[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

Lesson 011th โลกของเรา

“เย็นนี้มึงไม่ไปไหนหรอวะ” ผมถามหยั่งเชิงอ้น เพราะนาฬิกาที่หน้าจอมือถือของผม มันบอกเวลาว่านี่ 18.15 น. ถ้ากะเวลาไปเมก้าตามนัดของก้อย อ้นก็น่าจะเดินทางไปได้แล้ว

“ไม่นี่ครับ” อ้นตอบเสียงเรียบ “พี่อยากไปไหนหรือเปล่า” และกลายเป็นอ้นเองที่หันกลับมาถามผม

“เปล่า จะได้กินข้าวเสร็จแล้วรีบกลับบ้าน เดี๋ยวแม่ก็ห่วงแย่”

“ผมโทรบอกแม่แล้วครับ” ผมเลิกคิ้วมองหน้ามันขณะฟังคำตอบ

“แล้วก็บอกแม่อีกด้วย ว่าคืนนี้จะนอนค้างที่บ้านพี่อีกคืน” ไอ้สาดดดดดดดดด
   
            แล้วผมก็ได้แต่แอบอมยิ้ม แปลกเหมือนกันว่ะ ที่ผมรู้สึกโล่งใจที่อ้นไม่ได้มีทีท่าว่าอยากไปพบก้อยตามนัด ส่วนจะด้วยเหตุผลอะไรช่างเถอะ ผมขี้เกียจถาม ผมบอกแล้วไง ว่าผมเคารพการตัดสินใจของอ้น

 

--------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น เราสองคนก็ไปถึง โรงเรียนศรัญราษฎร์บำรุง ของอ้น นี่โรงเรียนมันกับผมใกล้กันขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย โรงเรียนของอ้นอยู่ติดคลองที่ไหลเชื่อมมาบรรจบกับโรงเรียนผมได้ แต่ที่สำคัญ โรงเรียนนี้ ต้องเดินเท้าเข้าไปเกือบกิโลเมตร เพราะอย่างที่บอกครับ มันเป็นโรงเรียนติดคลอง ซึ่งสมัยก่อนที่นี่จะเป็นแหล่งตลาดศูนย์กลางใหญ่อีก 1 แห่งของอำเภอ ทำให้การสัญจรส่วนใหญ่ต้องเดินทางกันทางน้ำ แต่พอมีถนนเข้ามา ตลาดน้ำแห่งนี้ก็ค่อยๆ เสื่อมความนิยมลง เช่นกันครับ ถ้าต้องการมาถึงโรงเรียนแบบเทียบหน้าประตูโรงเรียน ต้องมาทางเรือครับ แต่ผมว่ายน้ำไม่เป็น ฝันเหอะว่าผมจะขึ้นเรือ

“ไอ้อ้น พักแป๊บดิ โคตรเหนื่อยอ่ะ นี่มึงเดินเข้าโรงเรียนแบบนี้ทุกวันเลยหรอ” อ้นหันมายิ้มแล้วเดินมาคว้าข้อมือผม

“ยังไม่แก่เลย เหนื่อยง่ายจังพี่ เดินแบบนี้สุขภาพจะได้ดีไง ไปเร็วๆ ผมอยากให้พี่เห็นห้องทำงานผม” ไม่พูดเปล่า มันจับข้อมือของผม แล้วลากผมให้เดินตามมันทันที

“ครูอ้น มาโรงเรียนหรอคะ ขยันจังเลย” เสียงผู้ปกครองละแวกนั้นทักทาย

“ครูอ้น สวัสดีค่ะ”

นี่แฟนคลับมึงเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย มึงลงสมัคร ส.ส.เลยไม๊?

แต่ท่ามกลางแดดยามเช้าที่สาดแสงลงมา ระยะทางไกลโคตรสำหรับผม ทั้งหมดกลับดูผ่านไปอย่างว่องไว เพราะมือคู่นี้ มือที่จับข้อมือให้ผมเดินตาม

ผมอยากเดินแบบนี้ไปจนถึงอนุเสาวรีย์ชัยฯ เลยแฮะ

เราเดินมาถึงโรงเรียนก็พบกองทัพครูที่มาทำงานกันของโรงเรียนที่นี่ กวาดสายตามองก็พบเพียงครูอ๊อดเท่านั้นที่ผมรู้จัก

