Cupid Crazy สวัสดีครับ!เราเคย(รัก)กันรึเปล่า

Chapter 2

เขาเดินผ่านฉันไปเฉย นี่มันคืออะไร ฉันเบลอแล้วมโนว่าคุยกับคนอยู่ทั้งที่จริงแล้วฉันคุยคนเดียวอยู่ ฉันคงต้องเลิกดูซีรีย์สักพัก

“ลาก่อนโทมินจุน ปาร์คซูฮา คิมทัน ... “ฉันเอามือกุมที่หน้าอกเหมือนกำลังแสดงละครอยู่

“ยืนมโนอะไรอยู่ตรงนั้น”=[]=ฉันไม่ได้ละเมอเรอะ

“นี่นายเป็นมนุษย์จริงๆใช่ไหม”หน้าเขาทำท่างงสุดขีดก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์แบบน่ากลัวสุดๆ นี่นายมี 2 บุคลิกปะเนี่ย

“อยากรู้ไหมหล่ะว่าฉันเป็นมนุษย์รึเปล่า”เริ่มไม่ค่อยอยากรู้แล้วแหะ

“ก็ไม่...”

“แต่ฉันอยากให้รู้”แล้วเขาก็ดึงฉันเข้าไปกอด เห็นฉันเป็นเทดดี้แบร์รึไง กอดอยู่นั่นแหละ ใช่ กอด เอ่อ กอด >///< แล้วมือฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย จะไปกอดเขาทำไมเนี่ย “ได้ยินเสียงหัวใจฉันไหม”

ตึก...ตึก...ตึก...ตึก...ตึก

ตึกๆๆๆ...ตึกๆๆๆ...ตึกๆๆๆ

อันหลังนี่เสียงหัวใจฉันเอง อ๊ากกก ฉันเริ่มงงกับตัวเอง รู้สึกหลายอย่างมันตบตีกันอยู่ในหัว กลิ่นหอมนี่อีก มันช่าง...

DN Special Section 1

กรรม!นี่เธอหลับในท่ากอดผมอยู่เนี่ยนะ หลับไปได้ไง นี่ถ้าตีลังกาอยู่จะหลับไหมเนี่ย ให้ตายเหอะ! แต่ผมพาตัวเองมาที่นี่ทำไมเนี่ย ผมไม่เคยออกนอกบ้านโดยไม่มีไอ้ อาร์เอ็น ฝาแฝดผมเลย แล้วนี่ผมมาเป็นอะไรเนี่ยตั้งแต่เมื่อเช้า เวลาอยู่ใกล้เธอ ใจผมก็เต้น ผิดจังหวะไปหมด เหมือนระบบมันรวน ตั้งแต่การย้ายชั้นเรียนจนมากอดเธออยู่นี่พรุ่งนี้คงต้องกลับไปเรียนชั้นเดิมอยู่แบบนั้นผมต้องได้เผลอกระโดดตึกเป็นแน่ พยายามข่มตานอนก็ทำไม่ได้ นี่มันคนเป็นโรคเหงาหลับรึไงเนี่ย

“อืม...”ตอนนี้ผมอยู่บนเตียงห้องนอนเธอแล้วเธอก็นอนกอดผมอยู่ ใจผมเต้นไม่ปกติอีกแล้วอุตส่าห์ข่มใจตอนกอดเธอก็โอเคอยู่ ผมค่อยๆแกะแขนเธอออก ขืนอยู่ต่อตัวผมต้องระเบิดเป็นจุนแน่ๆ

ผมค่อยๆเดินดูรูปถ่ายในบ้านของเธอ ไม่สิบ้านของเรา อ๊ากกก!นี่ผมกล้าพูดแบบนั้นไปได้ยังไงเนี่ย น่าอายชะมัด ถ้าไอ้อาร์เอ็นมาต้องล้อผมยันลูกบวชแน่ๆเลย

สุดท้ายผมก็มานั่งที่โซฟากับนมเปรี้ยวรสผลไม้รวม ผู้หญิงคนเดียวกล้าอยู่บ้านโดยไม่มีผู้ชายสักคนได้ยังไงเนี่ย ตอนอยู่ที่โรงเรียนก็เหมือนคนปกติทั่วไปอยู่หรอกนะ

ถ้าเธอก่อเรื่องหรือมีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอนายกล้าจะรับผิดชอบแทนไหมหละ

ตอนนั้นผมตอบตกลงกับแซฟไฟร์ไปได้ยังไงเนี่ย อยากย้อนเวลา...ก็ดันบอกไปแล้วว่าจะช่วยนี่น่ะ

