Love Hunter สยบร้าย ขยายรัก

บทที่ 7.2

 Me and You

(18+)

 

[STROMSpecial Chapters]

 

          เพียงแค่คำว่าวันนี้พวกเพื่อนตัวแสบของผมจะมาค้างด้วยถึงกับทำให้ผมสตั้นไปห้าวินาที จะมาค้างวันนี้ได้ไงเล่าเจ้าเพื่อนเวรเอ๊ยยยยยยย งั้นวันแรกแสนสุขของผมคงพังแน่ๆ วันนี้ริชท์ยิ่งว่านอนสอนง่ายอยู่ด้วย T^T   

 

          “เฮ้ยยย ไม่ต้องทำหน้าตกใจไปว่ะเพื่อน ฉันมานอนห้องแกออกจะบ่อย วันนี้ทำตัวแปลกๆนะเราน่ะ เนอะไอแม็ค”

 

          “ไม่รู้เว่ย ไอสทอร์ม แค่คืนเดียวน่ะ พอดีแฟนฉันงอลเลยโดนไล่ไม่ให้เข้าห้อง เนี่ย ไม่มีที่จะไปแล้วเนี่ย ฮืออออออออออออออ TT[]TT”

 

          “ไม่ต้องมาเบ่งน้ำตาเลยไอแม็ค วันนี้ไม่ได้จริงๆ วันนี้ริชท์นอนห้องฉันแล้วว่ะ”

 

          “เฮ้ยๆๆๆ คู่หมั้นแกอ่ะนะ”

 

          “เอออออ ไปๆๆ กลับไปได้แล้ว เอ็งก็ไปนอนค้างบ้านเลเวลดิวะไอแม็คบ้านเลเวลอ่ะ =0=”

 

          “โทดทีอีกอะนะสทอร์ม พอดีเมื่อเช้าฉันทะเลาะกับแม่ว่ะ โดนไล่เตลิดมาเหมือนกัน ฮะๆๆ”           

 

          “เพราะฉนั้นทำอะไรไม่ต้องเกรงใจเราเว่ยเพื่อน พวกฉันไม่ถ่ายคลิปแกไปปล่อยในโซเชียลหรอกน่า เอ้าหลบๆๆ จะเอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บ -0-”

 

          ไอแม็ค เพื่อนตัวดีของผมผลักอกผมให้หลบก่อนที่มันจะเดินเอาถุงเสื้อผ้าไปวางบนโต๊ะหน้าทีวีแล้วยิ้มให้ริชท์เล็กๆ เฮ้ยยยยยยยย ห้ามมมมมมมมมโว๊ยยยยยยยยยยยยยย ={}=***

 

          “ริชท์ใช่มั๊ยครับ ผมชื่อไอแม็คนะฮะ ยินดีที่ได้รู้จักครับสุดสวย ^^”

 

          ไอแม็คไอเพื่อนเว๊รรรรรรรรรรรรรรร ผมเดินตรงปรี่ไปขวางหน้าระหว่างไอแม็คกับริชท์ที่หน้าไกล้กันเกินไปแล้ว จะแนะนำตัวนี่ให้มันห่างๆหน่อยไม่ได้หรือไงกันวะ ฮ๊ะ!=[++]=*

 

          “ไอแม็ค ออกมาห่างๆไม่เห็นเหรอว่าพายุโหมกระหน่ำแล้วน่ะเฮ่ยๆ =0=:;”

 

          ผมมองเลเวลที่พยายามรียกให้ไอแม็คเพื่อนตัวดีจอมเจ้าชู้ออกห่างจากผมและริชท์ รู้ก็ดีโว่ย คนนี้ของข้าๆๆๆ ={}=!!

 

          “ริชท์เข้าไปในห้องก่อนเถอะ วันนี้พวกเพื่อนฉันจะมาค้างที่นี่น่ะ”

 

          ผมหันไปพูดกับริชท์แล้วพยายามดึงแขนเธอให้ลุกขึ้นแต่ดูเธอจะทำหน้างงๆ ประมาณว่าทำไม เพื่อนาค้างแล้วยังไง โว๊ยยยย ผมจะอธิบายยังไงดีเนี่ยเพื่อนแต่ละคนของผมนี่ก็มือไวปากไวใช่เล่น อันตรายริชท์ อันตรายยยย รีบเข้าห้องเร็วๆเซ่ T^T

 

