก็เดินเข้าไปในครัวพร้อมยกแก้วใสๆที่มีไข่ลวกโรยพริกไทหน่อยๆกับซอสแม็คกี้เมาส์ออกมาวางตรงหน้าฉัน ไอ้ไข่สุกๆดิบๆเนี่ยนะที่มันช่วยให้ฉันกลับมามีแรง มันวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ บ้าน่ะ =_=*

 

            “กินเลยริชท์ เสร็จแล้วจะได้กินโจ๊กต่อ เธอเอาน้ำอะไร น้ำสตอร์เบอร์รี่ผสมกีวี่มั๊ย”

 

            “ไหนเมื่อวานนายบอกว่าไม่มีไงไอน้ำไร้สาระนั่น =0=”        

 

            “ฉันลงไปซื้อมาตอนเธออาบน้ำน่ะ เอามั๊ย”

 

            “อืมก็ดีนะ ฉันควรจะดีใจหรือเปล่าเนี่ยที่นายตามใจและดูแลฉันขนาดนี้”

 

            “ฉันว่าก็สมควรอยู่นะ ^-^”

 

            “ยิ้มอะไรของนาย -_-“

 

            “ฉันดีใจที่เธอยอมพูดเป็นปกติกับฉัน เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่เราคุยกันดีๆได้นานขนาดนี้”

 

            “อยากให้ฉันแว้ดๆใส่นายมากขนาดนั้นเลยเหรอไง =_=”

 

            “โอ๊ะๆ ขอโทษครัชๆ”

 

            ฉันยิ้มๆให้สทอร์มก่อนจะยกแก้วไข่ลวกขึ้นมาซดทีละนิด แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ฉันไม่ค่อยรู้สึกอึดอัดแล้ว แถมดูจะพูดกับเขารู้เรื่องและเป็นกันเองมากขึ้นอีกด้วย :)

 

            “แล้วเลเวล กับ ไอแมค ล่ะสทอร์ม”

 

            “อ่อ มันออกไปฟิตเนสน่ะ อีกซักพักเดี๊ยวก็คงกลับมา ถามถึงพวกนั้นทำไมอ่อริชท์ อย่าบอกนะว่า!”

 

            “หยุดความคิดของนายไปเลยสทอร์ม แล้วก็มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉันได้แล้ว เดินไปเดินมาอยู่นั่นแหละ”

 

            “=3=”

 

            สทอร์มเบะปากทันทีที่ฉันออกคำสั่งแต่เขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย พร้อมหยิบถ้วยข้าวต้มไปกินก่อนจะดันถ้วยโจ๊กและน้ำสตอร์เบอรี่ผสมกีวี่มาให้ฉัน เขาก็ น่ารักดีนะ.. ดูเชื่อฟังดีด้วย -//-

 

            “ริชท์..ถ้าฉันจะชวนเธอไปเที่ยว เธอจะไปกับฉันมั๊ย”

 

            “ไม่รู้สิ นายจะไปเที่ยวที่ไหนล่ะ”

 

            “ฉันอยากพาลูกฉันไปเที่ยวทะเล”

 

            “ลูก..แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน =_=??” ลูกอะไรของเขาฟะ ลูกหมาก? ลูกบอล? ลูกเจี๊ยบ?

 

            “ก็..ก็ลูกของฉันเขาอาจจะอยู่ในท้องเธอตอนนี้ก็ได้นี่นา.. -//-“

 

            “จะบ้าเหรอ!!! อย่าบอกนะว่านาย!! เมื่อคืน!!!” ลูก!!! เขาบอกว่าเขาหมายถึงลูกในท้องฉัน!!! ย..อย่าอบกนะว่าเมื่อคืนเขาปล่อยเข้ามาในตัวฉันน่ะ!!!!!!!!!!!! ซวยแหล่วๆๆ (TTT{}TTT)

 

            “อือ แบบที่เธอคิดนั่นแหละ หลายรอบด้วย”

 

            จบกันชีวิตฉัน จบๆ จบเลย มันก็มีโอกาสที่ฉันจะไม่ท้องนะ เพราะนี่ยังเป็นวันปลอดภัยของฉันอยู่ แต่มันก็มีสิทธ์ที่พลาดเหมือนกันนี่!! ทำยังดีล่ะทีนี้ โอ้! ยิ่งถ้าแม่รู้นี่นะ ฉันโดนฆ่าตายแน่ๆ ท้องก่อนแต่ง! นักข่าวอีก! พวกนักข่าวต้องตั้งเป็นประเด็นใหญ่แน่ๆ ฮืออออ TT^TT

 

            “น..นาย ช่วยซื้อยาคุมให้ฉันได้มั๊ย..”

 

            “แต่ฉันอยากมีลูกนี่!”

 

            “ยังไม่ใช่ตอนนี้สทอร์ม! ตอนนี้ไม่ได้! ไปซื้อยาคุมมาให้ฉันเดี๊ยวนี้เลยสทอร์ม!!”

