P.P.Rising The Bullet Time อภินิหารพลังจิตเหนือโลก
8.1
เขียนโดย 
Spy442299
วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 10.54 น.
46 chapter
28 วิจารณ์
49.41K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 6 ธันวาคม พ.ศ. 2557 17.28 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
35) อิลลูชั่น บทที่ 7.5 [Operation S.I.T.S.N.]
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความP.P. Rising: The Bullet Time
เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก
Ch.30.5 อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 7.5 [Operation S.I.T.S.N.]
Rewrite V.3
◊◊◊
[มุมมองของเจเนซิสไลท์เฟียน่า - ย้อนกลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนเกิดเรื่อง]
[03:20] [06/01/2058]
[Area TH-7 เขตใต้, Yellow Zone, ศูนย์วิจัยใต้ทะเลไฮเทคอัพเปอร์]
“โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! ไม่อยากจะเชื่อ...ผอ. จะคิดตื้นๆ ได้ขนาดนี้!”
เจเนซิสไลท์สบถใส่คนที่อยู่ปลายสายซึ่งเป็นผู้อำนวยการของหน่วย WGT ที่เธอสังกัดอยู่และตอนนี้กำลังแอบคุยผ่านแท็บเล็ตขนาดเล็กเท่าฝ่ามือพับได้อยู่ในห้องน้ำหญิง ใบหน้าของชายหัวโลน นัยน์ตาสีฟ้าที่สงบนิ่งของผู้ที่เป็นนายใหญ่เอ่ยตอบกลับอย่างใจเย็น
“เป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดแล้วในสถานการณ์ตอนนี้”
“อย่างน้อยช่วยแจ้งฉันล่วงหน้าก่อนสักชั่วโมงจะดีมากค่ะ” เจเนซิสไลท์เน้นเสียงให้ปลายทางรู้ว่าผิดมากขนาดไหนที่ไม่บอกเธอก่อน “แล้วให้จะเปลี่ยนแผนหรือเปล่าคะ”
“ตามเดิม...แต่เธอมีเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่ปืนใหญ่กับตอร์ปิโดชุดใหญ่ไปถึง”
“รับทราบค่ะ”
เธอพยักหน้า ปลายทางเริ่มคำถามต่อไป
“ทางนั้นเริ่มไล่ล่าเธอหรือยัง”
“เริ่มตั้งแต่ท่าน ผอ. สั่งยิงปืนใหญ่มาแล้วค่ะ! ให้ตายสิ” เจเนซิสไลท์กัดฟัน “ฉันแค่รายงานไปว่าลากัซเตรียมพาเรดไปชินโคเซ็น แต่ไม่ได้พาไปตอนนี้สักหน่อย!”
“อ่า เอาน่า ข้าตัดสินใจไปแล้ว”
“สะเพร่า! การตัดสินใจของท่านคราวนี้ทำให้เรื่องมันยุ่งมากขนาดไหนรู้ตัวไหมคะ ไม่รู้ว่าเพราะท่านเป็นแบบนี้หรือเปล่า พ่อของฉันถึงได้ตายในภารกิจ”
เจเนซิสไลท์ต่อว่าโดยไม่ได้มีความเกรงใจแม้แต่น้อย อีกทั้งสงสัยเรื่องการตายในหน้าที่ของพ่อตนเอง ผอ. WGT ขมวดคิ้ว
“โห้ยๆ เรื่องนั้นไม่ใช่อย่างที่เธอคิดและที่สำคัญ...เธอลืมไปหรือว่าข้าเป็น ผอ.”
