นิมิต

.............อดีตชาติเรารู้ได้ เห็นได้ด้วยตนเอง อันนี้เป็นคำบอกกล่าวมาจากพระปฎิบัติโดยตรง

ท่านบอกว่า ยิ่งใครฝึกสมธิได้ดี ยิ่งรู้ ยิ่งเห็นกรรมเก่าในอดีต และอดีตชาติว่าตนเองนั้นเคยเป็นใคร

ฉันเองก็เชื่อแบบนั้น และฉันเห็นด้วยฝัน

ไม่เคยเห็นด้วยการนั่งสมาธิเหมือนท่านอื่นๆ

คงเพราะฉันยังนิ่งไม่มากพอละมั้งนะ

จึงทำให้ฉันเห็นได้เฉพาะในฝันเท่านั้นเอง.....

...ทุกอย่างดำเนินตามปกติของทุกวัน ก่อนเข้านอนทุกครั้งการเจริญสติ เป็นเหมือนกิจวัตรที่ฉันต้องทำก่อนเข้านอน เมื่อหลับตาลง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปทันที...

สา" ฉันจะหนี ฉันต้องหนีออกไปจากที่นี้ให้ได้ "

ฉันพูดแบบนี้ออกมา กับเบื้องหน้าที่ฉันเห็นฉันแต่งกายอยู่ในกึ่งรัชสมัย

การแต่งกายของฉันเหมือนผู้หญิงสูงศักดิ์ ในมือมีกระเป๋าเดินทางที่เป็นไม้หวายอย่างดี

ฉันมองไปด้านหลัง เป็นคฤหาสใหญ่โต ฉันก้าวลงมาจากบันได ที่มีมากกว่า ๒๐ ขั้นยาวเรียงลงมา

" ให้บ่าวตามไปด้วยนะเจ้าคะ "

เสียง หญิงสาวที่นั่งพับเพียบต่อหน้าฉันใส่เสื้อคอกระเช้าสีน้ำตาบเข้ม ผ้าโจงกระเบนสีเดียวกัน

"ให้บ่าวตามนายหญิงไปด้วย ให้บ่าวตามไปรับใช้นะเจ่าคะ บ่าวไม่อยากอยู่ถ้านายหญิงไม่อยู่เสียแล้ว"

สา " อย่าเลยชุ้ม อยู่ที่นี้แหระ ถ้าอยู่ที่นี้ชุ้มจะสบาย ถ้าตามเราไปด้วยชุ้มจะลำบาก เพราะเรานั้นก็ไม่รู้จุดหมายที่จะไปด้วย "

" บ่าวทนลำบากได้เจ่าคะ ให้บ่าวไปด้วยนะเจ่าคะ "

เธอคลานเข้ามากอดที่ขาไว้น้ำตาของเธอเปียกซึมเข้าที่ถุงน่อง ทำให้รู้สึกได้ว่า นั้นคือน้ำตาของความเสียใจที่นายของตนเองจะไป

สา " ชุ้ม จำคำเราไว้นะ เราจะไม่อยู่ที่นี้เพื่อเป็น เมียรองผู้ใด เรานั้นไม่นิยมการมีเมียรอง เจ่าจงอย่าบอกใครว่าเจอเรา และอย่าบอกใครว่ามาหาเรา เข้าใจนะ "

หลังจากพูดจบเราก็เดินออกมา ภาพที่อธิบายเหตุการก็ปรากฎขึ้นตัวฉันเองเป็น ผู้หญิงที่มีการศึกษามากในสมัยนั้น และเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจสูง ด้วยเหตุที่ครอบครัวต้องส่งตัวฉันให้มาเป็นของขวัญให้กับหลวงพิชิต ที่มีอำนาจสั่งการทุกอย่างในเมืองนี้ ครอบครัวฉันมีอาชีพค้าไม้ และต้องผูกมิตรไมตรีไว้กับหลวงพิชิต จึงมอบตัวฉันให้เป็นเมียรองท่าน ฉันไม่ยอม แต่ด้วยความกตัญญู ต้องจำใจเพื่อมาอยู่ตามข้อสัญญานั้น แต่ฉันไม่ย่อมง่ายๆ ถึงได้หนีออกจากคุ่มหลวงพิชิต