 

            “โถ่ ริชท์…”

 

            “จะไปไม่ไป ถ้านายไม่ไปฉันไปเองก็ได้นะ!”

 

            “โถ่…ริชท์อ่ะ ฉันไปให้ก็ได้ แต่ฉันอยากมีลูกจริงๆนะ T^T”

 

            “ถ้าอย่างนั้นเราจบกันตรงนี้แหละ! เดี๊ยวถ้าฉันท้องฉันจะให้พี่ไวน์เป็นพ่อของเด็กเอง!”

 

            “ไม่ได้!! ไม่ได้นะ!! โอเคๆ!! ฉันไม่อยากมีลูกตอนนี้แล้ว..ก็ได้!! เดี๊ยวฉันจะรีบลงไปซื้อยาคุมเดี๊ยวนี้แหละ รูปร่างมันเป็นยังไงนะ!!”

 

            “ฉันจะไปรู้มั๊ยเนี่ย! ฉันเคยกินที่ไหนกัน TT__TT”

 

            ฉันพูดยังไม่ทันที่จะจบประโยคสทอร์มก็รีบกระโจนเปิดประตูออกไปทันที ฉันยังไม่อยากมีลู๊กกกกกก ยังไม่ทันจะได้หมั้นกันด้วยซ้ำ ฉันท้องตอนนี้ไม่ได้นะ ไม่ได้เด็ดขาด (T^T) เฮ้ยดูดิ!! อยู่ๆทำไมท้องมันใหญืขึ้นได้ขนาดนี้เนี่ย ปกติฉันไม่เคยมีพุงนะ มีแค่ตอนกินข้าวนิดหน่อยเอง!! เฮ้ยๆๆๆๆ ={}=::; (ลูกอะไรของเอ็งจะโตไวขนาดนั้น =_=*)

 

            แม่จ๊า พ่อจ๊า หนูไม่อยากท้องตอนนี้ เทพทอร์ เทพซุส เทพเอลซ่า ว่าแต่เอลซ่านี่ใช่เทพป่าววะ (T0T)? ไม่รู้ล่ะ! ยังไงก็มอบพลังแห่งชีวิตมาให้ฉันหน่อยน๊า ฉันยังไม่อยากมีลูกตอนนี้!!!!!!!!!! ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ \\(TTTT{}TTTT)//

 

ติ๊กต่อก ติ๊กต่อก ๆ ๆ ๆ

 

            เสียงนาฬิกาที่ดังมากที่สุดในห้องตอนนี้ ทุกอย่างเงียบสนิท สทอร์มหายไปประมาณยี่สิบกว่านาทีได้แล้ว ทำไมไปนานอย่างนี้เนี๊ยะ T0T แถมไอแมค กับเลเวล ก็ยังไม่กลับมาอีก ฉันนั่งแหง่วนานแล้วนะ

 

ปิ๊งป่อง!

 

            ไอแมค กับ เลเวลกลับมาแล้วแน่ๆเลย!!

 

            ฉันรีบเดินไปกดดูที่หน้าจอที่จะคอยดูว่าใครมา และก็เป็นไอแมคและเลเวลจริงๆด้วย สองคนนั้นเหงื่อซกมาเลย ก็แน่ล่ะสิ ไปออกกำลังกายกันมานี่นะ เอ้อ ลืมไปแล้ว ต้องเปิดประตูนี่นาๆ

 

            “เชิญค่ะ”

 

            ฉันเปิดประตูแล้วบอกให้สองคนนั้นเข้ามา ทำไมต้องตกใจที่เห็นหน้าฉันขนาดนั้นด้วย มีอะไรให้น่าตกใจกัน =_=

 

            “เอ่อ น้องริชท์ ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ เจ็บมากไหมครับ!!”

 

            “เอ่อ แล้วน้องริชท์ โอเครึเปล่า ปวดมากมั๊ยครับ!!”

 

            อยู่ดีๆทั้งเลเวลและไอแมคก็ถามคำถามแปลกๆกับฉันรัวๆพร้อมๆกันอีกต่างหาก อะไรกัน พวกเขารู้อะไรมา แล้วช่วยถามในสิ่งที่ฉันเข้าใจหน่อยได้มั๊ย =_=??

 

            “ฉันไม่เป็นไรค่ะ สบายดี มีอะไรหรือเปล่าคะ ^^??”

 

            “เปล่าครับ แต่ของสทอร์มมันใหญ่มากๆ ผมเลยสงสารคุณริชท์จับใจ แค่ผมเห็นของมันผมนี้แทบแทรกแผ่นดินห้องน้ำหนีเลย..”

