Oh! Baby I want to your ’s guy...

บทที่ 11 โลกนี้มันกลม
 
“หยุดเดี๋ยวเลย! ไอ้ตัวแสบ!!” เสียงโหวกเหวกจากด้านหลังดังใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ ทำไงดีวะ? T.T
 
ผมมองซ้ายมองขวาหันไปเจอรถสปอร์ตคันนึงมีผู้ชายกำลังจะเปิดประตูเข้าไปด้านในและกำลังออกรถผมจึงเร่งฝีเท้าเต็มสปีดเพื่อเข้าไปขอความช่วยเหลือ SOS
 
ปึกๆๆๆ!!!! ผมรัวข้อมือใส่กระจกรถเขาไม่ยั้งเพื่อให้เขาหยุดการกระทำทุกอย่าง เมื่อเห็นผมร้อนรนเขาจึงรีบเปิดหน้าต่างออกก่อนจะโพล่งคำถามขึ้นแต่วินาทีนี้มันไม่ทันแล้ว ขอผมติดรถไปด้วยก่อนละกัน
 
ทันใดนั้นผมถือวิสาสะเปิดประตูรถออกแล้วเข้าไปโดยไม่ขอคำอนุญาตใดๆ ทั้งนั้น ชายข้างๆ ดูท่าทางตกใจมาก ขอโทษจริงๆ แต่คุณต้องช่วยผมTTOTT
 
“เฮ้ย นี่คุณจะทำอะไร จะปล้นผมหรอ”
 
“ไม่ใช่ๆ ขอร้องล่ะรีบออกรถก่อน ผมกำลังจะถูกฆ่า” โกหกคำโตเลยกู...แต่เขาก็ยอมฟังและรีบออกรถไปโดยดี
 
ผมแอบเหลือบมองกระจกข้างของรถ ไอ้พวกนั้นมันหน้านิ่วคิ้วขมวดเจ็บใจไปตามๆ กัน ฮ่าๆๆ แซคซะอย่าง(^ ^)Y
 
“ท่าทางดูมีความสุขแบบนั้น...มันไม่เหมือนคุณจะถูกฆ่าเลยนะ” เสียงคนข้างๆ ขัดอารมณ์สะใจผมขึ้น ดังนั้นจึงต้องกลับมาทำเป็นแอ๊บตามเคย
 
“นี่หรอหน้ามีความสุข คุณดูดีๆ สิ ฮึกๆ เห็นน้ำตาผมหรือยัง มันกำลังปริ่มออกมาเชียวนะ”TTOTT ผมหันไปอ้อนวอนขอความเห็นใจด้วยความไม่เสแสร้ง(หรอออ...?) แต่คนตรงหน้าก็ยังดูไม่เชื่อแถมยังทำหน้าเอือมๆ อีกต่างหาก กูอุตส่าห์เนียนแล้วนะ-3- แม่งยังดูออกอีกหรอวะ-*-
 
“เอาเถอะ ว่าแต่คุณจะให้ผมส่งลงตรงไหน ผมมีธุระที่ต้องไปจัดการต่อนะ”
 
“งั้นไปธุระของคุณก่อนเลยแล้วกัน ผมไม่รีบ” ผมตอบไปพลางเอนกายลงกับเบาะรถ อืม...เบาะนี่มันนุ่มสบายดีจริงๆ^^
 
รถแล่นไปเรื่อยๆ เลี้ยวนู่นเลี้ยวนี่วกไปวนมาจนถึงหน้าคฤหาสน์คุ้นตาแห่งหนึ่ง พอเลี้ยวเข้าไปก็ยิ่งคุ้นเคยเข้าไปอีก ไม่ว่าจะบ้านคนใช้นั่น! หรือแม้แต่โรงรถทอดยาวสุดลูกหูลูกตา!! และบ้านหลังมหึมาที่รถกำลังเข้าไปจอดเทียบ!!!
 
‘เหี้ยเอ๊ย!!! นี่มันบ้านไอ้ชายน์นี่หว่า มันมาทำธุระห่าอะไรที่นี่วะ!?’ ผมคิดในใจก่อนจะรีบหมอบลงไปที่ช่องวางเท้าทันที เวรๆๆ ไอ้ชายน์กับใครไม่รู้อีกสองคนกำลังเดินมาที่รถอีกต่างหาก
 
ผมหลบคุดคู้อยู่แบบนั้นพลางคิดอะไรเป็นตุเป็นตะไปเรื่อยเปื่อย จนในที่สุดก็ดูเหมือนว่าเสียงคนข้างนอกจะเงียบลง... ออกไปกันแล้วสินะ-.-
 
แต่ก็ยังไม่ทันที่ผมจะโงหัวขึ้น ไม่รู้เจ้ากรรมนายเวรหรืออะไรดลจิตดลใจให้ไอ้เหี้ยบางตัวมาเปิดประตูรถออก
 
แกรก~
 
“คุณไม่คิดจะลงมาหรอ ในรถมันร้อนนะ”
 
“...” ผมยังคงก้มหน้าเงียบกริบ สัสเอ๊ย><! ถามความสมัครใจกูบ้างมั้ยว่ากูอยากจะได้ความหวังดีจากมึงหรือเปล่า!!?
 
“ไอ้แซค?” นั่นไง...สิ่งที่ผมคิดไว้มันได้เกิดขึ้นแล้ว เสียงไอ้ชายน์ดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่หัวไหล่ก่อนที่ตัวผมจะถูกดึงให้หันไปตามแรงโน้มของสิ่งนั้น
 
“ว่าไงชายน์ ไม่เจอกันนานเนอะ”(^^; ) ผมทัก ไอ้ชายน์มันเองก็ส่งสายตาเคืองๆ มาให้
 
“นี่รู้จักกันด้วยหรอ”
 
“มันเป็นผัวกูเองแหละซีเทียร์” ไอ้ชายน์มันหันไปตอบก่อนจะเดินจากไป
 
ซีเทียร์งั้นหรอ...เรื่องมันยังไงกันวะ กูชักสนใจ-.,-
 
ผมออกจากรถเดินตามมันสองคนไปอย่างเงียบๆ เห็นชายภูมิฐานสองคนยืนรออยู่ที่ห้องรับแขกซึ่งใหญ่มหึมาอีกเช่นเคย...- -‘
 
“ตั้งแต่ที่คลาดกันที่สนามบินก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะหลานรัก” ชายภูมิฐานหน้าคล้ายซีเทียร์ว่าพร้อมเดินเข้าไปโอบกอดไอ้ชายน์ อีกคนหนึ่งที่หน้าคล้ายไอ้ชายน์ก็ทำเช่นกันกับซีเทียร์ ส่วนตัวผมนั้นเหมือนพวกวิญญาณ...ไร้ตัวตนในสถานการณ์ตอนนี้จริงๆ
 
“...” ไม่นานนักทั้งสี่คนก็เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าผมมีตัวตนอยู่จึงหันมามองกันเป็นตาเดียว อะไรวะ? มองกันอย่างกับกูเป็นตัวประหลาดงั้นแหละ
 
“นี่แซค...ที่ผมพูดถึง” หลังจากที่ไอ้ชายน์ว่า ทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจก่อนที่จะเดินออกันไปที่โซฟา ทิ้งให้ติ่งอย่างผมยืนเอ๋อน้ำลายไหลยืดอยู่แบบนั้น(’Q’ )
 
อะไรของพวกมันวะ? นี่เห็นกูเป็นอะไรกัน ช่วยแจงให้แซคฟังหน่อยซิ แซคไม่เข้าใจ(?~?)