          “ไม่อ่ะ วันนี้นายเป็นอะไรของนายเนี่ยจะเดี๊ยวก็ให้ฉันไปนั่งเล่นริมสระมั่งล่ะ เดี๊ยวก็ไล่เข้าห้องมั่งล่ะ ยุ่งยากวุ่นวายชะมัด =3=”

 

          “สทอร์มคงหวงคุณริชท์ล่ะมั้งครับ ปกติผมไม่เคยเห็นมันหวงใครเลยนะเนี่ย เฮ้ยสทอร์ม ไข้ขึ้นป้ะวะ”

 

          “อยากตายมั๊ยเลเวล” ผมหันไปส่งสายตาอาฆาตให้เลเวล แฉเรื่องไหนไม่แฉทำไมต้องแฉเรื่องนี้วะเฮ่ย!=0=:;

 

          “ขอโทษครัช T_T”

 

          “เออ จริงสิ สทอร์ม เลเวล ฉันซื้อบรั่นดีกับไวน์จีนมานี่หว่า มาๆๆ มาก๊งกันๆ”

 

          เดี๊ยวๆๆๆๆ ไวน์เหรอ!!! เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ =[]=::;

 

          “ไวน์เหรอๆ ว๊าววววว ฉันของร่วมวงด้วยได้มั๊ยอ่ะๆ นะๆๆๆ *0*”

 

          “ยินดีครับน้องริชท์ ^----^”

 

          “สทอร์มมมมมมม นายช่วยไปหยิบแก้วมาให้เพื่อนๆนายเร็วๆสิ หยิบเพื่อฉันด้วยน๊าๆๆ”

 

          ผมหันหน้ากลับไปหาริชท์อีกครั้งแล้วฉุดเธอให้ลุกขึ้นมาจากโซฟา ไม่มีทางที่ผมจะปล่อยให้เธอดื่มไวน์ต่อหน้าเจ้าพวกนี้เด็ดขาด ขนาดผมเธอยังจูบเลย แล้วกับเจ้าพวกนี้ล่ะ โอ๊ย ผมไม่อยากจะคิดแล้วเนี่ย จะว่าหึงก็ว่าเถอะ!

 

          “โอ๊ย สทอร์ม ฉันเจ็บนะ ปล่อย!”

 

          “มากับฉัน!”

 

          ผมกระชากแขนเธอให้เดินตามผมมาในห้อนนอนก่อนจะกดล็อคประตูแล้วปล่อยแขนให้เธอเป็นอิสระ

 

          “อะไรของนายเนี่ย!!! บ้าไปแล้วหรือไง!”

 

          “ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามเธอดื่มไวน์! ขนาดวันนั้นเธอยังเมาจูบฉันเลย แล้วกับเจ้าพวกนี้ขืนเธอไปจูบมันเข้าล่ะก็รับรองว่าพวกนั้นไม่มีทางหยุดแค่จูบแน่!”

 

          “ก็ฉันอยากดื่มนี่!! แต่ถ้ามันยุ่งยากมากล่ะนะฉันลงไปดื่มที่คลับข้างล่างก็ได้!”

 

          “ไม่มีทางซะล่ะ!! อยู่ในห้องนี้เฉยๆ ผลไม้อยู่ตรงโต๊ะข้างเตียงส่วนน้ำดื่มอยู่ตรงข้างขั้นหนังสือ และห้ามออกจากห้องจนกว่าฉันจะสั่ง”

 

          “คิดว่าฉันจะเชื่อนายหรือไง ฉันไม่ใช่เด็กน้อยนะ!! เฮอะ!!! =^=!”

 

          “อยากให้ฉันใช้กำลังกับเธอนักหรือไง พูดดีๆก็ช่วยฟังกันบ้างสิ!”

 

          “อ้อออ การพูดแบบนี้ของนายเรียกว่าพูดดีแล้วอย่างนั้นเหรอ เฮอะ ฉันไปคุยกับหมาพันธ์บางแก้วยังจะรู้เรื่องกว่าอีก!”

          

          “งั้นเหรอ! งั้นลองมาคุยกับหมาพันธ์บางแก้วในปากฉันก่อนละกัน!!”

 

          “!!!!!!”

