For Love เพราะ...รัก

ภู Say:
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
‘’หมดสภาพเลยนะมึง’’ ไอ้ไม้เอ่ยทักผมทันทีที่ผมเดินลงบันไดมา
 
 
 
‘’อืมม’’ ผมตอบมันนิดนึงก่อนจะเดินเข้ามาหาอะไรกินในครัว
 
 
 
‘’มึงกลับกี่โมงวะ’’ หลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้วผมก็ออกมานอนดูทีวีต่อที่ห้องนั่งเล่น ตอนนี้สภาพผมคงจะแย่มากจริง ๆ เพราะวันๆนึงผมได้นอนไม่เกินสี่ชั่วโมง ทั้งเรียนแล้วก็ทำงาน
 
 
 
‘’ตีสาม’’ ผมตอบไอ้ไม้ก่อนจะหลับตา
 
 
 
‘’มันใช้งานมึงขนาดนี้เลยหรอวะ กูว่ากันต์มันทำเกินไปว่ะ’’
 
 
 
ผมไม่ได้ตอบอะไรไอ้ไม้ไป ตอนนี้เพื่อนผมทุกคนรู้เรื่องที่ผมโดนไล่ออกจากงานที่เซเว่น แล้วก็เรื่องที่กันต์กลายมาเป็นเจ้าของร้านพี่ชัย แล้วก็เรื่องที่กันต์ไม่ให้ผมไปร้องเพลงที่ร้านแต่จ้างผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟกับพนักงานทำความสะอาดแทน พวกมันทุกคนลงความเห็นกันว่าที่ผมโดนไล่ออกจากเซเว่นคงเป็นเพราะกันต์แน่ ๆ ผมว่าผมรู้นะ รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะอะไร
 
 
 
 
 
‘’แล้วมึงได้คุยอะไรกับมันมั่งไหมวะ’’
 
 
 
‘’คุยอะไร’’
 
 
 
‘’ก็เรื่องที่เกิดขึ้นไง มึงไม่อธิบายไปล่ะ’’
 
 
 
‘’อธิบายอะไร’’
 
 
 
‘’ก็เรื่องที่มันเข้าใจผิดไง’’
 
 
 
‘’เข้าใจผิดเรื่องอะไรวะ’’
 
 
 
‘’โว้ยย ไอ่ห่าภู’’ ไอ้ไม้มองผมก่อนจะทึ้งหัวตัวเอง
 
 
 
‘’เชี่ยไรของมึงวะ’’ ผมมองหน้ามันงง ๆ มันเป็นอะไรของมัน แล้วมันจะให้ผมไปอธิบายอะไรให้กันต์ฟัง แล้วกันต์เข้าใจอะไรผิด ผมไม่เข้าใจที่มันพูดเลยสักนิด เพราะผมคิดว่าเรื่องทุกอย่างที่กันต์ได้ยินนั้นมันคือเรื่องจริงทั้งหมด ทุกอย่างที่ผมทำก็เพื่อเงินจริง ๆ แล้วมันจะให้ผมไปอธิบายอะไรอีก
 
 
 
‘’แล้วทำไมมึงไม่บอกมันไปล่ะว่ามึงรักมันจริง ๆ อ่ะ’’ ผมชะงักไปทันทีกับคำพูดของไอ้ไม้ก่อนจะมองหน้ามัน
 
 
 
‘’มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว’’ ผมตอบมันไปถามที่ผมคิด ผมจะบอกกันต์เพื่ออะไรในเมื่อตอนนี้กันต์รักคนอื่นไปแล้ว และคนๆนั้นก็คู่ควรกับกันต์มากกว่าผม และผมก็หวังว่าเค้าจะดูแลกันต์ได้ดีกว่าผม และก็คงจะทำให้กันต์มีความสุขมากกว่าผม และสุดท้ายเค้าคงไม่ทำให้กันต์เสียใจเหมือนกับที่ผมทำ
 
 
 