“แล้วมันยังไงกันคะ เฮ้อ...เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวจะส่งตัวเรดผ่านเรือดำน้ำฉุกเฉินตามแผนสอง ส่งไปตามพิกัดที่วางแผน จะได้จบปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. สักที”
เจเนซิสไลท์พูดจบแล้วถอนหายใจกับภารกิจที่เธอได้รับ ปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. เกิดขึ้นเพราะทาง WGT ทราบข่าวจากสายลับว่าทางไฮเทคอัพเปอร์หน่วยลากัซกำลังวางแผนผลิตอาวุธมหาประลัยบางอย่างขึ้นมา...WGT ซึ่งเป็นหนึ่งในองค์กรย่อยของเวิลด์เจเนรัลทำหน้าที่เป็นหน่วยข่าวกรองรอบโลกเลยส่งเธอมาแทรกซึมภายในองค์กรนี้มาเป็นเวลานับปี ทว่าเรื่องที่เธอเป็นสายลับรั่วไปยังหูลากัซเมื่อเดือนก่อน แต่ทางลากัซยังไม่มีท่าทีทำอะไรกับเธอ เจเนซิสไลท์เลยปฏิบัติการณ์ตามภารกิจต่อไปจนถึงช่วงนี้ที่มีการนำตัว ‘เรด’ หนึ่งในมือสังหารชั้นเยี่ยมของเวิลด์เจเนรัลมากักขังไว้ในศูนย์วิจัยใต้ทะเลลึก Area TH-7 เขตใต้แห่งนี้และยังมีอีกคนที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ ‘พี’ ที่เป็นเพื่อนสมัยมอปลายที่หายตัวไปหลังเกิดเรื่องร้ายขึ้น เขากลับมาปรากฏตัวด้วยหน้าตาที่ไม่เหมือนเดิมที่เหมือนผู้ชายมากขึ้น (ปกติเหมือนผู้หญิงมากกว่า) ในเหตุการณ์พีทูไรซิ่ง (P.P. Rising) ที่สนามบินดอนเมือง Area TH-7 และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ทราบว่าทำไมพีถึงได้กลับมามีรูปร่างเหมือนผู้หญิงอีกรอบหลังเหตุกาณ์พีทูไรซิ่งและเรื่องนี้มีคนรู้แค่ไม่กี่คน แม้กระทั่งคนที่สั่งลูกน้องเขาจับพีมาคือลากัซก็ยังไม่รู้เรื่องนี้มันทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นและนี่ยังไม่รวมเรื่องเหล่า SP ที่เป็นร่างโคลนของเธอ หนึ่งในโครงการของลากัซที่เธอจำใจต้องเข้าร่วมเมื่อหลายปีก่อน โดยไม่รู้ว่ามันจะสร้างปัญหาหลายอย่าง มันทำให้เธอรู้สึกผิดจนถึงทุกวันนี้และวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. ที่มีชื่อเต็มๆ ว่า Stitch in time saves nine ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนั่นเอง…ผอ. WGT กล่าวอวยพร
“ขอให้โชคดี”
“โชคดีในเรื่องบรรลัยที่ ผอ. แดเนียลก่อสินะคะ”
“อ่า..โชคดีน่า อย่าลืมช่วยเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าพีด้วย”
ผอ. แดเนียลว่าทิ้งท้ายแล้วตัดการสื่อสารไปทำให้เจเนซิสไลท์ไม่สบอารมณ์พับเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋ากางเกง
‘ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี’
เธอคิดแบบนั้นแล้วหยิบปืนพกกระบอกสีดำขนาดเล็กที่แนบอยู่ข้างเอวขึ้นมาดูเลขที่ปรากฏตรงท้ายกระบอกปืนเป็นเลข ‘20’
‘รีโหลดยี่สิบนัดต่อนาที...ถ้าพวกลากัซมาไม่เยอะ น่าจะพอไหว...ไม่ค่อยอยากใช้พีทูเลย
และนี่ฉันต้องไปช่วยเจ้าพีที่อยู่ห้องข้างๆ เรดอีก แผนชักจะหลุดจากเดิมเรื่อยๆ แต่ก็นั่นล่ะนะ ไม่ใช่ความผิดฉัน...’
เจเนซิสไลท์ชะงักความคิดลงเพราะดันนึกถึงอดีตที่ฝังใจเธอที่ถูกผลักล้มเผื่อไม่ให้โดนน้ำกรดโดยพีสมัยมัธยมปลายและช่วงที่พีมีผ้าพันเต็มใบหน้ากำลังทำร้ายตัวเองอยู่ในบ้านของตนเองที่เธอและเพื่อนๆ บังเอิญเข้าไปเห็น
‘แต่เรื่องนั้นเป็นความผิดของฉันจริงๆ พี ขอโทษด้วยที่พรากสิ่งสุดท้ายที่แม่ทิ้งไว้ให้นาย’
เธอทิ้งดิ่งจมกับความรู้สึกผิดไปชั่วครู่ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก
‘และคราวนี้ฉันจะเป็นคนช่วยนายบ้าง’
เจเนซิสไลท์กดชักโครกแสร้งว่าเพิ่งทำธุระเสร็จแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องส้วม พบกับกระจกในห้องน้ำหญิงที่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนดันทางออกอยู่ ไว้ผมยาวสีแดงเหมือนเธอ
“โอ้ว มีอะไรหรือ...SP…อ่า จำไม่ได้”
“SP-5219 ค่ะ”
ผู้หญิงที่หน้าเหมือนเธอบอกด้วยเสียงสงบนิ่ง นัยน์ตาทั้งสองสีแดงก็เช่นกัน
‘รำคาญสายตาเย็นชานั่นชะมัด’
“มีธุระอะไร” เจเนซิสไลท์ถาม
“เมื่อครู่คุยอยู่กับใครเหรอคะ พี่สาว”
SP-5219 ยกปืนพกขึ้นมาจ่อ สถานการณ์เริ่มตึงเครียดมากขึ้นและดูเหมือนว่าเจเนซิสไลท์รู้คำตอบอยู่แล้วจึงยิ้ม
“คุยกับน้องสาวของพี่สาวที่อยู่ข้างหลังไง!”
