Cupid Crazy สวัสดีครับ!เราเคย(รัก)กันรึเปล่า

Chapter 1
“ไอ้โพรโทซัวในลำไส้ปลวก...”
“ว่าฉันเป็น Trichonympha หรอ”เสียงของคนที่เธอเพิ่งเดินหนีมาหมาดๆเดินลงมานั่งอย่างไม่ถือวิสาสะ
“...”
“งอลฉันหรอ”ฉันพยายามหลบสายตาที่เหมือนจะสะกดจิตฉันไปทางอื่น
“...”
“งอลผมหรอครับ”มาพูดเพราะทำบ้าอะไรเนี่ย “อยากด่าอะไรด่ามาเลย พร้อมฟังครับ”
“...ฉันอุตส่าห์ช่วยนาย ความรักเนี่ยคนปกติเขาไม่เอามาเล่นหรอกนะ ถ้าอีกฝ่ายเขาคิดจริงมันเสียความรู้สึกนะ รู้ไว้ซะด้วย ไอ้สมองมันหมู กระดูกหมาไม่แทะ กอลิล่ากลายพันธุ์...”ฉันยังไม่อยากหยุดด่านะแต่ฉันคิดคำพูดที่เจ็บแสบไม่ออกจริงๆ
“หายโกรธกันแล้วนะ”นี่ไม่รู้สึกแย่บ้างเลยหรอ กอลิล่ากลายพันธุ์ มันธรรมดาไปสำหรับนายใช่ไหม ฉันเชิดหน้าใส่เขา “หายโกรธดีเอ็นนะคะ” ฉึก!อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ ฉันเซ็นต์ซิทีฟนะยะ อ่อนไหวง่ายหนะเข้าใจไหม
ฉันแพ้ผู้ชายตาคม ฉันแพ้ปากเรียวแต่อวบอิ่มมันช่างน่า...ไม่ใช่ๆ ฉันแพ้ผมสีน้ำตาลแดงหยักศกน้อยๆ ฉันแพ้ผู้ชายที่มีกลิ่นเดียวกับดีเอ็น อ๊ากกก ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ฉันแพ้ผู้ชายเสียงหล่อแต่แอบเซ็กซี่ ฉันแพ้ผู้ชายพูดคะ แล้วที่สำคัญที่สุดฉันแพ้ผู้ชายหน้าตาดี...นี่มันเขาหมดเลยนี่!!!ไม่ๆฉันกำลังโดนสะกดจิตแหงๆ
“ฉันเข้าใจว่านายเป็น ไม่ต้องมาปิดบังฉันหรอก”ฉันแกล้งกลบเกลื่อนสถานการณ์ แกล้งเขานิดๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“อะไรนะ”
“นายชอบแซฟไฟร์จริง แต่พอเขาปฎิเสธนายเลยเสียเซล์ฟแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนใช่ไหมหละ” นี่ฉันมันนักมโนชัดๆคิดเป็นตุเป็นตะเองก็ได้
“หยุดใช้สมองขี้เลื้อยคิดเรื่องพรรคนั้นเลยนะ”
“ไม่ต้องอาย ฉันดูออก เซ็นต์ฉันไม่ผิดหรอก”
“เอากันเข้าไป”
“ไม่เป็นไรนะๆ”ฉันพยายามทำหน้าตาสงสารเขาที่สุด เหมือนเขาจะพูดต่อแต่ก็ดันมี่ร่างชะนีอวตารมาทักเขา แหม!มาทำเป็นตีสนิท แหวะ เออ!แล้วฉันนี่สนิทกับเขารึเปล่า
จ๊อกกก~~~
กรรม!มัวแต่ไปเล่นบ้ากับนายดีเอ็นอยู่นั่น ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า
จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~
โอ๊ย!นี่น้ำย่อยกำลังย่อยกระเพาะฉันอยู่ปะเนี่ย ฉันหันไปดูนาฬิกาหลังห้อง อีก 10 นาที ฉันวิ่งลงไป 7-11 ตอนนี้ก็น่าจะทันอยู่นะ
พรึบ!!
ประตูถูกเปิดออก ปรากฎร่างบุรุษลึกลับผู้สวมเสื้อสีขาวสะอาดซึ่งเป็นทีมของโรงเรียน พร้อมไม้กายสิทธิ์ที่ชี้เป็นชี้ตายได้เพียงแค่สะบัดข้อมือครูมองมาทางฉันที่ยังคงทำท่าจะวิ่งค้างอยู่
“นั่งที่ครับนักเรียน เก็บวิชาอื่นลงไปนะ หนังสือฟิสิกส์อยู่ไหนครับ”
ไม่นะ!!ทำไมคาบนี้ถึงไม่เป็นวิชาการงานนะเผื่อครูจะพาไปทำขนม สูตรฟิสิกส์ เหอะๆ ถามว่าฉันยังสะกดคำว่าฟิสิกส์ตอบเลยว่ายาก แค่พยักหน้าเพื่อให้ครูเห็นว่าฉันสนใจเรียนอยู่ก็ยากเกินพอและ ไก่เทอริยากิเอ๋ย แซนวิชทูนา แฮมซีส พิซซ่า แฮมเบอเกอร์ สปาเกตตี้ สเลอปี้ เลย์MAXเพิ่งออกใหม่ฉันยังไม่ได้ลองกินเลยนิ ตบท้ายด้วยไอศกรีมโอริโอ้คงจะดีไม่น้อย ฮือๆ ฮือๆ
ฉันคงจะทำเสียงดังไปเพิ่งมารู้สึกตัวตอนที่มินัสสะกิดเนี่ยแหละ ขอโทษจ้า ฟุดฟิดๆนี่มันกลิ่นป๊อกกี้รสบลูเบอรี่นี่ ตอนนี้คอฉันชูเชิดตามหากลิ่น รู้สึกเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้ กลิ่นมันมาจากใต้โต๊ะของคนข้างหน้า เออ!ดีเอ็นก็ยังไม่ได้กินเหมือนกับฉัน นายนั่นก็คงจะหิวเหมือนกัน แล้วนายไปเอาขนมมาตอนไหนเนี่ย ไม่คิดจะถามแม่สื่อคนนี้หน่อยรึไง ชวนเป็นมารยาทสักหน่อยก็ไม่มี ไอ้คนสันดารเสีย!
“นี่...”สุดท้ายแล้วฉันก็ทนกลิ่นยั่วน้ำลายไม่ไหว ฉันสะกิดเขาเบาๆเขาก็หันมาพร้อมป๊อกกี้แท่งสุดท้าย และมันหายเข้าไปในปากเขาแค่คำเดียว o[]o
“อุ๊ย!หมดซะแล้ว...แย่จัง”ทำหน้าตาสำนึกผิดได้จริงใจมากก ไอ้ขี้งกเท่าตาตุ่มมด เหลือตรงที่ไม่เคลือบไว้ให้ฉันก็ยังดี กร๊อบแกร๊บ...ฉันลืมตาดูของที่เขาเอามาวางบนโต๊ะ โคอาล่ามาส~ นายนี่ก็เป็นคนดีอยู่เหมือนกันนะ
ฉันกินแบบไม่แคร์สื่อ น้ำลายจะหกจะย้อยก็ช่างมันและ ฉันหิวมากก อ่ำ...แค่คำแรกมันก็ช่างหอม หวาน อร่อย ความรู้สึกของหมีพูห์ตอนที่กินน้ำผึ้งมันคงเป็นอย่างนี้แหละ ฉันเข้าใจนายแล้วหมีพูห์ที่นายชอบเรียกหาโหลน้ำผึ้ง ฉันยิ้มจนปากแทบถึงหน้าผาก ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เขากระตุกยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว นี่เขาวางยาพิษฉันปะเนี่ย เริ่มอยากสำรอกอาหารออกมา อยากมีลำไส้ส่วนรูเมน โอมาซั่มก็ตอนนี้แหละ ยังไม่เลิกมองหน้าฉันอีก
“มองไร...”รอมองฉันที่จะตายอย่างทรมาณใช่ไหม
“ถ้าเธอกินก็แสดงว่าเธอจะไปกินเค้กกับฉันเย็นนี้นะ”
“หืม!เล่นมุขอะไรเนี่ย ไม่ขำเลยนะ”
“มันดูเหมือนเป็นมุขตรงไหนเนี่ย -*-”
“เลี้ยงปะหละ”ยังไงฉันก็เห็นเรื่องกินมาก่อนเสมอ เห็นแก่กินว่างั้นก็ได้
“อืม”ดีนะที่เขาหันไปก่อนเลยไม่เห็นรอยยิ้มฉันตอนนี้ นี่อาการเซ็นต์ซิทีฟของฉันกำเริบอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย เขาแค่ชวนไปกินเค้ก ไม่ได้ไปเดทนะ เขิลบ้าอะไรนักหนาเนี่ย
หลังจากเลิกเรียนฉันก็มานั่งรอเขา นี่ฉันไม่ได้รีบนะ เขาชวนก็ต้องมาก่อนเป็นมารยาทสากลอยู่แล้ว ใช่ไหมๆ ช่วยใช่กับฉันที ที่ฉันไม่ได้เดินลงมาพร้อมกับเขาก็เขาออกจากห้องไปก่อนที่จะเลิกเรียน อยากรู้เหมือนกันว่าไปไหน ทำหน้าซะเครียดเชียว อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวมั้ง
ตือดึ๊ง!!