‘’หมายความว่าไงวะ’’ ไอ้ไม้มองหน้าผมงง ๆ
 
 
 
‘’ไม่มีไรหรอก ช่างมันเหอะ’’
 
 
 
‘’มึงอย่ามาทำตัวเป็นพระเอก ตั้งแต่วันที่กันต์หายไปมึงตามหามันอย่างกับคนบ้า ทำตัวเหมือนคนตายซาก พยายามทุกอย่างเพื่อที่จะหามันแล้วทำมัยพอมันกลับมามึงถึงไม่ทำอะไรเลยวะ มึงจะปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้อ่ะนะ กูรู้นะว่ามึงยังรักมันอยู่แล้วก็รักมันมากด้วย’’
 
 
 
ผมเงียบไปกับคำพูดของไอ้ไม้แล้วก็คิดไปถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่กันต์หายไปจากชีวิตของผม
 
 
 
‘’กันต์อ่ะ’’
 
 
 
‘’ก็กันต์บอกจะออกไปตามมึงที่ห้องน้ำอ่ะ ไม่เจอกันหรอวะ’’
 
 
 
ทันทีที่ไอ้เสกตอบผมมาใจผมก็กระตุกวาบทันที ผมรีบวิ่งออกไปตามหากันต์ทันที ผมหวังว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่ผมคิดนะ ผมตามหากันต์ทุกที่ที่คิดว่ากันจะไป พยายามโทรหาแต่ก็ไม่ติด จนผมไม่รู้จะไปตามหากันต์ได้ที่ไหน ผมกลัว กลัวว่ากันต์จะหนีผมไปอย่างที่กันต์เคยบอกไว้
 
 
 
ครืดดด ครืดดด...
 
 
 
‘’เจอไหมวะ’’
 
 
 
‘’ไม่ว่ะ’’
 
 
 
‘’แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน’’
 
 
 
‘’คอนโดกันต์’’
 
 
 
‘’เออ ๆ มึงรออยู่นั่นไปก่อนนะ เดี๋ยวกูจะลองโทรไปถามพีให้’’
 
 
 
‘’อืมม’’
 
 
 
ผมกดวางสายจากไอ้ไม้ แล้วก็ลองโทรหากันต์อีกแต่ก็ยังคงไม่ติดอยู่เหมือนเดิม
 
กันต์อยู่ไหน ทำไมถึงหนีพี่ไปแบบนี้ ทำไมไม่อยู่ฟังพี่อธิบายก่อน
 
 
 
 
 
ครืดดด ครืดดด
 
 
 
‘’ว่าไงมั่งวะ’’ ผมถามไอ้ไม้อย่างร้อนใจ
 
 
 
‘’พีมันก็ไม่รู้ว่ะ แต่มันบอกว่าจะถามแม่กันต์ให้’’
 
 
 
‘’อืมมม’’
 
 
 
‘’มึงไม่เป็นไรใช่ไหม ไอ้ภู’’
 
 
 
‘’อืมม’’
 
 
 
ผมวางสายจากไอ้ไม้ไปอย่างหมดหวัง กันต์คงหนีผมไปแล้วจริง ๆ ... กันต์กลับมาฟังพี่ก่อนได้หรือป่าว กลับมาฟังคำขอโทษจากพี่ก่อนได้ไหม...ผมไม่รู้ว่าน้ำตาผมไหลออกมาตอนไหนแต่ผมหยุดมันไม่ได้ ผมไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ทำไมกันต์ต้องทิ้งผมไป ผมจะต้องทำยังไงกันต์ถึงจะกลับมาฟังคำขอโทษจากผม...สัญญาแล้วไงว่าจะไม่หนีไปไหน
 
 
 
‘’เห้ยยย...!!!..’’ เสียงของไอ้ไม้ทำให้ผมหลุดจากความคิดของตัวเองก่อนจะหันมามองหน้ามัน
 
 
 
‘’อะไรของมึงวะ’’
 