เจเนซิสไลท์ตั้งใจพูดหลอกล่อให้ SP-5219 หันหลังทีเผลอ แต่แล้วเธอกลับหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หลอก SP-5219 ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ฉันนึกว่าพวกเธอจะสมองกลวงกันซะหมด”
อ๊อค!
สัญญาณเตือนภัยที่ส่องแสงสีแดงไปทั่วศูนย์วิจัยใต้ทะเลพร้อมส่งเสียงเตือน ทำให้ทุกคนต่างตกใจและเจเนซิสไลท์ได้จังหวะพุ่งตัวเข้าไปชาร์จ SP-5219 ล้มลงหน้าห้องน้ำ ปืนที่ SP-5219 ถืออยู่กระเด็นตกออกไป แน่นอนคนที่ถูกชาร์จพยายามอย่างหนักไม่ให้ถูกเจเนซิสไลท์ล็อคคอแต่ไม่สามารถสู้แรงได้ ผ่านไปสักพักเจเนซิสไลท์ตัดสินใจหักคอเธอแล้วรีบเดินจากไป
‘คนที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ฉันทำแบบนี้’
◊◊◊
[มุมมองของเฟลิกซ์]
[03:39] [06/01/2058]
[Area TH-7 เขตใต้, Blue Zone, เขตบรรเทาภัยสงครามชั่วคราว ‘MLA-23’]
“นอนไม่หลับหรือไงคะ คุณพี่”
สาวผมเปียทักยาวคู่สีเหลืองที่อยู่ในชุดแนบเนื้อสีเทาดำมีอักษร MIA อยู่กลางอกทักเฟลิกซ์ที่อยู่ในชุดเดียวกัน เธอกำลังนั่งดื่มกาแฟชมแสงดาวตกลงทะเลที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล สาวผมเฟียก้มตัวยืนหน้าเข้าใกล้เธอด้วยนัยน์ตาสีดำที่ฉายแววหยอกล้อ เฟลิกซ์เห็นแววตานั่นแล้วเหนื่อยใจ
“เวรฉันจะหลับได้ไง”
“แล้วทำไมไม่ให้เรลี่คนนี้อยู่เฝ้าเวรด้วยล่ะ”
เฟลิกซ์ได้ยินแบบนั้นแล้วยกมือลูบหัวเรลี่วนไปมา คนถูกลูบทำหน้าฟินไปไกลจนถูกดันหน้าผากหงายลงไปกับพื้น
“ง่ะ!”
“ซู่! เบาๆ คนอื่นหลับอยู่” เฟลิกซ์ว่า
“ข๊าค่ะ” เรลี่ทำหน้าบูด “ไม่เห็นต้องทำกันแบบนี้เลย”
“เธออายุมากกว่าฉันสิบปีแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้”
“อย่านับอายุแบบนั้นสิค่ะ! ฉันถูกแช่แข็งมายี่สิบเอ็ดปี อายุจริงๆ ของเรลี่คือสิบห้าปีต่างหาก”
“แล้วแต่เธอเถอะ”
เรลี่โถมตัวเข้ากอดเฟลิกซ์ด้านหลัง
“ไม่รู้ทำไมเรลี่ถึงรู้สึกผูกพันกับพี่มากขนาดแบบนี้นะ...ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่พ่อแม่พี่น้องสักหน่อย”
เฟลิกซ์โอบมือลูบหัวเรลี่อีกครั้งและคิดบางเรื่องในใจ
‘ยัยโง่ เธอกับฉันผ่านกันมามาก...แต่ไม่มีวันที่เธอจะจำมันได้หรอก...ไม่มีวัน
อีกทั้งไอ้ที่ซิงโครนั่นไม่ใช่ของจริงสักหน่อย มันก็แค่ความทรงจำดีๆ ร่วมกันในโลกจอมปลอม’
เรลี่ที่เข้ามากอดยังคงพล่ามต่อไป
“และเรลี่รู้สึกแบบนี้กับทอมมี่เหมือนกันเลย”
“คงจะเหมือนความสัมพันธ์พ่อแม่ลูกของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมล่ะมั้ง”
“ยังไงคะ?”
