Easy Mode ; Hard Mode

30 มิถุนายน 2595

“อลิซ หมายเลข 5192 รายงานสถานะมาซิ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นผ่านลำโพงข้างกาย

“All Green ค่ะ”

ตัวฉันถูกบรรจุอยู่ในเครื่องจักรทรงกลม ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางราว 2 เมตร

“รู้ภารกิจของเธอดีแล้วใช่ไหม”

 

Project Alice

โปรเจคที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อค้นหาตัวผู้ที่จะมาช่วยสถานการณ์ในปัจจุบัน หรือ ผู้กล้า ด้วยแอนดรอย

ชื่อโปรเจคถูกตั้งขึ้นหลัง

มีใครซักคนพูดติดตลกขึ้นมาว่า

ส่งหญิงสาวไปยังมิติอื่น

ยังกับพวกเธอเป็น Alice in Wonderland

และพวกเราเป็น White Rabbit

 

แต่เดิมแอนดรอยถูกพัฒนาขึ้นมาในปี 2591 เพื่อใช้ต่อกรกับผู้รุกราน

ถึงอย่างนั้นก็ยังทำได้เพียงแค่ตั้งรับผู้รุกราน

ไม่สามารถรุกเอาดินแดนที่สูญเสียไปของพวกเรากลับคืนมาได้

ทุกครั้งที่เกิดการรบ

จำนวนของพวกเราลดลงเรื่อยๆ

‘สิ้นหวัง’

แม้จะไม่มีใครพูดขึ้นมา

แต่แสงแห่งความหวังของพวกเรานั้นเปรียบดั่งเทียนไขกลางพายุ

ที่มันสูญสลายไปแล้ว

 

ในปี 2593 ใครคนหนึ่งเกิดความคิดที่หลุดโลกที่ในภาวะปรกติ

คอนเซปมีเพียง

ขอความช่วยเหลือ จากใครก็ได้ จากโลกในอดีต โลกคู่ขนาน โลกมิติอื่นๆ

ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มาแก้วิกฤตในตอนนี้ให้ได้ก็เพียงพอ

 

เหมือนกับคนที่กำลังจะถูกน้ำวนดูดกลืน

แม้ฟางเส้นเดียวก็ยังขอยึดเหนี่ยวไว้

 

ตามปรกติคงมีแต่คนค้านไปแล้ว

แต่เพราะมันเป็นฟางเส้นสุดท้าย

เหล่าผู้มีความสามารถที่ยังคงหลงเหลืออยู่ต่างร่วมมือกันพัฒนาเครื่องเดินทางข้ามมิติ

 

จะเรียกว่าพลังของหมาจนตรอกก็อาจว่าได้

การวิจัยสำเร็จในเวลาเพียงหนึ่งปี

 

แอนดรอยถูกเลือกมาใช้ในการเดินทางเพื่อค้นหาผู้กล้า

สาเหตุนั้นง่ายมาก

เพราะคนปรกติไม่สามารถทนการเดินทางข้ามมิติได้

ในตอนที่เครื่องข้ามการเวลาจะใช้แอนดรอยเดินทางครั้งแรกนั้น

ในตอนนั้นแอนดรอยตัวล่าสุดที่ถูกผลิตขึ้นมาอยู่ราวๆหมายเลข 1000

 

หลังการคำนวณทรัพยากรที่เหลืออยู่แล้ว

ต่างตกลงให้หมายเลขแรกที่จะส่งตัวออกค้นหาผู้กล้าคือหมายเลข 5001

โดยในโปรเจคนี้จะมีการส่งแอนดรอยออกไปทั้งหมด 300 คน

แอนดรอยตั้งแต่ 5001 – 5300 ถึงถูกเรียกด้วยชื่อ อลิซ

 

ส่วนช่วงว่างระหว่างหมายเลข 1000 – 5000

คือนาฬิกานับถอยหลังสำหรับพวกเรา

หากแอนดรอยที่ถูกใช้รบมาถึงเลข 5000 แล้ว...

...พวกอลิซยังไม่กลับมา

นั่นคือจุดจบของพวกเรา

 

“ค่ะ”

ฉันทบทวนข้อมูลที่ถูกไหลเข้ามาในหัว

 

“ฟังนะหลังจากเธอเริ่มออกเดินทางแล้วจะไม่สามารถติดต่อพวกเราได้อีก ให้ตัดสินใจทุกอย่างด้วยตนเอง เข้าใจนะ”

“รับทราบค่ะ”

“และอีกอย่าง พวกเราไม่รู้ว่าเธอจะไปโผล่ที่ไหน จะอาจเป็นโลกในอดีต หรือ อาจจะต่างโลกไปเลยก็เป็นได้...

เครื่องข้ามมิติในตอนนี้สามารถทนการเดินทางได้เพียงสองครั้งสำหรับขาไปและกลับเท่านั้น หากพลาดนั่นคือจุดจบของเธอ...”

“ค่ะ”

...

เกิดความเงียบขึ้นช่วงนึง...

ทุกครั้งที่กระต่ายขาวส่งเหล่าอลิซไปยังต่างโลก

ทุกครั้งพวกเขาเงียบเหมือนเป็นพิธีแบบนี้รึเปล่านะ

 

“ถ้าพร้อมแล้ว...ขอให้ภารกิจสำเร็จลงด้วยดี”

“รับทราบ”

 

กล่าวจบฉันก็เริ่มเดินเครื่อง

 

ครืน!!!

 

เสียงดังกระหึ่ม

แรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นไปทั่วยาน...

ไม่นานสัญญาณจากภายนอกก็ถูกตัดขาด...

