รักสุดท้าย ให้นายสุดเลิฟ

ณ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่ทางขึ้นภูกระดึงซึ่งเวลาประมาณสามโมงครึ่งเพราะรถที่ฉันนั่งมานั้นขับเร็วมากไม่ดีเท่าไรเพราะฉันไม่ชอบความเร็วแต่ดีตรงที่ฉันมาทันเวลาเพราะถ้าหากเลยเวลาเที่ยงไปแล้วเจ้าหน้าที่จะไม่อนุญาตให้นักท่องเที่ยวคนใดเดินทางขึ้นไปเนื่องจากไม่ปลอดภัยที่ฉันเลือกมาในเดือนกุมภานี้ก็เป็นเพราะว่าบรรยากาศกำลังพอดีปลายหน้าหนาวจะได้ไม่หนาวมากและไม่ค่อยร้อนซึ่งฉันยังไม่รู้เลยว่าฉันจะทันได้เห็นต้นเมเปิ้ลสีแดงหรือเปล่ามาครั้งนั้นทันได้เห็นแค่ตอนใบสีเขียว อีกหนึ่งกิโลถึงซำแฮกงั้นเหรอ ฮึๆสบายมากแต่ว่าหนักกระเป๋ากับเต็นท์และแดดแรงมาก ซำแฮกที่ว่าคือจุดพักจุดแรกในระยะทางหนึ่งกิโลที่มีของขายอาทิเช่น น้ำดื่ม ผลไม้ อาหาร และเสื้อผ้าเป็นต้นแถมยังมีวิวสวยๆให้ถ่ายรูปอีก เห็นคนเขาเดินจับมือกันไปน่าอิจฉามากแต่เดี๋ยวเถอะพอถึงซำแฮกหละคอยดู

“ไอ้นิ้งบ้าเอ๊ยใครมันจะไปเหมือนคู่ของเธอเล่า” ฉันเดินไปบ่นพึมพำไปกับตัวเองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครั้งนั้นพอนึกขึ้นมาแล้วก็ทำให้คิดถึงผู้ชายคนนั้น

เมื่อแปดปีที่แล้ว

“นิ้งเหนื่อยไหม”

“ถ้ามีแท็คอยู่ข้างๆนิ้งก็สู้ๆ” จับมือกันเดินอย่างมีความสุข

“นี่ๆนิ้งเชื่อเรื่องที่เขาเล่ากันมาหรือเปล่า”

“เรื่องอะไร”

“ที่เขาว่ากันว่าถ้าคนที่เป็นแฟนกันมาเที่ยวที่ภูกระดึงด้วยกันแล้วไปถึงยอดภูและลงจากยอดภูได้โดยไม่เถียงหรือทะเลาะกันนั่นคือคู่แท้แต่ถ้าคู่ไหนที่ไม่ใช่คู่แท้ก็จะได้เลิกกันหลังจากที่ลงภูไป”

“แล้วแท็คเชื่อไหม”

“ไม่”

“ทำไมเหรอ”

“มันขึ้นอยู่ที่เราสองคนต่างหากเล่าถ้าอยากเลิกก็ทะเลาะกันสิแต่ถ้าเราอยากเป็นคู่แท้เราก็อย่าทะเลาะกันเข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะนิ้งก็ไม่เชื่อเหมือนกัน”

                ซำกอซาง

“ไม่ไหวแล้วโว้ย”

“อะไรเหรอนิ้ง”

“ไม่ไหวแล้วเหนื่อยจะกลับบ้าน”

“นี่ทนอีกหน่อยสิใกล้จะถึงแล้วนะ”

“นี่แท็คจำได้ไหมว่าแท็คพูดคำว่าใกล้จะถึงเกือบจะยี่สิบรอบแล้ว”

“นิ้งก็ทนหน่อยสิ”

“นี่นิ้งเป็นคนนะ ไม่ไหวแล้วเดินทางตั้งแต่เช้าๆนี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้วยังไม่ถึงอีก ร้อนก็ร้อนปล่อยมือหน่อยได้ไหม”

“อะนี่กินน้ำก่อน ตอนนี้เราเดินทางมาได้สามกิโลแล้วอีกหนึ่งกิโลก็ถึงหลังแปซึ่งเป็นทางเดินดีๆไม่ได้ขึ้นเขาขึ้นบันไดแบบนี้สู้ไหม”

“พอถึงหลังแปเราก็ต้องเดินไปอีกห้ากิโลนะ”

“จักรยานก็มี”