 
 
‘’แล้วมึงจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ’’
 
 
 
‘’เรื่อย ๆ ‘’
 
 
 
‘’แล้วทำไมมึงต้องยอมมันด้วยวะ ออกไปหางานที่อื่นก็ได้นี่หว่า’’
 
 
 
‘’กูไปนอนก่อนนะ’’ ผมลุกเดินขึ้นบันไดไปทันทีที่พูดจบ ได้ยินเสียงไอ้ไม้ด่าตามหลังมาแต่ผมไม่อยากสนใจ ผมทิ้งตัวลงนอนทันทีที่เข้าห้องมา คำถามของไอ้ไม้ผมมีคำตอบอยู่ในใจแล้วเพียงแต่ผมไม่อยากพูดก็เท่านั้น ผมยอมทำไมน่ะหรอ ก็เพราะว่าผมอยากจะไถ่โทษกับสิ่งเลว ๆ ที่ผมทำไว้กับกันต์ยังไงล่ะ ผมมันเลวผมทำให้กันต์ต้องแปดเปื้อน ทำให้กันต์ต้องเสียใจ ตอนนี้ผมถึงยอมกันต์ทุกอย่าง ถ้ากันต์อยากให้ผมทำอะไรผมก็จะทำจนกว่ากันต์จะพอใจ ผมไม่ได้หวังให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หวังให้กันต์กลับมารักผม เพราะผมรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ผมแค่อยากให้กันต์ยอมยกโทษในสิ่งเลว ๆ ที่ผมทำกับกันต์ก็เท่านั้น ทุกคนคงคิดว่าทำไมผมต้องทำถึงขนาดนี้แล้วเพื่อน ๆ ผมล่ะ ทุกคนก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยกันทั้งนั้นความจริงแล้วพวกมันก็จะไปขอโทษแล้วเล่าความจริงทุกอย่างให้กันต์ฟังแต่ผมเป็นคนห้ามพวกมันไว้เอง สำหรับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ใช่ ผมยอมรับว่ามันเป็นความผิดของทุกคนแต่ก็ไม่ทั้งหมด ไอ้ดินเป็นคนต้นคิดเรื่องทุกอย่าง แต่มันก็ไม่ได้บังคับผม ผมทำเอง ส่วนไอ้ไม้นิสัยมันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วทุกอย่างในชีวิตมันคือเรื่องสนุก ถึงมันจะไม่ห้ามแต่มันก็ไม่ได้บังคับให้ผมทำ ผมทำเอง และสุดท้ายไอ้เสก ที่พูดให้สติพวกผมและยังเป็นคนที่ห้ามไม่ให้ผมทำเรื่องนี้ แต่ผมก็ไม่ฟัง ผมก็ยังทำเพียงเพราะเห็นแก่เงิน นี่คือเหตุผมที่ผมยอมแบกรับความผิดนี้ไว้เพียงคนเดียว เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือความผิดของผมเอง ผมผิดเอง.....
 
 
 
 
 
.................................................................................................................................
 
 
 
 
 
‘’พี่ภู พี่กันต์ให้มาตามอ่ะ’’ นัทเดินมาบอกผมทันทีที่ผมมาถึงร้านยังไม่ทันจะจอดรถดีเลยด้วยซ้ำ
 
 
 
‘’อืมม’’ ผมตอบนัทก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านแล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานที่อยู่หลังร้าน
 
 
 
ก๊อกก .. ก๊อกก
 
 
 
‘’เชิญครับ’’ ทันทีที่ได้รับอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้าไปทันทีก่อนจะเจอกับร่างที่คุ้นตา คนที่ผมตามหามาตลอดหกเดือนที่ผ่านมา คนที่ผมคิดถึงอยู่ตลอดทุกวัน
 
 
 
