Cupid Crazy สวัสดีครับ!เราเคย(รัก)กันรึเปล่า

Chapter 1

“ไอ้โพรโทซัวในลำไส้ปลวก...”

“ว่าฉันเป็น Trichonympha หรอ”เสียงของคนที่เธอเพิ่งเดินหนีมาหมาดๆเดินลงมานั่งอย่างไม่ถือวิสาสะ

“...”

“งอลฉันหรอ”ฉันพยายามหลบสายตาที่เหมือนจะสะกดจิตฉันไปทางอื่น

“...”

“งอลผมหรอครับ”มาพูดเพราะทำบ้าอะไรเนี่ย “อยากด่าอะไรด่ามาเลย พร้อมฟังครับ”

“...ฉันอุตส่าห์ช่วยนาย ความรักเนี่ยคนปกติเขาไม่เอามาเล่นหรอกนะ ถ้าอีกฝ่ายเขาคิดจริงมันเสียความรู้สึกนะ รู้ไว้ซะด้วย ไอ้สมองมันหมู กระดูกหมาไม่แทะ กอลิล่ากลายพันธุ์...”ฉันยังไม่อยากหยุดด่านะแต่ฉันคิดคำพูดที่เจ็บแสบไม่ออกจริงๆ

“หายโกรธกันแล้วนะ”นี่ไม่รู้สึกแย่บ้างเลยหรอ กอลิล่ากลายพันธุ์ มันธรรมดาไปสำหรับนายใช่ไหม ฉันเชิดหน้าใส่เขา “หายโกรธดีเอ็นนะคะ” ฉึก!อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ ฉันเซ็นต์ซิทีฟนะยะ อ่อนไหวง่ายหนะเข้าใจไหม

ฉันแพ้ผู้ชายตาคม ฉันแพ้ปากเรียวแต่อวบอิ่มมันช่างน่า...ไม่ใช่ๆ ฉันแพ้ผมสีน้ำตาลแดงหยักศกน้อยๆ ฉันแพ้ผู้ชายที่มีกลิ่นเดียวกับดีเอ็น อ๊ากกก ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย ฉันแพ้ผู้ชายเสียงหล่อแต่แอบเซ็กซี่ ฉันแพ้ผู้ชายพูดคะ แล้วที่สำคัญที่สุดฉันแพ้ผู้ชายหน้าตาดี...นี่มันเขาหมดเลยนี่!!!ไม่ๆฉันกำลังโดนสะกดจิตแหงๆ

“ฉันเข้าใจว่านายเป็น ไม่ต้องมาปิดบังฉันหรอก”ฉันแกล้งกลบเกลื่อนสถานการณ์ แกล้งเขานิดๆคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“อะไรนะ”

“นายชอบแซฟไฟร์จริง แต่พอเขาปฎิเสธนายเลยเสียเซล์ฟแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อนใช่ไหมหละ” นี่ฉันมันนักมโนชัดๆคิดเป็นตุเป็นตะเองก็ได้

“หยุดใช้สมองขี้เลื้อยคิดเรื่องพรรคนั้นเลยนะ”

“ไม่ต้องอาย ฉันดูออก เซ็นต์ฉันไม่ผิดหรอก”

“เอากันเข้าไป”

“ไม่เป็นไรนะๆ”ฉันพยายามทำหน้าตาสงสารเขาที่สุด เหมือนเขาจะพูดต่อแต่ก็ดันมี่ร่างชะนีอวตารมาทักเขา แหม!มาทำเป็นตีสนิท แหวะ เออ!แล้วฉันนี่สนิทกับเขารึเปล่า

จ๊อกกก~~~

กรรม!มัวแต่ไปเล่นบ้ากับนายดีเอ็นอยู่นั่น ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า

จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~จ๊อกกก~~~

โอ๊ย!นี่น้ำย่อยกำลังย่อยกระเพาะฉันอยู่ปะเนี่ย ฉันหันไปดูนาฬิกาหลังห้อง อีก 10 นาที ฉันวิ่งลงไป 7-11 ตอนนี้ก็น่าจะทันอยู่นะ

พรึบ!!

ประตูถูกเปิดออก ปรากฎร่างบุรุษลึกลับผู้สวมเสื้อสีขาวสะอาดซึ่งเป็นทีมของโรงเรียน พร้อมไม้กายสิทธิ์ที่ชี้เป็นชี้ตายได้เพียงแค่สะบัดข้อมือครูมองมาทางฉันที่ยังคงทำท่าจะวิ่งค้างอยู่

“นั่งที่ครับนักเรียน เก็บวิชาอื่นลงไปนะ หนังสือฟิสิกส์อยู่ไหนครับ”

