เหตุใดถึงรักเธอ

     ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผมไม่ได้พูดไม่ได้คุยกับพี่ริเคียวเลย จะคุยกันก็ต่อเมื่อพี่ริเคียวถามแล้วผมก็มีหน้าที่แค่ตอบ ตอนนี้เราแยกกันนอนผมนอนห้องเล็ก ส่วนพี่ริเคียวนอนห้องใหญ่ ผมยังคงโกรธพี่ริเคียวอยู่ ก็เล่นเอาเด็กมา กกถึงบ้านใครจะไปยอม ถึงแม้พี่ริเคียวจะง้อผมทุกวันแต่กว่าจะให้หายโกรธก็คงนานหน่อยล่ะ     "เนบิว ไปเที่ยวทะเลกันมั้ย" ผมเป็นคนที่ไม่ชอบทะเลครับผมแพ้อาหารทะเลทุกชนิดยกเว้นปลา นอกนั้นแค่ได้กลิ่นอาหารที่ทำมาจากของทะเล ผมก็พะอึดพะอมแล้ว     "ไม่ แพ้อาหารทะเล แล้วก็ไม่ชอบทะเลด้วย" อยากไปก็ชวนเด็กพี่ไปสิมาชวนผมทำไม     "ถ้างั้นก็ ขึ้นเหนือไปสัมผัสอากาศหนาวกัน"     "ไม่ ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่เฉยๆ เข้าใจป่ะ" อยากไปก็ไปเองสิจะมาชวนผมทำไม     "นี่กูกำลังง้อ มึงอยู่นะเนบิว เมื่อไหร่จะหายโกรธกูสักที" ถ้าง้อก็จงง้อต่อไป อีกนานล่ะกว่าจะหายโกรธ     "ถ้างั้นก็ง้อต่อไป เพราะกูไม่ได้ขอร้องให้มึงมาง้อ" พูดจบผมก็เดินหนีเข้าห้องของตัวเองโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตู
          > มันต้องใช้น้ำตาแค่ไหน ต้องร้อง <
     เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมโชว์เบอร์ขอไอจิ๊กซอร์ ผมจึงรีบกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์     "ว่าไงจิ๊กซอร์"     "เนบิว มึงยังไม่หายโกรธพี่ริเคียวอีกหรอว่ะ แม่งพี่ริเคียวโทรมาบ่นกับกูเนี่ย ว่าเมียแม่งงอล" หึดูทำแต่ล่ะอย่างมันน่าโกรธมั้ยล่ะ      "เห้อ กูเสียความรู้สึกว่ะ พี่มันก็รู้ว่ากูเหลือแม่งคนเดียว ยังมาทำแบบนี้กับกูอีกมันน่าให้อภัยมั้ย ปล่อยแม่งง้อไปแบบนั้นล่ะ" ผมพูดด้วยความหมั่นไส้
          โครมมม!!! เพล้งง!!      อยู่ๆเสียงข้างนอกห้องก็เรียกร้องความสนใจของผมสงสัยพี่ริเคียวอาละวาดชัวร์เลย จึงทำให้ผมบอกลาปลายสาย เพราะมันก็ต้องรู้แน่นอนว่าพี่ริเคียวกำลัง ทำลายข้าวของ ผมเปิดประตูออกไปดูข้าวของกระจัดกระจาย เต็มห้องโถงจอทีวีแตก โต๊ะที่ไว้วางของหน้าทีวีก็แตก ภายในห้องโถงแปลสภาพไปเรีบยร้อยแล้วมือพี่ริเคียวอาบไปด้วยเลือดไหลหยดเต็มพื้นห้อง     "ริเคียว มึงทำอะไร" เงียบครับพี่มันกำลังโมโหมองผมตาขวางเลย     "พี่ริวเคียว ผมถามว่าพี่ทำอะไร" ผมรีบเดินไปดูที่มือพี่มันครับ เลือดไหลไม่หยุดเลยทำไมต้องทำอะไรโง่ๆแบบนี้ด้วยเนี่ย      "ก็มึงไม่หายโกรธกูสักที ก็เลยโมโหนิดหน่อย" สาบานได้ว่านี่นิดหน่อย ข้าวของกระจาย แทบจำสภาพเก่ามันไม่ได้เลยนี่นะนิดหน่อย     "เอ่อ ผมหายโกรธก็ได้ แต่ความรู้สึกที่ผมเสียไปมันเรียกกับคืนมาไม่ได้หรอกนะ" ผมบอกพร้อมกับจับมือที่อาบไปด้วยเลือดของพี่ริเคียว
     หลังจากทำแผลให้พี่ริเคียวเรียบร้อยผมก็ต้องมานั่งเก็บกวาด โดยมีพี่ริเคียวยืนดูเห้อ เป็นคนทำแต่กลับมายืนดูเฉยดีจริงๆ     "เนบิว กูขอโทษนะที่ทำให้มึงรำบาก ต่อไปกูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว กูสัญญา" สัญญาอีกล่ะ ถ้ารู้ว่าทำไม่ได้ก็อย่ามาสัญญา ผมไม่ได้ตอบอะไรแล้วก้มหน้าก้มตาทำความสะอาดต่อไป