“ก็ตอนที่เธอตื่นมาจากที่แช่แข็ง ฉันกับทอมมี่อยู่ด้วยกัน จิตใต้สำนึกของเธอคงคิดว่าฉันกับเขาเป็นพ่อแม่ของเธอไง”
“งั้นเหรอคะ...แปลกดีแฮะ แต่ทำไมรู้สึกว่ามันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก แต่ลืมไปน่า...นี่ถ้าเรลี่จำได้หน่าจะเล่าให้ทุกคนฟังเลย”
“อย่าฝืนมากนัก ค่อยๆ นึกไปเรื่อยๆ เถอะ เอากาแฟหน่อยไหม” เฟลิกซ์ยื่นกาแฟอีกแก้วที่ตั้งอยู่ข้างๆ ให้เรลี่
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเพียวๆ มีนมให้ใส่อ่ะ ได้เปล่า”
“ไม่มี”
“ง่ะ!”
“อย่าเรื่องมาก คนอื่นในเต็นท์เขาอดอยากมากกว่าเราอีก หัดคิดสักบ้างสิ”
เฟลิกซ์พูดหมายถึงค่ายอพยพภัยสงครามที่อยู่ข้างล่าง มีเต็นท์จำนวนมากที่มีผู้คนจาก Area TH-7 เขตใต้ที่ได้รับผลกระทบจากการโจมตีของพวกไอริส ผู้คนพวกนี้ล้วนไร้ที่อยู่อาศัย
“ค่ะ” เรลี่ทำหน้าบูดอีกรอบก่อนที่จะเข้ามาซบไหล่อย่างรวดเร็ว “งั้นขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหมคะ”
“อือ...”
เฟลิกซ์ส่งเสียงในคอตอบตกลงแล้วปล่อยให้เรลี่ซบไหล่อยู่แบบนั้นเกือบนาที คนที่ซบไหล่อยู่เริ่มเอ่ยความในใจ
“คุณพี่...คือว่า เรลี่อยากรู้ความในใจ---”
“ท่านรักษาการณ์ครับ! เรียกท่านรักษาการณ์!”
เสียงผู้ชายดังวิทยุสื่อสารรุ่นเก่าที่แนบข้างเอวดังขึ้น เรลี่ที่ถูกขัดจังหวะกรอกตาขึ้นฟ้าเกร็งมือทำท่าใจจะขาด ส่วนเฟลิกซ์หยิบวิทยุขึ้นมากดตอบกลับ
“สตอลค์! คราวหลังวอบอกชื่อตัวเองขึ้นก่อนด้วย จะได้รู้ว่าใคร”
“ขออภัยครับ!”
“มีอะไรว่ามา”
“ศูนย์วิจัยใต้ทะเลลึกของไฮเทคอัพเปอร์ที่อยู่ห่างจากเราสิบไมล์ส่งสัญญาณอพยพครับ!”
“หา?” เฟลิกซ์ขมวดคิ้ว “ทำไมเป็นแบบนั้น”
“เพิ่งตรวจสอบสาเหตุเมื่อครู่นี่เองครับ มีกระสุนปืนใหญ่อัตตาจรและมิสไซล์ไม่ก็ตอร์ปิโดจำนวนมากไม่ทราบแห่งที่มากำลังถล่มศูนย์วิจัยครับท่าน! ทางไฮเทคอัพเปอร์ได้ติดต่อมาขอความช่วยเหลือเหล่าผู้อพยพจากศูนย์วิจัยตรงชายหาดที่สามของ Area TH-7 เขตใต้ครับ!”
เฟลิกซ์ใช้ความคิดชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจสั่งการ
“ถ่ายทอดคำสั่ง...ระดมเหล่า M.L.A. จำนวนสามหน่วยย่อยในค่าย 33 ไปยังชายหาดที่สาม เตรียมแผนตามกฎ S-2-4 เริ่มปฏิบัตินับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!”
◊◊◊
คุยกับคนเขียนกันนะ >_<
จบลงไปแล้วสำหรับบท ‘อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 7.5 [Operation S.I.T.S.N.]’ นะจ๊ะ
เป็นบทเสริมเหตุการณ์ในมุมมองของเจเนซิสไลท์และเฟลิกซ์จร๊า
เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่พีฟื้นขึ้นเล็กน้อย
โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า ‘อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 8.5 [สิ่งที่สำคัญกว่า]’
เมื่อพลังจิตผงาดทั่วโลก การผจญภัยอันแสนวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น!
ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ 1 Comment เท่ากับล้านกำลังใจเลย ฮ่าๆ
By Spy442299 & Nattanan Srising
เดอะบูลเลตไทม์ อภินิหารพลังจิตเหนือโลก
Ch.30.5 อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 7.5 [Operation S.I.T.S.N.]