‘ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ’
“อืม”นี่ฉันอดกินเค้กฟรีเลย ยังจะห่วงเรื่องกินอีกฉันนี้ต้องถามเขาสิว่าเป็นยังไงบ้าง เห้!ไม่ดีๆเดี๋ยวเขาจะคิดว่าฉันชอบเขา พูดล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าเลย ไหนบอกจะช่วยฉันดันไปเรียกผีดิบกลายพันธุ์2014ที่สามารถแผ่ไอเย็นออกมาได้อีก
‘คิดถึงฉันละสิ J’โทรศัพท์ฉันเกือบร่วง ฉันรีบปิดแล้วเอาเก็บเขากระเป๋าเลย รู้สึกเหมือนโดนใครตบหน้ามันชาๆ เอะ!แล้วเขาไปเอาไอดีไลน์ฉันมาจากไหนเนี่ย
พอถึงห้องนอน ตัวฉันก็ทิ้งดิ่งลงบนเตียงแสนนุ่มแบบอัตโนนาโถ
ตึ๊ดๆ...ติ๊ดๆ...ตึ๊ด...ติ๊ด
(ฮัลโหลลลล)
“เห้!ซีตาร์ เธอได้เอาไอดีไลน์ของฉันให้คนอื่นปะเนี่ย”
(ไลน์เหรอ ไลน์อะไร)
“ก็ไลน์อะ”
(เธอช่วยพูดแปลเป็นภาษาไทยได้ไหม) ของพวกนี้มันมีคำแปลด้วยเรอะ
“นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอ แล้วไอดีไลน์ที่ฉันให้เธอวันนั้นหละอยู่ไหน”
(ฉันเคยได้ของแบบนั้นด้วยเรอะ) กรรม!ฉันขอเวลา 2 วิ วิ่งเอาหัวไปโขกกับกำแพง แล้วตีลังกา 3 ตลบต่อกันก่อนนะ อ๊ากกก
“นี่ เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไอจี สไกป์ เธอรู้จักสักอันไหม”
(ชื่อขนมหรอ เพิ่งออกมาใหม่ใช่ไหม) นี่ฉันหลงมายังยุคจูแรสิกปะเนี่ย
“กูเกิล เธอเปิดเป็นไหมเนี่ยย”
(กู๊เกิ๊ล เหรออ)สำเนียงพูดยังเพี้ยนเลย นี่มันมนุษย์ถ้ำส่งมาเกิดชัดๆ ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ใกล้กับวัตถุโบราณชิ้นหนึ่งมานาน แล้วหล่อนจะชวนฉันไปซื้อสมาร์ทโฟนทำไมเนี่ย เมื่อใช้มันแค่รับสายและโทรออก ฉันน่าจะแนะนำให้เธอซื้อ NOKIA720 น่าจะเหมาะกับเธอดีนะ สาบานเลยว่าถ้าวันไหนฉันเจอเธอ ฉันจะสมัครทุกอย่างให้เธอเอง
“งั้นแค่นี้แหละ”
(อืม อย่าลืมเอาทวิตเตอร์มาให้ลองกินบ้างนะ ชื่อมันน่าหม่ำดีแค่คิดก็ ฮึ๊ย!) ได้เลยเดี๋ยวฉันจะเอาคอมMACไปให้เธอแทะเล่นนะ คงกรุ๊บกรอบน่าดู
ติ๊ด~
อ่าวข้อความไลน์ที่ฉันยังไม่ได้อ่าน มาตอนไหนเนี่ย
‘แต่งตัวสวยๆนะ มีเรื่องจะเซอร์ไพร์ซ’
‘คิดถึงนะ...ที่รักJ’
พลั๊ก!!!
อ๊ากกก ฉันเผลอปาโทรศัพท์ไปได้ยังไงเนี่ย นี่เขาจะมาเล่นต่อมเซ็นต์ซิทีฟฉันอีกนานไหมเนี่ย
ติ่งต่อง~ ติ่งต่อง~
“ไง...ที่รัก J”
พรึบ!ฉันปิดประตูแทบไม่ทัน นี่คงไม่ใช่วิญญาณดีเอ็นมาหลอกหลอนฉันหลอกนะ
ครึกๆ...เสียงเหมือนกำลังบิดลูกบิดประตู
พลั๊ก!ตัวฉันกระเด็นลงไปกองกับพรหมเช็ดเท้า กลิ่นอโรม่ามากเลย
“อ่าว โทษที”มันจงใจชัดๆ ฉันลุกขึ้นยืนปัดกระโปรง
“มาทำไมเนี่ย”
“กลับบ้านไง”บ้านอะไรนี่มันบ้านฉันชัดๆ ถ้าฉันไม่ความจำเสื่อมหรือสมองเลอะเลือนนี่มันก็บ้านฉันชัดๆ
“บ้านของฉั...”เขาเอานิ้วชี้มาแตะปากฉัน แล้วทำปากจู๋ใส่ฉันอีก คิดว่าตัวเองเป็นไผ่ฮอร์โมนรึไง
“บ้านของ...เรา...ต่างหาก” O_o