นิมิต

-

เขียนโดย เกษา

วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 17.24 น.

  5 ตอน นิมิต ฝันที่เกิดขึ้น
  0 วิจารณ์
  7,869 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 19.05 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

4) ชายในชุดโบราณ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                 

ในแต่ละวัน การใช้ชีวิตของฉัน มันไม่ได้เรียบง่ายเหมือนใครๆ ด้วยความสารถพิเศษที่คนอื่นไม่มี

การมองเห็นกลุ่มพลังงานได้ ทั้งกลางวันและกลางคืนการได้กลิ่น ได้ยิน หรือสัมพัส อ่าน ตัวอักษรแล้วรับรู้ถึงจิตใจคนอื่นได้  ถ้าเป็นคนอื่น เค้าคงว่าฉันเป็นตัวประหลาดละนะ เพราะมีอะไรที่ไม่เหมือนกันกับคนอื่น และทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น มีฉันคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้มันได้ เมื่อบอกใครไป เค้าคงว่าฉันบ้าแน่ๆ และยิ่งความฝันของฉัน มันเป็นลางบอกเหตุการล่วงหน้า และอดีตที่เกิดขึ้นกับตัวฉัน

ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นกับฉันมาบ่อย จนฉัน อายุ ครบ ๓๓ ปี แต่มันก็ไม่เคยที่จะหยุด และหมดไปเลย

เมื่อ ๕ ปีก่อน ฉันนั้นเป็นหนัก ถึงขั้นหลอนไปเลยแต่ฉันก็ผ่านมันมาได้เพราะ การปฎิบัติธรรม และการชักชวนมาฝึกจิต มันทำให้ฉันควบคุมมันได้ดี

และมีอีกหนึ่งในตัวฉันได้ปรากฎขึ้น แล้วบอกกับฉันว่า

" ฉัน และเค้า คือคนเดียวกัน  "

 

..เหตุการเมื่อ ๕ ปีก่อน ..

 

ระหว่างการสนทนาธรรมตามปกติที่เคยทำ มีพี่เลี้ยงธรรมท่านหนึ่งได้มอบหมายให้ไปทำสมาธิ

โดยบอก ขั้นตอน อย่างระเอียดให้ไปทำตาม

 

พี่เลี้ยงธรรม    " วันนี้ ก่อนจะเข้านอน หรือ เสร็จภาระกิจ ในชีวิตประจำวันให้ทุกคน กำหนดจิต กำหนดใจ จดจ่อ กับร่างกาย เข้าสู่สมาธิกันให้ดีๆนะ เมื่อมีอะไรติดขัดสงสัย ให้มาถามในห้องสนทนา "

 

เสียงของชายวัย ๔๐ กว่าๆ ผ่านรอดออกมาจากลำโพงของคอมพิวเตอรืที่ตั้งข้างหน้า ได้บอกขั้นตอน และหน้าที่ควรปฎิบัติไว้ 

และเมื่อถึงเวลา ก่อนเข้านอน ฉันเองต้องเข้าสมาธิเสมอๆ เพราะคิดว่าทำแล้วหลับสบาย หลังจากนั้นก็หลับตาลงอย่างมีสติ เสร็จภาระกิจจึงเข้านอน

 

..เสียง อึ้งอือ เสียงดาบกระทบกัน เสียงเหมือนคนตะโกน ดังจนฉันลืมตาดู 

ภาพที่ปรากฎขึ้นต่อหน้านั้น มันไม่ใช้ห้องนอนของฉัน แต่มันคือสนามรบที่มีคนใส่ชุดไทยโบราณ กำลังทำสงครามกันอยู่ ฉันนั่งนิ่ง เงียบ ขยับไม่ได้แม้กระทั้งขา สมองอื้ออึงไปหมด นี้เป็นครั้งแรกที่ มาปรากฎ ในสถานที่ในฝัน ที่ชัดเจนที่สุดในชีวิต

 

 " เฮ้ย เฮ้ย ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เองจะนั่งนิ่งทำไมวะ เดี่ยวก็ตายดอก ฟ่าออกไป "

 

เสียงนั้นดังขึ้นในฝูก คนที่กำลังปะดาบฟัน ยิ่งตกใจไปมากกว่านั้น 

ฉันเองเป็นชาย เนื้อตัว มีบาดแผลและเลือด ในมือ มีดาบสองข้าง ด้านหน้าที่เห็นนั้น เป็นรูปร่างชาย

สูงใหญ่กำยำ 

 

" ข้าคือเอ่ง และเอ่งคือข้า ในตัวเอ่ง คือข้าในตอนนี้ "

 

ฉันสะดุ้งตื่นสุดแรง หัวใจเต้นรั่วด้วยความกลัว

เพราะไม่เคยคิดว่า ในสนามรบจริงๆนั้นจะน่ากลัวขนาดนี้

และอีกอย่าง ฉันในตอนสมัยนั้น เป็นนักรบ

       ฉันเคยเป็นนักรบมาก่อนจริงๆด้วย

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา