For Love เพราะ...รัก

กันต์ Say:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวด เจ็บมันเจ็บไปหมดทั้งกายทั้งใจ ทำไมนะ ทำไมผมถึงใจง่ายได้ขนาดนี้ ทำไมผมถึงต้องยอมให้เค้าย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

 

 

 

 

‘’กันต์’’ ทันทีที่ผมพลิกตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งก็ทำให้เค้าตื่นทันที

 

 

 

‘’อ้ะ..’’ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วทั้งร่างทันทีที่ผมลุกขึ้นจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่ผมจำต้องกัดฟันอดทนเพื่อที่จะได้ไม่แสดงความอ่อนแอให้เค้าเห็นอีก แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปไหนแขนของผมก็ถูกรั้งทันที ผมเซเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าเค้าเลยสักนิด

 

 

 

‘’จะไปไหน ให้พี่อุ้มไปไหม’’

 

 

 

‘’.....’’ ผมไม่ได้ตอบอะไรได้แต่เดินไปหยิบกระเป๋าตังค์ก่อนจะหยิบเงินออกมา

 

 

 

...ตุบ...!! ผมโยนเงินไปตรงหน้าเค้า พี่ภูมองหน้าผมสลับกับเงินนั่นอย่างงง ๆ

 

 

 

‘’เงินอะไร’’

 

 

 

‘’ค่าตัวไง’’

 

 

 

‘’หมายความว่าไง’’

 

 

 

‘’ก็ไม่หมายความว่าไง รับเงินแล้วก็ไปได้แล้ว เดี๋ยวอีกสักพักจะได้เวลาที่แฟนผมจะมาแล้ว แล้วหวังว่าเรื่องนี้จะไม่มีใครรู้นอกจากคุณกับผมนะ’’ ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองหน้าเค้าด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าทำหน้าแบบไหน

 

 

 

‘’อีกอย่าง....ผมหวังว่าออกมาแล้วจะไม่เห็นคุณอีกนะครับ’’ ผมพูดก่อนจะแสระยิ้มแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

 

ทันทีที่ประตูปิดลงความเข้มแข็งของผมมันก็หายไปเหลือแค่กันต์คนที่อ่อนแอ ผมทรุดลงผมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลไปพร้อมกับน้ำจากฝักบัว ทำไมมันถึงเจ็บอย่างนี้นะ ผมคิดอะไรไม่ออกได้แต่เฝ้าแต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ ว่าผมจะต้องทำยังไงต่อไปดี จะทำยังไงดีกับเค้าต่อไป ...

 

 

 

ผมไม่รู้ว่าตัวเองใช้เวลานานแค่ไหนในการอาบน้ำ ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำผมก็มองสำรวจไปทั่วห้องแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่าและก็เงินของผมที่ยังคงวางอยู่ที่เดิม เมื่อไม่เห็นเค้าใจผมก็วูบไหวอีกครั้ง นี่ผมหวังอะไรอยู่นะ ในเมื่อผมเป็นคนเอ่ยปากไล่เค้าไปเอง ผมเรียกสติของตัวเองแล้วก็ใส่เสื้อผ้าก่อนที่จะล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อนรู้สึกเหมือนว่าจะไม่สบาย...

 

 

 

ครืดด...ครืดด

 

 

 

เสียงโทรศัพท์เรียกให้ผมตื่นก่อนจะควานมือหามันผมกดรับโดยที่ยังไม่ได้ลืมตาเลยด้วยซ้ำ รู้สึกหนักหัวไปหมด ปวดเนื้อปวดตัวด้วย

 

 

 

 

 

‘’ฮัลโหล’’

 

 

 

‘’มึงอยู่ไหน’’

 

 

 

‘’มีไร กูนอนอยู่’’

 

 

 

‘’ไอ้เอกชวนกินเหล้า มาป่าว’’

 

 

 

‘’ที่ไหน’’

 

 

 

‘’ที่เดิม’’

 

 

 

‘’มาคอนโดกูดิ ขี้เกียดไปแต่อยากกินด้วย’’

 

 

 

‘’อืมมม.. เออ ๆ เอางั้นก็ได้’’

 

 

 

‘’อืม’’

