[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

 

Next Lesson 002: ครั้งที่ 3(อ้น)


           ผมเองก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้างในเวลาแบบนี้ แต่ในเมื่อผมตัดสินใจแล้วว่าจะทำ ผมก็คงต้องทำ ผมผลักประตูร้านเข้ามา สอดส่ายสายตาเพื่อมองหาใครคนหนึ่ง
 

 

"มากี่ที่คะ"

"นัดเพื่อนไว้ครับ" ผมตอบบริกรสาวน้อยด้วยคำว่า "เพื่อน"

 

            ผมมองไปยังโต๊ะติดขอบกระจก ก็พบร่างระหงของสาวสวยคนหนึ่งที่ปล่อยผมยาวดำขลับ ขัดกับผิวละเอียดสีขาวอมชมพูของเธอ ริมฝีปากสีแดงสดเผยอออก

 

"อ้นคะ ... ทางนี้"

 

 เธอยกแขนเรียวเล็กขึ้นเล็กน้อยพลางกวักมือ

            ผมเดินมาตามเสียงเรียกพร้อมยิ้มจางๆ ให้เธอก่อนนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเธอ เธอใช้มือบอบบางของเธอเป็นจุดวางคางเรียวยาวได้รูป เอียงหัวแล้วยิ้มหวานให้ผม ผมมองดวงตากลมโตดำขลับคู่นี้อีกครั้ง ดวงตาคู่ที่เคยทำให้ผมตกหลุมรัก แต่ขณะเดียวกันดวงตาคู่นี้ก็เคยหรี่มองผม พร้อมคำพูดประชดประชันบ่อยๆ

 

"ก้อยดีใจน้า ที่นานๆ อ้นจะมีเวลาให้ก้อย แถมวันนี้ยังนัดก้อยเองด้วย" นาทีนี้ที่ผมทำได้คงแค่ส่งยิ้มตอบไป

            “ก้อยมาถึงนานหรือยังครับ ขอโทษนะที่มาช้า รถมันติดน่ะ" 

            "ก็ซัก 10 นาทีแล้วค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก รอมา 1 ปีแล้ว เดี๋ยวก็ชิน" 
           

“คิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอแฟนที่ชอบทำตัวเหมือนยุ่งซะแล้ว”

 

“ที่บ้านยุ่งๆ น่ะครับ แอมก็ไปหอแล้ว ผมเลยต้องช่วยแม่เคลียร์บัญชี”

 

"อยู่เคลียร์บัญชี?....แล้วเมื่อวานไปไหนมาคะ โทรไปก็ไม่รับ ก้อยโทรเข้าบ้าน พี่สร้อยก็บอกอ้นไม่อยู่"

 

"ไปทำงานกับเพื่อนมาน่ะครับ ไม่ได้เปิดเสียงไว้" ก้อยมักถามผมแบบนี้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ไปไหน กับใคร ทำไม อย่างไร

 

"ดีเนาะ ถ้าก้อยจะเป็นจะตายอะไร โทรหาแฟนไม่รับแบบนี้ จะทำยังไง" สาวอารมณ์เสียยังคงปลดปล่อยอารมณ์ของเค้าออกมา

 

"ทำตัวให้ก้อยภูมิใจหน่อยไม่ได้หรอคะ ว่าอ้นเป็นแฟนก้อย ช่วยทำแบบผู้ชายคนอื่นๆ เค้าทำกันน่ะ" นี่คือบทสนทนาปกติของผมกับก้อย ที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่เจอกัน

 

 

"งั้นเดี๋ยวผมเดินไปตักอาหารให้นะ" เห็นทีผมต้องสงบศึกที่อาจเกิดจากความโมโหหิวของก้อย เธอพยักหน้าตอบ พลางกอดอกเอนหลังไปพิงเบาะ พร้อมเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะทำเมินหันหน้าไปทางอื่น
 

 

ผมเดินออกมาตามทางเดินเพื่อไปซูชิบาร์ เลือกอาหารที่ก้อยชอบ พร้อมกับครุ่นคิดตลอดเวลาว่า ผมจะทำอย่างไร มีวิธีไหน พูดอย่างไร ที่จะทำให้เรา 2 คน เจ็บน้อยที่สุด เพราะวันนี้ผมไม่มั่นใจแล้วว่า ผมยังรู้สึกกับก้อยเหมือนเดิมหรือเปล่า มันไม่ได้ผิดที่มีใครเข้ามา แต่มันเป็นรอยร้าวที่ก่อตัวมานาน ผมยอมรับว่าที่ผ่านมา ผมอดทนเธอได้ ยอมเธอได้ และพร้อมจะให้อภัยเธอเสมอ แต่ทุกอย่างมันก็ทำให้ผมกลับมาคิดว่าถ้า ณ วันนี้ ผมรักก้อยไม่ได้เหมือนที่เคย อดทนไม่ได้เหมือนเคย และยอมไม่ได้เหมือนเคย ก้อยเองนั่นแหละ ที่จะเป็นคนเสียใจในอนาคต และผมคงเป็นไอ้เลวที่โคตรเห็นแก่ตัว
 

