For Love เพราะ...รัก

กันต์ Say:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’เมื่อคืนพวกมึงหายไปไหนกัน’’ ผมถามพวกมันที่นั่งหน้าสลอนกันอยู่ทันทีที่มาถึง

 

 

 

‘’......’’ เงียบ ไม่มีใครตอบผมสักคน

 

 

 

‘’ถ้าไม่อยากบอกก็ตามใจ’’ แล้วก็ไม่ต้องมามองด้วยสายตารู้สึกผิดแบบนั้นด้วย ไม่ได้โกรธ ไม่ได้งอน แค่ไม่อยากบังคับ

 

 

 

‘’โกรธหรอวะ’’

 

 

 

‘’ป่าว ไม่ได้โกรธ’’ ผมตอบทันทีที่พีถาม

 

 

 

‘’กูขอโทษนะ พอดีมีปัญหานิดหน่อยอ่ะ’’ เก้าบอกผมทั้งสีหน้าสำนึกผิด

 

 

 

‘’เฮ้ยยย กูไม่ได้โกรธเลยยยย เข้าใจจริง ๆ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก‘’ ผมบอกเก้าพร้อมกับรอยยิ้ม จริง ๆ ผมเข้าใจทุกคนนะว่าต่างก็มีปัญหาส่วนตัวกันทั้งนั้น ผมเองยังมีเลย เรื่องบางเรื่องเราเองก็ยังไม่พร้อมจะบอกใครจริง ๆ นั่นแหละ

 

 

 

‘’ปะ ขึ้นเรียนกันเหอะ’’ ผมตัดบทแล้วลากเก้ากับพีให้เดินไปพร้อมกันส่วนเอกก็เดินตามหลังมาเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรได้แต่มองตามเก้าตลอดเวลาด้วยสายตาที่ผมเองก็มองไม่ออกเหมือนกัน

 

 

 

 

 

...................................................................................................................................

 

 

 

 

 

ครืดด...ครืดด...

 

 

 

‘’ครับ พี่กฤต’’ ผมรับโทรศัพท์จากพี่กฤตทันทีเพราะหลังจากวันนั้นที่ให้พี่กฤตไปจัดการเรื่องร้านนั้น ผมก็ยังไม่ได้ไปที่นั่นอีกเลยและพี่กฤตก็ยังไม่ติดต่อมาจนกระทั่งตอนนี้

 

 

 

‘’พี่จัดการให้แล้วนะครับ’’

 

 

 

‘’ขอบคุณครับพี่กฤต’’

 

 

 

‘’แล้วน้องกันต์จะเข้าไปเมื่อไหร่ครับ’’

 

 

 

‘’กันต์ว่าจะเข้าไปเร็ว ๆ นี้แหละครับพี่กฤต’’

 

 

 

‘’เจ้าของคนเก่าเค้าบอกว่าจะพาเข้าไปแนะนำให้ลูกน้องในร้านรู้จักน่ะครับ’’

 

 

 

‘’ดีเลยครับ งั้นพี่กฤตว่างวันไหนบ้างอ่ะ กันต์จะให้พาไปหน่อย’’

 

 

 

‘’งั้นพรุ่งนี้นะครับ เดี๋ยวพี่จะโทรไปนัดเจ้าของคนเก่าอีกที’’

 

 

 

‘’ครับ’’

 

 

 

‘’งั้นพี่ไปทำงานต่อเลยนะครับ’’

 

 

 

‘’เดี๋ยวก่อนครับพี่กฤต’’

 

 

 

‘’ว่าไงครับ’’

 

 

 

‘’คือกันต์มีอีกเรื่องจะให้ช่วยอีกเรื่องนึงครับ’’

 

 

 

‘’เรื่องอะไรครับ’’

 

 

 

‘’คือกันต์อยากให้พี่กฤตไปจัดการพนักงานเซเว่นคนนึงน่ะครับ’’

 

 

 

‘’มีเรื่องอะไรหรือป่าวครับ’’

 

 

 

‘’ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีเค้าทำให้กันต์ไม่พอใจมาก ๆ กันต์เลยอยากให้พี่กฤตช่วยไปจัดการหน่อยได้ไหมครับ’’

 

 

 

‘’แล้วจะให้จัดการแบบไหนดีครับ’’

 

 

 

