Digent school ไม่กล้าอย่าเข้ามา

 
      เมื่อผมยกมือขึ้นพวกเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆก็มองมาทางผมด้วยสายตาแบบ'มรึงเอาจริงดิ' พอหันไปมองทางรุ่นพี่ก็มีสายตาแบบว่าชื่นชมปานจะกลืนกิน ฮะฮ้าาามันต้องงี้ดิวะ ชอบชะมัดไออะไรที่มันพิลึก ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยคร้าบบ"เห้ยไอหน้าโหลเอ็งเจ๋งเป็นบ้าเลยวะ" รุ่นพี่ปีสองคนนึงหันมาพูด
"??" หืม มีคนลุกพร้อมผมหรอ เมื่อผมยกมือขึ้นพวกเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆก็มองมาทางผมด้วยสายตาแบบ'มรึงเอาจริงดิ'ทำไมอะไร ไอพี่นั้นมันคุยกะใครวะ
"เอ็งนั้นละ" ไปร์ทเดินมาตบบ่าผม "ไม่ต้องมองใคร"
"ผม..ผมเร้อะ?" ช้อคดิครับ ผม..หน้าโหล.....ผม....เนี้ยนะ?
"เออ" ไปร์ทตบบ่าผม "ชื่อไรวะเอ็งอะ"
"......" ผมยังไม่พ้นขีดอันตรายเลยครับ
"อ้าวเงิบ เงิบเลยครับ หรือจะให้ฉันเรียกว่าไอหน้าโหล?"
"ติสท์ครับติสท์"
"โอเค เชิญครับน้องติสท์ ☺""โอชชชชช!!!" ผมตะโกนพร้อมเดินไปที่ปลายเหว
"อู้ววโครตมืดเลยวะ" ผมตะโกน
"เออพร้อมแล้วชูมือนะเว้ยไอหน้าโหล"
ผมหันไปมอง.....ถ้าอยู่ข้างนอกไอพี่นั้นตายไปแล้วนะ ให้ตายดิกวน...กว่าไอพี่หัวตั้งบ้านั้นอีกอะ
"ไปเลยเว้ยย ฮู้ววววววว อู้วววว" เสียงเชียร์จากไอปีหนึ่ง จังหวะยั้นผมหันไปเห็นไอหน้าจืด นั่งตัวสั่น ให้ตายซื่อบื้อชะมัด
"เอาละ" ผมชูมือขึ้นพร้อมกับได้ยินเสียงตะโกนโห่ เริ่มไม่แน่ใจว่าโห่ไล่หรือเชียร์ - - จังหวะนั้นผมหันหลังกลับมาและรับรู้ได้ถึงแรงผลักอันมหาศาลและหลังจากนั้นผมก็ดิ่งลงสู่ความมืดมิดข้างล่าง
   ตุ้บ!!! 
  ผมถึงพื้นดินแล้ว เห้ยนี้หรอวะ500เมตร
"จากนี้แกต้องไปต่อเองนะเว้ย พวกฉันส่งแกไปแล้ว นี้แค่50เมตร" เสียงไปร์ทตะโกน อ้อไอบ้านี้สินะที่ถีบผมลงมาหน่ะ
"โอช" ผมตอบกลับพร้อมกระโดดลงไปอีกโดยไม่ลังเล
อู้วหูวววววแม่งโครตเย็นหน้าเลยเว้ยยยย ผมรับรู้ถึงแรงสั่นอันมหาศาล ลองคิดภาพหมาปั๊กอยู่หน้าพัดลมนะครับ อารมนั้นเลยครับคุณผู้ชม โว้วววววน้องชายสั่นเลยเว้ยเห้ยยย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตุ้บบบ !!! 
ผมหล่นลงมายังพื้นทางข้างล่างของหน้าผา รู้สึกว่ามันนิ่มๆนะแค่มึนนิดหน่อยตอนตกลงมากระแทกพื้น
"เห้ยไอน้อง เอ็งโดดคนแรกเลยอ่อวะ" ผมได้ยินเสียงคนคุยกับผม หืมม คงจะเป็นรุ่นพี่ที่รอรับพวกผมข้างล่างสินะ เอ๋...พี่เขากระโดดลงมาเร้อะ
"เฟี้ยวช้ะ" ผมหันไปถามพร้อมยักคิ้วใส่แต่พี่เขาก็มองหน้าผมกลับนิ่งๆ เอ่อ...สายตาก็แบบ เรื่องของคุณเถอะ อะไรประมาณนั้น.......นี้ทำผมเงิบนิดๆนะ เอ่อต้องชวนคุยซะละ
"ผมติสท์นะพี่"
"ใครถามวะ"
"ขอโทษครับขอโทษผมผิดไปแล้ว"
"เออๆ ยินดีที่ได้รู้จักไอติสท์ ข้าชื่อติณณ์"
"โอ้ะ..ใครถามวะพี่"
เช่นเคยผมได้สายตาอันเย็นชาและบาดทะลวงใจตอบกลับมา ให้ตายไอพี่ติณณ์ไรนี้แม่งน่ากลัววะ
"แอมซอรี่ววว" ผมสำนึกผิด(มั้ง) แล้วก็ถามคำถามที่ค้างคาภายในใจ
“เออว่าแต่ พี่ลงมายังไงอะ แบบกระโดดลงมางี้หรอ”
“ป่าวหวะ ฉันลงมาทางรถราง” พี่ติณณ์พูดจบก็ชี้ขึ้นไปบนเหนือหัวผมแล้วผมก็เห็นอะไรที่เฟี้ยวฟ้าวมาก ไม่คิดว่ามันจะมีจริงๆ คือมันเป็นทางขึ้นทางลงที่มายังก้นเหวนี้ สร้างได้เยี่ยมมาก ดูไม่เหมือน500เมตรเลยนะเนี้ย
“อ่อ เออพี่ระยะทางมันแปลกๆอะ”
“มีไรข้องใจไหนว่ามา”
“ก็แบบ...ทำไมมันดูไม่เหมือน500เมตรเลยวะพี่ เหมือน150เมตรได้”
