แผนปรับเปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูตัวแสบ

                      ICU              
    "ไม่เป็นไรนะแก ฉันเชื่อว่าคุณน้าต้องปลอดภัย" ยัยมีนี่กอดและปลอบใจฉัน 
ถ้าฉันไม่มียัยมีนี่ตอนนี้ฉันคงอยู่ไม่ได้ช็อกตายไปแล้วมั้ง ยัยมีนี่ทำให้ฉันอุ่นใจว่าฉันยังเหลือ
เพื่อนดีๆอย่างมัน
    "โทษนะครับ ญาติคุณพิศมัยใช่มั้ยครับ" หมอผู้ชายเดินออกมาจากห้อง ICU แล้วถามฉันกับยัยมีนี่
    "ใช่ค่ะ แม่ฉันเป็นไงบ้างคะ?" ฉันรีบผละออกจากอ้อมกอดยัยมีนี่แล้วลุกขึ้นคุยกับหมอ
    "คนไข้แค่ขาดสารอาหารหน่ะครับเลยทำให้หมดสติไป"
    "งั้นแสดงว่าแม่ฉันปลอดภัยใช่มั้ยคะ?"
    "ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ"
ฉันรีบหันไปยิ้มดีใจกับยัยมีนี่ มีนี่เองก็คงจะดีใจกับฉันด้วยอะแหละยิ้มไม่หุบเลย
 ฉันกับยัยมีนี่เข้าไปเยี่ยมแม่แต่ได้เยี่ยมแค่แปบเดียวก็ต้องกลับเพราะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว
ดูจากท่าทางแล้วแม่ดีขึ้นมากเลย แต่ยังไงฉันก็ยังห่วงอยู่ดีอะแหละ ฉันเลยบอกกับแม่ว่าฉัน
จะต้องไปหางานทำพ่อยิ่งมาหายตัวไปแถมเอาตังไว้ในเซฟที่ทั้งฉันและแม่ต่างก็ไม่มีใครรู้รหัส
แล้วแม่ก็ยังมาป่วยอีก ฉันก็คงต้องหาตังมารักษาแม่แล้วก็ส่งตัวเองเรียนแล้วแหละ
แต่มันคงยากนะฉันไม่เคยทำงานไม่เคยลำบาก เพราะพ่อหาให้ฉันทุกอย่าง"
แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะลำบากใช่มั้ย ใช่มั้ย หรือฉันแค่ฝันไป  ฝันไปใช่มั้ย 
ใช่ฉันต้องฝันอยูแน่เลย ตื่นสิ ตื่นสิ ตื่นสิ
    "แกแน่ใจหรอว่าแกจะทำได้อ้ะ" คำถามของยัยมีนี่คือคำตอบว่าฉันไม่ได้ฝัน
    "ได้สิ ฉันทำได้อยู่แล้ว" ฉันตอบยัยมีนี่ด้วยคำมั่นใจ แต่ในใจฉันไม่ใช่เลย :(
    "เฮ้อออ งั้นเอางี้แถว รร. เรามีร้านกาแฟอยู่ร้านนึงชื่อร้าน happy coffee ร้านเขาเปิด
เก้าโมงเช้าถึงเที่ยงคืน เป็นร้านกาแฟที่มีของกินเยอะมากไม่ใช่มีแค่กาแฟ เขาเลยเปิดถึงดึก"
 
                                            Happy coffee :)
    "เอกสารอะไรก็ไม่มี ประสบการณ์ก็ไม่มี แถมกาแฟที่ชงมารสชาติยังกะน้ำล้างจาน
ฉันคงรับเธอไว้ไม่ได้หรอก กลับไปซะ"
    "นิๆ รับๆไปก่อนไม่ได้รึไง ส่วนรสชาติหัดๆไปเดี๋ยวมันก็อร่อยเองแหละ"
    "ฉันไม่ใช่คนที่จะรับใครมั่วซั่วขนาดนั้นนะ พนักงานที่นี่ต้องมีคุณภาพ"
โหย ยัยป้าเกือบแก่ที่เรียกตัวเองว่าผู้จัดการตะคอกฉันใหญ่เลย แถมมาหาว่ากาแฟฉันรสชาติ
เหมือนน้ำล้างจานอีกแล้วยังว่าฉันไม่มีคุณภาพอีก หนอยแน๋ะ เจ้าของร้านก็ไม่ใช่ดันมาทำเก่ง
ชี้หน้าด่าฉันฉอดๆ เหอะโมโหโว้ยยยย จับเวี่ยงออกนอกร้านเลยดีมั้ยเนี้ย โมโห โมโห
    "มีอะไรกันเนี้ยเอะอะโวยวายลูกค้าตกใจหนีหายหมดแล้ว"
    "อุ๊ย! คุณซีเกมส์ป้าขอโทษคร่า"
ทันทีที่มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นยัยป้าผู้จัดการก็เงียบแล้วรีบก้มหน้าขอโทษทันทีเลย
    ขวับ~~
ฉันหันหน้าไปมองเขาดันเป็นจังวะเดียวกับที่เขาจ้องมาที่ฉัน ให้ตายสิแขนขาหมดแรง
เขาหล่อมากกเหมือนหลุดมาจากโลกแห่งนวนิยาย รับประกันได้เลยเกิดมาไม่เคยเจอใคร
หล่อเท่าเขาอีกแล้ว นัยต์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ
น่าจุ๊ฟสุดๆ ใบหน้าขาวใสไร้สิว ผมสีน้ำตาลทองยาวระต้นคอดูยุ่งๆนิดๆ 
โอ้ว แม่เจ้า หล่อขนาดนี้มีอยู่จริงบนโลกด้วยหรอเขากินอะไรเป็นอาหารเนี้ยยยย