Oh! Baby I want to your ’s guy...

บทที่ 10 ซวยซ้ำซวยซ้อน

เช้าวันนี้ผมลงมาด้านล่างด้วยอารมณ์เต็มสุขเพื่อบอกเรื่องหนึ่งกับไอ้ชายน์

“กูออกไปข้างนอกนะ”^^

“ออกไปไหนมึง” มันวางแก้วกาแฟที่จิบอยู่ลงแล้วรีบเดินมาหาผมทันที

“กูบอกแค่นี้ก็บุญหัวมึงแล้วนะ”

“สัสส ให้พื้นที่หน่อยแอ็คใหญ่นะมึง คิดว่ากูยอมง่ายๆ เพราะมึงหรือไง เดี๋ยวกูยั๊วะขึ้นมาจะยกเลิกข้อลงแม่งเลย” -*-!!

“เฮ้ยๆๆ ใจเย็นดิมึง กูแค่เล่นๆ” ผมรีบเข้าไปจับแขนมันเพื่อส่งสายตาอ้อนวอน แต่หน้าส้นตีนอย่างมันก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อง่ายๆ แถมมองค้อนผมอยู่นั่นแหละ

“หกโมงเย็น...มึงต้องกลับมาให้ทัน ช้าไปวินาทีเดียวกูจะถือว่ามึงยอมให้กูยกเลิกข้อตกลง เข้าใจตรงกันนะ”

“เออๆ กูเข้าใจแล้...” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบมันก็ยกมือขึ้นชี้หน้าส่งสายตาเพชฌฆาตประมาณว่ามึงพูดดีๆ นะ อะไรทำนองนั้น “เออครับๆ ผมรับทราบแล้วครับ คุณชาย”( “-O-)

บอกจบผมก็รีบเดินออกมาทันที หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องอะไรตามมาหลอกหลอนผมอีกหรอกนะ ฮ่าๆๆ เป็นอิสระแล้วเว้ย...

เดินมาถึงโรงรถผมก็ขับออกไปตามใจเฉิบ วันนี้ผมนัดกับลิลลี่ไว้ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง มันเป็นสถานที่ที่ทำให้เราเจอกัน

พอมาถึงผมต้องเช็คความเรียบร้อยของตัวเองกับกระจกรถก่อน แหะๆ ก็อยากให้ดูดีที่สุดก่อนจะไปสวีทกันต่อที่อื่นนี่นา^^

“เอาล่ะวะ พร้อมแล้ว! ลิลลี่มาเลยมา!!” ผมพูดเรียกความมั่นใจของตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปภายในร้าน

วันนี้บรรยากาศร้านดูเงียบเหงาจริงๆ เรียกได้ว่าไม่มีคนเลยจะดีกว่า อะไรจะโรแมนติกเข้ากับเวลาปานนั้น เผลอๆ ไม่ต้องกินอะไรเลยล่ะเพราะผมอยากจะกินเธอเต็มแก่แล้ว><

“ลิลลี่”^O^ ผมส่งเสียงเรียกหญิงสาวผมบ๊อบน่ารักที่กำลังส่องกระจกแป้งตลับเพื่อเติมหน้า เธอหันมายิ้มให้ผมก่อนจะรีบเก็บของนั่นลงกระเป๋า

“พี่แซคอะ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง รู้มั้ยลิลลี่กลัว~” เธอเอนตัวมาเกาะแขนผมก่อนจะดึงให้ลงมานั่งจุ้มปุ๊กที่โซฟาเดียวกัน

“เอิ่ม...แล้วโซฟาฝั่งตรงข้ามลิลลี่จะเว้นให้วิญญาณมานั่งด้วยหรือไงครับ”

“ว๊ายยย วิญญาณที่ไหน”>O< ฮ่าๆๆ เธอกรีดร้องพร้อมเกาะแขนผมอีกครั้ง ดูท่าเธอจะกลัวเข้าขั้นจริงๆ แต่เมื่อเธอหันซ้ายแลขวาไม่เห็นอะไรก็เข้าแบบฉบับที่เธอมักจะทำประจำ

เพี๊ยะ!“พี่แซคอ้ะ ชอบแกล้งลิลลี่อยู่เรื่อย”>< เธอตีแขนผมพร้อมเอ่ยประโยคเดิมๆ ที่ผมมักจะได้ยินประจำ นี่ผมพูดเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นชาติเลยแฮะ แต่มันก็...นานจริงๆ ในความรู้สึกอะนะ

“ฮ่าๆ ว่าแต่ลิลลี่จะทานอะไร สั่งไว้หรือยัง”

“เรียบร้อยแล้ว ลิลลี่สั่งแต่ของชอบพี่แซคทั้งนั้น อ๊ะ มานู่นแล้ว”

พนักงานเสิร์ฟเดินกันออกมาสี่ถึงห้าคนและวางอาหารลงบนโต๊ะคนละจานสองจาน ก่อนจะเดินกลับไปอย่างเงียบๆ

ลิลลี่เองก็รู้งานเธอจัดแจงหยิบช้อนส้อมตักอาหารขึ้นแล้วหันมาทางผม

“พี่แซค อ้ามมม...”

