สิ่งที่เคราะห์ร้าย คือหัวใจ ของผม (y)

 
 
 
ตั้งแต่เจอเขาวันนั้น มันทำให้ผมกลับมาอ่อนแออีก ผมคิดแล้วนะว่าคงไม่เจอไอ้ผู้ชายสารเลวแบบเขาอีก แต่โลกกลับกลม ฟ้ากับลิขิต ให้ผมได้มาเจอกับเขา ผมแค่มองหน้าเขาแวบเดี๋ยวแค่นั้น
หลังจากนั้นนนท์ก็ชกเขา ผมจึงรีบลากนนท์ออกมาโดยที่ไม่มองหน้าเขา
 
ผมไม่อยากเห็นหน้าคนสารเลว!!
 
 
ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเก่า แค่ได้ยินมันก็โคตรเจ็บแล้ว!!
 
แต่เจ็บยิ่งกว่าคือเขา ว่าผมมันไอ้หน้าโง่!!
 
 
"จะลงมั้ยคร๊าบบบ คุณชายแซม" ผมต้องออกจากภวังค์ความคิด (ความแค้น) เพราะไอ้นนท์มันเรียกผม
 
"อืมๆ ลงก็ได้ ขอบใจนะเว้ย" ผมบอกมันไป ในขณะที่มือก็ปลดเข็มขัดนิรภัย
 
 
ขมับ!
 
ไอ้นนท์มันจับมือผมไว้ พร้อมกับทำสายตา่ที่จริงจังมา
 
"แซม....ถ้ามึงจะลืมมัน...มึงต้องทำให้ได้นะโว้ย" สีหน้าของผมตอนนี้ อยากร้องไห้ออกมาแล้ว"มึงอย่าแค่คิดนะโว้ย มันทำกับมึงไว้มาก" ผมกำลังนิ่งเพื่อฟังมันพูดต่อไป "เอาคืนมันก็ได้" เอาแล้วไง สีหน้ามัน "มันจะได้เจ็บกว่ามึง" ผมถอนหายใจ
 
 
"อืม ขอบใจมึงมากนะ...นนท์" มันปล่อยมือผม ผมจึงยิ้มให้มันแล้วเปิดประตูรถออกมา
 
 
"เอ่อ...นนท์เดี๋ยวซักคืนให้นะ" ผมยิ้มให้และชูผ้าเช็ดหน้าขึ้น
 
 
"ไม่ต้องๆ เก็บไว้ กรูรวย" หึ คุณชายคนรวย
 
"ค่าบบบบบบ คนรวย" 
 
 
รถของไอ้นนท์ก็แล่นออกไปช้าๆ ผมถอนหายใจแล้วไปเปิดประตูรั้วบ้าน เฮ้อออออ 
 
 
 
ชีวิตเด็ก ม.ปลาย ใกล้ขบแล้วสินะ ไม่กี่เดือนก็คงรู้ว่าผมติดมหาลัยรึ เปล่า ช่วงนี้ก็ต้องไปเรียนตามปกติ 
 
 
เมื่อไหร่น่า โลกจะเหวี่ยงคนที่สามารถดูแลแผลใจของผม มาสักที!!
 
 
 
///////// อร๊ายยยยยยยยยยย ดีจ้า วันดงวันเด็ก แต่เจ๊นะ แก่แล้ว คิดไม่ออกจะแต่งเรื่องนี้ต่อไปยังไงเนี่ยยยย จะว่าไปคิดถึงสมัยเด็กๆ ได้ขนมเยอะๆ เอิ้กกกกกกก//////
 
 
ติดตามเน้ออออออออออออ