Digent school ไม่กล้าอย่าเข้ามา

      เมื่อผมยกมือขึ้นพวกเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆก็มองมาทางผมด้วยสายตาแบบ'มรึงเอาจริงดิ' พอหันไปมองทางรุ่นพี่ก็มีสายตาแบบว่าชื่นชมปานจะกลืนกิน ฮะฮ้าาามันต้องงี้ดิวะ ชอบชะมัดไออะไรที่มันพิลึก ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยคร้าบบ
"เห้ยไอหน้าโหลเอ็งเจ๋งเป็นบ้าเลยวะ" รุ่นพี่ปีสองคนนึงหันมาพูด

"??" หืม มีคนลุกพร้อมผมหรอ เมื่อผมยกมือขึ้นพวกเด็กปีหนึ่งคนอื่นๆก็มองมาทางผมด้วยสายตาแบบ'มรึงเอาจริงดิ'ทำไมอะไร ไอพี่นั้นมันคุยกะใครวะ

"เอ็งนั้นละ" ไปร์ทเดินมาตบบ่าผม "ไม่ต้องมองใคร"

"ผม..ผมเร้อะ?" ช้อคดิครับ ผม..หน้าโหล.....ผม....เนี้ยนะ?

"เออ" ไปร์ทตบบ่าผม "ชื่อไรวะเอ็งอะ"

"......" ผมยังไม่พ้นขีดอันตรายเลยครับ

"อ้าวเงิบ เงิบเลยครับ หรือจะให้ฉันเรียกว่าไอหน้าโหล?"

"ติสท์ครับติสท์"

"โอเค เชิญครับน้องติสท์ ☺"
"โอชชชชช!!!" ผมตะโกนพร้อมเดินไปที่ปลายเหว

"อู้ววโครตมืดเลยวะ" ผมตะโกน

"เออพร้อมแล้วชูมือนะเว้ยไอหน้าโหล"

ผมหันไปมอง.....ถ้าอยู่ข้างนอกไอพี่นั้นตายไปแล้วนะ ให้ตายดิกวน...กว่าไอพี่หัวตั้งบ้านั้นอีกอะ

"ไปเลยเว้ยย ฮู้ววววววว อู้วววว" เสียงเชียร์จากไอปีหนึ่ง จังหวะยั้นผมหันไปเห็นไอหน้าจืด นั่งตัวสั่น ให้ตายซื่อบื้อชะมัด

"เอาละ" ผมชูมือขึ้นพร้อมกับได้ยินเสียงตะโกนโห่ เริ่มไม่แน่ใจว่าโห่ไล่หรือเชียร์ - - 
จังหวะนั้นผมหันหลังกลับมาและรับรู้ได้ถึงแรงผลักอันมหาศาลและหลังจากนั้นผมก็ดิ่งลงสู่ความมืดมิดข้างล่าง

   ตุ้บ!!! 

  ผมถึงพื้นดินแล้ว เห้ยนี้หรอวะ500เมตร

"จากนี้แกต้องไปต่อเองนะเว้ย พวกฉันส่งแกไปแล้ว นี้แค่50เมตร" เสียงไปร์ทตะโกน อ้อไอบ้านี้สินะที่ถีบผมลงมาหน่ะ

"โอช" ผมตอบกลับพร้อมกระโดดลงไปอีกโดยไม่ลังเล

อู้วหูวววววแม่งโครตเย็นหน้าเลยเว้ยยยย ผมรับรู้ถึงแรงสั่นอันมหาศาล ลองคิดภาพหมาปั๊กอยู่หน้าพัดลมนะครับ อารมนั้นเลยครับคุณผู้ชม โว้วววววน้องชายสั่นเลยเว้ยเห้ยยย อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตุ้บบบ !!! 