 

 

 

ผมวางสายจากพีก่อนจะนอนต่อ รอพวกมันมาค่อยตื่นอีกทีแล้วกัน ผมหลับไปนานแค่ไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเสียงกดกริ๊งหน้าห้องดัง ทันทีที่เปิดประตูก็เจอเอกกับพีที่มาพร้อมกับเหล้าเบียร์และกับแกล้วครบครัน

 

 

 

 

 

‘’แล้วไอ้เก้าล่ะ’’ ผมถามมันสองตัวถึงเก้าทันที ปกติก็ต้องมาด้วยกันสิ ทำไมครั้งนี้หายไปล่ะ

 

 

 

‘’มึงก็ถามมันดิ’’ พีบอกกับผมพร้อมกับเหล่ตาไปที่ไอ้เอก ผมก็เลยหันไปมองหน้ามันพร้อมกับเลิกคิ้วถามแต่มันไม่ตอบกลับเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอุปกรณ์การดื่มในครั้งนี้

 

 

 

‘’เป็นไรของมันวะ’’ ผมถามพีแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบมันเพียงแค่ยักไหล่ให้ผมก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาผมจึงเดินตามไปนั่งข้าง ๆ มัน

 

 

 

‘’เป็นไรป่าววะ หน้าซีด ๆ เหมือนไม่สบายเลย’’

 

 

 

‘’ปวดหัวนิดหน่อย’’ ผมตอบคำถามพีก่อนที่เอกจะเดินเข้ามานั่งกับพวกผม

 

 

 

‘’แล้วนึกยังไงถึงจัดกันแต่หัววันเลยวะ’’

 

 

 

‘’เบื่อ ๆ เซง ๆ ว่ะ’’ เอกตอบคำถามผมพร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้พวกผม ผมกับพีรับมาก่อนจะยกดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว

 

 

 

‘’กูว่าช่วงนี้พวกเราควรจะมาปรับทุกข์กันหน่อยนะ แต่ละคนนี่หน้าอมทุกข์กันทั้งนั้นเลย’’ พีพูดพร้อมกับมองหน้าผมกับเอกสลับไปมา

 

 

 

‘’เฮ้อออ’’ เอกถอนหายใจก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม

 

 

 

‘’ถอนหายใจเหี้ยไร งั้นเริ่มที่มึงก่อนเลย มีเรื่องไรเล่ามาให้หมด ห้ามปิดบัง’’ พีบอกพร้อมกับชี้หน้าเอก เอกมองหน้าพวกผมก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่มอีกทีมันจะดื่มเยอะไปป่าววะเนี่ยยกเอาๆ

 

 

 

‘’กูสับสนว่ะ’’

 

 

 

‘’สับสนเหี้ยไรของมึง’’ ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยกแก้วขึ้นดื่มแล้วก็มองมันสองคนคุยกัน

 

 

 

‘’คือ..กู..เอ่ออ’’ มันมองพวกผมอย่างลำบากใจที่จะเล่าให้ฟัง

 

 

 

‘’อย่าลีลา เล่ามาให้ไวเลยนะ’’

 

 

 

‘’พวกมึงอย่าตกใจนะ’’

 

 

 

‘’เออ..!!!..’’ ผมกับพีตอบออกมาพร้อมกันทันทีอย่างหมดความอดทน จริง ๆ ตอนแรกผมก็ไม่อยากรู้หรอกแต่พอเห็นมันเป็นแบบนี้มันเลยทำให้ผมอยากรู้

 

 

 

‘’คือ .. กูกับไอ้เก้า.. เอ่อ..ได้กันแล้ว’’

 

 

 

‘’หะ..!!!..’’ ผมกับพีแทบสำลักกันเลยทีเดียว คือยังไงดีล่ะ ผมว่าผมมองออกนะว่ามันสองคนชอบกันแต่ก็เห็นว่าตอนนี้มันต่างคนต่างก็มีแฟนกัน ก็เลยไม่คิดอะไรแล้ว แต่อยู่ ๆ ก็มาบอกว่าได้กันแล้ว ผมนี่งงเลยครับ

 

 

 

‘’ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ’’

 

 

 