‘’เอาแค่ให้ออกจากงานก็พอครับ กันต์ไม่อยากเห็นหน้ามันอีก พอดีสาขานี้มันใกล้ ม. กันต์อ่ะ เลยเข้าบ่อย แต่กันต์ไม่ชอบมัน ไม่อยากเห็นหน้ามันน่ะครับ เลยอยากให้มันออกจากที่นั่นจะได้ไม่ต้องเจอมันอีก’’

 

 

 

‘’แค่นั้นจะพอหรอครับ’’

 

 

 

‘’แค่นี้ก็พอแล้วครับ’’

 

 

 

‘’ได้ครับ ว่าแต่ชื่ออะไร ทำอยู่เซเว่นสาขาไหนครับ พี่จะได้ไปจัดการถูก’’

 

 

 

‘’ชื่อภูครับ ภูดิส สาขาXXX ครับ’’

 

 

 

‘’โอเคครับ’’

 

 

 

‘’เอ่อออ .. พี่กฤตห้ามทำอะไรเกินกว่าที่กันต์บอกนะ’’

 

 

 

‘’รู้แล้วครับ พี่ต้องไปทำงานต่อแล้วนะ แค่นี้ก่อนนะครับ’’

 

 

 

‘’ครับ’’ ทำไมผมต้องกลัวพี่กฤตทำอะไรพี่ภูด้วยนะ ทำไมถึงต้องไปเป็นห่วงคนแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้ ผมหยุดความคิดของตัวเองก่อนที่มันจะสับสนไปมากกว่านี้ ตอนนี้แผนทุกอย่างที่ผมคิดไว้มันกำลังไปได้ด้วยดีแต่ผมยังต้องการความร่วมมือจากคนอีกคนนึงซึ่งผมคิดว่าเค้าจะยอมช่วยผมและจะไม่ห้ามในสิ่งที่ผมคิดจะทำต่อจากนี้ไป

 

 

 

 

 

........................................................................................................................................

 

 

 

 

 

คืนนี้พี่กฤตจะพาผมเข้าไปที่ร้านก่อนเพื่อจะไปแนะนำตัวให้เด็กในร้านทุกคนได้รู้จักผมก่อนว่าเป็นเจ้าของคนใหม่ของที่นี่ ทันทีที่มาถึงผมและพี่กฤตก็เจอกับพี่ชัยเจ้าของร้านคนเก่าที่มารอพวกผมอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะพาผมเข้าไปในร้านแล้วก็เรียกทุกคนมารวมกันเพื่อที่จะแจ้งให้ทราบทีเดียวแน่นอนว่าคนที่ผมรออยู่ยังไม่มาเพราะยังไม่ถึงเวลาที่เค้าคนนั้นจะเข้าร้านซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีเพราะผมยังมีเรื่องที่จะต้องทำก่อนที่จะเจอกับเค้า

 

 

 

 

 

‘’ทำไมน้องกันต์ไม่ถามพี่เลยล่ะว่าพี่ได้ที่นี่มาให้น้องกันต์ได้ยังไง’’ พี่กฤตถามผมทันทีที่เราอยู่กันสองคน ตอนนี้ผมกับพี่กฤตนั่งกันอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังของร้านส่วนพี่ชัยเจ้าของคนเก่าก็กลับทันทีที่แนะนำผมให้ทุกคนรู้จักแล้ว

 

 

 

‘’กันต์ไม่สนวิธีการหรอกครับ กันต์สนแค่ผลลัพธ์ของมันมากกว่า’’ ผมตอบพี่กฤตไปตามที่ผมคิด ผมไม่จำเป็นต้องรู้วิธีที่พี่กฤตได้มันมาเพราะรู้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแค่สุดท้ายแล้วมันเป็นไปตามที่ผมต้องการก็พอ

 

 

 

‘’หึหึ น้องกันต์เปลี่ยนไปเยอะเลยนะครับ’’

 

 

 

‘’แล้วมันไม่ดีหรอครับ’’

 

 

 

‘’ดีครับ พี่ชอบที่น้องกันต์เป็นแบบนี้’’

 

 

 

‘’ถึงกันต์จะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน แต่กันต์ก็ยังคงเป็นน้องกันต์ที่น่ารักของพี่กฤตอยู่นะ’’ ผมบอกพร้อมกับเข้าไปเกาะแขนอ้อนพี่กฤตทันที พี่กฤตไม่ได้พูดอะไรได้แต่หัวเราะแล้วก็ลูบหัวผม

 

 

