เหตุใดถึงรักเธอ

          ตอนเช้า

     แล้วนี่ใครกอดผมอยู่เนี่ย อึดอัดชะมัดผมเริ่มดิ้นขลุกขลักแล้วก็ได้ยินเสียงครางเบาๆจากคนที่กำลังกอดผมอยู่ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าผมอยู่คอนโดพี่ริเคียว  เมื่อคืนผมจำได้แค่ว่าผมกินเหล้ากับพวกเพื่อนๆแล้วหลังจากนั้นก็ออโต้ไพลอต เคลื่อนทีโดยใช้กายหยาบไม่รู้เลยเมื่อคืนผมก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

     ผมลุกขึ้นมานั่งอ๊ากกกกกก ปวดหัวตุบๆอย่างกับหัวจะระเบิดแต่เดี๋ยวทำไมผมไม่เห็นมีเสื้อผ้าสักชิ้น แทบยังเจ็บสะโพกด้วยอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนผมกับไปพี่ริเคียวเราฟิตเจอริ้งกัน รอยคิทมาร์กเต็มตัวผมเลยไอริเคียวว
     "อ๊ากกกก ไอริเคียวมึงทำอะไรกู ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ผมทั้งทุบแล้วก็ทีบพี่ริเคียวด้วยคามโกรธเมื่อคืนผมจำได้ว่ามันนัวเนียอยู่กับเด็กแล้วผมก็บอกเลิกมันแล้วด้วย
     "มึงจะโว๊ยวายทำไม ทำอย่างกับไม่เคย ไร้สาระว่ะคนจะนอน"ดูมันทำดิ ผมเริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆแล้วสิ อาการป่วยเริ่มมา ผมบอกแล้วว่ามีอะไรกะพี่ริเคียวทีไรไข้แตกทุกที ผมถึงไม่อยากมีอะไรก็พี่มันนะสิ
     "กูจะไปอยู่ที่อื่น ปล่อยกู" ตอนนี้พี่ริเคียวยังคงกอดผมอยู่ครับแถมยังกอดแน่นมากๆด้วย ทำแบบนี้เท่ากับทำร้ายจิตใจผมชัดๆ เป็นไปได้ผมก็ไม่อยากจะเจอหน้าพี่มันอีก เห็นหน้าพี่มันแล้วนึกถึงไอเด็กเหี้ยทุกที ภาพเมื่อคืนยังติดตาผมอยู่เลยตอนที่พี่มันนัวเนียกะไอเด็กนั่น
     "มึงจะไปไหน ใครอนุญาติมึงลืมอะไรไปรึป่าวเนบิว ว่ากูเป็นผู้ปกครองมึงนะ"
     "แต่กูไม่อยากอยู่กับมึงแล้วริเคียว" ปวดหัวก็ปวดหัวผมยังต้องมาทะเลาะกับพี่มันอีก เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ ถ้าพี่มันโมโหแลวจับผมกดนี่ตายอย่างเดียวอ่ะ
     "กูไม่ให้ไป มึงต้องอยู่กับกูที่นี่" เหอะถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ ผมไม่คบกับพี่มันหรอกครับ ผมเคยบอกพี่มันแล้วถ้าพี่มันมีคนอื่น ผมจะเป็นคนเดินออกไปเอง ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึง แต่พี่มันไม่ยอมปล่อยผมไปนี่สิปัญหาใหญ่เลย