‘’นานแล้ว’’ โอ้ววว ตกใจไปใหญ่เลยทีนี้ ได้กันนานแล้ว แล้วมึงทำเหมือนไม่มีอะไร เจอกันทุกวันแล้วเมียมึงล่ะ ตาย ๆ ผมมองหน้ามันแบบไม่น่าเชื่อว่ามันสองคนจะทำตัวได้ปกติขนาดนี้ ตอนที่มันเจอกันที่ ม. มันก็ทำตัวปกติกันนะ แค่ ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากเหมือนแต่ก่อนแต่ก็ไม่ถึงกับไม่คุยกันเลย

 

 

 

‘’แล้วเมียมึงล่ะ’’

 

 

 

‘’ก็ปกติ ไม่มีใครรู้เรื่องของกูกับมัน’’

 

 

 

‘’แล้วที่บอกว่าสับสนนี่คือ’’

 

 

 

‘’คือกูสับสนว่ากูรู้สึกกับมันยังไงกันแน่ แล้วก็สับสนว่าตกลงกูชอบผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่’’ เอกพูดพร้อมกับทึ้งหัวตัวเองก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มพรวดเดียวหมดแก้ว

 

 

 

‘’เฮ้ออ เรื่องนี้กูก็คงจะตอบมึงไม่ได้หรอก มันอยู่ที่ตัวมึงเองว่าตกลงมึงจะเอายังไง มึงก็ถามตัวเองดูว่ามึงอยากอยู่กับใคร แล้วมีความสุขเวลาอยู่กับใคร’’ ทันทีที่พีพูดจบเอกมันก็ดื่มเอา ๆ จนหลับไป ตอนนี้เหลือแค่ผมกับพีที่ยังนั่งดื่มกันอยู่

 

 

 

‘’กันต์’’

 

 

 

‘’หื้ม..??..’’ ผมหันไปตามเสียงเรียกของพี

 

 

 

‘’พร้อมจะเล่าทุกอย่างให้เราฟังหรือยัง’’

 

 

 

‘’....’’

 

 

 

‘’พร้อมจะกลับไปเป็นกันต์คนเก่าของพีหรือยัง เป็นกันต์คนที่มีเรื่องอะไรก็จะเล่าให้พีฟังทุกอย่าง กันต์คนที่ไม่มีเรื่องปิดบังพี พีพร้อมฟังแล้วนะกันต์ เห็นกันต์เป็นแบบนี้เราไม่สบายใจเลยนะ พีเป็นห่วงกันต์มากนะ’’

 

 

 

ผมมองหน้าพีที่ตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่ ทันทีที่ผมเห็นน้ำตาของพีผมก็ไม่สามารถปิดบังความอ่อนแอของตัวเองได้อีกต่อไป ผมโผเข้ากอดพีพร้อมกับน้ำตาที่ทะลักออกมาไม่ขาดสาย

 

 

 

 

 

‘’ฮึก พี เรา ฮือ ขอโทษ ฮึก’’

 

 

 

‘’ไม่เป็นไรนะกันต์ ไหนมีอะไรเล่าให้พีฟังหน่อย’’ พีพูดพร้อมกับลูบหัวผม นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมทำให้เพื่อนที่ผมรักมากที่สุดเป็นห่วงผมมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน

 

 

 

‘’เรา ฮึก เสียใจ ฮือ’’

 

 

 

‘’ไม่เป็นไรนะกันต์ ค่อย ๆ เล่ามา พีพร้อมฟัง’’

 

 

 

ผมเล่าทุกอย่างที่ผมทำและคิดจะทำให้พีฟังทั้งหมดอย่างไม่ปิดบังพร้อมกับน้ำตาของผมที่ก็ไม่หยุดไหลเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าที่ผมร้องไห้นี่มันเป็นเพราะอะไรกัน ผมร้องไห้เพราะเสียใจหรือว่ารู้สึกผิดหรืออาจจะทั้งสองอย่างเลยก็ได้

 

 

 

‘’กันต์ พีถามจริง ๆ เถอะนะ กันต์ยังรักพี่ภูอยู่ใช่หรือป่าว’’

 

 

 

