ลุ้นรัก...นางร้ายเจ้าเสน่ห์

ผมกำลังรออย่างใจจดจ่อ รอไอ้เพื่อนรักตัวแสบที่ไม่คิดสนับสนุนผม แต่ผมก็เข้าใจว่ามันคงไม่เคลียร์กับผมจริงๆ เรื่องว่าที่ภรรยาของผมที่ผมเลือกเธอคนนี้ ผมต้องการเธอเพราะเธอคือตัวจริง และผมก็จริงจังมาก ผมอยากได้รับการสนับสนุนจากเพื่อน เพราะอย่างน้อยอะไรๆ มันจะได้ง่ายขึ้น เนื่องจากเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมเข้าหาผู้หญิงอย่ายากลำบาก กับคนอื่นๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้มากก่อน
ผมเข้าใจว่าเพื่อนผมมันคงกังวล เพราะไม่ใช่แค่ครั้งนี้หรอกที่มันไม่ช่วย ปกติแล้วถ้ามันไม่ได้ชอบหรือถูกชะตาด้วยเป็นพิเศษ พวกเราก็จะสนุกไปตามประสาผู้ชาย ช่วยกันจีบ เป็นกำลังสนับสนุนให้กันทุกทางจนสำเร็จได้ด้วยดี ส่วนการเลิกรานั้นเป็นเรื่องของคนสองคนที่ต้องทำกันเอง จะขอการสนับสนุนบ้างสำหรับผู้หญิงบางคนที่ตื้อกันไม่เลิกจริงๆ ส่วนกรณีที่หากมันถูกชะตา มันก็จะวางเฉย หรือไม่ช่วยอะไรเลย
          แต่ในเมื่อคนนี้ผมคิดจะจริงจังแล้ว แล้วผมก็ต้องได้ด้วยเพราะถ้าไม่มีเธอ ผมก็คงไม่คิดจะมีลูกกับใครแล้วล่ะ ผู้หญิงที่ชื่อ รพีกาล หรือเดย์ เป็นคนเดียวตั้งแต่ที่เกิดมาบนโลกใบนี้ที่ผมคิดจะมีลูกด้วย ส่วนก่อนหน้านั้น ผมถือเป็นประสบการณ์ของวัยเสียมากกว่า ซุกซนตามประสา ถือคติว่า ‘เป็นผู้ชายถ้าทำไม่เป็นก็เสียชาติเกิด ทำเป็นแต่เมียไม่รักไม่หลงเขาจะหาว่าเป็นไก่อ่อน’ ผมไม่อยากเสียชาติเกิดก็เลยต้องเรียนรู้เพื่อให้ทำเป็น และขยันหาประสบการณ์เพื่อจะได้ไม่ถูกกล่าวหาว่าเป็นไก่อ่อน ก็ประมาณนั้น
          เรื่องนี้จะโทษผมคนเดียวก็ไม่ได้ ต้องโทษที่สันดานผู้ชายโดยแท้ทุกคนนั้นมันไม่มีใครเวอร์จินถึงวันแต่งงาน และเรื่องพวกนี้คนเป็นเพื่อนกันก็ต้องรู้ดี เชื่อว่าเอ็มมันต้องเข้าใจเพราะมันก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมหวังให้มันช่วยผมจริงๆ เพราะมันนั้นมีความสนิทสนมและรู้จักกันเป็นการส่วนตัวกับว่าที่ภรรยาของผมแน่นอน ผมค่อนข้างมั่นใจ เนื่องจากไอ้นัทมันหาข้อมูลมายืนยันให้ผมไม่ได้นั่นเอง
นั่งรอเพื่อนอีกร่วมครึ่งชั่วโมงกว่ามันจะโผล่หัวมาได้ จะโทษมันก็ไม่ได้เพราะงานมันเยอะจริงๆ ไม่เหมือนผมที่ประชุมบอร์ดบี้งานไปแล้วรอบที่ 1 ก็รออีกหนึ่งเดือนแล้วดูความก้าวหน้า ขอแต่อย่ามีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้นมาก่อนเลย เพราะไม่งั้นยุ่งแน่ๆ แต่ถ้าไม่มีเหตุ ก็รอไล่บี้รอบสองอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า จากนั้นอีกสองเดือนข้างหน้าผมจะไม่ว่างเลยเพราะต้องลงตรวจงานจริง ช่วงนี้เลยบอกให้ไอ้ดลเลขาหน้าห้องทำตารางงานให้มีวันหยุดยาวๆ ไว้ให้สักสี่ห้าวันเพื่อจะได้มาถ่ายละครแล้วก็อยู่เที่ยวต่ออีกหน่อยเติมพลังก่อนกลับไปลุยความวุ่นวายของกรุงเทพฯ ต่อไป
