Love friend ฉันร้ายเพราะรัก><

          " เออๆ... นิว กูรักมึงนะ มึงคบกับกูได้ป่ะ??"

     " หา!! " ผมลากเสียงยาวยืด ด้วยความตกใจ 'นี่กูหูฝาดไปใช่ป่ะเนี่ย ไม่ ไม่ กูต้องหูฝาดแน่ๆ' 

     " ไหน.. มึงลองพูดใหม่ดิ ขอแบบชัดๆ" เพื่อความแน่ใจ กูขอฟังชัดๆหน่อยเหอะ

     " กูชอบมึงว่ะ มึงคบกับกูได้ป่ะ ชัดยัง" 

     " นี่กูฝันไปใช่ป่ะเนี่ย ใช่.. กูต้องฝันอยู่แน่ๆ"

     " มึงไม่ได้ฝันอยู่หรอกไอ่นิว กูพูดจริงๆ " มันหยิกแก้มผมจนบวมอย่างกะซาลาเปาสองลูก รวมกัน

     " โอ้ย เจ็บเป็นบ้า หยิกมาได้....."  ผมฉะงักทันทีเพราะผมพึ่งนึกออกได้จากคำพูดผมเมื่อตะกี้ 

     " ถ้าเจ็บ.. ก้แปลงว่า...กูไม่ได้ฝันอ่ะดิ " ผมพูดอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ผมไม่รู้นะว่าอามมันได้ยินผมหรือป่าว ผมว่ามันคงได้ยินแหละคับ เหอะ ยิ้มมุมปากใส่กูซะด้วย  " เหอะๆชัดเลย " 

     " คิคิ คงชัดเเล้วล่ะสิ คำตอบล่ะคำตอบ " มันถามผมพร้อมกับดันตัวผมออกเล็กน้อยซึ้งทำให้ตอนนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับมันตาต่อตา แบบใกล้ชิดสุดๆ เดี๋ยวเหอะมึงๆ

     " รีบอ๋อให้กูคิดหน่อยไม่ได้ไง และอีกอย่าง..หน้าอ่ะ..ใกล้ไปแล้ว!!" ผมพยายามเอามือดันหน้ามันออกไปไกลๆผม แต่มันกลับไม่กระดิกเลยสักกะนิด 'ทำไมกูเกดิมาตัวเตี้ยว่ะเนี่ย' ยิ้มอีกแหละ ไอ่ห่า เป็นโรคปากซักกระตุกหรือไง

      " ไม่ได้ ส่วนหน้าอ่ะใกล้อย่างนี้แหละดีแล้วกูชอบ คิคิ "  ไอ่โรคจิต

     " เรื่องหน้าชั่งเหอะ แต่มึงรีบหรอว่ะ ให้กูคิดหน่อยก็ไม่ได้ " 

     " รีบ " รีบไปตายหรือไง

     " เพราะ?? " ผมไม่ได้ไม่กลัวมันรำคาญนะแต่ผมสงสัยอ่ะ 

     " เพราะ.. กูรอวันนี้มานานไงนิว.. กูรอมาหลายปีกูรอวันที่กูจะได้บอกความรู้สึก...กับมึงและวันที่กูจะได้รับรู้...ความรู้สึกจริงๆของมึง" 

      " กู....รอมานานนิวและจะไม่รอกี่แล้ว" 

     " อามกูขอถามมึหน่อยดิ " กูมีหลายคำถามที่อยากจะถามมึงอยู่ในหัวเต็มไปหมดโลกที่เคยว่างเปล่าแต่ตอนนี้กลับมีมึงเข้ามาอยู่ในโลกใบนั้นเต็มไปหมด 

     " อื้ม "

     " คำถามแรก คือ....เมื่อไรมึงจะปล่อยกู" อดอัดโว้ยยย จะกอดไปถึงไหรเนี่ย

     " กูไม่ปล่อย กูจะปล่อยต่อเมื่อ มึงตอบคำถามกกูเรียบร้อยแล้ว "

