แผนปรับเปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูตัวแสบ

    "เธอเป็นใคร?? มาโวยวายอะไรร้านฉัน"    

    "ฉันชื่อซินดี้ มาสมัครงาน :) "

    "จะมาสมัครตำแหน่งอะไร" พอถามฉันเสร็จเขาก็เดินไปนั่งที่โต๊ะในสุดของร้านโดยมี

ฉันเดินตามไปติดๆ เหมือนลูกแหง่ติดพ่อเลย 

แล้วงานนี้ฉันจะมีปัญญาทำอะไรได้บ้างละเนี่ย ชงกาแฟให้พ่อ พ่อยังไม่กล้ากินเลย

    "ไม่รู้" 

    "จะมาสมัครงานแต่ไม่รู้จะทำตำแหน่งอะไรเนี้ยนะ" 

    "อื้ม ไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย"

    "งั้น เธอทำอะไรเป็นบ้าง"

    "ไม่เป็นซักอย่าง" 

    "เฮ้ยย!!!" อยู่ๆเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วทำหน้าตาตกใจสุดๆอ่ะ 

ทำเอาฉันตกอกตกใจไปด้วยเลย คนอะไรไม่มีมารยาทเลย ลุกขึ้นพรวดพราดแถมตะโกนเสียงดังอีก

ถ้าฉันหัวใจวายตายขึ้นมานะ จะตามหักคอเขานนี้แหละคนแรกเลย

    "เฮ้ย อะไรเล่าตกใจหมด" ฉันลุกขึ้นตกคอกใส่เขาบ้าง

    "งั้นฉันคงรับเธอไว้ไม่ได้หรอก ร้านฉันรับแต่คนมีคุณภาพ อย่างเธอเนี้ยกลับไปนั่งกินนอนกิน

ที่บ้านเหอะ" พอพูดจบเขาก็เดินจากไป

เห้ยไม่ได้นะ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย เสียมารยาทมากใครก็ตามที่ยังคุยกับฉันไม่จบห้ามเดินหนี

เด็ดขาดไม่ว่าจะหล่อจะรวยจะตรงสเป็คฉันแค่ไหนก็ไม่มีสิทธิ์

    "หยุดนะ! ฉันยังพูดไม่จบ นายห้ามไปไหนเด็ดขาด" ฉันรีบวิ่งไปขวางทางเขาไว้ก่อนที่เขา

จะไปไหนซะก่อนเดี๋ยวอดได้งาน มาขนาดนี้แล้วฉันไม่ยอมกลับบ้านไปโดยไม่ได้งานหรอกนะ

    "เฮ้ยย อย่าขวางทางหน่า"

    "ไม่ จนกว่านายจะรับฉันเข้าทำงาน" คำตอบของฉันทำเอาเขาจ้องหน้าฉัน

ยังกะจะกินเลือดกินเนื้อแหนะ

เหอะ ฉันไม่ยอมแพ้หรอกจ้องมาจ้องกลับ กินมากินกลับ ไม่โกงคร่าาาาา

    "นี่เธอฉันเสียเวลามามากแล้วนะ" เขาเหมือนจะเริ่มโมโหจริงๆแล้วแฮ่ะ 

จากที่พูดด้วยน้ำเสียงปกติ ตอนนี้ เริ่มเสียงดังแล้วอ่ะ เขาจะฆ่าฉันมั้ย Help me please

    "ถ้านายรับฉันต้ังแต่แรกนายก็จะไม่เสียเวลาแบบนี้"

    "นี่เธอ!!!"

    "หรือไม่จริงล้ะ??"

    "งั้นเอางี้ ฉันจะทดสอบเธอ1เดือนเธอต้องทำงานในร้านให้ได้ซักอย่างถ้าไม่ได้ก็จบ"

    "ได้เดือนนึงฉันจะพิสูจให้นายเห็นว่าฉันสามารถทำงานนี้ได้" ฮึ่ยย ตาย ไปรับปากเขา

ได้ไงเนี้ยย ถ้าทำไม่ได้ก็หมาอะดิ ไม่นะคนอย่างฉันพูดแล้วต้องทำให้ได้

    "แล้วฉันจะคอยดู"

    "แต่ระหว่างนี้ ฉันขอครูฝึกได้มั้ย"

    "เฮ้ยย นี่ตกลงจะมาทำงานหรือมาเรียนทำขนมเนี่ยถึงต้องมีครูฝึก" 

เอ่าไอ่หมอนี่ก็คนทำไม่เป็น ถ้าไม่มีครูฝึกชาตินี้จะทำได้มั้ยล้ะถามโง่ๆ

    "ก็ฉันทำไม่เป็นนิ"

    "ก็ได้" เขาตอบตกลงก่อนจะหันน่าไปบอกกับพนักงานหญิงคนนึงในร้าน"ฝากด้วยนะปอ"

    "ได้ค่ะ^^" ยัยที่ชื่อปอนั้นก็ตอบตกลงอย่างง่าย ไม่คิดหน้าคิดหลังเลย ใจง่ายชะมัด

    "เริ่มพรุ้งนี้ละกันนะ ฉันกลับบ้านละ" พูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไป ปล่อยให้ฉันอยู่

กับยัยปอผู้ใจง่ายต่อไป 

ฉันมองหน้ายัยปอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย (._.) ('_') แต่ดูเหมือนยัยปอจะรู้แฮะ

หันน่ามายิ้มหวานให้ฉันทันทีเลยแต่หล่อนก็ไม่คิดจะทักฉันนะคะแหม่ ไม่ทักแหละดีขี้เกียจพูดด้วย

แต่เอ๊ะ!!! ยัยนี้เนี้ยนะจะมาเป็นครูฝึกให้ฉันยังเด็กอยู่เลยนะ ดูจากน่าตาแล้วอายุน่าจะ

เท่าๆฉันนะ แล้วแบบนี้จะรอดม้ายย อีตาบ้านี่ใช้อะไรคิดนะ ถึงให้เด็กมาสอนฉัน แถมยัง

มองหน้าฉันเหมือนจะฆ่าบดศพแล้วนวดรวมกับแป้งทำขนมงั้นแหละ

ไม่เอาๆไม่อยู่แล้วขืนอยู่ไปยัยปออะไรนี้จับฉันใส่เครื่องชงกาแฟจะทำไงกลับบ้านนอนดีกว่า