‘’คุณกันต์เรียกผมมามีอะไรหรือป่าวครับ’’ ผมถามไปพร้อมกับมองหน้ากันต์ที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยในความรู้สึกของผมถึงแม้ทุกคนจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าตอนนี้กันต์เปลี่ยนไปดูน่ารักและมั่นใจกว่าแต่ก่อนเยอะเลยแต่สำหรับผมกันต์ก็คือกันต์ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป จะมีก็แต่สายตาที่มองมาที่ผมเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ไม่มีอีกแล้วสายตาแห่งความรัก ความห่วงใย และความคิดถึง เพราะผมเป็นคนทำให้มันหายไปเอง ตอนนี้กันต์มีเพียงสายตาแห่งความเกียดชังและความแค้นให้ผมเท่านั้น
 
 
 
‘’ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ แค่จะบอกว่าวันนี้วันเสาร์ผมคิดว่าคนน่าจะเยอะเลยอยากให้คุณดูแลความสะอาดที่ห้องน้ำให้ดีด้วยนะครับ ผมกลัวว่ามันจะสกปรกน่ะ’’ กันต์บอกพร้อมกับมองหน้าผมก่อนจะส่งยิ้มเย้ยหยันมาให้ผม ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมเจ็บปวดมากเพราะมันทำให้ผมรู้ว่าระหว่างผมกับกันต์เราเป็นได้แค่นี้ไม่มีทางที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไปคงเป็นได้แค่เส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีก
 
 
 
ก๊อกกก..ก๊อกกก
 
 
 
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่จะมีคนเดินเข้ามา คนที่ตอนนี้มายืนข้าง ๆ กันต์แทนที่ผม ยืนในที่ที่ผมเคยยืน และเค้าก็เป็นคนที่ทำให้ผมกับกันต์เป็นเส้นขนานกันอย่างสมบูรณ์
 
 
 
 
 
‘’วันนี้ทำไมมาไวจังล่ะไวท์’’
 
 
 
‘’ก็เราคิดถึงกันต์นี่ อยากเห็นหน้าก็เลยรีบมา’’
 
 
 
‘’ปากหวานนะเราน่ะ’’
 
 
 
‘’ลองชิมไหมล่ะ ฮ่า ๆ ๆ’’
 
 
 
‘’ไวท์บ้า อายคนอื่นเค้า’’
 
 
 
ผมมองภาพคนสองคนยิ้มให้กันผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกแบบไหนมันผสมปนเปกันไปหมดทั้งเสียใจที่ไม่สามารถรักษารอยยิ้มนั้นไว้ได้ ทั้งดีใจที่เห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้งถึงแม้จะไม่ได้มีไว้เพื่อผมก็ตาม เพราะตอนนี้สำหรับกันต์ผมกลายเป็นคนอื่นไปแล้ว
 
 
 
‘’งั้นผมขอตัวนะครับ’’ คำพูดของผมเรียกให้ทั้งสองคนหันมามองผมอีกครั้ง
 
 
 
‘’เชิญครับ’’ ไวท์พูดแล้วก็ยิ้มให้ผมนิดนึง ถ้าผมอยู่ร้านผมจะเรียกไวท์ว่าคุณไวท์เหมือนกับที่เรียกกันต์แต่ถ้าเป็นเวลาอื่นผมก็เรียกไวท์เฉย ๆ เพราะสองคนนี้อายุเท่ากันซึ่งก็เด็กกว่าผมสองปี ก่อนจะออกไปผมหันไปมองหน้ากันต์ที่ตอนนี้ไม่ได้พูดอะไรไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ
 
 
 
‘’พี่กันต์ว่าไงมั่งพี่ภู’’ ทันทีที่ผมเดินออกมานัทก็ถามผมทันที
 
 
 
‘’ก็ไม่ได้ว่าไง’’
 
 
 
‘’แล้วเค้าเรียกพี่ภูไปทำไมอ่ะ’’ นัทมองหน้าผมอย่างอยากรู้ปนสงสัย
 
 
 
‘’ไม่มีอะไรมากหรอกแค่เรียกไปสั่งงาน’’
 