 

‘’เอออ เพิ่งนึกได้ เรื่องที่ให้ไปจัดการพนักงานเซเว่นพี่จัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ’’

 

 

 

‘’ขอบคุณครับ’’ ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้พี่กฤต

 

 

 

‘’งั้นพี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวจะดึก’’

 

 

 

‘’กลัวพี่เกดว่าหรอครับ’’

 

 

 

‘’ฮ่า ๆ ๆ ใครบอก พี่ง่วงแล้วต่างหากล่ะ’’

 

 

 

‘’กันต์เชื่อพี่กฤตก็ได้ครับ คริคริ’’

 

 

 

‘’น้องกันต์อย่าแซวพี่สิครับ’’

 

 

 

‘’ฮ่า ๆ ๆ (^^)’’ ผมกับพี่กฤตคุยเล่นกันสักพักก่อนที่พี่กฤตจะกลับไป หลังจากที่พี่กฤตกลับไปผมก็คิดจะทำตามแผนขั้นต่อไปแต่ก่อนอื่นผมต้องหาผู้ช่วยก่อน ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดโทรไปหา...ไวท์

 

 

 

‘’ไวท์อยู่ไหนหรอ’’

 

 

 

‘’บ้าน กันต์โทรมามีไรป่าว’’

 

 

 

‘’ว่างไหม’’

 

 

 

‘’ว่าง ทำไมหรอ’’

 

 

 

‘’มาหาเราที่ร้านเดิมได้ไหม’’

 

 

 

‘’ได้ ๆ กี่โมงล่ะ’’

 

 

 

‘’ตอนนี้เลยได้หรือป่าว’’

 

 

 

‘’อืม ๆ เดี๋ยวออกไป’’

 

 

 

‘’โอเค’’ ผมกดวางสายจากไวท์ก่อนจะเดินออกจากห้องว่าจะไปเดินดูร้านสักหน่อย ผมเดินสำรวจร้านของผมจนทั่วแล้วก็คุยกับเด็กในร้านเพื่อทำความคุ้นเคยกันบางคนก็แก่กว่าผมบางคนก็เด็กกว่าผมทักทายทุกคนพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรจนตอนนี้ทุกคนก็ดูไม่ค่อยประหม่ากับผมแล้ว สักพักผมก็เดินออกมารอไวท์หน้าร้านไม่นานไวท์ก็มาถึงผมจึงพาไวท์เข้ามาคุยในห้องทำงาน ตอนแรกไวท์ก็ดูงง ๆ ที่ผมพามาที่ห้องผมจึงเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่ผมซื้อร้านนี้ต่อมาจากเจ้าของคนเก่า ไวท์จึงคลายความสงสัยลงได้

 

 

 

‘’แล้วนัดเรามามีเรื่องอะไรหรือป่าว’’

 

 

 

‘’คือเรามีเรื่องจะให้ไวท์ช่วยหน่อยน่ะ’’

 

 

 

‘’เรื่อง..??’’ ไวท์เลิกคิ้วมองผม

 

 

 

‘’คือเราจะให้ไวท์ช่วยแกล้งเป็นแฟนเราหน่อยได้ไหม’’

 

 

 

‘’หะ...!!!’’ ไวท์มองผมด้วยสีหน้าที่ตกใจมากจนผมกลัวว่าไว้จะไม่ยอมช่วยผม

 

 

 

‘’คือเรามีเหตุผลนะ ไวท์อย่ามองเราแบบนั้นสิ’’

 

 

 

‘’เหตุผลคือ’’

 

 

 

หลังจากนั้นผมจึงเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่ภูให้ไวท์รวมถึงเรื่องที่จะแก้แค้นพี่ภูด้วยผมเล่าให้ไวท์ฟังหมดอย่างไม่ปิดบัง

 

 

 

‘’อืมม เราเข้าใจทุกอย่างแล้ว’’

 

 

 

‘’ช่วยเราได้ไหม’’

 

 

 

‘’ได้สิ น่าสนุกจะตายแต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ’’ ผมมองหน้าไวท์ที่ตอนนี้ก็มองหน้าผมพร้อมกับยิ้มกวน ๆ มาให้

 

 

 

‘’ข้อแลกเปลี่ยนอะไร’’

 

 

 

‘’คือเราชอบเพื่อนกันต์อ่ะ อยากได้เบอร์’’

 

 

 

‘’หะ..!! (O^O)’’ ชอบเพื่อนผมหรอ คนไหนวะ พี เก้า หรือว่าเอก

 

 

 

‘’เพื่อนคนไหนล่ะ’’

 

 

 

‘’พี..’’