          “ถึงนานรึยัง” พอมันเปิดประตูมาเจอผมก็ถามทันที แล้วพาตัวเองเอากระเป๋าแล้วก็ข้าวของไปเก็บเข้าที่
          “สักชั่วโมงได้แล้ว แล้วไอ้ทีไม่มาด้วยหรอวะ”
          “จะตามมาทีหลังอีกวันสองวัน”
          “ว่าแล้ว แกออกต่างจังหวัดไอ้ทีมันก็ได้เที่ยวทุกที”
          “เรื่องปกติ”
          “ปกติสำหรับคู่รักหรอวะ ฉันเองก็อยากมีบ้างนะ”
          “แกก็มีแล้วไม่ใช่หรอ”
          “ใครวะ คนที่อยากให้เป็นที่รักก็ยังไม่เห็นจะมีทีท่าอะไรเลย”
          “ก็คุณเกรทหวานใจแกไง”
          “เฮ่ย! ไม่ใช่ละ ไอ้เอ็ม ฉันจริงจังนะโว้ย” มันทำทีเป็นจัดโน่นจัดนี่ทำให้ผมนึกรำคาญใจจึงเดินตรงไปจับไหล่ของมันบีบเน้นๆ ให้รู้ว่าผมจริงจัง จ้องหน้าสบตาก่อนยำเตือนความตั้งใจจริง “คนนี้ฉันจริงจัง”
          “แล้วไง” มันถามกลับมาเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่น่าสนใจอะไร
          “แล้วไง แกถามมาได้ไงวะ ว่าแล้วไง ฉันต้องการความช่วยเหลือจากแก เปิดโอกาสให้ฉันได้ใกล้ชิดเดย์เขาหน่อย ให้ฉันได้ทำคะแนนบ้าง ฉันรู้นะว่าแกพยายามขัดขวางฉันอย่างเนียนๆ ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร หรือแกอยากให้ฉันทำอะไรให้แกแน่ใจกว่านี้วะเอ็ม”
          “แน่ใจตัวเองแล้วหรอ”
          “ยิ่งกว่าแน่” ผมสบตามองจริงจังเพื่อย้ำลงไปว่าสิ่งที่พูดนี้เป็นเรื่องจริงที่สุด
          “งั้นแกเลิกกับผู้หญิงในสต๊อคของแกให้หมดเสียก่อน ฉันถึงจะช่วยแก ที่ฉันบอกเพราะไม่อยากให้น้องสาวฉันต้องมาเสียใจถ้าแกยังไม่ทิ้งลายได้เด็ดขาด”
          “น้องสาว!” ผมทวนอย่างงง
          “ใช่! ถึงเราจะไม่ใช่ญาติสนิทกัน แต่ยังไงน้องเดย์เขาก็เป็นน้องฉัน ฉันไม่มีทางนำภัยใดๆ ก็ตามที่จะทำให้เขาเสียใจเข้าใกล้เขาเด็ดขาด”
          “นี่ตลอดเวลาแกเห็นฉันเป็นภัยสำหรับเธออย่างนั้นหรอวะ”
          “ใช่! แกน่ะมันตัวร้าย จอมกะล่อน เจ้าชู้หาตัวเปรียบยาก”
          “เอ่อ ฉันยอมรับ แล้วฉันก็รับคำแนะนำของแก ฉันจะเลิกกับทุกคนที่ฉันหยอดไว้ทั้งหมด แลกกับการที่แกต้องเป็นสะพานเชื่อมระหว่างฉันกับเดย์เขาให้สำเร็จ”
          “สำเร็จรึเปล่า อยู่ที่ฝีมือแกเองวะเอส ฉันช่วยได้แค่สร้างโอกาส”
          “ขอบใจวะเพื่อนรัก” ผมดีใจจนปล่อยมือจากไหล่ทั้งสองข้างแล้วคว้ามันเข้ามากอดอย่างสุขใจและมีความหวัง “ฉันสัญญาว่าจะรักและดูแลน้องสาวแกให้ดีที่สุด แล้วก็ตลอดไปจนกว่าชีวิตนี้ฉันจะจบลง” พูดแล้วผละออก
