รักสุดท้าย ให้นายสุดเลิฟ

     ฉันเดินทางจากน้ำตกเพ็ญพบใหม่และน้ำตกต่างๆซึ่งสวยและบรรยากาศดีมาก เย็นตาเย็นใจถ้าเป็นไปได้นะอยากจะถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปอาบเลย ที่นี่นักท่องเที่ยวต่างชาติเยอะมากเขากำลังถ่ายรูปคู่กับน้ำตกซึ่งฉันก็เห็นภาพรางๆพอจำได้ว่าเคยนั่นถ่ายรูปอยู่โขดหินก้อนนั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าฉันมัวแต่มาจมอยู่กับอดีตแบบนี้ฉันจะไปไหนรอด ลืมๆมันไปซะก็ดี “จงมุ่งหน้าต่อไปเถอะนิ้งอย่ามัวแต่จมปลักอยู่กับอดีตเลย”

                ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าผาที่มีชื่อว่า ผาหล่มสัก สายตาทอดยาวออกไปเห็นทิวทัศน์อันสวยงามประกอบกับเสียงร้องของสัตว์นานาชนิดไม่ว่าจะเป็นลิง บ่าง ชะนี นก หรือแม้กระทั้งช้างป่าผู้น่ากลัว สายลมแสนอบอุ่นพัดโชยมาทำให้ใบไม้ร่วงหล่นจากต้นลงสู่พื้นดินและทำให้สดชื่นยิ่งนัก ใครโทรมาอีกแล้วเนี่ย

“นิ้ง บอกแท็คได้ไหมว่าตอนนี้นิ้งอยู่ที่ไหน”

“~อาจจะดูเลือนรางแต่ไม่ลบเลือนไป ยังจำอยู่ในใจ เลยกลับมาที่เดิม           แค่อยากเดินกลับมาสถานที่แห่งความทรงจำที่เคยมีเราสองคนรักกัน แค่อยากเดินกลับมาอยากย้อนวันเหล่านั้นอาจเหลือเพียงแค่ฉันก็ไม่เป็นไร                        ในใจแค่อยากรู้เธอจะคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอจะคิดถึงเรื่องราวของเราบ้างไหม ในใจแค่อยากถามเธออยากย้อนวันวานหรือไม่ ไม่รู้ว่าเธอยังจำมันได้หรือเปล่า...ตื๊ดๆๆๆ” ฉันร้องเพลงที่ท่อนกลางที่ฉันแต่งเสร็จเมื่อคืนนี้ให้แท็คฟังถ้าเขาจับใจความของเพลงนี้ได้เขาก็จะรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะตกดินแล้วเตรียมกล้องไว้ถ่ายรูปดีกว่า

                เช้านี้ฉันคงต้องกลับบ้านแล้วหละถ้าอยู่นานพี่ชายต้องไปแจ้งความที่โรงพักแน่นอนและฉันคงต้องออกเดินทางแต่เช้าเพราะว่ามันร้อนถ้าเดินทางตอนนี้ก็ถึงข้างล่างเที่ยงพอดี ฉันเคยทะเลาะกันกับแท็คตอนลงภูกระดึงด้วยทะเลาะทั้งขาขึ้นและขาลงมิน่าหละถึงได้เลิกกัน

                เมื่อเจ็ดปีที่แล้วตอนที่ฉันเรียนมอสี่แท็คอยู่มอห้า

“นิ้ง”

“หือนายมีอะไรเหรอ” เขาเป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปีแต่ฉันไม่เคยเรียกเขาว่าพี่หรอกเพราะเขาเคยบอกว่าเขาไม่ชอบคบรุ่นเด็กกว่าตัวเอง ซึ่งฉันเลยเรียกเขาว่านายเพื่อให้ดูเหมือนสนิทและเหมือนรุ่นเดียวกันถึงแม้เขาจะไม่ชอบใจนักแต่เขาก็ห้ามฉันไม่ได้หรอกก็เขาเป็นคนพูดเองนี่ว่าไม่ชอบเด็ก

“พี่มีเรื่องจะบอก”

“ข่าวดีหรือข่าวร้าย”

“คือว่า  พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ”

“เพราะอะไรฮื่อๆตอบมาสิ”

“นิ้งฟังพี่นะคือว่าพี่สอบได้ทุนไปเรียนต่อปริญญาตรีที่เกาหลีและเทอมหน้าพี่ก็ต้องไปเรียนโรงเรียนสอนภาษาที่กรุงเทพฯ”

“แล้วทำไม”

“พี่กลัวความห่างไกล พี่ไม่มั่นใจในตัวพี่เลยพี่กลัวทำให้นิ้งต้องเสียใจ”

“นายรู้ตัวไหมว่านี่มันเป็นข้ออ้าง”

“ไม่ใช่นะนิ้ง พี่แค่ไม่อยากให้นิ้งรอในชีวิตนี้นิ้งต้องเจอกับผู้คนมากมายและนิ้งอาจจะเจอคนที่ดีกว่าพี่ก็ได้”

“ฮื่อๆไอ้บ้า”

“เพี๊ยะ!!!”

“นิ้ง” และในวันที่แท็คต้องเดินทางไปเกาหลีฉันต้องฝืนใจข่มน้ำตาไปส่งเขาที่สนามบินกับแม่และพ่อของฉันเพราะว่าเขาไม่มีครอบครัวเขาอาศัยอยู่กับหลวงตาที่วัดมาตั้งแต่เกิด เขายังคงติดต่อกลับมาแต่ฉันไม่พร้อมที่จะคุยเลยได้คุยกับแม่ฉันเป็นส่วนใหญ่ หลังจากที่ฉันเรียนจบมอปลายฉันก็ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯฉันก็ไม่ได้ติดต่อสื่อสารกับเขาเลยและเขาก็ไม่กลับมาเลยแต่ฉันก็ไม่เคยลืมถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านมาเป็นปีๆคบหรือคุยกับใครไม่ถึงเดือนก็ต้องเป็นอันเลิกราเพราะรักและคิดถึงได้แค่ผู้ชายคนนั้นคนเดียว

“ถ้าเรายังคบกันอยู่วันนี้ก็จะเป็นวันครบรอบแปดปีที่เราคบกัน”

“ตลกแล้วเดินไปร้องไห้ไปเนี่ย” แท็คฉันคิดถึงนายเหลือเกินไหนนายสัญญาว่าจะพาฉันมาเที่ยวที่นี่อีกครั้งแต่นายกลับหนีฉันไปอยู่ที่เกาหลีเฉยเลยนายไม่จำสัญญาที่ให้ไว้กับฉันเลยนะ

“เมื่อไหร่ฉันจะลืมนายได้สักทีนี่กะจะจำไปจนตายเลยหรือไงฮื่อๆ” ฉันท้อแท้และเหนื่อยถึงกับทรุดลงนั่งกับพื้นหญ้าอีกไม่กี่กิโลก็จะถึงซำแฮกแล้วแต่ฉันเดินต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆฉันไม่ไหวแล้ว

“นิ้ง” เสียงที่ดังขึ้นเป็นเสียงที่คุ้นมากแต่ไม่อยากจะให้ความหวังตัวเองว่าเป็นคนๆนั้น ฉันเลยค่อยๆที่จะแหงนหน้าขึ้นไปมอง

“แท็ค!!!” นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเขากลับมาจริงๆเหรอ ทำไมท้องฟ้ามันดูมืดมัวอย่างนี้แขนขาก็ขยับไม่ได้ทุกอย่างกำลังจะกลายเป็นสีดำ

“นิ้งๆ”