 
 
‘’อ่ออ นึกว่าเรียกไปว่าอะไรอีก พี่ภู ผมถามจริงเหอะนะว่าพี่ไปทำอะไรให้เค้าไม่พอใจหรือป่าว ทำไมเค้าถึงดูไม่ค่อยชอบหน้าพี่เลย แถมยังชอบแกล้งให้ทำงานเยอะแยะไปหมด พี่ภูยอมได้ไงจากนักร้องมาเป็นคนล้างห้องน้ำเนี่ย แกล้งกันชัด ๆ เลย ไม่มีเหตุผมเลยเนอะ’’ นัทพูดร่ายยาวอย่างอัดอั้นแต่ผมก็ไม่ได้ตอบคำถามของนัทเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้น ก่อนจะเดินแยกออกไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมายมา ... มีสินัท เหตุผลที่กันต์ทำแบบนี้น่ะ มันมีแล้วมันก็เป็นเหตุผลที่สมควรมากด้วย ...
 
 
 
ผมทำงานทุกอย่างที่กันต์สั่งแทบจะไม่มีเวลาพักจนถึงเวลาตีสองครึ่งซึ่งคือเวลาที่ต้องปิดร้าน ผมช่วยปิดร้านเสร็จก็เตรียมตัวกลับบ้านตอนนี้ผมแทบจะไม่มีแรงขับรถอยู่แล้ว เหนื่อยสายตัวแทบขาด ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด ผมขับรถอย่างช้า ๆ กินลมยามค่ำคืนพร้อกับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่ง
 
 
 
โครมม...!!! โอ้ยยย ไอ้หมาเชี่ยยยยย ที่ตั้งเยอะตั้งแยะมึงทำไมไม่วิ่งไปจะมาตัดหน้ารถกูเพื่อ ลูกชายกูเป็นไงบ้างเนี่ยยย
 
 
 
ผมรีบลุกไปดูลูกชายสุดที่รักซึ่งเป็นสมบัติเพียงชิ้นเดียวที่ผมมีอยู่ ผมสำรวจรถทุกซอกทุกมุมก่อนที่จะสำรวจตัวเองที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมีเพียงแผลถลอกตามแขนแล้วก็หัวไหล่นิดหน่อย ดีที่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่คนพลุกพล่านไม่อย่างนั้นผมได้อายคนอื่นแน่และก็โชคดีที่ผมไม่ได้ขับมาเร็วไม่อย่างนั้นก็คงจะเจ็บหนักกว่านี้อีกแน่ ๆ
 
 
 
 
 
 
 
ผมพยายามสตาร์ทรถแต่ก็ไม่เป็นผล สงสัยว่าลูกชายผมคงจะเจ็บหนักจนสลบไปแล้ว ผมจึงต้องเดินจูงรถพร้อมกับร่างกายที่ไม่สมบูรณ์สักเท่าไหร่ ดีนะที่บ้านอยู่ไม่ไกลมากนัก ไม่งั้นผมต้องตายก่อนแน่ ๆ
 
 
 
ปริ๊นน... ผมหันไปตามเสียงของแตรรถ ก่อนที่คนในรถจะลดกระจกมา
 
 
 
‘’เป็นอะไร’’
 
 
 
‘’สตาร์ทไม่ติด’’ กันต์มองหน้าผมเอือม ๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ
 
 
 
‘’หมายถึงคนน่ะเป็นอะไร ทำไมทีแต่แผลเต็มไปหมด’’
 
 
 
‘’รถล้ม’’
 
 
 
‘’ทำไมล้ม’’ กันต์เลิกคิ้มถามผม
 
 
 
‘’หมาวิ่งตัดหน้า’’ กันต์เงียบแล้วมองหน้าผม
 
 
 
‘’ขึ้นมาสิ เดี๋ยวไปส่ง’’
 
 
 