‘’เรา..ไม่รู้ ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร เราแค่อยากทำให้เค้ารู้สึกเจ็บบ้างอยากให้เค้ารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำบ้างก็เท่านั้น’’

 

 

 

‘’แล้วกันต์มีความสุขหรือป่าวกับสิ่งที่ทำ’’

 

 

 

‘’…….’’ ผมเงียบไปกับคำถามนี้อีกครั้ง ทำไมใคร ๆ ก็ถามผมด้วยคำถามนี้นะ

 

‘’แล้วกันต์รู้ได้ยังไงว่าที่ผ่านมาพี่ภูไม่ได้เสียใจหรือรู้สึกผิดกับสิ่งที่เค้าทำกับกันต์เลย’’

 

คำพูดของพีทำให้ผมนิ่งไป ใช่ ผมไม่รู้เลยว่าเค้ารู้สึกยังไง

 

 

 

 

 

‘’เราไม่รู้’’ ผมตอบพีอย่างแผ่วเบา

 

 

 

‘’กันต์เคยให้โอกาสเค้าอธิบายกับเรื่องที่เกิดขึ้นบ้างหรือป่าว’’

 

 

 

‘’…..’’

 

 

 

‘’กันต์ลองให้โอกาสเค้าอีกสักครั้งได้ไหม ให้โอกาสเค้าได้พูด ได้อธิบายกับทุกเรื่อง อย่าทรมานตัวเองอีกเลยนะกันต์’’

 

 

 

‘’เรา .. ไม่รู้ จะต้องทำยังไงต่อไปดี เราไม่รู้ว่าเราจะเชื่อคำพูดของคนคนนั้นอีกได้ไหม’’

 

 

 

‘’เราเข้าใจความรู้สึกกันต์นะ แต่เราอยากให้กันต์ให้โอกาสพี่ภูสักครั้งได้ไหม เราไม่ได้เข้าข้างพี่ภูนะ แต่เราเป็นห่วงกันต์มากกว่าเราไม่อยากให้กันต์เป็นแบบนี้เลย เราอยากให้กันต์กลับไปเป็นกันต์คนเดิม ถ้ากันต์ยังรักพี่ภูอยู่กันต์ลองให้โอกาสพี่ภูสักครั้งนะ ให้เค้าได้อธิบายอะไรบ้าง เพราะตอนนี้ที่เราเห็นไม่ใช่มีแค่พี่ภูเท่านั้นที่ทรมานแต่กันต์เองก็ทรมานไม่ต่างจากพี่ภูเลย’’ ผมเงียบไปกับคำพูดของพี

 

 

 

‘’เราควรทำอย่างนั้นหรอพี’’

 

 

 

‘’อืม’’ พีตอบผมพร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

 

‘’แต่เราไม่รู้จะเริ่มยังไงดี’’

 

 

 

‘’กันต์ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ให้โอกาส’’ ผมมองหน้าพีที่ส่งยิ้มมาให้ผมพร้อมกับดึงผมเข้าไปกอด

 

 

 

‘’แล้วพีรู้เรื่องนี้ได้ไง’’ ผมผละออกจากอ้อมกอดพีก่อนจะถามออกไป

 

 

 

‘’แหะ ๆ ถ้าเราบอก กันต์ห้ามโกรธคนที่บอกเรานะ’’

 

 

 

‘’อืม’’

 

 

 

‘’ไวท์เล่าให้เราฟังเองแหละ’’ ผมมองหน้าพีแบบงง ๆ พีจึงเล่าให้ฟังว่าไวท์โทรไปเล่าให้พีฟังเพราะอยากให้พีช่วยมาคุยกับผม แล้วเรื่องที่ไวท์บอกจะจีบพีนั้นจริง ๆ แล้วไวท์หลอกผมไวท์แค่อยากได้เบอร์พีเพราะเห็นว่าพีสนิทกับผมที่สุดเพื่อให้พีมาช่วยพูดกับผมเรื่องนี้

 

 

 

‘’นี่รวมหัวกันหมดเลยใช่ไหมเนี่ย’’ ผมมองค้อนพีอย่างงอน ๆ

 

 

 