ไม่นะ!!ทำไมคาบนี้ถึงไม่เป็นวิชาการงานนะเผื่อครูจะพาไปทำขนม สูตรฟิสิกส์ เหอะๆ ถามว่าฉันยังสะกดคำว่าฟิสิกส์ตอบเลยว่ายาก แค่พยักหน้าเพื่อให้ครูเห็นว่าฉันสนใจเรียนอยู่ก็ยากเกินพอและ ไก่เทอริยากิเอ๋ย แซนวิชทูนา แฮมซีส พิซซ่า แฮมเบอเกอร์ สปาเกตตี้ สเลอปี้ เลย์MAXเพิ่งออกใหม่ฉันยังไม่ได้ลองกินเลยนิ ตบท้ายด้วยไอศกรีมโอริโอ้คงจะดีไม่น้อย ฮือๆ ฮือๆ

ฉันคงจะทำเสียงดังไปเพิ่งมารู้สึกตัวตอนที่มินัสสะกิดเนี่ยแหละ ขอโทษจ้า ฟุดฟิดๆนี่มันกลิ่นป๊อกกี้รสบลูเบอรี่นี่ ตอนนี้คอฉันชูเชิดตามหากลิ่น รู้สึกเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้ กลิ่นมันมาจากใต้โต๊ะของคนข้างหน้า เออ!ดีเอ็นก็ยังไม่ได้กินเหมือนกับฉัน นายนั่นก็คงจะหิวเหมือนกัน แล้วนายไปเอาขนมมาตอนไหนเนี่ย ไม่คิดจะถามแม่สื่อคนนี้หน่อยรึไง ชวนเป็นมารยาทสักหน่อยก็ไม่มี ไอ้คนสันดารเสีย!

“นี่...”สุดท้ายแล้วฉันก็ทนกลิ่นยั่วน้ำลายไม่ไหว ฉันสะกิดเขาเบาๆเขาก็หันมาพร้อมป๊อกกี้แท่งสุดท้าย และมันหายเข้าไปในปากเขาแค่คำเดียว o[]o

“อุ๊ย!หมดซะแล้ว...แย่จัง”ทำหน้าตาสำนึกผิดได้จริงใจมากก ไอ้ขี้งกเท่าตาตุ่มมด เหลือตรงที่ไม่เคลือบไว้ให้ฉันก็ยังดี กร๊อบแกร๊บ...ฉันลืมตาดูของที่เขาเอามาวางบนโต๊ะ โคอาล่ามาส~ นายนี่ก็เป็นคนดีอยู่เหมือนกันนะ

ฉันกินแบบไม่แคร์สื่อ น้ำลายจะหกจะย้อยก็ช่างมันและ ฉันหิวมากก อ่ำ...แค่คำแรกมันก็ช่างหอม หวาน อร่อย ความรู้สึกของหมีพูห์ตอนที่กินน้ำผึ้งมันคงเป็นอย่างนี้แหละ ฉันเข้าใจนายแล้วหมีพูห์ที่นายชอบเรียกหาโหลน้ำผึ้ง ฉันยิ้มจนปากแทบถึงหน้าผาก ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เขากระตุกยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว นี่เขาวางยาพิษฉันปะเนี่ย เริ่มอยากสำรอกอาหารออกมา อยากมีลำไส้ส่วนรูเมน โอมาซั่มก็ตอนนี้แหละ ยังไม่เลิกมองหน้าฉันอีก

“มองไร...”รอมองฉันที่จะตายอย่างทรมาณใช่ไหม

“ถ้าเธอกินก็แสดงว่าเธอจะไปกินเค้กกับฉันเย็นนี้นะ”

“หืม!เล่นมุขอะไรเนี่ย ไม่ขำเลยนะ”

“มันดูเหมือนเป็นมุขตรงไหนเนี่ย -*-”

“เลี้ยงปะหละ”ยังไงฉันก็เห็นเรื่องกินมาก่อนเสมอ เห็นแก่กินว่างั้นก็ได้

“อืม”ดีนะที่เขาหันไปก่อนเลยไม่เห็นรอยยิ้มฉันตอนนี้ นี่อาการเซ็นต์ซิทีฟของฉันกำเริบอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย เขาแค่ชวนไปกินเค้ก ไม่ได้ไปเดทนะ เขิลบ้าอะไรนักหนาเนี่ย

หลังจากเลิกเรียนฉันก็มานั่งรอเขา นี่ฉันไม่ได้รีบนะ เขาชวนก็ต้องมาก่อนเป็นมารยาทสากลอยู่แล้ว ใช่ไหมๆ ช่วยใช่กับฉันที ที่ฉันไม่ได้เดินลงมาพร้อมกับเขาก็เขาออกจากห้องไปก่อนที่จะเลิกเรียน อยากรู้เหมือนกันว่าไปไหน ทำหน้าซะเครียดเชียว อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวมั้ง

ตือดึ๊ง!!