ผมหล่นลงมายังพื้นทางข้างล่างของหน้าผา รู้สึกว่ามันนิ่มๆนะแค่มึนนิดหน่อยตอนตกลงมากระแทกพื้น

"เห้ยไอน้อง เอ็งโดดคนแรกเลยอ่อวะ" ผมได้ยินเสียงคนคุยกับผม หืมม คงจะเป็นรุ่นพี่ที่รอรับพวกผมข้างล่างสินะ เอ๋...พี่เขากระโดดลงมาเร้อะ

"เฟี้ยวช้ะ" ผมหันไปถามพร้อมยักคิ้วใส่แต่พี่เขาก็มองหน้าผมกลับนิ่งๆ เอ่อ...สายตาก็แบบ เรื่องของคุณเถอะ อะไรประมาณนั้น.......นี้ทำผมเงิบนิดๆนะ เอ่อต้องชวนคุยซะละ

"ผมติสท์นะพี่"

"ใครถามวะ"

"ขอโทษครับขอโทษผมผิดไปแล้ว"

"เออๆ ยินดีที่ได้รู้จักไอติสท์ ข้าชื่อติณณ์"

"โอ้ะ..ใครถามวะพี่"

เช่นเคยผมได้สายตาอันเย็นชาและบาดทะลวงใจตอบกลับมา ให้ตายไอพี่ติณณ์ไรนี้แม่งน่ากลัววะ

"แอมซอรี่ววว" ผมสำนึกผิด(มั้ง) แล้วก็ถามคำถามที่ค้างคาภายในใจ

“เออว่าแต่ พี่ลงมายังไงอะ แบบกระโดดลงมางี้หรอ”

“ป่าวหวะ ฉันลงมาทางรถราง” พี่ติณณ์พูดจบก็ชี้ขึ้นไปบนเหนือหัวผม
แล้วผมก็เห็นอะไรที่เฟี้ยวฟ้าวมาก ไม่คิดว่ามันจะมีจริงๆ คือมันเป็นทางขึ้นทางลงที่มายังก้นเหวนี้ สร้างได้เยี่ยมมาก ดูไม่เหมือน500เมตรเลยนะเนี้ย

“อ่อ เออพี่ระยะทางมันแปลกๆอะ”

“มีไรข้องใจไหนว่ามา”

“ก็แบบ...ทำไมมันดูไม่เหมือน500เมตรเลยวะพี่ เหมือน150เมตรได้”

“เออจริงๆมันไม่ถึงหรอกไอ500เมตรนั้นหนะ ไอพวกขี้ตู่นั้นมัยก็ขู่ไปงั้น จริงๆมันแค่ 200 เมตร” เอิ่มไอพวกขี้ตู่ที่ว่านี้คงเป็นพวกไอพี่ไปร์ทพวกนั้นสินะ

“อ้อ!ก็ว่าอยู่”

~ย้ากกกกกกกกกกกกกกก~
ตุ้บ !!!!

“พระเจ้าช่วยกะละมังทอด ผมยังไม่ตายใช่มั้ยเทวดาฟ้าดิน”

เหห นั้นมันไอหน้าจืดนี้หว่า

“อ้าวคนที่สองมาละนี้หว่า ไหวไหมไอหนู” ไอพี่ติณณ์เดินเข้าไปหาละช่วยพยุง โห่แม่งร้องหยั่งกับตุ๊ด

“ไหวฮะไหว .สั่น”

“โดนถีบลงมาสินะเอ็ง”

“เอ่อ...ผมลงมาเองครับ แต่ตอนจะกระโดด ดันสะดุดขาตัวเองเลยตกใจหนะครับ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมฟังแล้วลั่นก๊ากกก ขนาดไอพี่บ้านั้นยังหลุดขำเลย

“โทดทีๆ คิกคิก” พี่ติณณ์พูดพร้อมตบไหล่ “ไปรอตรงนู้นกับไอติสท์ตรงนู้นไปเดี๋ยวรอคนอื่นลงมาให้หมดแล้วจะได้ขี้นไปข้างบน”