‘’โอ๋ ๆ อย่าโกรธเลยนะ ทีทุกคนทำก็เพราะว่าเป็นห่วงกันต์ทั้งนั้นแหละ ดูก็รู้ว่าต่างคนต่างก็ยังรักกันอยู่แต่ทำไมถึงปากแข็งกันจริงก็ไม่รู้’’

 

 

 

‘’พี..!!’’ ผมมองค้อนพี

 

 

 

‘’ฮ่า ๆ ๆ โอ๋เอ๋ ๆ อย่างอนนะ’’ พีหัวเราะพร้อมขยี้หัวผม

 

 

 

‘’งืมมม’’ สงสัยว่าเสียงของผมกับพีจะดังเกินไปจนทำให้ไอ้ขี้เมาที่นอนหลับอยู่สงเสียงออกมาอย่างรำคาญ ผมกับพีมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา

 

 

 

‘’แล้วเรื่องของพวกมันล่ะ เอาไงกันดี’’ ผมมองเอกที่นอนอยู่บนพรมสลับกับมองหน้าพี

 

 

 

‘’ไม่รู้ ปล่อยให้มันไปจัดการกับความรู้สึกมันเองก่อน’’ พีตอบพร้อมกับมองไปที่เอก

 

 

 

‘’มาเป็นศิราณีให้คนอื่นแล้วเรื่องของตัวเองล่ะ’’ พีชะงักไปกับคำถามของผมก่อนจะถอนหายใจออกมา

 

 

 

‘’เล่าให้กันต์ฟังมั่งเลยนะ’’

 

 

 

‘’ก็ไม่มีไรมากหรอกอยู่ในช่วงดัดสันดาน’’

 

 

 

‘’ดัดยังไงอ่า’’

 

 

 

‘’เยอะเลยแหละ คนอย่างมันนะดัดยากเราเลยจัดชุดใหญ่ให้’’

 

 

 

ทันทีที่พีพูดจบผมก็หัวเราะลั่น เรานั่งคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะหลับไปกันทั้งคู่ แต่ก่อนที่จะหลับพีก็ย้ำผมอีกทีถึงเรื่องที่คุยกันไว้ ผมรับปากพีทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จะต้องเริ่มที่ตรงไหนดี

 

 

 

 

 

...............................................................................................................................

 

 

 

 

 

หลังจากวันที่ผมคุยกับพีจนถึงวันนี้ก็สามวันแล้วแต่ผมก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ภูเลย ตอนนี้ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมพี่ภูยังทำงานตำแหน่งเดิม ไวท์ก็ยังทำหน้าที่ที่ตกลงกับผมไว้อยู่เหมือนเดิมผมขอร้องไว้เองแหละเพราะยังไม่รู้จะเริ่มคุยกับพี่ภูยังไงดีก็เลยยังทำทุกอย่างเหมือนเดิมไปก่อน

 

 

 

‘’เป็นอะไร ถอนหายใจอยู่นั่น’’ ไวท์ถามผม ตอนนี้เราอยู่ในห้องทำงานกันสองคน

 

 

 

‘’ก็เราไม่รู้จะทำยังไงดีนี่นา’’

 

 

 

‘’เฮ้ออ ไปห้องน้ำดีกว่า เบื่อคนปากแข็ง’’ ไวท์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย ผมปากแข็งตรงไหนทำไมใคร ๆ ก็ว่าว่าผมปากแข็งนะ

 

 

 

ก๊อก...ก๊อก...

 

 

 

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของตัวเอง

 

 

 

‘’เชิญครับ’’ ผมมองคนที่เปิดประตูเข้ามาอย่างตกใจ

 

 

 

‘’คุณกันต์เรียกผมมามีอะไรหรือป่าวครับ’’ อะไร ใครเรียก ผมป่าวเรียกนะ หรือว่า ไวท์..!!

 

 

 

‘’เอ่ออ...คือ...’’ เอาไงดีล่ะ จะพูดยังไงดีเนี่ย โอ้ย ยังไม่ทันได้เตรียมคำพูดเลย ไวท์นะไวท์ ฝากไว้ก่อนนะ ผมมองหน้าพี่ภูที่ตอนนี้ก็มองหน้าผมอย่างรอคำตอบอยู่เหมือนกัน