‘’ไม่เป็นรัย ใกล้ถึงแล้ว’’ ผมบอกพร้อมกับจูงรถเดินไปต่อ
 
 
 
‘’ขึ้นรถ นี่คือคำสั่ง..!!!’’ กันต์มองหน้าผมด้วยใบหน้าที่โกรธจัด แล้วผมจะต้องทำยังไงล่ะ ถ้าขึ้นไปกับกันต์แล้วรถผมล่ะ จะให้ทิ้งไว้ตรงนี้หรอ ผมทำไม่ได้หรอกนะ นี่มันสมบัติเพียงชิ้นเดียวของผมนะ ผมมองกันต์กับลูกชายผมสลับไปมาจนกันต์ถอนหายใจเฮือกใหญ่
 
 
 
‘’เป็นห่วงตัวเองก่อนเหอะ เลือดจะหมดตัวแล้วมั้ง’’
 
 
 
‘’แล้วจะให้พี่ทิ้งมันไว้อย่างนี้หรอ’’
 
 
 
‘’จอดไว้นี้แหละ เดี๋ยวให้คนมาจัดการให้’’ ผมมองหน้ากันต์ก่อนจะตัดสินใจทิ้งรถไว้นี่แล้วก็ขึ้นรถไปกับกันต์
 
 
 
‘’พาพี่มาที่นี่ทำไม’’ ผมถามทันทีที่กันต์จอดรถ กันต์ไม่ได้พาผมไปส่งบ้านอย่างที่พูดไว้แต่กลับพาผมมาที่คอนโด
 
 
 
‘’พามาทำแผล’’
 
 
 
‘’เดี๋ยวพี่กลับไปทำเองที่บ้านก็ได้’’ กันต์มองหน้าผมก่อนจะมองมาที่แผลของผม
 
 
 
‘’จะทำเองได้ไง’’ เอาจริง ๆ ถ้าผมทำเองก็คงจะไม่ถนัดหรอกเพราะแผลมันเต็มแขนผมไปหมด แล้วตอนนี้ผมก็เริ่มจะปวดแผลแล้วด้วย
 
 
 
‘’เดี๋ยวให้ไอ้ไม้ทำให้ก็ได้’’
 
 
 
‘’พี่ไม้อยู่กับพี คืนนี้คงไม่กลับบ้าน เลิกพูดมากแล้วก็ตามมาสักที’’ ผมมองตามกันต์ที่ตอนนี้เดินเข้าไปกดลิฟท์รอผมอยู่ แล้วกันต์รู้ได้ยังไงว่าไอ้ไม้มันไปอยู่ไหนกับใคร ขนาดผมเป็นเพื่อนมันอยู่บ้านเดียวกับมันผมยังไม่รู้เลย
 
 
 
‘’เร็ว ๆ’’
 
 
 
ผมจำต้องเดินเข้าไปในลิฟท์ ระหว่างที่เราอยู่ในลิฟท์ทั้งผมแล้วก็กันต์ต่างก็เงียบกันทั้งคู่ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กันต์คิดอะไรอยู่ ทำไมต้องพาผมมาที่นี่ด้วย ทันทีที่ลิฟท์เปิดกันต์ก็เดินนำผมไปที่ห้อง กันต์ที่กำลังจะกดรหัสประตูชะงักไปนิดนึงก่อนจะหันมามองผม ทำไมต้องชะงักล่ะหรือว่าเปลี่ยนรหัสใหม่ไปแล้ว คงไม่อยากให้ผมรู้รหัสสินะ คงจะกลัวว่าผมจะแอบเข้าไปในห้องสินะ คิดได้ดังนั้นผมก็เบือนหน้าไปทางอื่นทันที พอกันต์เห็นว่าผมไม่ได้มองก็รีบกดรหัสแล้วก็เปิดประตูห้องเข้าไปทันที
 
 
 
‘’เชิญ’’ กันต์บอกผมที่ยังไม่ยอมเดินเข้าไปเพราะเจ้าของห้องเค้ายังไม่ได้เชิญ ทันทีที่เข้ามาผมก็มองไปรอบห้องที่คุ้นเคยทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด
 