     "เนบิว ตัวมึงร้อนๆนะ ไปหาหมอมั้ย" มึงดูสภาพกูด้วยจะให้ไปหาหมอ บนตัวผมแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างเลยครับ แล้วยังจะมีหน้าให้ไปหาหมอ ผมไม่ไปหรอก
     "ไม่ กูจะนอน อย่างมายุ่ง" ตอนนี้ริเคียวใส่เสื้อผ้าให้ผมแล้วล่ะครับแถมยังนอนกอดผมอยู่อีกต่างหาก
     "ถ้ามึงจะนอนก็ออกไปนอนห้องเล็กโน้น เดี๋ยวเด็กกูมา" แล้วจะให้ผมอยู่ที่นี่ได้ไงเอาเด็กมา กก ถึงในห้องนอนผมคงทนได้อยู่หรอกนะ
     "ถ้างั้นก็ออกไปอยู่อื่นดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาเป็นก้างขวางคอใคร เพราะยังไงซะเราก็เลิกกันแล้ว" ผมพูดแล้วก็ลุกขึ้นหนีทันที โอ๊ยเจ็บชะมัดแต่ผมก็ฝืนความเจ็บแล้วเดินมาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบใหญ่
     "มึงจะทำอะไรเนบิว ที่กูพูดนี่มึงฟังไม่รู้เรื่องใช่มั้ย" พี่ริเคียวเดินมากระชากแขนผมซะตัวแทบปลิว ก็บอกแล้วว่าพี่มันแรงควาย
     "แล้วมึง อึก จะให้กูอยู่ที่นี่ อึก อีกทำไม" ผมพูดไปสะอื้นไปก็พี่มันมาคนอื่นเข้ามาผมก็ควรจะไปสิ จะให้หน้าด้านอยู่ทำไม
     "ไม่ต้องมาบีบน้ำตา กูบอกให้มึงอยู่มึงก็ต้องอยู่ กูรับปากพ่อแม่มึงไว้แล้วว่าจะดูแลมึง"
     "ไม่เห็นจะต้องรักษาสัญญาเลย ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักษาสัญญาที่ให้กับกุไว้ กูปล่อยกูไปเถอะริเคียว" ผมพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ รักษาสัญญาไม่ได้แล้วจะสัญญาทำไม

     สุดท้ายผมก็ได้ออกมาครับ ออกมาจากห้องใหญ่ย้ายมาอยู่ห้องเล็กแทน เพราะห้องใหญ่พี่มันเอาไว้อยู่กับไอเด็กเหี้ยนั่นเพราะวันนี้มันจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้วผมจะทนได้ยังไง ที่เห็นคนที่ผมรักอยู่กับคนอื่น ผมก็มีหัวใจนะไม่ใช่ไม่มีที่จะได้ไม่รู้สึกอะไรเลย

     นี่ผมต้องทนอยู่ในสภาพนี่อีกนานแค่ไหนเนี่ย พี่ริเคียวกะไอเด็กเหี้ยปิงปองนั่นกำลังนั่งตัวติดกันจนแทบจะร่วมร่างอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ส่วนผมนะหรอถูกบังคับให้ออกมานั่งเฝ้ามันสองคนเผื่อมันมีอะไรจะใช้ นี่ผมกลายเป็นขี้ข้าดีๆนี่เอง ไอเด็กปิงปองมันย้ายมาอยู่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้วครับแล้วผมก็เพิ่งหาป่วยไปเมื่อวันก่อนนี้เองอยากออกไปไหนก็ไม่ได้นอกจากวันที่มีเรียน แต่ผมไม่ยอมให้พี่ริเคียวมันบังคับผมได้นานหรอก ผมต้องหนีออกจากที่นี่ให้ได้

     "เนบิวไปเอาขนมกับน้ำมาให้น้องปิงปองหน่อยดิ"
     "เดี๋ยวผมไปเอาเองก้ได้ครับพี่ริเคียว พี่เนบิวเพิ่งหายไม่สบายนะครับ ให้พี่เนบิวพักผ่อนเถอะ" หึไม่ต้องมาคนดีใส่กู เพราะมึงนั่นแหละกูถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้
     "ใช้มันนั่นล่ะ อยู่ฟรีกินฟรีให้มันทำงานแลกข้าวอะดีแล้ว" ถึงกับสะอึก ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากพี่ริเคียว มันเป็นความพูดที่โคตรทำร้ายจิตใจผมเลย
     "ถ้าไม่เต็มใจให้อยู่ กูไปอยู่ที่อื่นก้ได้นะ เพราะกูก็ไม่ได้ขอร้องให้มึงสักหน่อย มึงเองต่างหากที่ไม่ยอมให้กูไป" ผมพูดแล้วเดินหนีเข้าห้องตัวเองเลยครับ ผมจะไม่อยู่กับคนใจร้ายแบบมันอีกแล้ว ยังไงซะวันนี้ผมจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ ต่อให้กระโดดลงไปคอหักตายผมก็ยอม

     ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
     "เนบิว มึงเปิดประตูออกมาคุยกับกูให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้" เรื่องอะไรทุบต่อไปเถอะ จ้างให้ก็ไม่เปิดให้หรอก จนกว่าผมจะเก็บของเสร็จโน้นล่ะถึงจะเปิด
     "มึงได้ยินมั้ยเนบิว กูบอกให้เปิดประตู ไม่งั้นก็จะพังประตูเข้า..." เป็นจังหวะที่ผมเก็บของเสร็จพอดี ผมเลยเดินออกไปปเปิดประตูพร้อมกลับลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาด้วย
     "นี่มึงจะไปไหน กูเคยบอกไว้ว่าอะไร" พี่ริเคียวเดินมากระชากแขนผมพร้อมออกแรงบีบจนผมเริ่มเจ็บมากขึ้น
     "กูก็จะไปให้ไกลจากคนอย่างมึงไง ริเคียว ถ้ามึงไม่รักกูแล้วก็ช่วยปล่อยกูไปเถอะ กูทนอยู่ในสภาพแบบนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ให้กูไปเถอะนะ" ผมพูดพร้อมน้ำตา ไอเด็กปิงปองนั่นทำหน้าอึ้งๆ เมื่อผมพูดแบบนั้นออกไป พี่ริวเคียวบอกมันว่าผมกับพี่ริเคียวเราเป็นญาติกัน แต่ความจริงแล้วเราเป็นผัวเมียกันต่างหากล่ะ
     "กูไม่ให้ไป เอาของไปเก็บไว้ที่เดิม" มันพูดด้วยเสียงที่เย็นชาพร้อมกับเพิ่มแรงบีบเข้าไปอีก
     "ริเคียวปล่อย กูเจ็บมึงก็อยู่กับคนของมึงไป แล้วก็ปล่อยกูไปตามทางเถอะ ไหนๆมึงก็ไม่ได้รักกูแล้ว มึงจะทรมานกูไปถึงไหน แค่นี้กูยังเจ็บไม่พอรึไง"
     ผมสะบัดแขนออกจากพี่ริเคียวแล้วเดินออกมาที่ประตู จู่ๆพี่ริวเคียวก็ดึงผมเข้าไปกอด
     "ปล่อยกูริเคียว กลับไปหาคนของมึงซะ กูไม่อยากทำให้ใครแตกแยก" ผมพยายามแกะมือที่กอดผมออก
     "มึงอยู่กับกูที่นี่ไม่ได้หรอ กูไม่อยากให้มึงไป" หึไม่อยากให้ผมไปแต่ทำแบบนี้กับผม เอาคนอื่นมานอนกกทั้งๆที่ผมก็อยู่ที่นี่ ผมทำใจไม่ได้หรอก
     "เราเลิกกันแล้วนะริเคียว แล้วมึงก็มีคนของมึงอยู่แล้วด้วย อย่าทำแบบนี้เลย กูเจ็บนะที่มึงรั้งกูไว้แบบนี้"
     "พี่ริเคียวครับ ผมเป็นคนไปเองก็ได้ครับ ยังไงซะผมก็มาที่หลังพี่เนบิว ผมไม่อยากทำให้พี่ทั้งสองแตกแยกกัน" ปิงปองพูดออกมาทั้งน้ำตา มันก็คงรักพี่ริเคียวมาสินะ
     "งั้นผมเก็บของแล้วพี่ไปส่งผมด้วยนะครับ" ไม่มีคำตอบจากปากของพี่ริเคียวพี่มันเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ แล้วกอดผมไว้

     หลังจากที่พี่ริเคียวไปส่งปิงปองเสร็จพี่รีบกลับมาที่คอนโดคงกลัวว่าผมจะหนีไปสินะ ถ้าหนีได้ก็ดีสิพี่มันเลยล็อกกุญแจหน้าห้อง จะให้ผมกระโดดลงไปอย่างที่บอกก็ไม่ไหวศพไม่สวยแน่
     "เนบิว กูขอโทษ ที่ทำแบบนั้นกูจะไม่ทำอีกแล้ว" ถ้าเชื่อก็ออกลูกเป็นควายแล้ว
     "เอากองไว้ตรงนั้นล่ะ ขอโทษแล้วความรู้สึกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอกนะริเคียว" ผมพูดโดยไม่มองหน้าพี่มัน น้ำตาผมไหลอีกแล้ว
ตบหัวแล้วมาลูบหลังกันแบบนี้ทุเรศมากอ่ะ