 

 

          ผมดันริชท์ไปบนเตียงก่อนจะประกบปากจูบเธอด้วยความโมโหสุดๆ เธอไม่ยอมฟังผมเลย!! พระเจ้า ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงทำให้ผมโมโหได้ขนาดนี้เนี่ย ทั้งๆที่แต่ก่อนกับฮันนี่ผมแทบจะไม่สนว่าเธอทำอะไรกับใคร แต่กลับริชท์นี่ไม่ใช่เลย แม้แต่เพื่อนของผม ผมก็ไม่อยากให้มอง ไม่ว่าใครก็ห้ามมอง ห้ามแตะต้องทั้งนั้น!

 

          “อ..อึก! อึก!!”

 

          ผมบดขยี้ริมผีปากลงไปแรงๆเพื่อลิ้มรสความนุ่มละมุนจากปากของริชท์ สติของผมเริ่มเตลิดเปิดเปิง  ผมขยับตัวขึ้นไปนั่งคร่อมเธอแล้วขยี้ริมฝีปากลงไปแรงๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีหยุด เนิ่นนานจนผมริ้มรสชาติคาวๆที่ไม่รู้ว่าเป็นเลือดของผมหรือของริชท์กันแน่ มือของผมล้วงเข้าไปใต้เสื้อของเธอโดยไม่รู้ตัว ผมถอนจูบออกจากปาก แล้วไปจูบที่ซอกคอแทน และดูเหมือนว่าริชท์จะทำอะไรไม่ถูกและได้แต่กลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่ให้ผมได้ยิน

 

          มือที่ริชท์คอยผลักอกผมตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าเริ่มจะหมดแรงแล้ว แต่เธอก็ยังคงเอาเล็บแหลมๆทิ่มเข้ามาที่หลังและต้นคอของผมอยู่ดี ผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละเม็ดพร้อมกับจูบปากของเธออีกครั้งเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงร้อง ผมดูเลวมากใช่มั๊ย ใช่มั๊ยล่ะ เพราะตอนนี้..ผมหยุดแค่นี้ไม่ได้แล้ว…

 

          “ส…สทอร์ม!!! ฉ..ฉัน จ..เจ็บ!!”

 

          น้ำตาของริชท์อาบไหลทั่วแก้มของเธอ ผมพยายามจะเช็ดมันออกแต่มันก็ยังคงไหลกลับลงมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมก้มลงไปจุ๊ฟที่ปากเธอในขณะที่ผมยังคงทำกิจกรรมบนเตียงทั้งๆที่เธอไม่เต็มใจ ใช่! ผมเลว! ผมรู้! ไม่ใช่ว่าผมอยากเห็นเธอร้องไห้ แต่เพราะผมรักเธอ ผมอยากเป็นเจ้าของเธอคนเดียว! ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะหาคำไหนมาขอโทษเธอ แต่ผมบอกได้เลยว่านับจากนี้ผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอไปจากผมแน่ๆ!

 

          "อ่ะ..อ่าา.. อึก!! อ..อ้ะ!!!"

 

          ริชท์เลื่อนมือที่เคยเกาะอยู่บนคอผมลงมาจับผมที่เอวข้างนึงส่วนอีกข้างก็จิกหมอนเอาไว้เน่น แน่นอน ผมรู้ว่าเธอเจ็บ ก็ดี เจ็บแล้วจะได้จำ เวลาผมพูดอะไรจะได้หัดฟังกันมั่ง! ผมใส่แรงกระแทกเข้าไปในตัวริชท์แรงอีก ผมพยายามใส่มันเข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่รู้ล่ะ! ยิ่งเธอกลั้นเสียงคราง ผมก็ยิ่งอยากที่จะได้ยินมัน!

 

          ผมดึงริชท์ให้ขึ้นมานั่งก่อนที่จะจับเธอหมุนคว่ำหน้าลงเพื่อเปลี่ยนท่า มือของผมยังคงคลึงไปทั่วเนินอกของริชท์ ปากก็พรมจูบประทับรอยคิสมาร์คไปทั่วเรือนร่างขาวบอบบาง ร่างกายของเธอมันทำให้ผมหลงไหล มันทำให้ผมครั่งจนหยุดตัวเองไม่ได้!

 

          รอยคิสมาร์คที่เริ่มจะแดงจนเห็นได้ชัดปรากฏอยู่ทั่วร่างกายของเธอ ร่างกายของริชท์ ร่างกายที่บอบบาง ร่ายกายที่ผมกำลังทำร้ายเธออยู่ ร่างกายที่เป็นของผมคนเดียว..ผมต้องการเพียงเธอคนเดียว..