Rewrite V.3
◊◊◊
[มุมมองของเจเนซิสไลท์เฟียน่า - ย้อนกลับไปหนึ่งชั่วโมงก่อนเกิดเรื่อง]
[03:20] [06/01/2058]
[Area TH-7 เขตใต้, Yellow Zone, ศูนย์วิจัยใต้ทะเลไฮเทคอัพเปอร์]
“โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! โง่! ไม่อยากจะเชื่อ...ผอ. จะคิดตื้นๆ ได้ขนาดนี้!”
เจเนซิสไลท์สบถใส่คนที่อยู่ปลายสายซึ่งเป็นผู้อำนวยการของหน่วย WGT ที่เธอสังกัดอยู่และตอนนี้กำลังแอบคุยผ่านแท็บเล็ตขนาดเล็กเท่าฝ่ามือพับได้อยู่ในห้องน้ำหญิง ใบหน้าของชายหัวโลน นัยน์ตาสีฟ้าที่สงบนิ่งของผู้ที่เป็นนายใหญ่เอ่ยตอบกลับอย่างใจเย็น
“เป็นวิธีที่ได้ผลที่สุดแล้วในสถานการณ์ตอนนี้”
“อย่างน้อยช่วยแจ้งฉันล่วงหน้าก่อนสักชั่วโมงจะดีมากค่ะ” เจเนซิสไลท์เน้นเสียงให้ปลายทางรู้ว่าผิดมากขนาดไหนที่ไม่บอกเธอก่อน “แล้วให้จะเปลี่ยนแผนหรือเปล่าคะ”
“ตามเดิม...แต่เธอมีเวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นก่อนที่ปืนใหญ่กับตอร์ปิโดชุดใหญ่ไปถึง”
“รับทราบค่ะ”
เธอพยักหน้า ปลายทางเริ่มคำถามต่อไป
“ทางนั้นเริ่มไล่ล่าเธอหรือยัง”
“เริ่มตั้งแต่ท่าน ผอ. สั่งยิงปืนใหญ่มาแล้วค่ะ! ให้ตายสิ” เจเนซิสไลท์กัดฟัน “ฉันแค่รายงานไปว่าลากัซเตรียมพาเรดไปชินโคเซ็น แต่ไม่ได้พาไปตอนนี้สักหน่อย!”
“อ่า เอาน่า ข้าตัดสินใจไปแล้ว”
“สะเพร่า! การตัดสินใจของท่านคราวนี้ทำให้เรื่องมันยุ่งมากขนาดไหนรู้ตัวไหมคะ ไม่รู้ว่าเพราะท่านเป็นแบบนี้หรือเปล่า พ่อของฉันถึงได้ตายในภารกิจ”
เจเนซิสไลท์ต่อว่าโดยไม่ได้มีความเกรงใจแม้แต่น้อย อีกทั้งสงสัยเรื่องการตายในหน้าที่ของพ่อตนเอง ผอ. WGT ขมวดคิ้ว
“โห้ยๆ เรื่องนั้นไม่ใช่อย่างที่เธอคิดและที่สำคัญ...เธอลืมไปหรือว่าข้าเป็น ผอ.”
“แล้วมันยังไงกันคะ เฮ้อ...เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวจะส่งตัวเรดผ่านเรือดำน้ำฉุกเฉินตามแผนสอง ส่งไปตามพิกัดที่วางแผน จะได้จบปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. สักที”
เจเนซิสไลท์พูดจบแล้วถอนหายใจกับภารกิจที่เธอได้รับ ปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. เกิดขึ้นเพราะทาง WGT ทราบข่าวจากสายลับว่าทางไฮเทคอัพเปอร์หน่วยลากัซกำลังวางแผนผลิตอาวุธมหาประลัยบางอย่างขึ้นมา...WGT ซึ่งเป็นหนึ่งในองค์กรย่อยของเวิลด์เจเนรัลทำหน้าที่เป็นหน่วยข่าวกรองรอบโลกเลยส่งเธอมาแทรกซึมภายในองค์กรนี้มาเป็นเวลานับปี ทว่าเรื่องที่เธอเป็นสายลับรั่วไปยังหูลากัซเมื่อเดือนก่อน แต่ทางลากัซยังไม่มีท่าทีทำอะไรกับเธอ เจเนซิสไลท์เลยปฏิบัติการณ์ตามภารกิจต่อไปจนถึงช่วงนี้ที่มีการนำตัว ‘เรด’ หนึ่งในมือสังหารชั้นเยี่ยมของเวิลด์เจเนรัลมากักขังไว้ในศูนย์วิจัยใต้ทะเลลึก Area TH-7 เขตใต้แห่งนี้และยังมีอีกคนที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ ‘พี’ ที่เป็นเพื่อนสมัยมอปลายที่หายตัวไปหลังเกิดเรื่องร้ายขึ้น เขากลับมาปรากฏตัวด้วยหน้าตาที่ไม่เหมือนเดิมที่เหมือนผู้ชายมากขึ้น (ปกติเหมือนผู้หญิงมากกว่า) ในเหตุการณ์พีทูไรซิ่ง (P.P. Rising) ที่สนามบินดอนเมือง Area TH-7 และจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ทราบว่าทำไมพีถึงได้กลับมามีรูปร่างเหมือนผู้หญิงอีกรอบหลังเหตุกาณ์พีทูไรซิ่งและเรื่องนี้มีคนรู้แค่ไม่กี่คน แม้กระทั่งคนที่สั่งลูกน้องเขาจับพีมาคือลากัซก็ยังไม่รู้เรื่องนี้มันทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นและนี่ยังไม่รวมเรื่องเหล่า SP ที่เป็นร่างโคลนของเธอ หนึ่งในโครงการของลากัซที่เธอจำใจต้องเข้าร่วมเมื่อหลายปีก่อน โดยไม่รู้ว่ามันจะสร้างปัญหาหลายอย่าง มันทำให้เธอรู้สึกผิดจนถึงทุกวันนี้และวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปฏิบัติการณ์ S.I.T.S.N. ที่มีชื่อเต็มๆ ว่า Stitch in time saves nine ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมนั่นเอง…ผอ. WGT กล่าวอวยพร
“ขอให้โชคดี”
“โชคดีในเรื่องบรรลัยที่ ผอ. แดเนียลก่อสินะคะ”
“อ่า..โชคดีน่า อย่าลืมช่วยเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าพีด้วย”
ผอ. แดเนียลว่าทิ้งท้ายแล้วตัดการสื่อสารไปทำให้เจเนซิสไลท์ไม่สบอารมณ์พับเก็บอุปกรณ์ลงกระเป๋ากางเกง
‘ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี’
เธอคิดแบบนั้นแล้วหยิบปืนพกกระบอกสีดำขนาดเล็กที่แนบอยู่ข้างเอวขึ้นมาดูเลขที่ปรากฏตรงท้ายกระบอกปืนเป็นเลข ‘20’
‘รีโหลดยี่สิบนัดต่อนาที...ถ้าพวกลากัซมาไม่เยอะ น่าจะพอไหว...ไม่ค่อยอยากใช้พีทูเลย
และนี่ฉันต้องไปช่วยเจ้าพีที่อยู่ห้องข้างๆ เรดอีก แผนชักจะหลุดจากเดิมเรื่อยๆ แต่ก็นั่นล่ะนะ ไม่ใช่ความผิดฉัน...’
เจเนซิสไลท์ชะงักความคิดลงเพราะดันนึกถึงอดีตที่ฝังใจเธอที่ถูกผลักล้มเผื่อไม่ให้โดนน้ำกรดโดยพีสมัยมัธยมปลายและช่วงที่พีมีผ้าพันเต็มใบหน้ากำลังทำร้ายตัวเองอยู่ในบ้านของตนเองที่เธอและเพื่อนๆ บังเอิญเข้าไปเห็น
‘แต่เรื่องนั้นเป็นความผิดของฉันจริงๆ พี ขอโทษด้วยที่พรากสิ่งสุดท้ายที่แม่ทิ้งไว้ให้นาย’
เธอทิ้งดิ่งจมกับความรู้สึกผิดไปชั่วครู่ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึก
‘และคราวนี้ฉันจะเป็นคนช่วยนายบ้าง’
เจเนซิสไลท์กดชักโครกแสร้งว่าเพิ่งทำธุระเสร็จแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องส้วม พบกับกระจกในห้องน้ำหญิงที่มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนดันทางออกอยู่ ไว้ผมยาวสีแดงเหมือนเธอ
“โอ้ว มีอะไรหรือ...SP…อ่า จำไม่ได้”
“SP-5219 ค่ะ”
ผู้หญิงที่หน้าเหมือนเธอบอกด้วยเสียงสงบนิ่ง นัยน์ตาทั้งสองสีแดงก็เช่นกัน
‘รำคาญสายตาเย็นชานั่นชะมัด’
“มีธุระอะไร” เจเนซิสไลท์ถาม
“เมื่อครู่คุยอยู่กับใครเหรอคะ พี่สาว”
SP-5219 ยกปืนพกขึ้นมาจ่อ สถานการณ์เริ่มตึงเครียดมากขึ้นและดูเหมือนว่าเจเนซิสไลท์รู้คำตอบอยู่แล้วจึงยิ้ม
“คุยกับน้องสาวของพี่สาวที่อยู่ข้างหลังไง!”
