นิมิต

                                 
ในแต่ละวัน การใช้ชีวิตของฉัน มันไม่ได้เรียบง่ายเหมือนใครๆ ด้วยความสารถพิเศษที่คนอื่นไม่มี
การมองเห็นกลุ่มพลังงานได้ ทั้งกลางวันและกลางคืนการได้กลิ่น ได้ยิน หรือสัมพัส อ่าน ตัวอักษรแล้วรับรู้ถึงจิตใจคนอื่นได้  ถ้าเป็นคนอื่น เค้าคงว่าฉันเป็นตัวประหลาดละนะ เพราะมีอะไรที่ไม่เหมือนกันกับคนอื่น และทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น มีฉันคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้มันได้ เมื่อบอกใครไป เค้าคงว่าฉันบ้าแน่ๆ และยิ่งความฝันของฉัน มันเป็นลางบอกเหตุการล่วงหน้า และอดีตที่เกิดขึ้นกับตัวฉัน
ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นกับฉันมาบ่อย จนฉัน อายุ ครบ ๓๓ ปี แต่มันก็ไม่เคยที่จะหยุด และหมดไปเลย
เมื่อ ๕ ปีก่อน ฉันนั้นเป็นหนัก ถึงขั้นหลอนไปเลยแต่ฉันก็ผ่านมันมาได้เพราะ การปฎิบัติธรรม และการชักชวนมาฝึกจิต มันทำให้ฉันควบคุมมันได้ดี
และมีอีกหนึ่งในตัวฉันได้ปรากฎขึ้น แล้วบอกกับฉันว่า
" ฉัน และเค้า คือคนเดียวกัน  "
 
..เหตุการเมื่อ ๕ ปีก่อน ..
 
ระหว่างการสนทนาธรรมตามปกติที่เคยทำ มีพี่เลี้ยงธรรมท่านหนึ่งได้มอบหมายให้ไปทำสมาธิ
โดยบอก ขั้นตอน อย่างระเอียดให้ไปทำตาม
 
พี่เลี้ยงธรรม    " วันนี้ ก่อนจะเข้านอน หรือ เสร็จภาระกิจ ในชีวิตประจำวันให้ทุกคน กำหนดจิต กำหนดใจ จดจ่อ กับร่างกาย เข้าสู่สมาธิกันให้ดีๆนะ เมื่อมีอะไรติดขัดสงสัย ให้มาถามในห้องสนทนา "
 
เสียงของชายวัย ๔๐ กว่าๆ ผ่านรอดออกมาจากลำโพงของคอมพิวเตอรืที่ตั้งข้างหน้า ได้บอกขั้นตอน และหน้าที่ควรปฎิบัติไว้ 
และเมื่อถึงเวลา ก่อนเข้านอน ฉันเองต้องเข้าสมาธิเสมอๆ เพราะคิดว่าทำแล้วหลับสบาย หลังจากนั้นก็หลับตาลงอย่างมีสติ เสร็จภาระกิจจึงเข้านอน
 
..เสียง อึ้งอือ เสียงดาบกระทบกัน เสียงเหมือนคนตะโกน ดังจนฉันลืมตาดู 
ภาพที่ปรากฎขึ้นต่อหน้านั้น มันไม่ใช้ห้องนอนของฉัน แต่มันคือสนามรบที่มีคนใส่ชุดไทยโบราณ กำลังทำสงครามกันอยู่ ฉันนั่งนิ่ง เงียบ ขยับไม่ได้แม้กระทั้งขา สมองอื้ออึงไปหมด นี้เป็นครั้งแรกที่ มาปรากฎ ในสถานที่ในฝัน ที่ชัดเจนที่สุดในชีวิต
 
 " เฮ้ย เฮ้ย ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เองจะนั่งนิ่งทำไมวะ เดี่ยวก็ตายดอก ฟ่าออกไป "
 
เสียงนั้นดังขึ้นในฝูก คนที่กำลังปะดาบฟัน ยิ่งตกใจไปมากกว่านั้น 
ฉันเองเป็นชาย เนื้อตัว มีบาดแผลและเลือด ในมือ มีดาบสองข้าง ด้านหน้าที่เห็นนั้น เป็นรูปร่างชาย
สูงใหญ่กำยำ 
 
" ข้าคือเอ่ง และเอ่งคือข้า ในตัวเอ่ง คือข้าในตอนนี้ "
 
ฉันสะดุ้งตื่นสุดแรง หัวใจเต้นรั่วด้วยความกลัว
เพราะไม่เคยคิดว่า ในสนามรบจริงๆนั้นจะน่ากลัวขนาดนี้
และอีกอย่าง ฉันในตอนสมัยนั้น เป็นนักรบ
       ฉันเคยเป็นนักรบมาก่อนจริงๆด้วย