รักสุดท้าย ให้นายสุดเลิฟ

     ณ ศูนย์บริการนักท่องเที่ยววังกวางอุทยานแห่งชาติภูกระดึงที่มีป้าย “ครั้งหนึ่งในชีวิตเราได้พิชิตภูกระดึง”ที่ได้ชื่อว่าวังกวางเป็นเพราะว่าที่นี่มีกวางเยอะมากแถมยังสนิทกับคนด้วย ฉันมาถึงแล้วก็กางเต็นท์จัดกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วก็ออกมาเช่าผ้าห่มกับถุงนอนบนภูนี้หนาวมากฉันจะอาบน้ำได้ไหมหละเนี่ย
“ ~ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคยฤดูร้อนไม่มีเธอเหมือนก่อนเหมือนเก่าขาดเธอโว้โฮโอโอ้โอว....” ใครมานั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่ศาลานั่นรูปร่างท่าทางแบบนี้หรือว่าจะเป็น
“แท็ค”
“ไม่ใช่ครับ”
“เอ่อ ขอโทษนะคะนึกว่าเพื่อนค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเพชรครับยินดีที่ได้รู้จัก”
“อ๋อฉันนิ้งค่ะยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
“มาจากไหนเหรอครับ”
“ฉันอยู่ที่จังหวัดเลยนี่หละค่ะ กีตาร์นี่ของคุณหรือเปล่าคะ”
“ใช่ครับ”
“เอ่อถ้าคุณเล่นเสร็จแล้วขอยืมเล่นสักแป๊บได้ไหมคะ”
“นี่เล่นเป็นดัวยเหรอครับ”
“ค่ะกะว่าจะแต่งเพลงสักหน่อย”
“งั้นเอาไปเลยครับผมจะไปอาบน้ำแล้ว”
“แล้วฉันจะเอาไปคืนได้ที่ไหนคะ”
“ผมอยู่บ้านพักหลังที่สามโน่นครับแต่ว่าผมจะกลับมาที่นี่อยู่คุณรอผมได้ไหม”
“ได้คะฉันคงไม่อาบน้ำง่ายหรอก”
“ครับผมขอเวลาสามสิบนาทีเดี๋ยวผมกลับมา”
“ได้ค่ะขอคุณมากนะคะ”
“ด้วยความยินดีครับ” คนอะไรน่ารักจัง นี่หาเรื่องให้หัวใจอีกแล้วนะ เอาหละเวลาสามสิบนาทีนี้มีค่าฉันต้องแต่เพลงให้เสร็จให้ได้
‘ได้รับ 1 ข้อความจาก...ตอนนี้นิ้งอยู่ที่ไหน ทุกคนเป็นห่วงนิ้งมากนะโทรกลับหาพี่ด้วย...แท็ค’ รวมทั้งนายด้วยหรือเปล่าแท็ค
“ฉันก็แค่อยากเดินกลับมา....”
                วันนี้ฉันตื่นมาแต่เช้าเพราะว่าจะรีบตื่นไปดูดวงอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่นเพราะครั้งนั้นที่มาตื่นไม่ทันไปดูเนื่องจากเหนื่อยมากขึ้นมาถึงบนภูก็อาบน้ำกินข้าวแล้วก็นอนตั้งแต่หนึ่งทุ่มตื่นมาหนึ่งโมงเช้าทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะตื่นให้ทันไปดูพระอาทิตย์ขึ้นและก็ต้องปิดเต็นท์ให้ดีด้วยมิฉะนั้นเดี๋ยวคำหล้าจะมาค้น คำหล้าที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกวางน้อยน่ารักที่ศูนย์ฯวังกวางนี่เอง
“นี่คุณนิ้งครับ”
“อ้าวคุณเพชร”
“จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนกันเหรอครับ”
“ค่ะ”
“แล้วนี่แต่งเพลงเสร็จหรือยังครับ ผมอาบน้ำเสร็จแล้วผมกลับไปที่ศาลาไม่เจอคุณเจอแต่กีตาร์กับกระดาษแผ่นหนึ่ง”
“ขอโทษจริงๆนะคะคือว่านิ้งง่วงนอนมากเลย นิ้งรอไม่ไหว”
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ”
“วันนี้มีโปรแกรมจะไปเที่ยวไหนเหรอครับ”
“ก็ว่าจะไปไหว้พระไปสั่นกระดิ่งไปสระอะโนตาดและทางผาหล่มสักค่ะ”
“แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ เจ้าหน้าที่กับนักท่องเที่ยวเขาเดินไปก่อนตั้งแต่ตีสามครึ่งแล้ว”
“ไม่ใช่ครับผมหมายถึงตัวคุณ”
“อ๋อ มาคนเดียวค่ะ”
“ทำไมหละครับ”
“ก็อยากมาเงียบๆคนเดียวค่ะมาพักผ่อนเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯแล้วก็มานี่เลย”
“เคยมาไหมครับ”
“เคยค่ะตอนอยู่มอสาม”
“เหรอครับ ผมมาครั้งแรกนะเนี่ยแล้วตอนนั้นคุณนิ้งมากับใครครับอย่าบอกมาว่ามาคนเดียว”
“นิ้งมากับ..”
“นี่คุณนิ้งร้องไห้ทำไมครับ”
“ไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวครับคุณนิ้ง” จะมาถามตอกย้ำอะไรกันนักหนานี่มันก็ผ่านมาตั้งเจ็ดแปดปีแล้วและควรจะลืมได้แล้วนะเรามันย้อนกลับมาไม่ได้หรอกจะคิดถึงมันให้เจ็บหัวใจทำไม