          “พอๆ เอส วันนี้แกพูดจาได้น่าแหวะมากวะ”
          “สงสัยฉันคงอยากเป็นพระเอกมาก ได้บทตัวร้ายแบบนี้เลยแอบดูบทพระเอกที่เขาแสดงไง”
          “อ๋อ ที่พูดนี่ตามบทใช่มั้ย ไม่ได้จริงจัง ดี! ฉันจะได้ไม่ต้อง”
          “พอๆ เพื่อนรัก ฉันจริงจังแน่นอน แต่ด้วยความที่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงให้แกเข้าใจแล้วก็ยอมช่วยฉัน ก็เลยครูพักลักจำบทเขามานิดหน่อยเท่านั้นเอง”
          “เอ่อ เอาเรื่องแรกให้จบก่อนแล้วก่อน”
          “ได้” ผมตอบกลับมันสั้นๆ ก่อนจะดี้ด้ากระโดดขึ้นเตียงต่อสายหากิ๊กทุกคนที่ผมมีเบอร์เพื่อบอกยุติความสัมพันธ์กับพวกเธอทั้งหมดเพราะผมต้องการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่จริงจังกับผู้หญิงที่เป็นตัวจริง แต่ก็ใช้เวลานานเหมือนกันนะ กว่าทีบอกเลิกได้หมด ที่คบๆ กันก็มีอยู่ห้าหกคน แต่เราเข้าใจกันดีเพราะการที่มีเงื่อนไขก่อนตกลงคบกัน นี่แหละครับความสัมพันธ์ของคนสมัยนี้ กับพวกเธอผมน่ะรักสนุกแต่ไม่คิดผูกพันส่วนพวกเธอนั้นระหว่างคบกับผมก็ไม่ได้คบกันเปล่าๆ ผมมีของตอบแทนให้เสมอ
          กว่าที่ผมจะบอกเลิกกับสาวๆ ทุกคนเสร็จก็ปาไปกว่าห้าทุ่ม พอพูดคุยกับคนสุดท้ายเสร็จผมก็วางโทรศัพท์แล้วตรงเข้าไปอาบน้ำ ส่วนไอ้เอ็มมันออกไปดูงานข้างนอกตั้งแต่ที่ผมเริ่มโทรบอกเลิกสาวได้ครึ่งชั่วโมง นึกสบายใจเพราะแต่ละคนว่าง่ายและเข้าใจ รวมถึงบางคนก็อวยพรให้ผมมีความสุขกับผู้หญิงที่แสนโชคดีคนนั้น อะไรประมาณนั้นแหละครับ ก็แหม ผมมันคนดี คบใครก็ดูแลเทคแคร์กันอยู่แล้ว อาบน้ำเรียบร้อยผมก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวแล้วต้องตกใจเพราะนางเอกสาวที่นั่งอยู่ปลายเตียง
          “ตกใจอะไรกันค่ะเอส ทำอย่างกับเกรทเป็นผีไปได้”
          “เปล่าครับ คือผมคิดว่ามันดึกแล้วไม่น่าจะมีใครมาเยี่ยมยามวิกาล”
          “เกรทแค่แวะมานะค่ะ เผื่อคุณสนใจหาเพื่อนดื่มที่เลาจ์ของโรงแรม”
          “อ๋อ ไม่ละครับ วันนี้ผมขับรถมาเหนื่อย กะจะนอนเอาแรงสักหน่อยเพราะพรุ่งนี้ผมมีคิวถ่ายแต่เช้า ว่าแต่ เกรทเข้ามาในห้องผมได้ยังไงครับ เอ็มมันน่าจะล็อคห้องแล้วนะ”
          “อ๋อ เกรทไปขอกุญแจสำรองของทางรีสอร์ทนะคะ”
          “ครับ งั้นผมขอตัวเลยแล้วกัน ผมยังจัดการตัวเองไม่เรียบร้อย” พูดแล้วผมก็เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาเสื้อกล้ามสักตัวกับกางเกงใส่นอนสบายๆ ใส่แล้วจะเข้านอนเลย แต่หันกลับมาอีกที นางเอกสาวก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม แต่ไม่นานก็เดินนวยนาถตรงเข้ามาหาผมด้วยแววตาหวานเชื่อม เชิญชวน
          “เอสค่ะ วันนี้เรา”