“^O^”

“อร่อยมั้ย”

“อร่อยสิอร่อยมากกก...แต่”-_- ผมทำสีหน้าตึงเครียดเพื่อเรียกร้องความสนใจจากลิลลี่แล้วเธอก็รีบหันมาเป็นห่วงเป็นไยผม

“แต่อะไรหรอคะ” ?O?

“แต่...อร่อยไม่เท่าลิลลี่หรอก” ^^

“อ๊ายยย พี่แซคบ้า ลิลลี่จะละลายตายแล้วน้า” >////<

ผมกับลิลลี่มักจะหวานกันแบบนี้แหละครับ เธอน่ารักนะ ช่างเอาอกเอาใจผมทุกอย่าง แบบนี้ผมถึงยอมจ่ายเงินช้อปให้เธอไม่อั้นเพื่อให้เธอยิ่งคลั่งไคล้ในตัวผม^.^

เรากินและหยอกล้อกันไปจนอาหารในจานเริ่มร่อยหรอ ลิลลี่เองก็ดูท่าจะอิ่มแล้ว ผมจึงรีบเช็คบิลเพราะจะพาเธอไปที่อื่นต่อ

“ทั้งหมด 1590 บาท ชำระเป็นบัตรเครดิตหรือเงินสดดีครับ” พนักงานว่ามาตามเคย

“บัตรละกันนะครับ” ผมเองก็ทำไปตามเคยเช่นกัน

“ระหว่างรอเรามาทำอะไรแก้ว่างกันดีมั้ยคะ” ลิลลี่ถามขึ้น ผมรู้ทันทีว่าสิ่งที่เธอต้องการคืออะไร

“แก้ว่าง...แบบนี้อะหรอ” ผมช้อนตัวเธอเข้าหาตัวผม หน่มน๊มที่ล้นทะลักไม่อายฟ้าดินกำลังแนบชิดอกหนา ผมค่อยๆ โน้มหน้าลงหมายจะจุมพิตเธอแต่เสียงบางอย่างก็ดังขัดขึ้นเล่นเอาผมหน้าเสีย

“ขอโทษนะครับ บัตรเครดิตของคุณถูกระงับ ไม่ทราบว่ามีใบอื่นมั้ยครับ”

“ว่าไงนะ!?” ลิลลี่แว้ดใส่พนักงานก่อนที่จะหันมาหาคำตอบจากผม

“เดี๋ยวก่อนนะ” ผมรีบล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเพื่อจะเอาเงินสดที่มีติดตัวอยู่บ้างจ่าย แต่...เหี้ยครับ กระเป๋าผมว่างเปล่า มีเพียงเศษ25สตางค์ให้ดูต่างหน้า เกิดอะไรขึ้นวะ!!?

ขณะที่ผมกำลังง่วนอยู่กับการหาเงินอยู่นั้นลิลลี่ก็ขัดขึ้นเสียงเย็นเยียบ

“พี่แซค เราเลิกกันเถอะค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง” บอกจบเธอก็เดินจากไปทันที

“ลิลลี่เดี๋ยวสิ มันหมายความว่ายังไง” ผมจะวิ่งตามออกไปแต่พนักงานของร้านก็รั้งแขนผมไว้

นี่มันเหี้ยอะไรกับชีวิตกูอีกวะเนี่ย อย่าบอกนะว่าฝีมือไอ้ห่าชายน์อะ-*-

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นหน้าจอไร้ชื่อ ใครวะ?

ปิ๊บ![สวัสดีครับ] ผมกรอกเสียงที่พยายามไม่เครียดที่สุดไปยังปลายสาย

[มีอะไรให้กูช่วยก็บอกได้นะ] เสียงคุ้นหูนั้นเล่นเอาผมยั๊วะสุดๆ ไหนแม่งบอกว่าจะไม่ยุ่งกับกูไงวะไอ้เหี้ยชายน์

[ชายน์ มึงแอบดูกูอยู่ใช่มั้ย ไหนบอกไม่ก้าวก่ายแต่นี่โคตรก้าวก่ายเลยว่ะ]

[อะไรมึง กูไม่ทันรู้เรื่องก็มาด่าปาวๆ เอาเหอะ ถ้าความหวังดีกูมันก้าวก่ายมึงมากล่ะก็โชคดี] ปิ๊บ!

อ้าวเหี้ยT.T รีบวางทำไมวะ แล้วใครจะจ่ายค่าข้าวให้กูล่ะ สัสสเอ๊ย!! ผมขยี้หัวด้วยความสับสนปนโมโหพนักงานเองก็เรียกเพื่อนอีกสามสี่คนมารุมล้อมผมที่โต๊ะแล้วด้วย

“ผมขอเวลาแปปนึงนะ”^^; ผมหันไปบอกก่อนจะโทรกลับไปหาไอ้ชายน์ แต่สัสครับ...ปิดเครื่อง!!!!

ผมหันหน้ากลับมามองพนักงานทั้งเหงื่อซกอีกครั้ง พร้อมยิ้มหวานปานนายแบบให้ก่อนที่จะตัดสินใจโกยก้นออกจากร้านโดยด่วน

“เฮ้ย กินแล้วชักดาบหรอวะ พวกมึงตามมัน”

ชิบหายอีกแล้วชีวิตกู! โดนกิ๊กทิ้งไม่พอ แม่งยังโดนแก๊งค์ชายถึกวิ่งล่าทวงค่าข้าวอีก กูจะรอดมั้ยเนี่ย TTOTT ฮือออ~