 

 

 

‘’อืมม ได้สิ แต่เราให้ได้แค่เบอร์นะที่เหลือไวท์ก็ไปสานต่อเอาเองนะ’’

 

 

 

‘’โอเค ตกลงตามนี้’’

 

 

 

‘’ถ้าจีบเพื่อนเราติดไวท์ห้ามทำเพื่อนเราเสียใจนะ แต่ถ้าจีบไม่ติดไวท์ก็ห้ามเสียใจนะ’’ คือผมจะบอกยังไงดีล่ะ คือเรื่องพีเนี่ยผมมั่นใจล้านเปอเซ็นต์เลยว่ายังไงไวท์ก็จีบไม่ติดหรอก เพราะผมดูออกว่าพียังรักพี่ไม้อยู่

 

 

 

‘’ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงหรอก เราสบาย ๆ อยู่แล้วเผื่อฟลุ๊ค แต่ถ้าจีบไม่ติดก็เป็นเพื่อนกัน’’

 

 

 

‘’อืมม’’ ในความรู้สึกผม ผมคิดว่าไวท์น่าคบกว่าพี่ไม้เยอะเลย แต่เรื่องแบบนี้เราก็ไม่สามารถไปบังคับใครได้อยู่แล้ว ขนาดตัวเราเองเรายังบังคับให้รักหรือว่าไม่ให้รักใครได้เลย

 

 

 

ก๊อก..ก็อก..

 

 

 

เสียงเคาะประตูดังก่อนที่นัทเด็กในร้านที่อายุน้อยกว่าผมหนึ่งปีจะเดินเข้ามา

 

 

 

 

 

‘’ว่าไงมาแล้วหรอ’’ ผมถามนัททันทีเพราะก่อนหน้านี้ผมบอกให้นัทคอยดูว่าพี่ภูมาร้านตอนไหนแล้วให้มาบอกผม

 

 

 

‘’ครับ’’

 

 

 

‘’ตามมาให้พี่หน่อยนะ’’

 

 

 

‘’ได้ครับ’’ นัทเดินออกไปสักพักก่อนที่ประตูจะเปิดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ใช่นัทแต่เป็นพี่ภูที่เดินเข้ามาพร้อมกับมองหน้าผมสลับกับไวท์อย่างงง ๆ

 

 

 

‘’เชิญนั่งครับ คุณภูดิส’’ ผมเชิญพี่ภูที่ตอนนี้มองหน้าผมทั้งอึ้งและงงพร้อม ๆ กันให้นั่งที่โซฟา

 

 

 

‘’กันต์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง’’ พี่ภูไม่นั่งแต่กลับถามผมพร้อมกับมองหน้าผมกับไวท์สลับกันไปมา

 

 

 

‘’ทำไมคุณภูเรียกเจ้าของร้านแบบนั้นล่ะครับ ต่อไปต้องเรียกว่าคุณกันต์นะ ใช่ไหมครับกันต์’’ ไวท์บอกกับพี่ภู แต่ประโยคหลังหันมาพูดกับผมพร้อมกับเดินมาโอบเอวผมผมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น พี่ภูมองมือไวท์ที่โอบเอวผมอยู่ก่อนจะมองหน้าผมด้วยสายตาที่ผมก็ไม่รู้ความหมายเหมือนกัน

 

 

 

‘’ครับ แล้วคุณกันต์เรียกผมมามีเรื่องอะไรจะคุยกับผมครับ’’ พี่ภูพูดพร้อมกับจ้องหน้าผมด้วยสายตาเจ็บปวด แต่ทำไมผมถึงต้องรู้สึกไม่ดีด้วยนะ

 

 

 

‘’กันต์’’

 

 

 

‘’หะ ว่าไงไวท์’’

 

 

 

‘’กันต์มีอะไรก็บอกเค้าไปซะทีสิ เค้าจะได้ออกไปสักที ไวท์อยากอยู่กับกันต์ตามลำพังอ่ะ’’ ไวท์พูดกับผมก่อนจะหันไปมองหน้าพี่ภูก่อนจะยิ้มน้อยให้ไป ส่วนผมก็มองหน้าไวท์แล้วก็มองหน้าพี่ภู ทันทีที่เราสบตากันมันทำให้ผมหวั่นไหวกับสายตาคู่นั้น ทำไมนะ ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้ตลอดด้วย