“ครับ” ไอหน้าจืดพูดพร้อมเดินมาทางผม

“ไงเตี้ย”

“ผมไม่เตี้ยเว้ย”

“แบบคุณไม่เตี้ย ผมก็ไททันแล้วครับ ”

“อืมไททันจริงๆนะ หมายถึงหน้าตาหน่ะนะ”

“ต่อยกันสักยกมั้ย กำลังว่างๆคันไม้คันมือ”

“โนวๆ” ไอเตี้ยพูดพร้อมยกมือขึ้นสองข้าง....อะไรวะทำไมปอดแหกจัง...เอ้ะหรือผมขี้หาเรื่องมากเกินไป

ผมกับไอเตี้ยไม่ได้คุยอะไรกันหลังจากนั้น เพราะหมอนั้นทำท่าจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา ให้ตายดิ อะไรจะขนาดนั้นอะ มันเสียวขนาดนั้นเลยหรอ ไม่เคยมีอะไรทำให้ผมกลัวจนมีอาการแบบนั้นเลยแหะ ผมนี้มันคนแมนจริงๆเนอะ ตอนนี้คงกระโดดกันลงมาครบแล้วหละ เหลือแต่พวกรุ่นพี่พวกนั้น คงไปรอที่ฐานต่อไปกันตามบทหละนะ

“เอาหละครบแล้ว งั้นต่อไปเรามาอธิบายวิธีที่จะออกจากที่นี้กัน เออว่าแต่วิญญาณที่หลุดไปยมโลกของพวกเอ็งกลับมาครบกันทุกคนแล้วสินะ”

“โอสสส” พวกปี1ขานรับ เออแต่ท่าทางยังไม่กลับมาครบ100%นะแต่ละคนเสียงนี้ยานเป็นบ้าเลย

“ดี !! แต่เสียงกระปอดกระแปดไปหน่อยนะ เห้ยๆไอที่กระโดดมาคนแรก มานี้ดิ้”

“โอส!!” สงสัยเรียกไปตบตูด....เห้ยผมนี้บ้าบอว่ะ

“โอเค ต่อไปนี้ไอเด็กหน้ากวนบาทานี้จะเป็นหัวหน้าปี1ของหน่วยเรานะ ทุกคนโอเคกันมั้ย !”

“หู้ย อยู่ดีๆมีเรื่องเข้าตัวเฉย” การที่เป็นหัวหน้านี้ค่อนข้างลำบากสำหรับผมเลยหนะนะ....

“เอ็งอะ เงียบๆไปเลยไอติสท์แตก”

“โอ๊ะ ผมชอบฉายานี้นะครับ ติสท์แตกก !!” ผมกวน...พี่ติณณ์ไป จากนั้นก็ได้รับสายตาอาฆาตมาก ประมานว่า ถ้ามรึงไม่หยุดตูจะเอาตรีนยัดปากมึง ....ส่วนผมก็ ยิ้มสิครับ

“ตามนั้นเลยครับ”

“โอเค งั้นฉันจะอธิบายหน้าที่ของหัวหน้าให้ฟัง”

“ผมพอจะรู้มาบ้างนะ คือพี่ผมเคยเรียน” พี่ผมเคยอธิบายให้ฟังคร่าวๆนะว่าหัวหน้านั้นต้องควบคุมพวกป่าเถื่อนพวกนี้ให้ได้ จะใช้อำนาจยังไงก็ได้ ให้พวกนี้สามารถอยู่ภายในกฎเกณฑ์ ถ้าหากว่าพวกนี้หลุดออกจากกฏเมื่อไหร่ หัวหน้าจะได้รับการลงโทษทันทีโดยไม่มีข้อต่อรองใดๆเด็ดขาด แต่จะไม่มีความรับผิดชอบชีวิตของแต่ละคน เพราะคนที่ผ่านการคัดเลือกก่อนที่จะได้รับการเข้าศึกษานั้นถือว่าเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติครบถ้วนแล้ว ดังนั้นทุกคนคือผู้ที่สามารถดูแลกและรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ แต่ไอการควบคุมไอพวกนี้เนี้ยสิ มันไม่ใช่เล่นๆเลยนะนั้น

