Easy Mode ; Hard Mode

30 มิถุนายน 2595
“อลิซ หมายเลข 5192 รายงานสถานะมาซิ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นผ่านลำโพงข้างกาย
“All Green ค่ะ”
ตัวฉันถูกบรรจุอยู่ในเครื่องจักรทรงกลม ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางราว 2 เมตร
“รู้ภารกิจของเธอดีแล้วใช่ไหม”
 
Project Alice
โปรเจคที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อค้นหาตัวผู้ที่จะมาช่วยสถานการณ์ในปัจจุบัน หรือ ผู้กล้า ด้วยแอนดรอย
ชื่อโปรเจคถูกตั้งขึ้นหลัง
มีใครซักคนพูดติดตลกขึ้นมาว่า
ส่งหญิงสาวไปยังมิติอื่น
ยังกับพวกเธอเป็น Alice in Wonderland
และพวกเราเป็น White Rabbit
 
แต่เดิมแอนดรอยถูกพัฒนาขึ้นมาในปี 2591 เพื่อใช้ต่อกรกับผู้รุกราน
ถึงอย่างนั้นก็ยังทำได้เพียงแค่ตั้งรับผู้รุกราน
ไม่สามารถรุกเอาดินแดนที่สูญเสียไปของพวกเรากลับคืนมาได้
ทุกครั้งที่เกิดการรบ
จำนวนของพวกเราลดลงเรื่อยๆ
‘สิ้นหวัง’
แม้จะไม่มีใครพูดขึ้นมา
แต่แสงแห่งความหวังของพวกเรานั้นเปรียบดั่งเทียนไขกลางพายุ
ที่มันสูญสลายไปแล้ว
 
ในปี 2593 ใครคนหนึ่งเกิดความคิดที่หลุดโลกที่ในภาวะปรกติ
คอนเซปมีเพียง
ขอความช่วยเหลือ จากใครก็ได้ จากโลกในอดีต โลกคู่ขนาน โลกมิติอื่นๆ
ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มาแก้วิกฤตในตอนนี้ให้ได้ก็เพียงพอ
 
เหมือนกับคนที่กำลังจะถูกน้ำวนดูดกลืน
แม้ฟางเส้นเดียวก็ยังขอยึดเหนี่ยวไว้
 
ตามปรกติคงมีแต่คนค้านไปแล้ว
แต่เพราะมันเป็นฟางเส้นสุดท้าย
เหล่าผู้มีความสามารถที่ยังคงหลงเหลืออยู่ต่างร่วมมือกันพัฒนาเครื่องเดินทางข้ามมิติ
 
จะเรียกว่าพลังของหมาจนตรอกก็อาจว่าได้
การวิจัยสำเร็จในเวลาเพียงหนึ่งปี
 
แอนดรอยถูกเลือกมาใช้ในการเดินทางเพื่อค้นหาผู้กล้า
สาเหตุนั้นง่ายมาก
เพราะคนปรกติไม่สามารถทนการเดินทางข้ามมิติได้
ในตอนที่เครื่องข้ามการเวลาจะใช้แอนดรอยเดินทางครั้งแรกนั้น
ในตอนนั้นแอนดรอยตัวล่าสุดที่ถูกผลิตขึ้นมาอยู่ราวๆหมายเลข 1000
 
หลังการคำนวณทรัพยากรที่เหลืออยู่แล้ว
ต่างตกลงให้หมายเลขแรกที่จะส่งตัวออกค้นหาผู้กล้าคือหมายเลข 5001
โดยในโปรเจคนี้จะมีการส่งแอนดรอยออกไปทั้งหมด 300 คน
แอนดรอยตั้งแต่ 5001 – 5300 ถึงถูกเรียกด้วยชื่อ อลิซ
 
ส่วนช่วงว่างระหว่างหมายเลข 1000 – 5000
คือนาฬิกานับถอยหลังสำหรับพวกเรา
หากแอนดรอยที่ถูกใช้รบมาถึงเลข 5000 แล้ว...
...พวกอลิซยังไม่กลับมา
นั่นคือจุดจบของพวกเรา
 
“ค่ะ”
ฉันทบทวนข้อมูลที่ถูกไหลเข้ามาในหัว
 
“ฟังนะหลังจากเธอเริ่มออกเดินทางแล้วจะไม่สามารถติดต่อพวกเราได้อีก ให้ตัดสินใจทุกอย่างด้วยตนเอง เข้าใจนะ”
“รับทราบค่ะ”
“และอีกอย่าง พวกเราไม่รู้ว่าเธอจะไปโผล่ที่ไหน จะอาจเป็นโลกในอดีต หรือ อาจจะต่างโลกไปเลยก็เป็นได้...
เครื่องข้ามมิติในตอนนี้สามารถทนการเดินทางได้เพียงสองครั้งสำหรับขาไปและกลับเท่านั้น หากพลาดนั่นคือจุดจบของเธอ...”
“ค่ะ”
...
เกิดความเงียบขึ้นช่วงนึง...
ทุกครั้งที่กระต่ายขาวส่งเหล่าอลิซไปยังต่างโลก
ทุกครั้งพวกเขาเงียบเหมือนเป็นพิธีแบบนี้รึเปล่านะ
 
“ถ้าพร้อมแล้ว...ขอให้ภารกิจสำเร็จลงด้วยดี”
“รับทราบ”
 
กล่าวจบฉันก็เริ่มเดินเครื่อง
 
ครืน!!!
 