ถ้าเธอบอกความจริงฉันจะช่วยเธอเอง

ผมเผลอไปเห็นไดอารี่สีชมพูหวานโรยกากเพชรอีกต่างหาก นี่เธอเขียนเกี่ยวกับคนที่ชอบปะเนี่ย...ผมไม่ควรเปิด มันเป็นของส่วนตัว ...สักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง

10/11/53

ไอ้อ้วนไอ้มันสมองเหลือน้อยเอ้ย!!! ฉันโดนครูด่าพอใจแล้วใช่ไหม ขอให้นายอ้วนซ้ำซ้อน ชาตินี้ก็ไม่มีอำนาจใดลบล้างได้ ไอ้อ้วน ไอ้อ้วน ไอ้อ้วน...L ระวังตัวไว้เหอะ ฉันจะคอยสะกัดขานายให้ตกลงไปในบ่อจระเข้ ว่ะฮ่ะๆๆๆ JJJ

นี่มันคงไม่ใช่หนังสือที่เอาไว้เขียนความรักแล้วหล่ะ เหมือนเอาไว้สาปแช่งคนมากกว่า เดทโน๊ตภาคปกสีชมพูโรยกากเพชร ผมควรจะหยุดเปิด ไม่สิไม่ควรจะเปิดตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ เดี๋ยวนะผมจะถูกสาปแช่งในสมุดนี้ไหมเนี่ย...ผมไล่เปิดไปยังหน้าสุดท้ายที่เขียน

แต่เหมือนถูกฉีกออก...รอยกดปากกายังมีอยู่เลยแต่อ่านยังไงก็ไม่ออก เห้ย!ผมแทบจะตกเก้าอี้

…DN L

ถึงตัว ดี จะไม่ค่อยชัดแต่นั่นมันชื่อผมแน่ๆ เธอมาแช่งผมในสมุดนี่ด้วยเหรอ แช่งว่าอะไรว่ะเนี่ย ผมพยายามแกะตัวหนังสือที่เป็นรอยจากการกดปากกาแต่ก็อ่านไม่ออกจริงๆ กรรมและ นี่มันซาตานร่างอวตารชัดๆ โหดโคตรเลยยัยนี่ นี่ผมต้องคอยดูอยู่ตลอดเลยใช่ไหม แล้วถ้าวันหนึ่งเธอเกิด ถ้าเกิดเรื่องแซฟไฟร์เอาผมตายแน่ เธอจะไปฆ่าใครตายตอนไหนก็ได้ ไม่แน่อาจฆ่าโดยใช้แค่หลอดดูน้ำก็ได้ น่ากลัวโคตร ผมรีบเก็บหนังสือเอาไว้ที่เดิม

“นายทำอะไรอะ”เฮือก!ซวยแล้ว เธอมาตอนไหนเนี่ย เสียงฝีเท้ายังไม่ได้ยินเลย ต้องเปลี่ยนเรื่องๆ มโนเรื่องอะไรดี

“ทำไมตื่นเร็วจัง”

“นี่มันจะ 6 โมงครึ่งแล้วนะ นายตื่นตั้งแต่กี่โมงเนี่ย”ผมมองดูนาฬิกาข้อมือสีดำของตัวเอง นี่ผมไม่ได้นอนทั้งคืนเลยเหรอเนี่ยย

“ก็เพิ่งตื่น”ว่าไปนั่น ต้องทำท่าหาวเพื่อให้สมจริงยิ่งขึ้น หาว~~~

“เมื่อคืน...ฉันไปนอนบนเตียงได้ยังไง”ถ้าผมบอกว่าอุ้มไป เธอจะต้องฆ่าผมด้วยน้ำแครอทในมือนั่นแน่เลย

“เธอก็เดินไปไง”โปรดให้เธอเชื่อด้วยเถิดด

“อ๋อ...นายดูแปลกๆไปนะ เป็นไรปะเนี่ย ทำอย่างกับเห็นผี สภาพฉันตอนนี้มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”ผมต้องพยายามทำตัวเป็นปกติที่สุดไม่น่าไปเปิดไดอารี่นั่นดูเลย ซึ้งแล้วที่เขาบอกกันว่าเรื่องบางเรื่องไม่รู้น่าจะดีกว่า

“ฉันไปโรงเรียนก่อนนะ บาย~”

“อ่าวเห้ย!นี่นาย...”เธอถามอะไรผมฟังไม่รู้เรื่องเพราะตอนนี้ผมกำลังวิ่งด้วยความเร็วแสง