     " เชอะ!! ไรว่ะ " หงุดหงิดฉิบ!! แม้ง

     " มีอีกป่ะ " มีอีกเยอะเลยค่ามึงไม่ต้องเป็นห่วง แต่กูจะถามมึงแค่จำเป็นๆ เท่านั้น

     " มี  คำถามที่สอง คือ... มึงชอบกูตรงไหนว่ะ กูเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิงซักหน่อยแล้วมึงจะชอบกูได้ไง" ใช่ครับ ข้อเนี่ย ผมสงสัยมาก ผมเป็นผู้ชายมันก็เป็นผู็ชาย ผมมันมีดีกว่าผู้หญิงแท้ๆตรงไหน ถึงหน้าตาผมจะเหมือนผู้หญิงก็เถอะ แต่ยังไงผมก้เป็นผู้ชายอยู่ดี หน้าอกผมก็ไม่มี มันเอาตรงไหนมาชอบผมล่ะ ห่าๆ นั้นไงมันยิ้มอีกแล้ว ยิ้มแม้งตอแหลฉิบหาย 

     " มึงยังจะถามกูอีกหรอนิวว่ากูชอบมึงตรงไหน กูจะบอกมึงให้แล้วกัน" เร็วๆสิว่ะ กูอยากรู็แล้วเนี่ย ซักช้าอยู่ได้ อามมันกำลังอ้าปากแล้วพูดมาว่า

     " กู.. ชอบทุกอย่างที่มึงเป็น ตาของมึง ขมูกของมึง นิสัยของมึง กูว่ามึงสวยกว่าผู้หญิงบ้างคนซะอีกโดยเฉพาะ ปากแดงเรียวฉ่ำของมึงแม้ง... น่าจูบสัส " ผมเม้มปากเฉียบพลัน ในขณะที่มันพูดมือหนาของมันก็ลูบไซร้ไปทั่วใบหน้ามือหนามาค้างอยู่ตรงปากแดงเรียวฉ่ำของผม มือหนาจับคางผมเฉิ่ดเพื่อไม่ได้ผมหันหน้าหนี

     " และอีกคำถามที่มึงถามกูว่า มึงเป็นผู้ชายแล้วกูจะชอบมึงได้ยังไง เรื่องนั้นกูไม่รู้หรอก แต่..นิวมึงยังจำสัญญาที่เราสัญญากันตอนเด็กได้ป่ะ กูว่าน่ะน่าจะตั้งแต่ตอนนั้นแหละที่กูชอบมึง ตั้งแต่นั้นมา กูก็รู้แค่ว่า กูชอบมึงมากกว่าเดิม กูชอบมึงมากขึ้นทุกๆวัน     มันอดอัดแต่กูกะว่ากูจะบอกมึงนานแล้วแหละ แต่ว่ากูกลัวคำตอบที่ออกมาจากปากของมึง กูกลัวว่าถ้ากูบอกมึงไปแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่เหมือนเดิม เพราะงั้นกูเลย...."  

         อามมันชอบผมตั้งแต่เด็กเลยหรอถ้าตั้งแต่ตอนที่เราสัญญากันนั้นก็ผ่านมาประมาณ 3-4 ปีได้ล่ะมั้งเนี่ย ก็น่าจะพอๆกับผมเลยล่ะมั้ง ภาพที่ผมเห็นตอนนั้นมันยังติดตาผมอยู่     ภาพเด็กผู็ชายที่กำลังเล่นดนตรีชนิดหนึ่ง ท่ามกลางความเงียบสงบ แสงพระอาทิตย์สีส้มอ่อนส่องไปยังเด็กที่อยู่ตรงหน้าของผม พร้อมกับสายลมพัดไสวไปมาเสียงนกร้องลอยมากับเสียงดนตรีของเด็กชายคนนั้น  ภาพตอนนั้นมันยังอยู่ในหัวของผม ไม่ว่ามันขะผ่านไปกี่เดือนกี่ปี ผมก็จะไม่ลืมมัน 

   # ถ้าดีไม่ดีตรงไหน เม้นให้เจ๊ด้วยนะ#