เสียงดังกระหึ่ม
แรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นไปทั่วยาน...
ไม่นานสัญญาณจากภายนอกก็ถูกตัดขาด...
แรงดันภายในร่างกายเหมือนจะระเบิดตัวออกมา
ตรงข้ามกับแรงดันของบรรยากาศโดนรอบที่กำลังกดทับ
 
ช่วงกำลัง “Jump” ระหว่างมิติเป็นช่วงอันตรายที่สุด
ร่างกายของคนปรกติไม่สามารถทนช่วงนี้ได้
แต่มันไม่ใช่สำหรับพวกเรา...
กระนั้นร่างกายยังรู้สึกเจ็บปวดกว่าที่เคยฝึกซ้อมมาก
 
‘ใครเป็นคนคิดให้ใส่โปรแกรมความรู้สึกกันนะ’
 
เพื่อที่จะให้เหล่าอลิซมีความสามารถในการตัดสินใจได้เอง
จึงมีการพัฒนาโปรแกรมด้านความรู้สึกขึ้นมา...
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องใส่ความรู้สึกเจ็บปวดมาให้เลยนี่สิ
มันเป็นตัวขวางภารกิจเปล่าๆ
 
[10 วินาที]
N-192 หุ่นยนต์ผู้ช่วยทรงกลม ส่งข้อมูลบอกถึงเวลาที่เหลือก่อนการ Jump เสร็จ
อีก 10 วินาทีเท่านั้น
 
[5...4...3..2...1...0]
 
...............................................
วันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2557
กลางป่าใกล้ตัวเมืองหยางโจว มณฑลเจียงชู ประเทศจีน เวลา 22.00 น.
 
ที่นั่นคือจุดที่ฉันหลุดออกมาจากช่องว่างระหว่างมิติ
สภาพยานย่ำแย่
แม้จะยังสามารถใช้เป็นยานพาหนะเดินทางในโลกได้
แต่จะ Jump กลับไปโลก และ เวลาเดิมถ้ายังอยู่ในสภาพนี้อาจทำไม่ได้...
 
ฉันออกคำสั่งให้ยานอยู่ในโหมดหักเหแสงเพื่ออำพรางตัวแล้วเริ่มเดินทางเข้าตัวเมืองทันที
 
เมืองหยางโจว
ตามข้อมูลที่ได้รับรู้สึกว่าจะเป็นเมืองเก่าแก่เมืองหนึ่งของจีน
แม้ตัวเมืองจะมีการพัฒนามามาก
แต่สิ่งปลูกทรงเก่าแก่ก็ยังคงอยู่
ทำให้ตัวเมืองมีลักษณะอาคารสมัยเก่าผสมกับสมัยใหม่
 
“ผู้คนมากมายเหลือเกิน”
แม้จะเป็นยามค่ำคืน
แต่ผู้คนที่เดินไปมาบนถนนยังมากกว่าผู้คนที่เดินไปมาในเมืองของเราไม่รู้กี่เท่า
ต่อให้เป็นกลางวันในแอนตาร์ติกก็เถอะ
 
ฉันเดินหลบไปตามมุมอับของบ้านเรือน
แล้วเริ่ม...
 
“…น่าจะประมาณ 2-3 วัน”
ฉันประเมินผลคร่าวๆระหว่างทำการ hack ข้อมูลประชากร ประวัติต่างๆ ของคนในเมืองผ่าน N-192
เพื่อประเมินหา บุคคลผู้ที่น่าจะเป็นผู้กล้ามากที่สุด
…………………………………..
 
วันที่ 2 กรกฎาคม 2557
 
[Complete]
 
ประมวลผลมา 2 วันเต็ม
ฉันก็ได้ชื่อของคนที่มีน่าจะเป็นผู้กล้ามากที่สุด
 
จิ้นหลิง
เพศ: ชาย
อาชีพ: นักศึกษา
อายุ: 18 ปี
ปัจจุบันอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนเล็กๆห่างจากมหาวิทยาลัย 2 กิโลเมตร
 
ไม่ห่างจากที่นี่ซักเท่าไร
[ไปกันเถอะ N-192]
ฉันออกคำสั่งไปยังหุ่นทรงกลมข้างกายแล้วรีบรุดไปยังที่หมาย...
...
...
...
เลือด...เลือดกระจายเต็มห้อง
ที่นั่นไร้ซึ่งมนุษย์
มีหนู และ มดที่กำลังกัดกินร่างไร้ลมหายใจเบื้องหน้าเท่านั้น
 
ร่างของจิ้นหลิงขาดเป็นสองท่อน
ผิวหนังคล้ำกว่าในภาพถ่ายเล็กน้อย
เส้นเลือดดำปูดเห็นได้ชัดตามผิวหนัง
ลูกตาหายไปเป็นรอยหนูแทะ ผิวหนังเป็นจ้ำรอยมดกัด
 
“ดูจากสภาพศพแล้วน่าจะพึ่งตายประมาณไม่เกิน 2 วัน”
ศพยังไม่ส่งกลิ่น
2 วันก่อน...ฉันเพิ่งมายังโลกนี้พอดี...
ถึงอย่างนั้นถ้าหาเจอเร็วกว่านี้เค้าอาจจะไม่ตายก็ได้...
...ไม่สิถ้าตายแบบนี้เขาอาจจะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นผู้กล้า
...ไม่สิถ้าความสามารถเขาตื่นทีหลังล่ะ
…ไม่สิถ้า...
 
กึก!
ฉันหยุดความคิดตัวเองชั่วคราว
ระบบความคิดประดิษฐ์เริ่มรวนไม่รู้เพราะการเดินทางข้ามมิติ
หรือ
เพราะเกิดเรื่องผิดกับที่คาดการณ์ไว้กันแน่
 
“ไปจากที่นี่กันเถอะ”
ฉันหลบออกจากอพาร์ทเมนก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า
เมื่อกลับถึงยานฉันเริ่มรันข้อมูลใหม่อีกครั้ง...