“เออจริงๆมันไม่ถึงหรอกไอ500เมตรนั้นหนะ ไอพวกขี้ตู่นั้นมัยก็ขู่ไปงั้น จริงๆมันแค่ 200 เมตร” เอิ่มไอพวกขี้ตู่ที่ว่านี้คงเป็นพวกไอพี่ไปร์ทพวกนั้นสินะ
“อ้อ!ก็ว่าอยู่”
~ย้ากกกกกกกกกกกกกกก~ตุ้บ !!!!
“พระเจ้าช่วยกะละมังทอด ผมยังไม่ตายใช่มั้ยเทวดาฟ้าดิน”
เหห นั้นมันไอหน้าจืดนี้หว่า
“อ้าวคนที่สองมาละนี้หว่า ไหวไหมไอหนู” ไอพี่ติณณ์เดินเข้าไปหาละช่วยพยุง โห่แม่งร้องหยั่งกับตุ๊ด
“ไหวฮะไหว .สั่น”
“โดนถีบลงมาสินะเอ็ง”
“เอ่อ...ผมลงมาเองครับ แต่ตอนจะกระโดด ดันสะดุดขาตัวเองเลยตกใจหนะครับ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมฟังแล้วลั่นก๊ากกก ขนาดไอพี่บ้านั้นยังหลุดขำเลย
“โทดทีๆ คิกคิก” พี่ติณณ์พูดพร้อมตบไหล่ “ไปรอตรงนู้นกับไอติสท์ตรงนู้นไปเดี๋ยวรอคนอื่นลงมาให้หมดแล้วจะได้ขี้นไปข้างบน”
“ครับ” ไอหน้าจืดพูดพร้อมเดินมาทางผม
“ไงเตี้ย”
“ผมไม่เตี้ยเว้ย”
“แบบคุณไม่เตี้ย ผมก็ไททันแล้วครับ ”
“อืมไททันจริงๆนะ หมายถึงหน้าตาหน่ะนะ”
“ต่อยกันสักยกมั้ย กำลังว่างๆคันไม้คันมือ”
“โนวๆ” ไอเตี้ยพูดพร้อมยกมือขึ้นสองข้าง....อะไรวะทำไมปอดแหกจัง...เอ้ะหรือผมขี้หาเรื่องมากเกินไป
ผมกับไอเตี้ยไม่ได้คุยอะไรกันหลังจากนั้น เพราะหมอนั้นทำท่าจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา ให้ตายดิ อะไรจะขนาดนั้นอะ มันเสียวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เคยมีอะไรทำให้ผมกลัวจนมีอาการแบบนั้นเลยแหะ ผมนี้มันคนแมนจริงๆเนอะ ตอนนี้คงกระโดดกันลงมาครบแล้วหละ เหลือแต่พวกรุ่นพี่พวกนั้น คงไปรอที่ฐานต่อไปกันตามบทหละนะ
“เอาหละครบแล้ว งั้นต่อไปเรามาอธิบายวิธีที่จะออกจากที่นี้กัน เออว่าแต่วิญญาณที่หลุดไปยมโลกของพวกเอ็งกลับมาครบกันทุกคนแล้วสินะ”
“โอสสส” พวกปี1ขานรับ เออแต่ท่าทางยังไม่กลับมาครบ100%นะแต่ละคนเสียงนี้ยานเป็นบ้าเลย
“ดี !! แต่เสียงกระปอดกระแปดไปหน่อยนะ เห้ยๆไอที่กระโดดมาคนแรก มานี้ดิ้”
“โอส!!” สงสัยเรียกไปตบตูด....เห้ยผมนี้บ้าบอว่ะ
“โอเค ต่อไปนี้ไอเด็กหน้ากวนบาทานี้จะเป็นหัวหน้าปี1ของหน่วยเรานะ ทุกคนโอเคกันมั้ย !”
“หู้ย อยู่ดีๆมีเรื่องเข้าตัวเฉย” การที่เป็นหัวหน้านี้ค่อนข้างลำบากสำหรับผมเลยหนะนะ....
“เอ็งอะ เงียบๆไปเลยไอติสท์แตก”
“โอ๊ะ ผมชอบฉายานี้นะครับ ติสท์แตกก !!” ผมกวน...พี่ติณณ์ไป จากนั้นก็ได้รับสายตาอาฆาตมาก ประมานว่า ถ้ามรึงไม่หยุดตูจะเอาตรีนยัดปากมึง ....ส่วนผมก็ ยิ้มสิครับ
“ตามนั้นเลยครับ”
“โอเค งั้นฉันจะอธิบายหน้าที่ของหัวหน้าให้ฟัง”
“ผมพอจะรู้มาบ้างนะ คือพี่ผมเคยเรียน” พี่ผมเคยอธิบายให้ฟังคร่าวๆนะว่าหัวหน้านั้นต้องควบคุมพวกป่าเถื่อนพวกนี้ให้ได้ จะใช้อำนาจยังไงก็ได้ ให้พวกนี้สามารถอยู่ภายในกฎเกณฑ์ ถ้าหากว่าพวกนี้หลุดออกจากกฏเมื่อไหร่ หัวหน้าจะได้รับการลงโทษทันทีโดยไม่มีข้อต่อรองใดๆเด็ดขาด แต่จะไม่มีความรับผิดชอบชีวิตของแต่ละคน เพราะคนที่ผ่านการคัดเลือกก่อนที่จะได้รับการเข้าศึกษานั้นถือว่าเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว ดังนั้นทุกคนคือผู้ที่สามารถดูแลกและรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ แต่ไอการควบคุมไอพวกนี้เนี้ยสิ มันไม่ใช่เล่นๆเลยนะนั้น
“หือ ? เอ็งมีพี่เคยเรียนที่นี้หรอ”
“ครับ จบไปเมื่อปีที่แล้ว ชื่อซิกซ์หนะ”
“เห้ย !! นี้เอ็งน้องเฮียซิกซ์หรอวะ ไม่น่าหละแม่งนิสับฃยถอดแบบกันมาชัดๆ”
 