‘ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ’

“อืม”นี่ฉันอดกินเค้กฟรีเลย ยังจะห่วงเรื่องกินอีกฉันนี้ต้องถามเขาสิว่าเป็นยังไงบ้าง เห้!ไม่ดีๆเดี๋ยวเขาจะคิดว่าฉันชอบเขา พูดล้วก็นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าเลย ไหนบอกจะช่วยฉันดันไปเรียกผีดิบกลายพันธุ์2014ที่สามารถแผ่ไอเย็นออกมาได้อีก

‘คิดถึงฉันละสิ J’โทรศัพท์ฉันเกือบร่วง ฉันรีบปิดแล้วเอาเก็บเขากระเป๋าเลย รู้สึกเหมือนโดนใครตบหน้ามันชาๆ เอะ!แล้วเขาไปเอาไอดีไลน์ฉันมาจากไหนเนี่ย

พอถึงห้องนอน ตัวฉันก็ทิ้งดิ่งลงบนเตียงแสนนุ่มแบบอัตโนนาโถ

ตึ๊ดๆ...ติ๊ดๆ...ตึ๊ด...ติ๊ด

(ฮัลโหลลลล)

“เห้!ซีตาร์ เธอได้เอาไอดีไลน์ของฉันให้คนอื่นปะเนี่ย”

(ไลน์เหรอ ไลน์อะไร)

“ก็ไลน์อะ”

(เธอช่วยพูดแปลเป็นภาษาไทยได้ไหม) ของพวกนี้มันมีคำแปลด้วยเรอะ

“นี่เธอไม่รู้จริงๆหรอ แล้วไอดีไลน์ที่ฉันให้เธอวันนั้นหละอยู่ไหน”

(ฉันเคยได้ของแบบนั้นด้วยเรอะ) กรรม!ฉันขอเวลา 2 วิ วิ่งเอาหัวไปโขกกับกำแพง แล้วตีลังกา 3 ตลบต่อกันก่อนนะ อ๊ากกก

“นี่ เฟสบุ๊ค ทวิตเตอร์ ไอจี สไกป์ เธอรู้จักสักอันไหม”

(ชื่อขนมหรอ เพิ่งออกมาใหม่ใช่ไหม) นี่ฉันหลงมายังยุคจูแรสิกปะเนี่ย

“กูเกิล เธอเปิดเป็นไหมเนี่ยย”

(กู๊เกิ๊ล เหรออ)สำเนียงพูดยังเพี้ยนเลย นี่มันมนุษย์ถ้ำส่งมาเกิดชัดๆ ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าอยู่ใกล้กับวัตถุโบราณชิ้นหนึ่งมานาน แล้วหล่อนจะชวนฉันไปซื้อสมาร์ทโฟนทำไมเนี่ย เมื่อใช้มันแค่รับสายและโทรออก ฉันน่าจะแนะนำให้เธอซื้อ NOKIA720 น่าจะเหมาะกับเธอดีนะ สาบานเลยว่าถ้าวันไหนฉันเจอเธอ ฉันจะสมัครทุกอย่างให้เธอเอง

“งั้นแค่นี้แหละ”

(อืม อย่าลืมเอาทวิตเตอร์มาให้ลองกินบ้างนะ ชื่อมันน่าหม่ำดีแค่คิดก็ ฮึ๊ย!) ได้เลยเดี๋ยวฉันจะเอาคอมMACไปให้เธอแทะเล่นนะ คงกรุ๊บกรอบน่าดู

ติ๊ด~

อ่าวข้อความไลน์ที่ฉันยังไม่ได้อ่าน มาตอนไหนเนี่ย

‘แต่งตัวสวยๆนะ มีเรื่องจะเซอร์ไพร์ซ’

‘คิดถึงนะ...ที่รักJ’

พลั๊ก!!!

อ๊ากกก ฉันเผลอปาโทรศัพท์ไปได้ยังไงเนี่ย นี่เขาจะมาเล่นต่อมเซ็นต์ซิทีฟฉันอีกนานไหมเนี่ย

ติ่งต่อง~ ติ่งต่อง~

“ไง...ที่รัก J”

พรึบ!ฉันปิดประตูแทบไม่ทัน นี่คงไม่ใช่วิญญาณดีเอ็นมาหลอกหลอนฉันหลอกนะ

ครึกๆ...เสียงเหมือนกำลังบิดลูกบิดประตู

พลั๊ก!ตัวฉันกระเด็นลงไปกองกับพรหมเช็ดเท้า กลิ่นอโรม่ามากเลย

“อ่าว โทษที”มันจงใจชัดๆ ฉันลุกขึ้นยืนปัดกระโปรง

“มาทำไมเนี่ย”

“กลับบ้านไง”บ้านอะไรนี่มันบ้านฉันชัดๆ ถ้าฉันไม่ความจำเสื่อมหรือสมองเลอะเลือนนี่มันก็บ้านฉันชัดๆ

“บ้านของฉั...”เขาเอานิ้วชี้มาแตะปากฉัน แล้วทำปากจู๋ใส่ฉันอีก คิดว่าตัวเองเป็นไผ่ฮอร์โมนรึไง

“บ้านของ...เรา...ต่างหาก” O_o