เจเนซิสไลท์ตั้งใจพูดหลอกล่อให้ SP-5219 หันหลังทีเผลอ แต่แล้วเธอกลับหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หลอก SP-5219 ไม่ได้หรอกค่ะ”
“ฉันนึกว่าพวกเธอจะสมองกลวงกันซะหมด”
อ๊อค!
สัญญาณเตือนภัยที่ส่องแสงสีแดงไปทั่วศูนย์วิจัยใต้ทะเลพร้อมส่งเสียงเตือน ทำให้ทุกคนต่างตกใจและเจเนซิสไลท์ได้จังหวะพุ่งตัวเข้าไปชาร์จ SP-5219 ล้มลงหน้าห้องน้ำ ปืนที่ SP-5219 ถืออยู่กระเด็นตกออกไป แน่นอนคนที่ถูกชาร์จพยายามอย่างหนักไม่ให้ถูกเจเนซิสไลท์ล็อคคอแต่ไม่สามารถสู้แรงได้ ผ่านไปสักพักเจเนซิสไลท์ตัดสินใจหักคอเธอแล้วรีบเดินจากไป
‘คนที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ฉันทำแบบนี้’
◊◊◊
[มุมมองของเฟลิกซ์]
[03:39] [06/01/2058]
[Area TH-7 เขตใต้, Blue Zone, เขตบรรเทาภัยสงครามชั่วคราว ‘MLA-23’]
“นอนไม่หลับหรือไงคะ คุณพี่”
สาวผมเปียทักยาวคู่สีเหลืองที่อยู่ในชุดแนบเนื้อสีเทาดำมีอักษร MIA อยู่กลางอกทักเฟลิกซ์ที่อยู่ในชุดเดียวกัน เธอกำลังนั่งดื่มกาแฟชมแสงดาวตกลงทะเลที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล สาวผมเฟียก้มตัวยืนหน้าเข้าใกล้เธอด้วยนัยน์ตาสีดำที่ฉายแววหยอกล้อ เฟลิกซ์เห็นแววตานั่นแล้วเหนื่อยใจ
“เวรฉันจะหลับได้ไง”
“แล้วทำไมไม่ให้เรลี่คนนี้อยู่เฝ้าเวรด้วยล่ะ”
เฟลิกซ์ได้ยินแบบนั้นแล้วยกมือลูบหัวเรลี่วนไปมา คนถูกลูบทำหน้าฟินไปไกลจนถูกดันหน้าผากหงายลงไปกับพื้น
“ง่ะ!”
“ซู่! เบาๆ คนอื่นหลับอยู่” เฟลิกซ์ว่า
“ข๊าค่ะ” เรลี่ทำหน้าบูด “ไม่เห็นต้องทำกันแบบนี้เลย”
“เธออายุมากกว่าฉันสิบปีแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้”
“อย่านับอายุแบบนั้นสิค่ะ! ฉันถูกแช่แข็งมายี่สิบเอ็ดปี อายุจริงๆ ของเรลี่คือสิบห้าปีต่างหาก”
“แล้วแต่เธอเถอะ”
เรลี่โถมตัวเข้ากอดเฟลิกซ์ด้านหลัง
“ไม่รู้ทำไมเรลี่ถึงรู้สึกผูกพันกับพี่มากขนาดแบบนี้นะ...ทั้งๆ ที่คุณไม่ใช่พ่อแม่พี่น้องสักหน่อย”
เฟลิกซ์โอบมือลูบหัวเรลี่อีกครั้งและคิดบางเรื่องในใจ
‘ยัยโง่ เธอกับฉันผ่านกันมามาก...แต่ไม่มีวันที่เธอจะจำมันได้หรอก...ไม่มีวัน
อีกทั้งไอ้ที่ซิงโครนั่นไม่ใช่ของจริงสักหน่อย มันก็แค่ความทรงจำดีๆ ร่วมกันในโลกจอมปลอม’
เรลี่ที่เข้ามากอดยังคงพล่ามต่อไป
“และเรลี่รู้สึกแบบนี้กับทอมมี่เหมือนกันเลย”
“คงจะเหมือนความสัมพันธ์พ่อแม่ลูกของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมล่ะมั้ง”
“ยังไงคะ?”