          “ผมเพลียมากครับเกรท อีกอย่างเดี๋ยวเอ็มมันก็คงกลับมา มันคงจะดูไม่ดีแน่ถ้าเห็นว่าคุณอยู่ในนี้ คุณจะเสียหายได้นะครับ เอากุญแจสำรองวางไว้พรุ่งนี้ผมจะเอาไปคืนเอง” รีบตัดบทก่อนเธอจะชวนผมไปไหนต่อ ผมพอรู้ว่าเธอรุกผมหนักกว่าเดิม จากเดิมที่จะเหลือความอายไว้บ้าง แต่นี่เล่นเสนอถึงที่เลย ผู้หญิงอย่างนี้น่ากลัวครับ ผมรู้ว่าถ้าลองผมได้ตกหลุมเธอลงไปแล้ว อย่าหวังเลยว่าผมจะหลุดออกมาได้ง่ายๆ
          “นะครับเกรท เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ผมต้องพูดหยอดไว้หน่อย เผื่ออะไรมันจะได้ง่ายขึ้นอีกนิด แต่มันคงเป็นความซวยของผมอีกนั่นแหละที่ไอ้เพื่อนรักมันดันกลับมาตอนนี้ ถ้ากลับมาคนเดียวจะไม่ว่าเลย แต่นี่ยังจะให้ว่าที่ภรรยาผมตามมาด้วยอีก แล้วเธอก็ได้เห็นภาพที่ผมกับเกรทอยู่ในห้องด้วยกัน แถมผมยังใสแค่ผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียวด้วย ตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพื่อนรักผมมันทำหน้ายังไง ส่วนว่าที่ภรรยาของผมนั้น ใบหน้าเธอนิ่งสนิทไม่ได้บอกถึงอารมณ์ใดๆ แน่ใจได้เลยว่าตอนนี้เธอต้องคิดว่าเป็นเรื่องของคนอื่น เธอไม่เกี่ยวแค่มาทำธุระเท่านั้น ส่วนผมนี่ แข็งค้างอย่างกับงูถูกสาป
          “ก็ได้ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เราทานมื้อเช้าด้วยกันนะค่ะ” ไม่พูดเปล่าครับ เขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มผมอีกทีแล้ววิ่งอายๆ ออกจากห้องผมไป ทิ้งทุ่นระเบิดไว้ให้ผมแท้ๆ
          “อันนี้เป็นบทส่วนเพิ่มที่แก้จากบทเดิม พี่รบกวนเดย์ทำการบ้านคืนนี้หน่อยน่ะ พี่เชื่อว่าบทเดิมเดย์คงจำได้แล้ว แต่พี่รบกวนหน่อย พอดีทางช่องเขาอยากให้เพิ่มน่ะ”
          ไอ้เอ็มเพื่อนรักมันวางตัวนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนทำธุระส่วนตัวของตัวเองที่พาร่างบางมา ทำเหมือนเรื่องที่มันเปิดประตูมาเจอสภาพผมกับนางเอกสาวไม่ได้เกิดขึ้น แต่เชื่อเถอะว่าเดี๋ยวระเบิดต้องลงที่ผมแน่ เพราะผมรู้นิสัยมันดี
          “ค่ะ” เดย์รับเอกสารจากมือผู้จัดก่อนบอกลาอย่างสุภาพ “งั้นเดย์ไปนะค่ะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะค่ะพี่เอ็ม ไปนะค่ะคุณเอส” ไม่วายบอกลาผมด้วยแนะ น่ารักจริงๆ ว่าที่ภรรยาของผม (คิดว่าพระเอกเราน่อมแน้มไปมั้ย )
          หลังประตูปิดลง ผมเดินเอาเสื้อผ้าในตู้ที่ถืออยู่ตรงเข้าห้องน้ำเพื่อนสวมใส่ให้เรียบร้อย สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพราะรู้ว่าระเบิดกำลังจะลงหัว พอเปิดประตูห้องน้ำออกมา เพื่อนรักที่เพิ่งทำสัญญาช่วยเหลือแต่ดูหน้ามันตอนนี้เหมือนอยากฉีกสัญญาทิ้งสุดๆ เลย