 

 

 

‘’ผมจะบอกคุณว่าต่อไปนี้คุณไม่ต้องร้องเพลงแล้ว ผมจะให้คุณเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วก็พนักงานทำความสะอาด แต่คุณไม่ต้องกลัวว่าจะได้เงินน้อยกว่าเดิมหรอกนะ เดี๋ยวผมเพิ่มเงินให้คุณเอง ผมจ้างคุณแพงนะ เพราะเท่าที่ผมดูคุณมานี่ ผมว่าเงินต้องสำคัญสำหรับคุณมากแน่ ๆ เลยใช่ไหมครับ’’ เราจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผมจะทำให้พี่ภูรู้สึกแบบไหนแต่สำหรับผม ผมผิดหวังที่พี่ภูเป็นคนแบบนั้น เป็นคนที่เห็นแก่เงินอย่างที่ผมพูดจริง ๆ และผมก็มั่นใจด้วยว่าพี่ภูจะยอมทำงานนี้เพราะตอนนี้พี่ภูโดนไล่ออกจากงานที่เซเว่นแล้ว พี่คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะพี่ภู

 

 

 

‘’มีแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมจะได้ไปทำงาน’’ พี่ภูบอกพร้อมกับมองหน้าผม

 

 

 

‘’แค่นี้ครับ เชิญ’’ ไวท์ตอบคำถามนั้นแทนผมที่พูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ ผมควรจะดีใจสิที่ทุกอย่างมันเป็นไปตามที่ผมวางแผนไว้แต่ทำไมเอาเข้าจริง ๆ ผมถึงต้องเสียใจนะ ผมแค่คิดอยากจะให้พี่ภูปฏิเสธข้อเสนอของผมเพื่อให้ผมรู้ว่าพี่ภูไม่ใช่คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงินอย่างที่ผมคิดแต่มันก็ไม่ใช่พี่ภูไม่ปฏิเสธพี่ภูยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงินจริง ๆ

 

 

 

‘’เดี๋ยวก่อนครับ’’ ผมเรียกพี่ภูก่อนที่จะเดินออกไป พี่ภูหันมามองหน้าผมนิดนึง

 

 

 

‘’มีอะไรครับ’’

 

 

 

‘’งานแรกสำหรับวันนี้ของคุณคือต้องไป...ล้างห้องน้ำนะครับ’’ ผมบอกพร้อมกับส่งยิ้มให้พี่ภู พี่ภูมองหน้าผมอึ้งไปนิด ๆ ก่อนจะยิ้มกลับมา

 

 

 

‘’ครับ...คุณกันต์’’ พี่ภูพูดจบก็เดินออกไปทันที

 

 

 

‘’มีความสุขไหมกันต์ที่ได้แก้แค้น’’ ไวท์ถามผมทันทีที่ประตูห้องปิดลง

 

 

 

‘’อืมม มีสิ มากด้วย’’ ผมตอบแต่ไม่ได้หันไปสบตากับไวท์เลยสักนิด ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมทำหน้าแบบไหนอยู่แต่ผมกำลังพยายามที่จะยิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุข ยิ้มอย่างผู้ชนะ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันยากจังนะหรือว่าวันนี้ผมเหนื่อยเกินไป ใช่ ผมต้องเหนื่อยเกินไปแน่ ๆ

 

 

 

‘’คนที่มีความสุขทำไมถึงทำหน้าแบบนี้ล่ะ เราจะถามกันต์อีกทีนะว่าที่ทำอยู่เนี่ยกันต์มีความสุขจริง ๆ ใช่หรือป่าว กันต์ไม่ต้องตอบเราก็ได้นะ แต่กันต์เอาไปคิดแล้วก็ตอบตัวเองดีกว่า’’ หลังจากที่ไวท์พูดจบความเงียบก็ปกคลุมเราทั้งสองคนทันที ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปากของผม คำถามของไวท์ผมก็ยังจะยืนยันเหมือนเดิมว่าผมมีความสุขดีกับทุกวันนี้จริง ๆ นะ ทำไมถึงไม่มีใครเชื่อผมล่ะ ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามที่ผมวางแผนไว้ผมก็ต้องมีความสุขสิ ผมต้องมีความสุข...!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

*********************************************************************