“สวัสดีครับ ป้าอ๊อด” อ้นทักคุณครูอ๊อด และเดินนำผมเข้าไป

“คุณอ้น ติดต่อยากจริงๆ อ้าวววววว ครูนัท มากับเค้าด้วยหรอ” ผมยกมือไหว้ครูอ๊อดและครูท่านอื่นๆ รวบเดียวแบบ ส.ส. ไหว้ตอนหาเสียง

“ครูที่ไหนเนี่ยอ้น หล่อน่ารักเชียว” เสียงครูอีกคนเอ่ยชมผมมาไกลๆ นี่ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ ฮ่าฮ่าฮ่า

“พี่นัทสอนอยู่พิริยาลัยครับ วันนี้มาช่วยผมทำงาน เพราะโรงเรียนพี่นัทก็จะประเมินหลังโรงเรียนเรา พี่เค้าเลยอยากมาดูงานไว้น่ะครับ” ตอแหล .... ได้ข่าวว่ามึงบังคับกูมาเหอะ

“ครับครู” ผมยิ้มแหะๆ

“ดีๆ ได้ครูคอมเก่งๆ มาช่วยอีกคน งานจะได้เสร็จไวๆ” ครูผู้หญิงอีกท่านเอ่ยขึ้นมาแล้วยิ้มมาทางผม

“ว่าแต่แก 2 คนไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ครูอ๊อดยังสงสัย ถามออกมาเหมือนเป็นตัวแทนแห่งเสรีภาพ เพราะตอนนี้สายตาครูทุกคู่จับจ้องมาที่เรา 2 คน

“ก็หลังอบรมผมให้พี่เค้าช่วยดูงานให้ครับ เลยรู้จักกัน”

“แล้วนี่.....” สมกับเป็นเพื่อนซี้ครูเหน่งครับ ผู้หญิงอยากรู้ ฮ่าฮ่าฮ่า

“แล้วป้าอ๊อดมีอะไรให้ผมช่วยทำครับ” อ้นรีบชิงตัดหน้าคำถาม

“อ่อ เออ ป้าเอาวางไว้ในห้องคอมหนูแหละ ยังไงช่วยคนแก่หน่อยนะ” อ้นยิ้มรับ แล้วก้าวเท้ายาวๆ พาผมไปที่ห้องคอมพิวเตอร์

คุณครูพรหมพัชร รายรัตน์

ผมอ่านชื่อนามสกุลเจ้าของห้องขณะเดินสำรวจภายในห้องคอมพิวเตอร์ ผมเดินลัดเลาะไปตามผลงานรางวัลต่างๆ ของนักเรียน จนมาสะดุดที่ภาพถ่ายนักเรียนอนุบาลใส่กรอบสีแดงสด ผมยืนเพ่งมองภาพนี้เนิ่นนาน มันเป็นภาพธรรมดาๆ ครับ แต่ที่ผมชอบคือ ทิศทางของมุมกล้อง การจัดแสง และการให้ความรู้สึกของภาพ

สวยว่ะ

“ดูอะไรพี่” ไอ้อ้นทักผมให้ตกใจ แต่ที่ตกใจกว่าคือมือปลาหมึกของมันเลื้อยมากอดเอวผมไว้จากด้านหลัง พร้อมชะโงกหน้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่

“ไอ้อ้น เดี๋ยวครูก็มาเห็นหรอก”  ผมดุมันและพยายามแกะมือมันออกจากเอวผม

“ภาพนี้ผมถ่ายเองนะ สวยละสิ”

“สวยดี ชอบ  มึงเรียนจบคอมมาหรอ หรือจบนิเทศน์?”

“เปล่าพี่ ผมจบสังคม เอกประวัติศาสตร์มา” ผมเอียงหน้ากลับไปมองมันว่ามันตอบแบบกวนตีนหรือเปล่า จบสังคม สอนคอม แล้วเสือกถ่ายรูปสวย

ฟอด.........

ไอ้สาดดดด 2 รอบแล้วนะมึง ผมแกะแขนมันหลุดแล้วด้วยความฉุน แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของมัน

“แล้วทำไมมาสอนคอมอ่ะ”

“ก็ผมเก่งนี่พี่” ผมจ้องตามันอีกครั้ง ถามหาคำตอบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า อ้ะๆ ก็ผมมาเป็นครูสังคม แต่ทีนี้ครูคอมเขาขาด เขาเลยให้ผมสอนแทนไงพี่”

“อ่อ ถึงว่า...”