          “เอ่อ เรื่องเมื่อกี๊ที่แกเห็นแกต้องเข้าใจให้ถูกก่อนด่าฉันนะโว้ย”
          มันยังมองหน้าผมด้วยสายตานิ่งๆ รอฟังคำอธิบายอยู่ครับ ระเบิดยังไม่ลง ผมต้องรีบฉวยคว้าโอกาส
          “เกรทเข้าไปขอกุญแจสำรองที่เคาท์เตอร์แล้วไขเข้ามา ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยอยู่ในภาพอย่างที่เห็น ออกมาก็จะมาหาเสื้อผ้าใส่แม่นั่นก็ถลาเข้าฉัน จะชวนฉันไปดื่มแต่ฉันปฏิเสธไปแล้วนะแล้วบอกด้วยว่าเดี๋ยวแกจะกลับมา แต่ยังไม่ทันไรแกก็เปิดประตูเข้ามา ฉันตกใจที่แกเอาว่าที่เมียฉันมาด้วยกลัวเขาเข้าใจผิดเลยกำลังอึ้งเกรทก็เลยเข้ามาจู่โจมฉันได้ง่ายๆ แบบนั้น นี่เป็นเรื่องจริงทั้งหมดนะโว้ย สาบาน”
          “พอเลยเอส ฉันกะจะช่วยแกโดยการพาน้องฉันมานี่แกจะได้มีโอกาสได้คุยกับเขาอย่างน้อยมีฉันอยู่มันจะได้ดูไม่น่าเกลียด นี่อะไร ฉันกะช่วยแกแต่แกดันขุดหลุมฝังตัวเอง”
          “เฮ่ย! ขอบใจวะเพื่อนแต่มันผิดจังหวะไปหน่อยไง”
          “นี่แกว่าฉันผิดหรอ”
          “เปล่า ก็ขอบใจแล้วไง แต่งานนี้แกต้องช่วยฉันแก้ตัวละ”
          “ช่วยอะไรอีกเอส ตอนนี้เดย์เขาคงคิดว่าแกกับเกรทสนิทกันจนเป็นแฟนกันแล้ว ขนาดอยู่ด้วยกันสองคนในห้องแล้วสภาพแกแบบนั้นอะ”
          “แกก็ช่วยอธิบาย...”
          “พอเลยเอส แกเคลียร์ตัวเองไม่บริสุทธิ์นะ”
          “แต่ฉันเพิ่งเคลียร์กับในนี้จบ” พรางชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือ
          “แต่ที่เห็น...”
          “มันกำลังจะจบ พรุ่งนี้! แน่นอน!” ผมยืนยันหนักแน่น
          “เอ่อ แล้วจะคอยดู” เพื่อนรักมันว่าแล้วหันไปหาเตียงนอนของมัน จากนั้นเราก็ต่างคนต่างดูงานของตัวเองอีกพัก พูดคุยกันบ้างแล้วต่างคนก็ต่างนอนหลับไปโดยที่ไม่รู้ว่าใครหลับก่อน
 
          “คุณเดย์” เสียงเรียกดังออกมาจากที่มืดทำให้ร่างบางที่กำลังจะกลับที่พักต้องชะงักแล้วหันกลับไปมองจึงพบว่าเป็นเสียงของนางเอกสาว
          “ค่ะ คุณเกรทมาอยู่อะไรตรงนี้ค่ะ” ถามอย่างสงสัย
          “พอดีเกรทมีเรื่องจะคุยกับคุณเดย์นะค่ะ เกรทขอคุยเป็นการส่วนตัวได้มั้ยค่ะ”
          “ได้สิค่ะ ว่าแต่ยาวมั้ยคือเดย์กลัวว่าถ้าเรื่องยาวเราอาจจะต้องนัดคุยกันอีกที เพราะคืนนี้เดย์ต้องรีบไปท่องบทที่เปลี่ยนนี่นะค่ะ” พร้อมยกเอกสารปึกหนาในมือให้ดู
          “ไม่ยาวค่ะๆ”
          “งั้นเชิญคุณเกรทเลยค่ะ”
          “คือ คุณเดย์รู้ใช่มั้ยค่ะว่าเกรทกับเอสน่ะ เราคบกัน”
          “ดูจากที่ผ่านมาแล้วก็น่าจะใช่นะค่ะ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องของคนสองคนเดย์ไม่ขอยุ่งดีกว่า”