 

           เวลาผ่านไปเนิ่นนานทำให้ตัวของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ ริชท์ที่เคยต่อต้านจิกข่วนตอนนี้เธอก็หมดแรงไปโดยปริยาย ผมยังคงจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าผมไล่จูบลงไปทั่วร่างกายของเธอ ซอกคอ เนินอก หน้าท้อง ต้นแขน ผมมองผิวขาวๆของเธอที่เต็มไปด้วยเหงื่อและรอยคิสมาร์คที่ผมทำไว้... และมองไปถึงรอยเลือดบนเตียง ผมพลาดแล้ว! นี่เป็นครั้งแรกของเธอแท้ๆ! ผมน่าจะเก็บมันไว้ในวันที่เราแต่งงานกันจริงๆต่างหาก วันที่เธอรักผมจริงๆต่างหาก! พระเจ้า ผมทำอะไรของผมลงไปเนี่ย ผมไม่คิดจริงๆว่านี่จะเป็นครั้งแรกของเธอ! ผมไม่ทันได้คิด...

 

ปึงๆๆๆๆๆ

 

          เสียงทุบประตูดังขึ้นเป็นเวลาเดียวกับที่ผมเสร็จกิจกรรมพอดี ผมก้มลงไปจูบที่หน้าผากริชท์อีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะหลับไปได้ซักพักแล้ว ก็น่าจะหลับอยู่หรอกนี่ก็ปาเข้าไปตั้งสองชั่วโมงกว่าๆ ผมคงทำให้เธอเหนื่อยและเจ็บมากจริงๆ

 

          ผมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของริชท์ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบเอวแล้วเดินไปเปิดประตู

 

          “ว่าไงไอแม็ค”

 

          “เอ่อ ฉันจะมาบอกว่าพวกฉันจะไม่ดื่มไวน์กับบรั่นดีแล้วนะ และฉันก็ให้ไอ้เลเวลมันเอาไปเก็บในตู้เหล้าแล้ว”

 

          “อืม ยังไงวันนี้พวกแกนอนข้างนอกละกัน ฉันมีเรื่องกับริชท์นิดหน่อย ผ้าห่มกับหมอนก็ลองไปดูที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างๆก่อนละกัน ที่ซักเผื่อไว้น่าจะมีเหลืออยู่”

 

          “ฮ…เฮ่ย ไอ้สทอร์ม อย่าบอกนะที่ว่าแกหายไปสองสามชั่วโมงนี่แกไป….”

 

          “เออ ขอบใจมากที่วันนี้พวกแกมาทำให้ฉันได้ทะเลาะกับริชท์จนฉันห้ามตัวเองไม่อยู่แบบนี้”

 

          “ขอโทษทีนะเว่ย”

 

          “เออ นอนบนโซฟาคงไม่ลำบากเกินไปใช่มั๊ย”

 

          “เออๆๆ”

 

          ผมพยักหน้าให้สองคนนั้นก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง ผมมองริชท์ที่นอนหายใจเหนื่อยหอบทั้งๆที่ยังหลับอยู่บนเตียง ผมทำผิดมากจริงๆวันนี้ ผมทำอะไรลงไป แล้วต่อไปนี้เธอจะทำตัวยังไงกับผมกันล่ะ ทุกวันนี้คุยกันดีเกินห้านาทีก็ดีเท่าไหร่แล้ว..

 

          ซ่า…

 

          ผมใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวเพียงสิบนาทีก่อนจะออกไปที่ห้องเสื้อผ้าดูว่ามีชุดไหนที่ริชท์พอจะใส่ได้อีกบ้าง เพราะชุดนอนของเธอเองมันก็ดูจะยั่วอารมณ์ของผมซะเหลือเกิน ผมแทบไม่อยากจะคิดว่าตอนที่เธออยู่กับพี่วงพี่ไวน์อะไรของเธอนั่นเธอก็คงจะใส่ชุดแบบนี้นอนกับหมอนั่น แล้วมีเหรอที่ผู้ชายหน้าตาดีๆอย่าไวน์มันจะทนไหว เฮอะ! แต่มันก็แค่เมื่อก่อนน่ะนะ ยังไงตอนนี้ผมก็คือคนแรก และจะเป็นคนสุดท้ายของเธอ!! ฮึ!