“หือ ? เอ็งมีพี่เคยเรียนที่นี้หรอ”

“ครับ จบไปเมื่อปีที่แล้ว ชื่อซิกซ์หนะ”

“เห้ย !! นี้เอ็งน้องเฮียซิกซ์หรอวะ ไม่น่าหละแม่งนิสับฃยถอดแบบกันมาชัดๆ”

“ผมหวังว่ามันคงเป็นเรื่องที่ดีนะครับ” พี่ผมนี้ดังเอาเรื่องนะเนี้ย

“เฮียซิกซ์อะตำนานของกลุ่มเราเลยไอน้อง เฮียแกคุมได้แม้กระทั่งพวกปี4ในขณะที่ตอนนั้นแกอยู่ปี2”

เห้ยๆไอเฮียซิกซ์มันเทพขนาดนั้นเลยรึ หูวๆจบไปนี้คงเป็นเจ้าหน้าที่ที่บ้าระห่ำและมีฮาคิ(ผิดเรื่อง) เอ้ยๆมีอำนาจความน่ากรางขามเยอะเลยสินะ

“ไอติสท์ แกต้องทำให้ได้แบบพี่แกนะเว้ย” เสียงพวกเพื่อนๆปี1ของผมตะโกนมาผมไม่ค่อยถนัดเรื่องเป็นผู้นำคนเลย ให้ตายดิ

“อ่า ขอบคุณนะพวกนายทุกคน แต่กระผมไม่ค่อยถนัดในเรื่องการเป็นผู้นำเลย” ผมพูด และพวกปี1ก็พยักหน้าตาม ราวรับกับรู้แต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้

“ไม่เป็นไรติสท์ เรื่องแบบนี้มันออกมาจากใจ กลุ่มเราเป็นกลุ่มด้านความกล้าหาญ ซึ่งแน่นนอนว่าจะมีแต่พวกลุยๆ ไม่ค่อยใช้หัวสมอง ดังนั้นคนที่มีหน้าที่เป็นผู้นำ ในกลุ่มไอพวกบ้าระห่ำ เราจะไม่เน้นทฤษฎีการเป็นผู้นำ เหมือนของกลุ่มผู้นำ เพระาฉะนั้นเอ็งไม่ต้องกังวล ปล่อยให้มันออกมาจากจิตวิญญาณ” พี่ติณณ์พูดจบก็เดินมาตบไหล่ผม พร้อมกับมีเสียงโห่ตามมา .......... บอกตรงๆผมนี้น้ำตาไหลเลยครับ......น้ำลายในกระเด็นมาเข้าตาหน่ะ ฮ่าๆ

“โอสส !! พยายามเต็มที่เลยครับ” ผมตะโกน

“ ดี !! และหน้าที่แรกของผู้นำปี1สิ่งแรกคือ แบกทุกคนในหน่วยขึ้นไปข้างบนให้หมดทุกคน ” ทันใดที่เสียงไอพี่ติณณ์สั่งจบ เสียงคุยรอบข้างผมเงียบสงัดราวกับอยู่ป่าช้าลึก มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมรับรู้คือ ในหัวสมองผมนี้มีแต่ความว่างเปล่าและเผลออุทานออกมาด้วยคำที่...เอ่อมันไม่น่าจะออกมาจากปากผม

“หว่องงงงงงงง”

มาแล้วจ้าตัวเองงงขอโทษน้าา หายไปนานเลยยพอดีพึ่งมีเวลาว่าง ยังไงก็ฝากติดตามและเปิดใจรับพี่ติสท์แตกคนนี้ด้วยนะคะ ♥♥