แผนปรับเปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูตัวแสบ

                      ICU              

    "ไม่เป็นไรนะแก ฉันเชื่อว่าคุณน้าต้องปลอดภัย" ยัยมีนี่กอดและปลอบใจฉัน 

ถ้าฉันไม่มียัยมีนี่ตอนนี้ฉันคงอยู่ไม่ได้ช็อกตายไปแล้วมั้ง ยัยมีนี่ทำให้ฉันอุ่นใจว่าฉันยังเหลือ

เพื่อนดีๆอย่างมัน

    "โทษนะครับ ญาติคุณพิศมัยใช่มั้ยครับ" หมอผู้ชายเดินออกมาจากห้อง ICU แล้วถามฉันกับยัยมีนี่

    "ใช่ค่ะ แม่ฉันเป็นไงบ้างคะ?" ฉันรีบผละออกจากอ้อมกอดยัยมีนี่แล้วลุกขึ้นคุยกับหมอ

    "คนไข้แค่ขาดสารอาหารหน่ะครับเลยทำให้หมดสติไป"

    "งั้นแสดงว่าแม่ฉันปลอดภัยใช่มั้ยคะ?"

    "ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ"

ฉันรีบหันไปยิ้มดีใจกับยัยมีนี่ มีนี่เองก็คงจะดีใจกับฉันด้วยอะแหละยิ้มไม่หุบเลย

 ฉันกับยัยมีนี่เข้าไปเยี่ยมแม่แต่ได้เยี่ยมแค่แปบเดียวก็ต้องกลับเพราะหมดเวลาเยี่ยมแล้ว

ดูจากท่าทางแล้วแม่ดีขึ้นมากเลย แต่ยังไงฉันก็ยังห่วงอยู่ดีอะแหละ ฉันเลยบอกกับแม่ว่าฉัน

จะต้องไปหางานทำพ่อยิ่งมาหายตัวไปแถมเอาตังไว้ในเซฟที่ทั้งฉันและแม่ต่างก็ไม่มีใครรู้รหัส

แล้วแม่ก็ยังมาป่วยอีก ฉันก็คงต้องหาตังมารักษาแม่แล้วก็ส่งตัวเองเรียนแล้วแหละ

แต่มันคงยากนะฉันไม่เคยทำงานไม่เคยลำบาก เพราะพ่อหาให้ฉันทุกอย่าง"

แต่ตอนนี้ฉันกำลังจะลำบากใช่มั้ย ใช่มั้ย หรือฉันแค่ฝันไป  ฝันไปใช่มั้ย 

ใช่ฉันต้องฝันอยูแน่เลย ตื่นสิ ตื่นสิ ตื่นสิ

    "แกแน่ใจหรอว่าแกจะทำได้อ้ะ" คำถามของยัยมีนี่คือคำตอบว่าฉันไม่ได้ฝัน

    "ได้สิ ฉันทำได้อยู่แล้ว" ฉันตอบยัยมีนี่ด้วยคำมั่นใจ แต่ในใจฉันไม่ใช่เลย :(

    "เฮ้อออ งั้นเอางี้แถว รร. เรามีร้านกาแฟอยู่ร้านนึงชื่อร้าน happy coffee ร้านเขาเปิด

เก้าโมงเช้าถึงเที่ยงคืน เป็นร้านกาแฟที่มีของกินเยอะมากไม่ใช่มีแค่กาแฟ เขาเลยเปิดถึงดึก"

                                            Happy coffee :)

    "เอกสารอะไรก็ไม่มี ประสบการณ์ก็ไม่มี แถมกาแฟที่ชงมารสชาติยังกะน้ำล้างจาน

ฉันคงรับเธอไว้ไม่ได้หรอก กลับไปซะ"

    "นิๆ รับๆไปก่อนไม่ได้รึไง ส่วนรสชาติหัดๆไปเดี๋ยวมันก็อร่อยเองแหละ"

    "ฉันไม่ใช่คนที่จะรับใครมั่วซั่วขนาดนั้นนะ พนักงานที่นี่ต้องมีคุณภาพ"

โหย ยัยป้าเกือบแก่ที่เรียกตัวเองว่าผู้จัดการตะคอกฉันใหญ่เลย แถมมาหาว่ากาแฟฉันรสชาติ

เหมือนน้ำล้างจานอีกแล้วยังว่าฉันไม่มีคุณภาพอีก หนอยแน๋ะ เจ้าของร้านก็ไม่ใช่ดันมาทำเก่ง

ชี้หน้าด่าฉันฉอดๆ เหอะโมโหโว้ยยยย จับเวี่ยงออกนอกร้านเลยดีมั้ยเนี้ย โมโห โมโห

    "มีอะไรกันเนี้ยเอะอะโวยวายลูกค้าตกใจหนีหายหมดแล้ว"

    "อุ๊ย! คุณซีเกมส์ป้าขอโทษคร่า"

ทันทีที่มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นยัยป้าผู้จัดการก็เงียบแล้วรีบก้มหน้าขอโทษทันทีเลย

    ขวับ~~

ฉันหันหน้าไปมองเขาดันเป็นจังวะเดียวกับที่เขาจ้องมาที่ฉัน ให้ตายสิแขนขาหมดแรง

เขาหล่อมากกเหมือนหลุดมาจากโลกแห่งนวนิยาย รับประกันได้เลยเกิดมาไม่เคยเจอใคร

หล่อเท่าเขาอีกแล้ว นัยต์ตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากอมชมพูระเรื่อ

น่าจุ๊ฟสุดๆ ใบหน้าขาวใสไร้สิว ผมสีน้ำตาลทองยาวระต้นคอดูยุ่งๆนิดๆ 

โอ้ว แม่เจ้า หล่อขนาดนี้มีอยู่จริงบนโลกด้วยหรอเขากินอะไรเป็นอาหารเนี้ยยยย