Hyounaka รักป่วนก๊วน
8.7
เขียนโดย ไอ้หนุ่มหน้าll
วันที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 11.45 น.
3 ตอน
2 วิจารณ์
5,831 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 10.18 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) สายลม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ "นายจ้องฉันอยู่ใช่ไหม"
ตอนนี้เธอเดินเข้าใกล้มาอีกแล้วใบหน้าอันแสนงดงามของเธอที่กำลังมองเราอยู่ จะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วเพื่อออกจากตรงนี้ชะแล้ว
"ต้องขอโทษแทนเจ้าหมอนี้ด้วย เจ้ามันชอบทำอะไรแบบนี้ตลอดเป็นประจำน่ะ"
ผมที่กำลังมองใบหน้าของเธออยู่ก็หันไปมองคางาวะที่เดินมาจับไหล่และโกหลแทนผม ของใจมากคางาวะที่มาช่วย คางาวะที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็หันมามองหน้าผมที่กำลังทำสายตาเหมือนขอบคุณแล้วยิ้มให้พร้อมกับดึงตัวผมออกจากตรงนั้นทันทีแล้วพาไปที่หลังอาคารเรียนที่ใกล้ที่สุด
"ขอบใจมากจริงๆคางาวะ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอ"
ให้ตายเถอะเกือบไปแล้วสิ ท่ามกลางพวกนักเรียนชายพวกนั้นมันทำใจยากเหมือนแหะ แต่ก็ดีที่ยังมีไอ้คางาวะค่อยช่วย ไม่งั้นไม่รอดแน่เราแต่ก็ดีใจนิดๆแหะที่ได้มองใบหน้าแสนสวยของเธอคนนั้นในขณะที่กำลังบ่นกับตัวเอง เสียงเข้าเรียนได้ดังขึ้นไปทั่วโรงเรียนแล้ว
"ได้เวลาเรียนแล้วสิ"
"อือ ไปกันเถอะ"
ผมกับคางาวะที่ยืนคุยกันอยู่หลังอาคารก็พากันไปยังห้องเรียนที่เราเรียนโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกถึงจะมีสายตาพวกผู้ชายที่มองมาที่ผมโดยตลอดก็เถอะ ตั้งแต่ชั่วโมงโฮมรูมจนถึงเรียนในวันนั้น แต่ความวุ่นวายของชีวิดยังไม่จบแค่นี้ เพื่อนผมคนหนึ่งในห้องเดียวกันวิ่งมาหาผมที่กำลังเอาของเก็บในตู้ล็อกเกอร์
"นี่ ริทาโตะมีคนอยากเจอนายน่ะ"
"ใครเหรอริว"
"ไม่รู้สิ แต่ไปหน่อยเถอะ"
ใครฟะที่อยากเจอเรา หน้าจะไม่ใช่เรื่องอะไรมากมายหรอมั้ง ไปๆเถอะให้มันรู้หน่อยว่าใคร ดีล่ะเอาอย่างนี้ละกัน
"ที่ใหนเหรอ"
"หลังอาคารเรียน5 น่ะ รีบหน่อยก็แล้วกัน"
อะไรกันแน่เนี่ยอยากจะรู้แล้วสิว่าใครอยากเจอเรากันหน่า ผมที่เก็บของใส่ล็อกเกอร์อยู่ก็รีบปิดตู้ทันทีแล้วหยิบกระเป๋าเรียนที่วางอยู่ข้างๆตัวมาสะพายที่ไหล่แล้วเดินออกจากอาคารเรียนไปยังอาคารเรียน5 ที่อยู่ทางขวามือซึ่งไม่ใกล้มากนัก
"นี้สิน่ะหน้าจะใช่รีบไปหาดีกว่า"
ผมที่ยืนดูหน้าอาคารเรียน5 อยู่ก็เดินไปทางด้านหลังของอาคารเรียน แล้วมองหาคนที่อยากเจอผม แต่ที่เห็นอยู่ก็คือนักเรียนหญิงที่ยืนหันหลังอยู่ เมื่อเธอหันมาหาผม นั้นเธอเองหรอที่เจอกันเมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียน แต่ทำไมเธอมาอยู่นี้ล่ะ
"เออ มีอะไรเหรอ"
"นาย"
ทำไมมันแปลกๆฟะ ท่าทางเมื่อเช้ากับตอนนี้มันแตกต่างเหมือนคนละคนเลย อย่างกับนางฟ้าหลงทางแล้วไปเจอทางออก
"มีอะไรกับฉันหรอ"
ท่าทางเหมือนลังเลที่จะบอกเรา แต่เธอจะบอกอะไรเรากันแน่ ไม่หน้าจะเป็นเรื่องใหญ่นักหรอมั้ง ถ้าจะบอกก็หน้าจะเป็นพวก 'เมื่อเช้าจ้องฉันใช่ไหม' ล่ะมั้ง
"ฉันมีเรื่องอยากปรึกษานายหน่อยจะว่าอะไรไหม"
จบตอบ...