“แล้วนิ้งจะปั่นไหวไหมเนี่ยดูเท้าสิบวมหมดแล้วขาก็เจ็บ”

“นั่นไงเห็นไหมถึงร้านอาหารแล้ว เราไปพักกินข้าวที่นั่นก่อน”

“คงจะกินไม่ลงหรอกเหนื่อย”

“งั้นนิ้งก็ไปนอนพักนะพี่ให้เวลาสามสิบนาที บ่ายสองแล้วเราจะออกเดินทางต่อ”

“ก็ได้”

                ด่านช่าง

“อ้าว นี่โยนกระเป๋าทิ้งทำไม”

“ก็มันหนักนี่เหนื่อยด้วยและก็ไม่ไหวแล้วจะกลับบ้านได้ยินไหมจะกลับบ้าน!!!!”

“แค่กระเป๋าสะพายใบเดียวเองนะ”

“ใช่ก็มันหนักไง”

“ฟังนะพอเราเดินผ่านด่านช้างไปครึ่งกิโลเราก็จะถึงหลังแปอีกนิดเดียวไปกันเถอะ”

“ไม่ จะกลับบ้าน”

“นิ้งกลับมา”

“บอกแล้วไงว่านิ้งจะกลับบ้าน”

“เออได้ ไปเลยถ้าอยากกลับนักไปคนเดียวเลยใครกันฮะที่เป็นคนชวนพี่มาที่นี่”

“เดี๋ยวสิแท็คๆรอด้วย อย่าทิ้งนิ้งไว้คนเดียวสิ ไอ้บ้าแท็คฮื่อๆๆๆ”

“รีบๆมาสิมัวแต่ร้องไห้อยู่นี่”

“เดินไม่ไหวแล้ว”

“มาขึ้นหลังจะแบกเอา”

“แบกไหวเหรอ”

“ไหวไม่ไหวก็ต้องแบกนี่ใกล้จะบ่ายสามแล้วกว่าจะถึงโน่นก็ตะวันตกดินพอดี”

“งั้นเอาอย่างนี้ ช่วยพยุงขึ้นบันไดนี่ก่อนพอถึงหลังแปแล้วค่อยแบก”

“เรื่องมากจังเลยนะแม่คุณ”

“งั้นก็ไม่ต้องแบกเดินเองก็ได้”

“อ้าวทำไมเดินเร็วจัง รอหน่อยสินิ้ง”

“ไม่”

“งั้นก็มาแบกเอากระเป๋าตัวเองเลยนะ”

“ไม่”

“พี่คะช่วยถ่ายรูปให้หน่อยคะ”

“อ๋อจ้าๆ”

“สามสี่ แช๊ะ  อีกรูปค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะพี่”

“จ้า”

“เฮ้อนี่ฉันคิดถึงนายอีกแล้ว” ตอนนี้ฉันกำลังจะถึงที่ด่านช้างฉันเดินผ่านซำกอซางและเจอร้านอาหารร้านที่เราเคยมานั่งพักด้วยนะแต่ว่าแม่ค้าไม่ใช่คนเดิมแล้ว เวลาเปลี่ยนอะไรๆก็เปลี่ยนแต่บรรยากาศที่สดชื่นเหมือนเดิมฉันจำได้ว่าครั้งนั้นฉันพูดแต่ว่าจะกลับบ้านให้ได้ซึ่งมันก็ทำให้เราทะเลาะกันเข้าจนได้แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนแล้วหละฉันอยากจะพูดแต่ว่า อยากอยู่ที่นี่จัง

‘+090434612’ นี่มีคลื่นด้วยเหรอเนี่ย เบอร์ใครโทรมาหาเรากันนะ

“ฮัลโหล”

“นิ้ง อยู่ไหนเหรอ”

“แท็ค”

“ฮัลโหลนิ้งได้ยินหรือเปล่า นิ้งๆ” นี่นายจะโทรมาทำไมรู้ไหมว่าฉันกำลังคิดถึงนายอยู่ ฉันพากล่องของขวัญกล่องนั้นมาด้วยซึ่งแท็คได้เอาให้กับมือก่อนวันที่เขาจะไปกรุงเทพฯเขาบอกกับฉันว่าให้ฉันเปิดกล่องนี้เมื่อถึงวันเกิดฉันในตอนที่ฉันอายุยี่สิบสามซึ่งอีกแค่ปีเดียวฉันก็จะได้เปิดกล่องของขวัญกล่องนี้แล้ว