Love friend ฉันร้ายเพราะรัก><

     ก็อก!!ก็อก!! 
      ผมหายใจหอบอยู่หน้าประตูของนิวแล้วพยายามสงบสติก่อนที่จะเอื้อมมือไปเคาะประตูสองสามครั้ง จากนั้นก้เอามือปาดเหงื่อของผมก้ไหลมาเต็มตัวผมไปหมด ขนาดแค่เคาะประตูผมยัง เหนื่องขนาดนี้ แล้วถ้าเวลาที่นิวอยู่ตรงหน้าผมมันจะเป็นยังไงล่ะเนี่ย ตอนนี้ข้างในอกด้านซ้ายของผมมันมีความรู้สึกหลายอย่างปะปนอยู่ ตื่นเต้นและก้กลัว กลัวว่าไอ่นิวมันจะไม่เปิดประตูให้ผม  กลัวว่าไอ่นิวมันจะเกลียดขี้หน้าผม 
   " นิวเปิดประตูให้หน่อย " 
     "......" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
     " นิว กูมีเรื่องอยากจะคุยกะมึงจริงๆ เปิดประตูให้กูหน่อย"  ผมอยากจะบอกความรู้สึกของผมให้มันรู้จิงๆ  ว่าผมรู้สึกแย่แค่ที่ผมเป็นคนทำให้มันร้องไห้
     " กลับไปเหอะ ตอนนี้กูยังไม่อยากเห็นหน้ามึงว่ะ "   นิวตะโกนใส่ผม    
      ผมได้ยินอย่างนั้นมันยิ่งทำให้ผมโทษตัวเอง มันทำให้ผมรู้สึกผิดหนักกว่าเดิม ผมถอนหายใจเอือกใหญ่ก่อนที่จะลงไปนั่งหย่องๆ กับพื้น 
     " นิวกูขอร้อง.. มึงเปิดประตูให้กูหน่อย.. กูมีเรื่องอยากจะคุยกะมึงจริงๆ "  ผมขอร้องอ้อนวอนนิวอย่างกะเด็กไร้เดียงสา เพื่อจะให้นิวยอมเปิดประตูให้กับผม ผมนั่งรออยู่นาน จนผมแทบจะหมดความหวัง ทันใดนั้น ความปราถนาของผมก็เป็นจริง ประตูบานนั้นเปิดออก ผมโบกตากว้างมองไปยังคนที่มาเปิดประตูให้ผม นิว นิว ยอมเปิดประตูให้กับผมแล้ว ><
     " ไปนั่งทำอะไรตรงนั้นล่ะ เข้ามาออกสิ " นิวพูดด้วยเสียงที่เย็นชาและเยือกเย็น สายตามันก็ไม่มองผมเลยสักนิด แต่ผมก้ดีใจนะ ผมแอบยิ้มในใจ นิวเปิดประตูให้ผมแล้วก้เดินไปนั่งบนเตียงของมัน มันมองหน้าผมก่อนที่ผมจะไปหย่อนก้นไปนั่งข้างๆมัน 
    " มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ จะได้ออกไปซักที " นิวมึงไม่อยากเห็นหน้ากูขนาดนี้เลยหรอว่ะ กูขอโทษจิงๆนะโว้ย
     " นิว..เอ่อ..คือ..กู...กูขอโทษนะ " เสียงติดๆขัดๆ ของผมเอง
     " เรื่อง ??" ทั้งเสียงและสายตานิวจับจ้องมาที่ผม เสียงที่เย็นชาและสายตาคู่นั้นอีกแล้ว ผมกลัวสายตาแบบนั้นของนิวที่สุด มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ ผมไม่ชอบเลย
 
     " ทุกเรื่องอ่ะ ทุกเรื่องที่กูทำให้มึงเสียใจ เรื่องที่กูทำให้มึงไม่สบายใจ กูผิดเองแหละ          กูขอโทษ " ผมเขย่าแขนนิวเบาๆ ผมยอมรับผิดทุกอย่างที่ผมทำให้นิวร้องไห้ เสียใจ ทุกๆอย่าง
     " อาม " นิวเรียกชื่อของผม
     " มึงไม่ผิดหรอกมึง มันใช่ความผิดของมึงคนเดียวซะทีไหนล่ะ " มีมือเล็กมาจับมือผมไว้ และจับมือของผมหงายขึ้นมือของเราทบกันแล้วพสานกันจนแน่น ความอ่อนโยนมันเป็นความอ่อนโยนและน้ำเสียงที่ผมคุ้นเคย
 
     " ไม่จริง กูอ่ะเป็นคนผิดเต็มๆ กูไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี กูควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้  เวลาที่เห็นมึงอยู่กะคนอื่น กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร แถมกูยังทำให้มึงร้องไห้อีก กูไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ะ นิวกูควรทำไงดีว่ะ" ผมคลายมือที่พสานกันออก แล้วแทนด้วยการเอามือของผมไปจับที่แขนของนิวแล้วดึงมันเข้ามากอดแน่น ไอ่นิวมันอื้งๆ อยู่พักใหญ่ นิวจะรวมรวบสติได้แล้วมันก้เอื้อมมือมากอดผมตอบ ลูบหลังผมเบาๆ
 
     " อาม มึงอย่าโทษตัวเองอย่างงี้ดิ กูรอไปคิดทบทวนมาแล้วนะว่า  กูก็เป็นคนผิดเหมือนกัน ที่กูไม่ไปตามนัดแล้วยังทำให้มึงเป็นห่วงอีก กูขอโทษนะ " นิวเงยหน้าแล้วยิ้มให้กับผม รอยยิ้มนั้นกลับมาแล้วดวงตาคู่นั้นที่มันมองที่ผมเหมือนอย่างเคย ผมรู้สึกโล่งใจเยอะ....แต่ยังไงผมก็รู้สึกผิดนิดๆอยู่ดีแหละครับ " ถึงกูจะโกธรมึงที่ไม่ยอมฟังกูก็เถอะ"
     " เออๆ นิวกูรักมึงว่ะ มึงคบกับกูได้ป่ะ??"
 
# คำตอบของนิวจะเป็นอย่างที่อามคิดไว้หรือป่าวนะ ถ้านิวยอมคบกับผมจริงๆ
ผมจะรักมันมากกว่าชีวิตของผม และจะดูแลมัน#
# ต้องนี้นักเขียนไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไร วันนี้ก้เขียนได้แค่นี้แหละเนอะ
พรุ่งนี้ค่อยเขียนตอนต่อไป >< ( โปรดติดตามกันด้วยนะะะะะะ)