 
 
‘’นั่งรอที่โซฟาก่อนล่ะกัน’’ กันต์บอกผมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ผมจึงเดินไปนั่งที่โซฟาตามที่กันต์บอก พร้อมกับมองสำรวจทุกอย่างไปด้วย นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้มาที่นี่ตั้งแต่วันที่กันต์หายไปผมกลับมาที่นี่อีกแค่ไม่กี่ครั้งเพราะผมไม่อยากกลับมาเจอกับห้องที่ว่างเปล่ามันจะทำให้ผมยิ่งคิดถึงกันต์มากไปกว่าเดิม
 
 
 
‘’ยื่นแขนมาสิ’’ กันต์มานั่งข้าง ๆ ผมพร้อมกับอุปกรณ์ทำแผล ผมปล่อยให้กันต์ทำแผลให้ผมจนเสร็จ
 
 
 
‘’เสร็จแล้ว รอแปปเดี๋ยวไปส่ง’’ กันต์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องนอน ตอนนี้ผมควรจะทำยังไงดี ตอนนี้ผมแค่อยากขอโทษกันต์ ขอโทษกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น คิดได้แบบนั้นแล้วผมจึงตัดสินใจที่จะเดินตามกันต์เข้ามาให้ห้อง พร้อมกับกอดกันต์ที่ตอนนี้กำลังเก็บอุปกรณ์ทำแผลอยู่
 
 
 
‘’ทำอะไร แล้วใครให้เข้ามา’’
 
 
 
‘’พี่ขอโทษ’’
 
 
 
‘’ปล่อยผม’’ กันต์บอกพร้อมกับพยายามผลักผมออก แต่ผมไม่อยากให้โอกาสนี้หลุดมือไป ผมแค่อยากขอโทษกันต์
 
 
 
‘’กันต์ฟังพี่ก่อนได้ไหม กันต์กำลังเข้าใจพี่ผิดนะ’’
 
 
 
‘’เข้าใจผิดเรื่องอะไร เรื่องที่คุณโกหกผม หลอกผม หรือว่า...ที่แกล้งทำเป็นรักผม’’
 
 
 
‘’เรื่องอื่นพี่อาจจะหลอกกันต์ แต่เรื่องที่พี่รักกันต์พี่พูดจริงนะ พี่รักกันต์จริง ๆ นะ’’
 
 
 
‘’หึ คำว่ารักของคุณมันไม่มีความหมายอะไรกับผมอีกแล้ว กรุณาปล่อยผมด้วย’’ กันต์พูดพร้อมกับพยายามที่จะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของผม ผมปล่อยให้กันต์ดิ้นไปเรื่อย ๆ แต่ผมไม่ยอมปล่อยกันต์หรอกนะ กันต์ดิ้นจนเหนื่อยแล้วก็หยุดดิ้น แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้ามามองผม ผมคลายอ้อมแขนออกก่อนจะจับหน้ากันต์ให้หันมามองหน้าผมก่อนจะค่อย ๆ ประกบริมฝีปากลงไปที่ปากบางนั้น ซึ่งกันต์ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมคิดถึง ผมโหยหาทุกอย่างที่เป็นกันต์ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้กันต์คิดอะไรอยู่แต่ผมอยากสัมผัสกันต์อีกสักครั้ง เราจูบกันสักพักก่อนที่ผมจะผละริมฝีปากออกมาก่อนที่เราจะมองหน้ากันแล้วผมก็จูบไปที่หน้าผากไล่ลงมาจนถึงปลายคางกันต์ก็ยังคงนิ่งยอมให้ผมทำทุกอย่างตามใจ จนถึงขีดสุดของอารมณ์ที่ผมไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ผมจึงอุ้มกันต์มาที่เตียงก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปตามครรลองของมัน...
 
 
 
 
 
*********************************************************************