“ผมหวังว่ามันคงเป็นเรื่องที่ดีนะครับ” พี่ผมนี้ดังเอาเรื่องนะเนี้ย
“เฮียซิกซ์อะตำนานของกลุ่มเราเลยไอน้อง เฮียแกคุมได้แม้กระทั่งพวกปี4ในขณะที่ตอนนั้นแกอยู่ปี2”
เห้ยๆไอเฮียซิกซ์มันเทพขนาดนั้นเลยรึ หูวๆจบไปนี้คงเป็นเจ้าหน้าที่ที่บ้าระห่ำและมีฮาคิ(ผิดเรื่อง) เอ้ยๆมีอำนาจความน่ากรางขามเยอะเลยสินะ
“ไอติสท์ แกต้องทำให้ได้แบบพี่แกนะเว้ย” เสียงพวกเพื่อนๆปี1ของผมตะโกนมาผมไม่ค่อยถนัดเรื่องเป็นผู้นำคนเลย ให้ตายดิ
“อ่า ขอบคุณนะพวกนายทุกคน แต่กระผมไม่ค่อยถนัดในเรื่องการเป็นผู้นำเลย” ผมพูด และพวกปี1ก็พยักหน้าตาม ราวรับกับรู้แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้
“ไม่เป็นไรติสท์ เรื่องแบบนี้มันออกมาจากใจ กลุ่มเราเป็นกลุ่มด้านความกล้าหาญ ซึ่งแน่นนอนว่าจะมีแต่พวกลุยๆ ไม่ค่อยใช้หัวสมอง ดังนั้นคนที่มีหน้าที่เป็นผู้นำ ในกลุ่มไอพวกบ้าระห่ำ เราจะไม่เน้นทฤษฎีการเป็นผู้นำ เหมือนของกลุ่มผู้นำ เพระาฉะนั้นเอ็งไม่ต้องกังวล ปล่อยให้มันออกมาจากจิตวิญญาณ” พี่ติณณ์พูดจบก็เดินมาตบไหล่ผม พร้อมกับมีเสียงโห่ตามมา .......... บอกตรงๆผมนี้น้ำตาไหลเลยครับ......น้ำลายในกระเด็นมาเข้าตาหน่ะ ฮ่าๆ
“โอสส !! พยายามเต็มที่เลยครับ” ผมตะโกน
“ ดี !! และหน้าที่แรกของผู้นำปี1สิ่งแรกคือ แบกทุกคนในหน่วยขึ้นไปข้างบนให้หมดทุกคน ” ทันใดที่เสียงไอพี่ติณณ์สั่งจบ เสียงคุยรอบข้างผมเงียบสงัดราวกับอยู่ป่าช้าลึก มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมรับรู้คือ ในหัวสมองผมนี้มีแต่ความว่างเปล่าและเผลออุทานออกมาด้วยคำที่...เอ่อมันไม่น่าจะออกมาจากปากผม
“หว่องงงงงงงง”
 
 
 
 
 
 
 
มาแล้วจ้าตัวเองงงขอโทษน้าา หายไปนานเลยยพอดีพึ่งมีเวลาว่าง ยังไงก็ฝากติดตามและเปิดใจรับพี่ติสท์แตกคนนี้ด้วยนะคะ ♥♥