Oh! Baby I want to your ’s guy...

บทที่ 12 มันถูกกำหนดไว้แล้ว

ขณะที่ผมกำลังยืนมองการสนทนาของกลุ่มคนทั้งสี่ ไอ้ชายน์ก็เดินมาหาผมด้วยท่าทางหนักใจกับอะไรบางอย่าง

“มึงออกไปก่อนนะ กูขอคุยธุระก่อน”

“อะไรมึง ธุระมึงมันก็ธุระกูนั่นแหละ” ผมบอกปัดก่อนจะรีบเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กร่วมวงสนทนา ตามมาด้วยไอ้ชายน์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับกระซิบกระซาบบางอย่างข้างหูผม

“มึงเลือกแบบนี้เองนะแซค”

มันพูดแค่นั้นก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม ซึ่งผมก็ไม่ได้ยักกะใส่ใจเรื่องที่มันบ่นหรอก มาสนใจเรื่องของสมาคม...อะไรสักอย่างนี่ดีกว่า^,^

“จากที่เรานัดกันไว้ วันคริสมาสตร์อีฟนี่ก็ถือเป็นฤกษ์งามยามดี ฉันคิดว่าซีเทียร์พร้อมแล้ว จริงมั้ยไอ้ลูกชาย” ตาลุงที่นั่งข้างๆ ซีเทียร์ว่าก่อนจะตบหลังหมอนั่นเบาๆ แล้วทำไมหมอนั่นถึงทำหน้ายิ้มแหยๆ แบบนั้นฟระ!? พ่อพูดด้วยแท้ๆ แล้วไอ้ชายน์มันไปเกี่ยวอะไรหว่า? แบบนี้ต้องฟังต่อสิครับ?.?

“ด้านฉันเองก็พร้อมแล้ว นายคิดว่าวันไหนถึงจะเหมาะล่ะเยล”

“วันคริสมาสตร์อีฟ ในเดือนที่จะถึงนี่ ฉันคิดว่าเป็นอันตกลง”

“ฮ่าๆๆ ดองกันเร็วๆ ก็ดีสิ ลูกชายของฉันจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับลูกชายนายซะที ฮ่าๆๆๆ”

“...” ในตอนนี้ความคิดของผมได้หลุดจากวงสนทนาไปเรียบร้อยแล้ว จู่ๆ ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่ลำคอ ดวงตาร้อนวูบวาบ นี่ไอ้หมอนั่นจะแต่งงานกับไอ้ชายน์งั้นหรอ มันหมายความว่าแบบนี้...ผมเข้าใจถูกใช่มั้ย

พรึ่บ!~ ไม่รู้ว่าอะไรดลจิตดลใจให้ผมต้องลุกออกมา ถึงแม้เสียงเรียกของไอ้ชายน์จะร้องตามหลังผม แต่มันก็ไม่สามารถจะหยุดความรู้สึกของขาผมได้ ทำไมกันล่ะ มีคู่อยู่แล้วทำไมต้องมาหลอกผม นี่มันคิดกับผมเล่นๆ จริงๆ ด้วย ผมนี่มัน...โง่จริงๆ

ผมออกวิ่ง...วิ่งออกมาอย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าห้อง เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ตามมาติดๆ ผมหันไปต่อว่า

“มึงไม่ต้องมาตามกู!”

“แซค...มึงฟังกูก่อน!”

“กูไม่ฟัง มึงหลอกกู!!”

“แต่แซค เดี๋ยว...!!~”

ไม่ทันที่ผมจะฟังมันจบ มารู้ตัวอีกทีผมก็วิ่งออกมาจากบ้านมันเรียบร้อย จิตใจของผมเหม่อลอย...

มันดีแล้วไม่ใช่หรอ เราเองก็ไม่ได้อยากจะอยู่กับไอ้เกย์โรคจิตนั่นนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ ดีแล้วที่หลุดพ้นออกมาได้ ฮ่าๆๆๆ ผมพูดกับตัวเองทั้งๆ ที่หัวเราะแต่ไม่รู้ทำไมน้ำใสๆ ถึงไหลออกจากตาผม นี่ผมกำลัง...รู้สึกยังไงอยู่กันแน่!??

“ฮึก...” ตั้งแต่เกิดเป็นลูกผู้ชายมานี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมร้องไห้ ความรู้สึกของผมมันสับสนระคนเสียความรู้สึก ในใจมันโหวงๆ เหมือนกับขาดอะไรไป ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าใครบางคนจะเข้ามามีอิทธิพลต่อใจผมขนาดนี้...

แต่ก็ยังไม่ทันที่น้ำตาจะหยุดไหลเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอโชว์หลาว่าเป็นเบอร์ไอ้ชายน์

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~

ติ๊ดตี๊ติ๊ด~ ติ๊ดตี๊ติ๊ด~

ผมปล่อยให้มันดังซ้ำๆ อยู่แบบนั้น

วันนี้ผมตัดสินใจจะกลับไปที่ห้องของผม ผมอยากพักกายพักใจและอะไรหลายๆ อย่าง ไม่อยากจะรับรู้อะไรเกี่ยวกับคนลวงโลกอย่างไอ้ชายน์หรือไอ้หน้าหล่อซีเทียร์ที่กำลังจะเข้ามาเป็นส่วนนึงในชีวิตของมัน

ผมขอ......................ทำใจแปป~