ตอนนี้เธอเดินเข้าใกล้มาอีกแล้วใบหน้าอันแสนงดงามของเธอที่กำลังมองเราอยู่ จะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วเพื่อออกจากตรงนี้ชะแล้ว
"ต้องขอโทษแทนเจ้าหมอนี้ด้วย เจ้ามันชอบทำอะไรแบบนี้ตลอดเป็นประจำน่ะ"
ผมที่กำลังมองใบหน้าของเธออยู่ก็หันไปมองคางาวะที่เดินมาจับไหล่และโกหลแทนผม ของใจมากคางาวะที่มาช่วย คางาวะที่ยืนอยู่ข้างๆผมก็หันมามองหน้าผมที่กำลังทำสายตาเหมือนขอบคุณแล้วยิ้มให้พร้อมกับดึงตัวผมออกจากตรงนั้นทันทีแล้วพาไปที่หลังอาคารเรียนที่ใกล้ที่สุด
"ขอบใจมากจริงๆคางาวะ"
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอ"
ให้ตายเถอะเกือบไปแล้วสิ ท่ามกลางพวกนักเรียนชายพวกนั้นมันทำใจยากเหมือนแหะ แต่ก็ดีที่ยังมีไอ้คางาวะค่อยช่วย ไม่งั้นไม่รอดแน่เราแต่ก็ดีใจนิดๆแหะที่ได้มองใบหน้าแสนสวยของเธอคนนั้นในขณะที่กำลังบ่นกับตัวเอง เสียงเข้าเรียนได้ดังขึ้นไปทั่วโรงเรียนแล้ว
"ได้เวลาเรียนแล้วสิ"
"อือ ไปกันเถอะ"
ผมกับคางาวะที่ยืนคุยกันอยู่หลังอาคารก็พากันไปยังห้องเรียนที่เราเรียนโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกถึงจะมีสายตาพวกผู้ชายที่มองมาที่ผมโดยตลอดก็เถอะ ตั้งแต่ชั่วโมงโฮมรูมจนถึงเรียนในวันนั้น แต่ความวุ่นวายของชีวิดยังไม่จบแค่นี้ เพื่อนผมคนหนึ่งในห้องเดียวกันวิ่งมาหาผมที่กำลังเอาของเก็บในตู้ล็อกเกอร์
"นี่ ริทาโตะมีคนอยากเจอนายน่ะ"
"ใครเหรอริว"
"ไม่รู้สิ แต่ไปหน่อยเถอะ"
ใครฟะที่อยากเจอเรา หน้าจะไม่ใช่เรื่องอะไรมากมายหรอมั้ง ไปๆเถอะให้มันรู้หน่อยว่าใคร ดีล่ะเอาอย่างนี้ละกัน
"ที่ใหนเหรอ"
"หลังอาคารเรียน5 น่ะ รีบหน่อยก็แล้วกัน"
อะไรกันแน่เนี่ยอยากจะรู้แล้วสิว่าใครอยากเจอเรากันหน่า ผมที่เก็บของใส่ล็อกเกอร์อยู่ก็รีบปิดตู้ทันทีแล้วหยิบกระเป๋าเรียนที่วางอยู่ข้างๆตัวมาสะพายที่ไหล่แล้วเดินออกจากอาคารเรียนไปยังอาคารเรียน5 ที่อยู่ทางขวามือซึ่งไม่ใกล้มากนัก
"นี้สิน่ะหน้าจะใช่รีบไปหาดีกว่า"
ผมที่ยืนดูหน้าอาคารเรียน5 อยู่ก็เดินไปทางด้านหลังของอาคารเรียน แล้วมองหาคนที่อยากเจอผม แต่ที่เห็นอยู่ก็คือนักเรียนหญิงที่ยืนหันหลังอยู่ เมื่อเธอหันมาหาผม นั้นเธอเองหรอที่เจอกันเมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียน แต่ทำไมเธอมาอยู่นี้ล่ะ
"เออ มีอะไรเหรอ"
"นาย"
ทำไมมันแปลกๆฟะ ท่าทางเมื่อเช้ากับตอนนี้มันแตกต่างเหมือนคนละคนเลย อย่างกับนางฟ้าหลงทางแล้วไปเจอทางออก
"มีอะไรกับฉันหรอ"
ท่าทางเหมือนลังเลที่จะบอกเรา แต่เธอจะบอกอะไรเรากันแน่ ไม่หน้าจะเป็นเรื่องใหญ่นักหรอมั้ง ถ้าจะบอกก็หน้าจะเป็นพวก 'เมื่อเช้าจ้องฉันใช่ไหม' ล่ะมั้ง
"ฉันมีเรื่องอยากปรึกษานายหน่อยจะว่าอะไรไหม"
จบตอบ...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