“อะไรพี่”

“โง่คอมชิบหาย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ผมหัวเราะสะใจ

“ถ้าไม่โง่คอมแบบนี้ จะได้ แฟนเป็นครูคอมหรอคร๊าบบบ”

ผ่างงงง

หน้าผมทั้งร้อน ทั้งแดงอย่างที่ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ได้

“กวนตีน กูยังไม่เคยบอกมึงเลยว่าจะเป็นแฟนมึง กูเป็นผู้ชาย ...ฝันเหอะ”

“อ้อ ผมลืมไป มีครูอะไรนะ ครูนิ่มอยู่แล้วนี่”

“มึงก็มีก้อยอยู่แล้วป่ะวะ” ถึงประโยคนี้ผมโคตรอยากตบปากตัวเอง ไอ้นัทเอ๊ย อ้นมันเพิ่งบอกว่ามันเลิกกันไปแล้ว มึงจะฟื้นฝอยหาอะไร

“เอ๊ย อ้น กูขอโทษนะเว๊ยกูแซวขำๆ น่ะ” ผมรู้สึกผิดเลยขอโทษมัน ที่เห็นมันหน้าม่อยลงไป

“ไม่เป็นไรครับพี่.....” มันก้มหน้าลงหลบตาผม

“ผมโกรธแฟนตัวเองไม่ลงหรอก ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดด!

------------------------

ผมเหลือบมองเวลาที่แขวนบนฝาผนังห้องคอมของอ้น นี่มันเกือบ 2 ทุ่มแล้วหรอวะเนี่ย แต่ก็คุ้มค่าครับ เพราะงานเอกสารทั้งหมด ผมช่วยอ้นพิมพ์จนเสร็จ ส่วนอ้นก็ทำพวกงานรูปเล่ม เดินรวบรวมหลักฐานต่างๆ ถ่ายเอกสารขึ้นลงห้องคอมกับห้องธุรการเป็นว่าเล่น (เพราะห้องคอมมันอยู่ชั้น 1 แต่ห้องธุรการอยู่ชั้น 2) สุดท้ายด้วยความเหนื่อยนรก ผมเลยนั่งเหยียดขายาวๆ ลงบนพื้น แผ่นหลังของผมพิงโซฟาในห้องคอม นี่คือท่าที่สบายที่สุดแล้วผมว่า แล้วผมก็พบว่าเรากลายเป็นคนกลุ่มท้ายที่หลงเหลืออยู่ในโรงเรียนนี้

“หิวไหมพี่ เดี๋ยวผมพาไปกินก๋วยเตี๋ยวเป็ด” ใจคอมึงนี่ไม่พ้นเป็ดเลยนะไอ้อ้น

“แถวไหนวะ” ผมเกาหัวยิกๆ เพราะหิวหูตาลาย

“แถวหน้าปากซอยโรงเรียนครับ ว่าแต่ พี่ชอบกินก๋วยเตี๋ยวเป็ดแบบไหน”

“ก๋วยเตี๋ยวเป็ดมันมีกี่แบบวะ ก็เห็นมีแต่เป็ด เป็ด เป็ด”

“มีดิพี่ พี่ชอบแบบไหน เป็ดน้ำเยอะ  เป็ดน้ำย้อย เป็ดแล้วย้อย....”

“ไอ้กามมม!” ผมด่ามันด้วยความอาย ไอ้นี่ทุกวันมันยิ่งกามว่ะ “มึงกินไปคนเดียวเหอะ ไอ้สาดดด”

“โอเคๆ งั้นคืนนี้ผมไปกินที่บ้านพี่นะครับ” มันพูดพร้อมเหยียดตัวมานอนคว่ำบนโซฟาที่ผมนั่งพิงอยู่พร้อมจับใบหูผมขยี้ไปมา

“ไม่เอา......”

“เอานะ.....”

“ไม่เอาโว๊ย....”

“เอาน้า.....”

“ไม่เอาโว๊ย....กูเจ็บ”

 “เอานะ...นะนะนะนะนะนะนะนะนะ คืนเดียว พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับบ้านแล้ว”

แล้วคิดว่าถ้ามันอ้อนขนาดนี้ ผมจะใจแข็งได้ไหมครับ

ไอ้อ้นนนนนนนนนนนนนน!

To be continue

ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างอ้นกับนัทค่อนข้างคืบหน้าไปมากๆ

ใครที่อ่านถึงตอนนี้ผมว่าคงจะหลงรักไอ้ 2 คนนี้ได้ไม่ยากเนาะ

ส่วนตอนหน้ารับรอง อ้าปากค้างแน่นอน

ขอบคุณที่อ่านและติดตาม

ฝากรีวิว ฝากโหวต ฝากคอมเมนท์ด้วยนะครับ