          “คือ ตอนนี้เรากำลังมีปัญหากัน คุณเดย์จะยังไม่รู้คือ เอสน่ะเขาสนใจคุณเดย์ด้วยนะสิค่ะ เกรทที่เป็นคนเก่า ของเก่าเขาก็เลยเริ่มเบื่อ” นางเอกสาวพรรณนาด้วยแววตาเศร้าสร้อยปริ่มน้ำตา
          “เอาเป็นว่าคุณเกรทสบายใจได้นะค่ะ เดย์ไม่ได้คิดอะไรกับคุณเอส ถึงเขาจะมีท่าทีสนใจแต่เดย์ไม่เล่นด้วยเดี๋ยวเขาก็ฝ่อไปเอง ส่วนคุณเกรทก็ต้องหาวิธีมัดใจเข้าให้ได้นะค่ะ ได้ใจกันและกันถึงจะไปกันได้” ตอบพาซื่อแถมแนะนำทางออกให้พร้อม
          “ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ คุณเดย์เป็นคนดีจริงๆ เกรทจะพยายามให้ได้ใจเขาค่ะ”
          “ไม่มีอะไรแล้ว เดย์ขอตัวนะค่ะ รีบจริงๆ” ร่างบางของนางร้ายขอตัวจากไปอย่างสุภาพ
          นางเอกสาวมองตามด้วยสายตามหมายหมาดเย๊าะเย้ยกับความโง่และความซื่อของผู้หญิงทีได้บทนางร้ายตลอดแต่ไม่เคยเอามาใช้กับชีวิตจริง เพียงแค่ได้บอกความสัมพันธ์ และได้คำยืนยันจากนางร้ายสาวที่เป็นเหมือนขวากหนามกั้นกลางเขากับชายหนุ่ม แค่นั้นก็พอใจแล้ว น้ำตาที่ไหลหยดเปื้อนแก้มเนียนใสเมื่อครู่ถูกเช็ดออกอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินกลับที่พักของตัวเอง
 
          “ฉันไม่ไว้ใจเจ้าสัว ดูแล้วเขาอยากเก็บเม็ดกรวดกลับตู้เซฟดูแลอย่างขอมีค่ามหาศาลอย่างนั้น”
          “ก็นั่นลูกสาวเขาไม่ใช่หรอ เขาก็ต้องยกค่ายกราคาให้อยู่แล้ว ไม่มีใครไม่เห็นค่าของลูกตัวเองหรอกนะ” เสียงอธิบายกึ่งแยกแยะแจกแจงให้เพื่อนฟัง
          “พิชชา เธอรู้มั้ยว่ายังลูกสาวของเจ้าสัวนี่แหละที่ฉันไม่อยากให้เข้ามาที่สุด เพราะอะไรๆ มันจะยากขึ้น ลูกชายทุกวันนี้ก็ไม่เท่าไหร่ แค่เด็กไม่มีพิษภัยหรอก อีกอย่างหลอกง่ายจะตาย”
          “อ้าว! อย่างนี้ก็หมายความว่ายัยลูกสาวคนโตร้ายสิ”
          “มันไม่ได้โง่ แค่ที่ฉันหลอกมันเรื่องปู่กับย่ามันทุกวันนี้มันก็ไม่ได้เชื่ออะไรฉันหรอก เพียงแต่มันไม่ยากเข้ามาเองต่างหาก ดีที่มันติดภาพไม่ดีตอนคุณพ่อคุณแม่ท่านดูถูกมัน มันก็เลยถือทิฐิ แล้วทิฐิตัวนั้นแหละที่ฉันจะให้มันถือเอาไว้ไม่ให้ปล่อยเลย”
          “แล้วมานี่มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ”
          “มีแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้หรอก ตอนนี้ฉันยังคุมสถานการณ์ได้อยู่ รอแค่บริษัทเปลี่ยนมาเป็นของฉันเกินครึ่งเมื่อไหร่ก่อนเถอะ ทุกคนในบ้านนี้ต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่าง”
          “จริงๆ ฉันไม่เห็นว่าเธอต้องดิ้นรนอะไรเลยนะ เจ้าสัวเขาก็กลับเข้าบ้านแล้ว เธอก็เป็นภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย ได้ออกหน้าออกตา แค่นี้ก็สบายไปทั้งชาติแล้วนะ”