 

หลายวันที่ผ่านมา ผมเหมือนคนหาทางออกในวงเวียนความรู้สึกตัวเองไม่เจอ ผมไม่ใช่เกย์ ผมไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย และไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องผู้ชาย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อผมเจอพี่นัท ความรู้สึกแบบนั้นมันถึงเกิดขึ้นมา ที่สำคัญ

 

 

 

 

มันเกิดขึ้นกับผู้ชายอย่างพี่นัทคนเดียวเท่านั้น

 

 

         

ความสับสนที่ผมบอกมันทำให้ผมลองทำบางอย่าง เพื่อทดสอบใจตัวเอง ทดสอบความรู้สึกโง่ๆ ของตัวเอง ผมคิดว่า ถ้าสิ่งที่ผมทำนี้มันไม่ใช่ ผมเองที่จะรู้สึกไม่ดี และมันก็จะได้เป็นบทสรุปให้ผมได้ว่า ผมไม่ใช่ หรืออย่างร้ายแรงที่สุด พี่นัทอาจถีบผมร่วงรถ หรือต่อยผมจนหงายหลัง







 

 

ผมขโมยจูบพี่นัท!

 

 

 

 

แต่ตอนที่ผมบรรจงกดริมฝีปากของผมกับพี่นัท มันกลับกลายเป็นความรู้สึกอบอุ่น ริมฝีปากของพี่นัทหอม หวาน และนิ่มนวล กลิ่นกลายพี่นัทหอมอ่อนๆ แบบไม่ได้ปรุงแต่งด้วยน้ำหอม แต่มันหอมแบบที่ไม่ใช่กลิ่นของผู้ชายและผู้หญิง มันเป็นกลิ่นที่เร้าอารมณ์ผมอย่างบอกไม่ถูก ทั้งหมดมันทำให้ผมอารมณ์เตลิดไปไกลจนผมเผลอใช้ปลายลิ้นลุกล้ำไปในปากของพี่นัทเพื่อควานหาต้นตอของความหวาน ซ้ำร้ายไปกว่านั้น มือของผมยังปีนป่ายสะเปะสะปะไปที่ผิวนิ่มลื่นของพี่นัท จนต้องหาที่ยึดเกาะที่แผ่นหลัง ก่อนที่มันจะล้วงลึกไปเกินกว่าที่พี่นัทจะอนุญาต  ผมยอมรับอย่างไม่อายเลยว่า ผมมีอารมณ์ แต่ก็เป็นพี่นัทที่ผลักผมออก ไม่ยอมพูดกับผมอีก และเดินจากผมไป 
 

 

ถ้าผมยังไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองแบบนี้ แต่ยังดันทุรังที่จะคบก้อยต่อไป หรือร้ายไปกว่านั้น ผมยังดึงดันที่จะพยายามติดต่อพี่นัท ผมก็คงเป็นไอ้ชั่วที่โคตรเห็นแก่ตัว

 

 

 

ผมจึงต้องทำให้ทุกอย่างเป็น 0

 

 

เสียงหัวเราะของก้อยที่กำลังขำเรื่องเล่าตลกของตัวเองดังขึ้นปลุกสติผม ผมก็ไม่รู้ว่าก้อยขำอะไรอยู่ แต่วินาทีนี้ ผมกำลังรวบรวมความกล้า แล้วจับมือก้อยเพื่อจะบอกความรู้สึกที่มีตอนนี้ให้ก้อยฟัง แต่เหมือนมีสายตาใครบางคนจ้องมองผมจากด้านหลัง ผมหันกลับไปมองตามสัญชาตญาณมนุษย์

 

 

พี่นัท!

 

เราสบตากันครู่หนึ่ง ก่อนที่พี่นัทจะเดินจากไป ในหัวของผมว่างเปล่า หูของผมได้เพียงเสียง วิ๊งงงงงงง  ลากยาว ท้องไส้ผมปั่นป่วน ผมลุกขึ้นเดินตามพี่นัทออกไปทางหน้าร้าน โดยไม่ได้สนใจเลยว่า หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามผมกำลังถามอะไรผม
       

ผมกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามพี่นัท  ตอนนี้ผมคิดเพียงแค่ ผมต้องอธิบาย ผมต้องบอก ผมต้องพูด แม้จะไม่รู้ว่าผมจะอธิบายเรื่องอะไร แล้วไม่รู้ด้วยว่า พี่นัทหลบหน้าผมทำไม

 

“พี่ครับ แฮ่ก แฮ่ก” โคตรเหนื่อย แต่ในที่สุด ผมก็มาทัน พี่นัทยืนมองถนนทอดยาวไปไกลโดยไม่ได้สนใจผมเลยสักนิด

“...................”  พี่นัทหันมามองผม แต่ช่วงวินาทีนี้มันช่างโคตรเงียบ พี่นัทไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ

 

“แฮ่ก แฮ่ก พี่รู้ไหม ผมโคตรเหนื่อยเลย พี่เดินเร็วจนผมวิ่งตามมาแทบไม่ทัน

 

“...................” 