“ก็ตอนที่เธอตื่นมาจากที่แช่แข็ง ฉันกับทอมมี่อยู่ด้วยกัน จิตใต้สำนึกของเธอคงคิดว่าฉันกับเขาเป็นพ่อแม่ของเธอไง”
“งั้นเหรอคะ...แปลกดีแฮะ แต่ทำไมรู้สึกว่ามันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก แต่ลืมไปน่า...นี่ถ้าเรลี่จำได้หน่าจะเล่าให้ทุกคนฟังเลย”
“อย่าฝืนมากนัก ค่อยๆ นึกไปเรื่อยๆ เถอะ เอากาแฟหน่อยไหม” เฟลิกซ์ยื่นกาแฟอีกแก้วที่ตั้งอยู่ข้างๆ ให้เรลี่
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบเพียวๆ มีนมให้ใส่อ่ะ ได้เปล่า”
“ไม่มี”
“ง่ะ!”
“อย่าเรื่องมาก คนอื่นในเต็นท์เขาอดอยากมากกว่าเราอีก หัดคิดสักบ้างสิ”
เฟลิกซ์พูดหมายถึงค่ายอพยพภัยสงครามที่อยู่ข้างล่าง มีเต็นท์จำนวนมากที่มีผู้คนจาก Area TH-7 เขตใต้ที่ได้รับผลกระทบจากการโจมตีของพวกไอริส ผู้คนพวกนี้ล้วนไร้ที่อยู่อาศัย
“ค่ะ” เรลี่ทำหน้าบูดอีกรอบก่อนที่จะเข้ามาซบไหล่อย่างรวดเร็ว “งั้นขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหมคะ”
“อือ...”
เฟลิกซ์ส่งเสียงในคอตอบตกลงแล้วปล่อยให้เรลี่ซบไหล่อยู่แบบนั้นเกือบนาที คนที่ซบไหล่อยู่เริ่มเอ่ยความในใจ
“คุณพี่...คือว่า เรลี่อยากรู้ความในใจ---”
“ท่านรักษาการณ์ครับ! เรียกท่านรักษาการณ์!”
เสียงผู้ชายดังวิทยุสื่อสารรุ่นเก่าที่แนบข้างเอวดังขึ้น เรลี่ที่ถูกขัดจังหวะกรอกตาขึ้นฟ้าเกร็งมือทำท่าใจจะขาด ส่วนเฟลิกซ์หยิบวิทยุขึ้นมากดตอบกลับ
“สตอลค์! คราวหลังวอบอกชื่อตัวเองขึ้นก่อนด้วย จะได้รู้ว่าใคร”
“ขออภัยครับ!”
“มีอะไรว่ามา”
“ศูนย์วิจัยใต้ทะเลลึกของไฮเทคอัพเปอร์ที่อยู่ห่างจากเราสิบไมล์ส่งสัญญาณอพยพครับ!”
“หา?” เฟลิกซ์ขมวดคิ้ว “ทำไมเป็นแบบนั้น”
“เพิ่งตรวจสอบสาเหตุเมื่อครู่นี่เองครับ มีกระสุนปืนใหญ่อัตตาจรและมิสไซล์ไม่ก็ตอร์ปิโดจำนวนมากไม่ทราบแห่งที่มากำลังถล่มศูนย์วิจัยครับท่าน! ทางไฮเทคอัพเปอร์ได้ติดต่อมาขอความช่วยเหลือเหล่าผู้อพยพจากศูนย์วิจัยตรงชายหาดที่สามของ Area TH-7 เขตใต้ครับ!”
เฟลิกซ์ใช้ความคิดชั่วครู่ก่อนที่จะตัดสินใจสั่งการ
“ถ่ายทอดคำสั่ง...ระดมเหล่า M.L.A. จำนวนสามหน่วยย่อยในค่าย 33 ไปยังชายหาดที่สาม เตรียมแผนตามกฎ S-2-4 เริ่มปฏิบัตินับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป!”
◊◊◊
คุยกับคนเขียนกันนะ >_<
จบลงไปแล้วสำหรับบท ‘อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 7.5 [Operation S.I.T.S.N.]’ นะจ๊ะ
เป็นบทเสริมเหตุการณ์ในมุมมองของเจเนซิสไลท์และเฟลิกซ์จร๊า
เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนที่พีฟื้นขึ้นเล็กน้อย
โปรดติดตามตอนต่อไปที่มีชื่อว่า ‘อิลลูชั่น (illusion) บทที่ 8.5 [สิ่งที่สำคัญกว่า]’
เมื่อพลังจิตผงาดทั่วโลก การผจญภัยอันแสนวุ่นวายจึงบังเกิดขึ้น!
ถ้าชอบก็ Comment ให้กำลังใจกันบ้างเน้อ 1 Comment เท่ากับล้านกำลังใจเลย ฮ่าๆ
By Spy442299 & Nattanan Srising
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