          “ไม่พอหรอก ครอบครัวนั้นต้องเป็นของฉันทั้งหมด ทุกคนที่บ้านหลังนั้นเป็นของฉัน และต้องเชื่อฟังฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันลงทุนไปเยอะนะเธอ ฉันอยู่บ้านนี้มาตลอด ดูแลทุกคนอย่างดี หวังให้เจ้าสัวเขารักฉัน แต่พอถึงวันที่ฉันควรจะมีความสุขเสียที เขากลับทิ้งฉันไปเอาผู้หญิงต่ำๆ อย่างนังชลดา เอาขึ้นมาเทียบฉัน ทั้งๆ ที่ฉันมีแต่ใจที่รักและภักดีกับเขาตลอดแต่เมื่อเขาไม่เห็นค่า ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสนใจว่าต้องได้ความรักจากเขา แต่ฉันต้องได้ในสิ่งที่สมควรจะเป็นของฉัน ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ท่านฝากฝังว่าฉันต้องเป็นเจ้าของ มันเป็นของฉัน เขาใจมั้ยพิชชา”
          “จ้า ฉันเห็นใจเธอนะ ยังไงฉันก็เพื่อนเธอ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เสมอ” สองสาววัยกลางคนนั่งดื่มกันในผับหรูกลางเมือง พิชชาพรรณถูกโทรเรียกจากพิมภกาให้มานั่งสังสรรค์กันเพียงสองคน ซึ่งก็เรื่องปกติที่หากพิมภกาต้องการปรึกษาหรือความช่วยเหลือ พิชชาพรรณจะมาเป็นเพื่อนรับฟังให้และคอยให้คำปรึกษารวมถึงให้การช่วยเหลือในบางครั้งที่เพื่อนคนนี้ต้องการ ปะปลายนั้นเธอได้รับผลประโยชน์แต่จริงๆ แล้วเธอค่อนข้างสงสารเพื่อนที่ชื่อพิมภกาอยู่มาก
          พิมภกาเป็นเด็กกำพร้าที่บ้านเจ้าสัวพจน์เอาเธอมาเลี้ยงเนื่องจากเป็นลูกสาวของมือขวาคนสนิทที่ยอมตายเพื่อปกป้องเจ้านาย เจ้าสัวพจน์และภรรยาต่างเลี้ยงดูพิมภกาเหมือนลูกสาวตัวเอง ให้ความรักเอาใจเสียตามใจทุกอย่าง โดยที่ตั้งความหวังให้พิมภกาตลอดเวลาว่าโตขึ้นพิมภกาต้องแต่งงานกับชัยบดินทร์เกียร์ติซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวพจน์ แต่พอถึงเวลานั้นชัยบดินทร์เกียร์ติหรือเจ้าสัวชัยกลับพาภรรยาท้องแก่เข้าบ้าน ทำให้พิมภกาเสียอกเสียใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้พิมภกาหมดหวังในตัวเจ้าสัยชัยเลย เธอยังคงหาลู่ทางเพื่อจัดการกับชลดาซึ่งเป็นมารหัวใจ จนสำเร็จเมื่อก่อนที่ชลดาจะคลอดลูกคนแรกให้ออกจากบ้านใจและทำให้เจ้าสัวชัยต้องออกจากบ้านไปด้วยเพราะต้องการไปดูแลลูกที่เพิ่งคลอดและภรรยา โดยที่เจ้าสัวพจน์ไม่ได้ให้ความช่วยเหลือใดๆ เลย
          แต่หลังจากนั้นแปดปี ช่วงที่ชลลดาตั้งครรภ์ลูกคนที่สอง เจ้าสัวพจน์จึงยอมให้ลูกชายพาภรรยาเข้ามาอยู่อาศัยในบ้านอีกครั้ง โดยใช่เล่ห์ว่าไม่สบายต้องการให้ลูกกลับมาดูแล แล้วก็เหมือนเดิม พิมภกาใช้แผนทุกทางที่คิดได้กำจัดชลลดาออกมาได้อีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ก็เหมือนกันคือเจ้าสัวชัยก็ออกมาด้วย พิมภกายอมรับว่าการตัดครอบครัวนั้นยากยิ่งกว่าอะไร อีกอย่างในระหว่างที่เธอต้องกำจัดชลลดาออกเธอก็ต้องการครอบครองชัยบดินทร์เกียร์ติด้วย แต่ไม่สำเร็จเลยสักครั้ง