 

“พี่ทำไมไม่รับสายผมครับ” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เค้าคิดอะไร รู้เพียงแค่ ผมต้องอธิบาย ต้องถาม ต้องพูด

 

“...................” ความเงียบ คือคำตอบที่พี่แสดงต่อผม ใจของผมมันโคตรทรมาน วินาทีนี้ผมรู้สึกเหมือนว่าผมทำผิดมหาศาล ได้แต่คิดวนไปวนมาว่าผมทำอะไรผิดกับพี่เค้าบ้าง

 

“พี่ครั......”

 

“มึงต้องการอะไรวะอ้น?” คำถามที่แสนเย็นชาจากพี่นัทวิ่งตรงสู่หัวใจของผม แววตาพี่นัทตอนนี้ ที่เคยส่องประกายแวววาวสดใส กลับมองไม่พบความสว่างแบบนั้นอีก ผิวขาวของพี่นัทยิ่งทำให้พี่นัทดูเย็นยะเยือกเหมือนเจ้าชายน้ำแข็ง ปากชมพูที่เคยสร้างรอยยิ้มหลากอารมณ์ที่ผมเคยเห็น เวลานี้กลับกลายเป็นเพียงริมฝีปากที่เผยอออกเพื่อตอบโต้ผมด้วยความเยือกเย็นเท่านั้น...

 

“พี่นั......” ผมพูดอะไรไม่ออก นอกจากเรียกชื่อพี่เค้าซ้ำไปมา เพียงหวังว่าพี่นัทรำคาญผม แล้วเอ่ยปากด่าผมซักคำ

 

“ช่างแม่งเหอะ กูไม่ได้คิดอะไร?”  กูไม่ได้คิดอะไร? ผมไม่รู้ว่าพี่นัทหมายถึงเรื่องไหนในช่วงเวลาที่เรารู้จักกัน แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ผมจูบ

 

 

 

 

ช่วยคิดอะไรกับผมหน่อยได้ไหมครับ


 

 

“ฟังผมก่อนพี่”

 

 ผมยื่นมือเพื่อจะจับไหล่คู่เดิมที่เคยจับ แต่พี่นัทกลับปัดมือผมออก ผมต้องอธิบาย ต้องถาม ต้องพูด......แวบหนึ่งของความรู้สึกผมเห็นแววตาของพี่นัทรื้นไปด้วยน้ำใสๆ เชี่ยเอ๊ย ทำไมผมพูดไม่ออกวะ 

 

         "นั่น ... ก้อย .... แฟนของผม ... ครับ...เรา....”  ไม่ทันจบคำอธิบาย พี่นัทส่ายหน้า มองผมด้วยแววตาโคตรเย็นชากว่าเดิม เหมือนผมโดนแท่งน้ำแข็งเป็นพันๆ แท่ง ทิ่มไปที่อก แล้วพี่นัทก็ค่อยๆ หันหลังเดินจากผมไป .....เป็นครั้งที่ 2

            หัวใจของผมตอนนี้เหมือนหลุดไปพร้อมการเดินจากไปของพี่นัท ที่ยิ่งก้าวออกไปไกล ใจของผมก็เต้นช้าเข้าไปทุกที ผมรู้แล้วครับ ว่าตอนนี้ หัวใจของผม มันไม่ได้อยู่ผมอีกต่อไป

หัวใจของผม มันไปอยู่ที่ปลายเท้าพี่นัท ที่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน มันก็พร้อมจะไปกับพี่


 

 

ผมหันหลังแล้วเดินกลับมา เพื่อไปสะสางธุระบางอย่างให้เสร็จ ก่อนที่เริ่มทำตามหัวใจตัวเองกับใครบางคน เพราะผมสาบานกับตัวเองแล้วว่า

 

 


 

 

ผมจะไม่ยอมให้พี่นัทเดินหันหลังจากผมไป

เป็นครั้งที่ 3

      
 

 

อ้น  

 

   

----------------------------------------------------------


จบแล้วครับ เรียบร้อยโรงเรียนณกร ตอนพิเศษ ตอนที่ 2 จากอ้นครับ
เห็นไม๊ว่าไม่ใช่แค่นัทที่รู้สึกไม่ดี แต่อ้นก็ดูจะมีปัญหาหัวใจเหมือนกัน
แล้วแบบนี้ ก้อยจะยอมได้ยังไง 
เอาเป็นว่าตอนหน้า มาติดตามกันต่อนะครับ

รักคนอ่านทุกคนเลยยยย


ปล.

ยังไงฝากแฟนเพจของเรื่องด้วยนะครับ ^_^


https://www.facebook.com/LessonsOfLoves