 

          ในที่สุดผมก็ได้ชุดที่ใส่เอาไปใส่ให้ริชท์ มันไม่ใช่ชุดนอนแต่ผมคิดว่าถ้าเธอใส่ชุดนี้จะปลอดภัยกว่าเพราะผมอาจจะไม่ต้องทำร้ายเธอเป็นครั้งที่สอง เพราะไม่รู้ทำไมพอยิ่งคิดถึงหน้าริชท์ผมก็อยากจะทำกับเธออีก ผมต้องกลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วแน่ๆ อย่างน้อยผมก็ต้องหักห้ามใจตัวเองก่อนอย่างแรกล่ะนะ!

 

          ผมถือชุดเสื้อเชิตสีดำยาวที่ค้นเจอมาจากตู้เสื้อผ้าของผมพร้อมกับกางเกงบ๊อกเซอร์เพื่อที่จะไปใส่ให้ริชท์ เจ้าไอแม็คกับเลเวลก็นอนหลับกันหมดแล้ว วันนี้พวกนั้นมาคงจะงงๆกับผมน่าดูเลยเพราะว่าปกติผมจะฮาๆ กินไหนกินกันแต่วันนี้ผมกลับไม่กินไม่ดื่มซะงั้นล่ะ เฮ้อ โทดทีนะเว่ยพวก

 

          ผมกลับเข้ามาที่ห้องนอนแล้วหยุดวางเสื้อที่ปลายเตียงก่อนจะค่อยๆพยุงริชท์ขึ้นมานั่งอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นซะก่อน

 

          “ริชท์…ริชท์...”

 

          โอเค.. เธอไม่ได้ยินผม เพราะฉนั้นคงยากที่เธอจะตื่น ผมค่อยๆสวมเสื้อให้เธออย่างเบามือ ติดกระดุมทีละเม็ด จากนั้นก็สวมกางเกงบ๊อคเซอร์อย่างระมัดระวัง ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าริชท์เป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่เพิ่งอายุ 19 ปี เพราะร่างกายเธอนี่เหมือนผู้ใหญ่มาก จะว่าไปเดี๊ยวนี้เด็กๆเขาโตไวเหมือนกันนะ ผมจะพูดมากก็ไม่ได้เพราะผมก็เพิ่งจะย่างเข้า 24 ปี แต่ผมยังไม่แก่นะ!

 

          “สทอร์ม..”

 

          “…”

 

          “สทอร์ม..”

 

          “อะไร ริชท์ อะไร ฉันอยู่นี่ๆ”

 

          ผมเอื้อมือไปจับแก้มของริชท์ไว้ ดูเหมือนเธอจะละเมอ เธอละเมอเรียกชื่อผมงั้นเหรอ เธอฝันว่าอะไรกัน..ริชท์…

 

          “ฉันเจ็บ..หยุดซักที ฮึกๆๆ”

 

          “ริชท์ ฉันอยู่นี่ ฉันขอโทษ ฉันไม่ทำแล้วๆ ฉันขอโทษ”

 

          “…”

 

          เสียงของริชท์เงียบลงอีกครั้ง ผมทำได้เพียงโทษตัวเองในใจและได้แต่รู้สึกผิดอยากจะขอโทษเธอเป็นล้านๆครั้งที่ผมทำให้เธอแปดเปื้อน ที่ผมทำให้เธอฝันร้าย และที่ผมทำให้เธอเสียน้ำตา ผมค่อยๆอุ้มร่างบอบบางของเธอให้นอนเข้าที่เข้าทางก่อนที่ผมจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆ กอดเธอไว้ เพราะผมกลัวว่าเมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธออาจจะหนีผมไปก็ได้.. บางทีเราอาจจะมองหน้ากันไม่ติด บางทีผมอาจจะไม่ได้เจอเธออีก แต่สิ่งที่แน่นอนคือผมจะไม่ปล่อยให้เธอไปไหนทั้งนั้น..

.

.

.

.

.

.

ปล.จากผู้แต่งเองจ้าาาาาาาาา

               ถึงนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อ่านแล้วชอบไม่ชอบ หรืออะไรยังไง ก็ช่วยคอมเม้นติชมกันหน่อยน๊าาา อ่านอย่างเดียวไม่มีคนเม้น เค้าหมดกำลังใจแต่งอ่ะ T^T สงสารเค้าเถอะ เม้นนะๆ ใครเม้นขอให้มีแฟนสวยหล่อ มีลูกหน้าตาดีเลยเอาสิ!

[ขอบคุณค่าาาาาา] บรั๊ยยยยส์ :3