          เพราะอาจว่าโชคเข้าข้างหรืออะไรก็ตาม หลังจากผ่านไป 17 ปี เจ้าสัวพจน์และภรรยาเกิดป่วยจริงขึ้นมาแล้วต้องการให้ลูกชายกลับมาดูแลกิจการต่อโดยเร็ว จึงยอมทุกอย่างเพื่อให้ลูกนำลูกและภรรยาเข้ามาอยู่ในบ้านด้วย แต่เป็นชลลดาเองที่ไม่ยอมกลับมาจนเกิดทะเลาะกันยกใหญ่ ทำให้ครอบครัวขาดสะบั้น จนถึงขั้นเลิกรากันขึ้นมา เจ้าสัวชัยเอาลูกชายเพียงคนเดียวกับเข้าบ้านใหญ่ ส่วนลูกสาวคนโตและภรรยาที่ชื่อชลลดานั้นเขาตัดทิ้งไป เห็นว่าชลลดถึงขั้นเป็นบ้าเพราะทนไม่ได้ที่ถูกพรากลูกชายที่เป็นที่รัก ส่วนลูกสาวคนโตเชื่อว่าคงได้รู้ได้เห็นอะไรในบ้านใหญ่อยู่มากจึงไม่ยอมกลับมาด้วย ซึ่งนั้นก็เป็นการดีเพราะไม่เช่นนั้นพิมภกาคงต้องมานั่งคิดแผนการกำจัดอยู่เป็นบ้าเป็นหลังแน่ ยิ่งเห็นว่าร้ายพอตัวอยู่ด้วย
          แผนกำจัดชลลดาทุกแผนการที่เกิดขึ้น พิชชาพรรณรู้เรื่องดีและให้ความชั่วเหลือตลอด ทำให้สองสาวนี้เป็นเพื่อนรักที่สนิทกันที่สุดแล้ว พิชชาพรรณเองก็สนุกที่ได้ช่วยเหลือในแผนการต่างๆ เสมอ เธอถือเป็นรสชาติของชีวิตอีกแบบที่ทำให้สนุกและสะใจเมื่อแผนการที่วางไว้สำเร็จได้
          “วันนี้สนุกเหมือนเดิมมั้ย” พิชชาพรรณถามพิมภกาหลังจากที่นั่งดื่มและรับฟังเรื่องที่พิมภกาต้องการจะระบายให้ฟังแล้ว
          “ก็ดีนะ มีใหม่เข้ามาหรอ”
          “ก็นะ ของฉันน้องเขาช่างเอาใจ ส่วนของเธอโน่น มองมาอยู่ตรงโน้น สนใจมั้ย”
          “ใครก็ได้” พูดอย่างไม่ใส่ใจ เป็นพิชชาพรรณเองที่เป็นคนให้สัญญาณกับชายหนุ่มร่างกำยำเดินเข้ามาในส่วนวีไอพีที่เธอทั้งสองคนได้จองไว้ หลังจากนั้นก็เป็นส่วนบริการของงานในไนต์คลับหรูแห่งนี้ ซึ่งจะบริการตามที่ลูกค้าต้องการ ถือเป็นการบริการที่เกิดขึ้นจากความเต็มใจ ได้รับความพึงพอใจทั้งสองฝ่าย
          สองสาววัยกลางคนแต่รูปร่างทรวดทรงยังแปะอยู่ต่างควบคู่หนุ่มหน้าตาดี หุ่นล่ำคลอเคลียหาความสุขในทางโลกีวิสัยอย่างเต็มที่ ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล พอเริ่มดึกต่างก็แยกย้ายไปในที่ของตัวเองเพื่อหาความสุขใส่ตัวต่อจนถึงฝั่งฝัน
つづく.
คือ...จะเป็นการรบกวนไปมั้ย  ถ้าจะขอคอมเมนท์จากเว็บนี้บ้าง  เพราะเป็นเว็บเดียวที่ลงนิยายแล้วไม่มีคอมเมนท์ตอบรับหรือปฏิเสธมาเลย  เป็นไปได้ขอหน่อยละกันจะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่  จะได้ไม่ต้องลบออกนะ...  ขอบคุณหลายๆ  สำหรับพื้นที่ให้เขียนเรื่องราว