 

            “ของ? ของอะไรคะ ^^???” สองคนนี้พูดเรื่องอะไร ของ? ของอะไร ฉันจะไปรู้มั๊ย?? =0=

 

            “เอ่อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกครับน้องริชท์ เดี๊ยวสทอร์มคงกลับม เมื่อกี้ผมเจอมันอยู่ที่ชั้น 4 โซนขายยาน่ะ เดี๊ยวคงใกล้มาถึงแล้ว”

 

            “อ่า ค่ะ ขอบคุณนะคะ ถ้าหิวยังมีกับข้าวเหลืออยู่ในครัวนะคะ เมื่อเช้าสทอร์มทำโจ๊กกับเข้าต้มเอาไว้น่ะค่ะ”

 

            “ขอบคุณนะครับ แต่ยังไงผมรบกวนใช้ห้องน้ำหน่อยนะฮะ”

 

            “ตามสบายเลยค่ะ”

 

            และแล้วในที่สุดฉันก็กลับมานั่งจ๊องอยู่ตามเดิม โดยที่เลเวลและไอแมคหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกันทั้งสองคน เขาอาบน้ำด้วยกันได้ แสดงว่าคงจะสนิทกันมากสินะ อืมๆ ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ

           

ติ๊ด! แกร่ก!

 

            “ริชท์”

 

            “สทอร์ม! ทำไมไปนานจังล่ะ!”

 

            “ก็..พอดีมีเรื่องกับเภสัชนิดหน่อยน่ะ”

 

            “แล้วได้มามั้ย”

 

            “อ่ะ นี่ เอาไปสิ”

 

            “ขอบใจนะ -0-“

 

            “อืม ว่าแต่ ถึงจะไม่มีลูกก็ไม่เป็นไร แต่ฉันก็ยังอยากไปเที่ยวกับเธอนะริชท์ ไปมั๊ย”

 

            “ที่ไหนล่ะ”

 

            “เธออยากไปไหนล่ะ”

 

            “ฉันอยากไปอเมริกาใต้”

 

            “งั้นตกลงเราไปทะเลกันนะ”

 

            เอ่า! แล้วจะมาถามความเห็นฉันทำไมฟะเนี่ยะ วุ๊ =________=**

 

            “แล้วจะไปวันไหนล่ะ -3-“

 

            “พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้เราจะได้เตรียมของก่อน”

 

            “ดีเลยๆ งั้นวันนี้นายลงไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อย ชุดไว้น้ำฉันไม่มี สงสัยคงต้องซื้อใหม่ ขี้เกียจกลับไปเอาที่บ้านอ่ะ -0-“

 

            “งั้นเดี๊ยวฉันเลือกให้ โป๊ไปห้ามใส่!”

 

            “=_____=”

 

            “ไม่ต้องมามองเลย เธออ่ะใส่แต่ชุดโชว์ๆ แถมหุ่นแบบเธอยิ่งน่ามองน่ากินอยู่ด้วย ฉันไม่มีทางให้เธอใส่ชุดโชว์โป๊แน่ๆ เพราะฉนั้นเดี๊ยวฉันเลือกเอง เข้าใจมั๊ย!!”

 

            “อะไรของนายเนี่ย จะเลือกก็เลือกไปสิ ฉันไปว่านายตอนไหนกันล่ะ =__=**”

 

            “^0^”

 

            “แต่ไปสองคนคงไม่สนุก แล้วนายก็อันตรายสำหรับฉันด้วย เพราะฉนั้นฉันอยากให้ไอแมคแล้วก็เลเวลแล้วก็พี่ไวน์ไปด้วย”

 

            “ก็…ก็ได้ แล้วเธอจะเอาพี่ไวน์ไปด้วยทำไมฉัน…”

 

            “หยุดความอคติของนายที่มีให้พี่ไวน์ของฉันไปเลย พี่ไวน์เขาเป็นพี่ชายฉันนะ!”

 

            “ก็เป็นแค่พี่เลี้ยงนี่ พี่บุญธรรมน่ะ =3=”

 

            “แต่เขาก็คือครอบครัวฉันแล้ว! เอ๊ะ นายนี่มันยังไงกัน ถ้านายไม่ให้พี่ไวน์ไป ฉันก็ไม่ไป เอาสิ!!”

 

            “ไปๆๆๆ ฉันให้ไปๆ”

 

            “เยี่ยม งั้นเดี๊ยวฉันขอโทรหาพี่ไวน์ก่อนนะ”

 

            ฉันพูดก่อนจะปลีกตัวเดินไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกห้อง จะว่าฉันคุยดีกับแล้วหรือหายอึดอัดแล้วก็ได้นะ แต่ถ้าจะให้ฉันไปสองต่อสองกับเขาเจ๊เซกู๊ดบายจ้า! ก็มันอันตรายเกินไปนี่นา! ไปหลายๆคนนี่แหละ สนุก ปลอดภัย เพื่อสายใย แม่ไก่กุ๊กๆ เย้! (-0-)/

 

         

 

 

           

           

 

 

 

 ปอปลา ลอลิง. อ่านเสร็จคอมเม้นให้ด้วยนะเจ้าค๊าาาาาาาา พลีสสสสสสสสสส