  หลังจากนั้นหลวงพิชิตได้ตามตัวฉัน ตามหาตัวให้นำตัวฉันกลับ

ด้วยนิสัยของหลวงพิชิต ที่มีใจโหดเหี้ยม และเอาแต่ใจ

ไม่มีใครขัดใจได้มีเพียงแค่ฉันเท่านั้นที่กล้าขัดใจ

ตัวฉันได้หนีมาอยุ่ที่บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ท้ายหมู่บ้านที่ฉันเคยสร้างทิ้งไว้ เมื่อครั้งยังศึกษาอยู่

เพื่อไว้มาพักผ่อน สุดท้ายหลวงพิชิตก็ได้พบตัวฉัน และมาเจอฉันที่บ้านหลังนี้

" กลับกับเราเดี๋ยวนี้ แม่หญิงน้อย เจ่าก็รู้ว่าเรารักเจ่า

เท่าเทียมกับแม่หญิงพริ้ม "

สา " เราไม่กลับ เราไม่ได้รักท่าน และอย่าเอาเราไปเทียบกับพี่พริ้ม พี่พริ้มเธอเป็นหญิงที่มีจิตใจงาม และเธออดทน ทรมานอยู่กับนิสัยของท่านมานานเหลือเกิน ไม่เหมือนเราที่ไม่อดทน และจะไม่อดทน เพราะเรานั้นเกลียดท่าน"

" แม่หญิงน้อย !!!!"

เสียงหลวงพิชิตตะหวาดดังขึ้นด้วยความโมโห

" จับแม่หญิงน้อยไว้ แล้วนำกลับคุ้มบัดเดี๋ยวนี้ "

เสียงตะหวาดพร้อมสั่งให้ ลูกน้องที่ตามมาด้วยจับตัวฉันไว้

ฉันพยามดิ้น พยามขัดขืน แต่ก็สู้แรงผู้ชายไม่ไหว

สา " หลวงพิชิต เราขอบอกท่านไว้อย่าง เราเองไม่ชอบการเป็นเมียรองผู้ใด

เราเองมิได้ชอบท่านเลยสักคราเดียว ถึงแม้ท่านจะนำตัวเราไป แต่ก็ได้เพียงตัวเราเท่านั้น

แต่หัวใจเราท่านไม่ได้ไป เพราะท่านไม่คู่ควรกับหัวใจของเรา "

หลวงพิชิตหยุดแล้วหันมาทางเรา แล้วมองหน้า ควักมีดพกด้ามเล็กๆขึ้นมา แล้วมาแนบที่หน้าเรา

" ข้ารู้ว่าเจ่าไม่รักข้า แต่ข้าจะทำให้เจ่ารักข้าให้ได้ อย่าได้กลัวแม่หญิงน้อย สักวันเจ่าจะเข้ากราบและขอความรักจากข้าแน่นอน "

...แล้วภาพทุกอย่างก็เลือนลาง จนสุดท้ายฉันตื่นลืมตา อยู่บนที่นอนของตนเอง

ความรักนั้น มันไม่ได้แต่ร่างกายที่ได้ไป แต่มันต้องได้ทั้งหัวใจไปด้วย

คนที่รักฉัน พยามเพื่อที่จะครอบครองร่างกายของฉัน พยามที่จะกุมหัวใจของฉัน

มันก็ยังมีอยู่สินะ แต่ยังไงแล้ว ความรักนั้น มันจะออกมาจาก ก้นบึ้งของหัวใจ

   และมอบหัวใจ มอบทั้งกายให้ เท่านั้นเอง

เค้าถึงได้มีคำนี้ไว้ว่า

" รักหมดกาย หมดใจ "   นั้นเอง