แรงดันภายในร่างกายเหมือนจะระเบิดตัวออกมา

ตรงข้ามกับแรงดันของบรรยากาศโดนรอบที่กำลังกดทับ

 

ช่วงกำลัง “Jump” ระหว่างมิติเป็นช่วงอันตรายที่สุด

ร่างกายของคนปรกติไม่สามารถทนช่วงนี้ได้

แต่มันไม่ใช่สำหรับพวกเรา...

กระนั้นร่างกายยังรู้สึกเจ็บปวดกว่าที่เคยฝึกซ้อมมาก

 

‘ใครเป็นคนคิดให้ใส่โปรแกรมความรู้สึกกันนะ’

 

เพื่อที่จะให้เหล่าอลิซมีความสามารถในการตัดสินใจได้เอง

จึงมีการพัฒนาโปรแกรมด้านความรู้สึกขึ้นมา...

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นต้องใส่ความรู้สึกเจ็บปวดมาให้เลยนี่สิ

มันเป็นตัวขวางภารกิจเปล่าๆ

 

[10 วินาที]

N-192 หุ่นยนต์ผู้ช่วยทรงกลม ส่งข้อมูลบอกถึงเวลาที่เหลือก่อนการ Jump เสร็จ

อีก 10 วินาทีเท่านั้น

 

[5...4...3..2...1...0]

 

...............................................

วันที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2557

กลางป่าใกล้ตัวเมืองหยางโจว มณฑลเจียงชู ประเทศจีน เวลา 22.00 น.

 

ที่นั่นคือจุดที่ฉันหลุดออกมาจากช่องว่างระหว่างมิติ

สภาพยานย่ำแย่

แม้จะยังสามารถใช้เป็นยานพาหนะเดินทางในโลกได้

แต่จะ Jump กลับไปโลก และ เวลาเดิมถ้ายังอยู่ในสภาพนี้อาจทำไม่ได้...

 

ฉันออกคำสั่งให้ยานอยู่ในโหมดหักเหแสงเพื่ออำพรางตัวแล้วเริ่มเดินทางเข้าตัวเมืองทันที

 

เมืองหยางโจว

ตามข้อมูลที่ได้รับรู้สึกว่าจะเป็นเมืองเก่าแก่เมืองหนึ่งของจีน

แม้ตัวเมืองจะมีการพัฒนามามาก

แต่สิ่งปลูกทรงเก่าแก่ก็ยังคงอยู่

ทำให้ตัวเมืองมีลักษณะอาคารสมัยเก่าผสมกับสมัยใหม่

 

“ผู้คนมากมายเหลือเกิน”

แม้จะเป็นยามค่ำคืน

แต่ผู้คนที่เดินไปมาบนถนนยังมากกว่าผู้คนที่เดินไปมาในเมืองของเราไม่รู้กี่เท่า

ต่อให้เป็นกลางวันในแอนตาร์ติกก็เถอะ

 

ฉันเดินหลบไปตามมุมอับของบ้านเรือน

แล้วเริ่ม...

 

“…น่าจะประมาณ 2-3 วัน”

ฉันประเมินผลคร่าวๆระหว่างทำการ hack ข้อมูลประชากร ประวัติต่างๆ ของคนในเมืองผ่าน N-192

เพื่อประเมินหา บุคคลผู้ที่น่าจะเป็นผู้กล้ามากที่สุด

…………………………………..

 

วันที่ 2 กรกฎาคม 2557

 

[Complete]

 

ประมวลผลมา 2 วันเต็ม

ฉันก็ได้ชื่อของคนที่มีน่าจะเป็นผู้กล้ามากที่สุด

 

จิ้นหลิง

เพศ: ชาย

อาชีพ: นักศึกษา

อายุ: 18 ปี

ปัจจุบันอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนเล็กๆห่างจากมหาวิทยาลัย 2 กิโลเมตร

 

ไม่ห่างจากที่นี่ซักเท่าไร

[ไปกันเถอะ N-192]

ฉันออกคำสั่งไปยังหุ่นทรงกลมข้างกายแล้วรีบรุดไปยังที่หมาย...

...

...

...

เลือด...เลือดกระจายเต็มห้อง

ที่นั่นไร้ซึ่งมนุษย์

มีหนู และ มดที่กำลังกัดกินร่างไร้ลมหายใจเบื้องหน้าเท่านั้น

 

ร่างของจิ้นหลิงขาดเป็นสองท่อน

ผิวหนังคล้ำกว่าในภาพถ่ายเล็กน้อย

เส้นเลือดดำปูดเห็นได้ชัดตามผิวหนัง

ลูกตาหายไปเป็นรอยหนูแทะ ผิวหนังเป็นจ้ำรอยมดกัด

 

“ดูจากสภาพศพแล้วน่าจะพึ่งตายประมาณไม่เกิน 2 วัน”

ศพยังไม่ส่งกลิ่น

2 วันก่อน...ฉันเพิ่งมายังโลกนี้พอดี...

ถึงอย่างนั้นถ้าหาเจอเร็วกว่านี้เค้าอาจจะไม่ตายก็ได้...

...ไม่สิถ้าตายแบบนี้เขาอาจจะไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นผู้กล้า

...ไม่สิถ้าความสามารถเขาตื่นทีหลังล่ะ

…ไม่สิถ้า...

 

กึก!

ฉันหยุดความคิดตัวเองชั่วคราว

ระบบความคิดประดิษฐ์เริ่มรวนไม่รู้เพราะการเดินทางข้ามมิติ

หรือ

เพราะเกิดเรื่องผิดกับที่คาดการณ์ไว้กันแน่

 

“ไปจากที่นี่กันเถอะ”

ฉันหลบออกจากอพาร์ทเมนก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า

เมื่อกลับถึงยานฉันเริ่มรันข้อมูลใหม่อีกครั้ง...